Είναι η μοναδική χώρα που παίρνει το όνομά της από ένα γεωγραφικό μέγεθος. Και αυτό γιατί το Εκουαδόρ βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου! Είναι η χώρα του Ισημερινού. Μια χώρα με πολλά πρόσωπα. Γνωρίστε την!
Ταξιδέψαμε στο Εκουαδόρ Αύγουστο και η άφιξή μας συνέπεσε με την Εθνική γιορτή της Ανεξαρτησίας. Το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας, Κίτο, ήταν κλειστό και έπρεπε να κάνουμε το τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής με τα πόδια.
Γιόρταζε ο κόσμος και εμείς γιορτάζαμε που επιτέλους βγήκαμε από το αεροπλάνο. Μετά από μια διαδρομή Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Παναμά – Μπογκοτά – Κίτο ήταν η ώρα να ξεμουδιάσουμε.
To ιστορικό κέντρο του Quito ήταν το πρώτο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς που ανακήρυξε η UNESCO. Μια πραγματικά πολύ γραφική πρωτεύουσα, χτισμένη στα 2800 – 3100 μέτρα υψόμετρο. Πολύ ξηρό κλίμα, κρύο το βράδυ και ζέστη την ημέρα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στην πλατεία της Ανεξαρτησίας όπου περίμεναν τους αρμόδιους για τις πρωινές εκδηλώσεις. Και για κάποιους φαινόταν πως δεν περνούσε η ώρα αρκετά γρήγορα…
Επιτέλους άρχισαν οι επίσημοι να καταφθάνουν.
Δε χάσαμε χρόνο όμως εκεί. Σύντομα ήρθαν φίλοι μας να μας παραλάβουν. Είχαμε γνωρίσει μια Εκουαδοριανή σε ένα ταξίδι μας στην Αυστραλία και κρατήσαμε επαφή. Αν και δεν έμενε στο Κίτο, η Σολεδάδ ήρθε και μας πήρε με την αδερφή της και μας ξενάγησε στην περιοχή. Η σύνδεση των ανθρώπων είναι ανεκτίμητη.
Πρώτη στάση Cochasqui. Ένα μέρος όπου υπήρχαν πυραμίδες ενός αρχαίου πολιτισμού των Άνδεων. Οι πυραμίδες ήταν πλέον σχεδόν γκρεμισμένες ή θαμμένες. Το ενδιαφέρον μας όμως μονοπωλήθηκε από τα λάμας (llamas). Φιλικά (αν είχες κάτι να τα ταΐσεις) και αξιολάτρευτα!
Η επόμενη στάση ήταν η αγαπημένη μου. Βρήκαμε κατά τύχη μια έκθεση τοπικών προϊόντων και αφεθήκαμε να περιηγηθούμε. Τυριά, κρασιά, μαύρα σκόρδα, μέλια, τοπικές μπύρες και κάθε είδους φαγώσιμο, μου έδειξαν για άλλη μια φορά πώς το φαγητό ενώνει τους ανθρώπους.
Τι άλλο ενώνει τους ανθρώπους; Ειδικά, πιθανώς, τους μισούς από εμάς;
Τα ψώνια!
Πήγαμε στο Ottavalo Market. Η μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά της Νοτίου Αμερικής. Υφάσματα, φαγητά, κοσμήματα, σουβενίτ και ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να διαπιστώσω ότι ακόμα και εκεί υπήρχαν αναγνώστες που διάβαζαν ποιοτικά βιβλία! :-))
Η συμπαθέστατη κυρία καθόταν και πουλούσε τα κεντήματά της και μόλις της ζήτησα να τη βγάλω μια φωτογραφία, δέχτηκε και τράβηξε τη ζακέτα της ώστε να φανούν τα κοσμήματα του λαιμού της. Έλιωσα…
Τέλος ακόμα και αν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα, ακόμα και είσαι από άλλες ηπείρους και πολιτισμούς, ένα πράγμα σίγουρα ενώνει όλους τους ανθρώπους. Το χαμόγελο.
Αυτό το ζευγάρι το χάριζαν απλόχερα καθώς μάζευαν τις πραμάτειές τους μετά από μια κουραστική μέρα στους πάγκους.
Μαζευτήκαμε και εμείς πίσω στο ξενοδοχείο γιατί την επόμενη μέρα πετούσαμε για Αμαζόνιο!
Υπάρχουν πολλά ηφαίστεια γύρω από το Κίτο και αρκετά είναι ενεργά. Όπως απογειωθήκαμε και πετάξαμε πάνω από τα σύννεφα ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με ένα από αυτά. Το θέαμα καθηλωτικό.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Coca, επιβιβαστήκαμε σε βάρκες για να κάνουμε το ταξίδι των δυο ωρών μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Εντελώς διαφορετικό το κλίμα. Βαρύ, υγρό, τροπικό.
Εξοπλιστήκαμε κατάλληλα, γιατί τα έντομα δεν αστειεύονται εκεί και ξεκινήσαμε τις βόλτες.
Είδαμε διάφορα πλάσματα. Μηρμύγκια που κουβαλούσαν φύλλα πολύ μεγαλύτερα από τον εαυτό τους
Και εξωτικά πουλιά, τα οποία προσπαθήσαμε να φωτογραφήσουμε μέσα από τηλεφακούς (μάλλον ανεπιτυχώς).
Και όταν έδυε ο ήλιος η περιπέτεια συνεχιζόταν. Πιάναμε τους φακούς και βουτάγαμε στις λάσπες για να δούμε τα πλάσματα της νύχτας.
Πρέπει να πω ότι δεν ήταν το αγαπημένο μου μέρος του ταξιδιού, αλλά το συνηθίζεις και αυτό.
Προτιμούσα την εξερεύνηση της επόμενης ημέρας, όπου πήραμε τα κανό και προχωρήσαμε να ανακαλύψουμε τον ποταμό. Οι οδηγοί είπαν πως όποιος θέλει μπορεί να κάνει κουπί να βοηθήσει τους βαρκάρηδες. Κάποιοι πιάσαμε το κουπί
Άλλοι έπιασαν τις φωτογραφίες!
Μπήκαμε σε μικρά κανάλια για να δούμε παραπόταμους πλούσιους σε ζωή, τόσο εντός όσο και εκτός νερού. Όπως αυτές οι βίδρες που ξεκουράζονταν στην όχθη μετά το γεύμα από φρέσκο σούσι που έφαγαν.
Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος όμως έτσι κι εμείς φύγαμε και μπήκαμε στο αεροπλάνο για να επιστρέψουμε στο Κίτο για το επόμενο στάδιο του ταξιδιού. Βέβαια με τις βροχές του Αμαζονίου, είναι μια δοκιμασία το να μπεις στο αεροπλάνο…
Είχαμε μια μέρα κενό στο Κίτο και αποφασίσαμε να περιηγηθούμε. Χωρίς πρόγραμμα. Όπου μας βγάλει. Ίσως τελικά να ήταν η πιο ενδιαφέρουσα μέρα του ταξιδιού. Περπατώντας ακούσαμε φασαρία και θελήσαμε να δούμε τι συμβαίνει. Σύντομα βρεθήκαμε ανάμεσα σε 50 άτομα που καλωσόριζαν τον γκουρού τους από τη Χιλή σε μια χασιέντα/στούντιο γιόγκα. Κάτσαμε και τραγουδήσαμε μαζί τους χωρίς να ξέρουμε τα λόγια. Ευτυχώς έλεγαν σχεδόν συνέχεια τα ίδια.
Πόση ώρα όμως να τραγουδάς χωρίς να ξέρεις τι λες; Είπαμε να ξεπιαστούμε και αρχίσαμε το περπάτημα. Σύντομα βρεθήκαμε σε ένα πάρκο, όπου μια κυρία 60 ετών είχε ένα ραδιοφωνάκι και μικρόφωνο στο στόμα της και έκανε γυμναστική για όποιον ήθελε να την ακολουθήσει.
Η κυρία μπροστά με το καπέλο είναι μια πωλήτρια που είχε ένα καροτσάκι που πούλαγε αναψυκτικά και καλαμπόκι. Μπήκε στο πρόγραμμα καθώς και άλλοι περαστικοί. Δε θα μπορούσα να λείψω κι εγώ από κάτι τέτοιο!
Αποφασίσαμε να πάμε στο τελεφερίκ, το οποίο σε ανέβαζε στα 4000 μέτρα. Πήραμε ένα ταξί για να ανεβούμε, αλλά λόγω εορτής ειχε ουρά 3 ώρες για να μπεις. Κατηφορίσαμε με τα πόδια προς την πόλη και σε κάποιο σημείο ακούσαμε μουσική.
Ήταν ένα στάδιο με ελεύθερη είσοδο, όπου χιλιάδες κόσμου παρακολουθούσε μασκαρεμένους να χορεύουν και να πετάνε πορτοκάλια στον κόσμο γύρω από την πίστα. Μικροπωλητές και προσέθεταν μια τσίκνα στην ατμόσφαιρα και χρειαζόταν αρκετή προσπάθεια για να παραμείνεις περισσότερο από μισή ώρα εκεί, πριν ξεκουφαθείς ή βρωμίσεις εντελώς!
Ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού, ήταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε. Για να επισκεφτούμε τα νησιά Γκαλάπαγκος. Είναι ένα μέρος με μεγάλο θαλάσσιο πλούτο, όπου τα ζώα είναι πολύ εξημερωμένα με τον άνθρωπο και μπορείς να τα πλησιάσεις. Μια ελάχιστη απόσταση ενός μέτρου όμως επιβάλεται πάντα, γιατί οι άνθρωποι είμαστε και επικίνδυνοι.
Τα θαλάσσια λιοντάρια σουλατσάρουν στις πλατείες και τα πεζοδρόμια του νωχελικού ψαροχωριού San Cristobal, όπου μείναμε για τις τέσσερις από τις επόμενες έξι μέρες.
Ήρθαμε εδώ με ένα σκοπό όμως. Και αυτό ήταν να εξερευνήσουμε και τον βυθό της περιοχής. Βάλαμε τις στολές μας και βουτήξαμε.
Τα θαλάσσια λιοντάρια είναι φιλικά τόσο εκτός αλλά και εντός νερού και στην (κακής ποιότητας) φωτογραφία παρακάτω ένα από αυτά πέρασε από δίπλα μας κυνηγώντας ψάρια.
Μετά από τη βουτιά χρειάζεται ένα διάλειμμα και σε αυτό το τοπίο θα μπορούσαμε να μείνουμε όλη τη μέρα!
Ξανά μέσα στα νερά και είδαμε και χελώνες και καρχαρίες, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να δούμε τους σφυροκέφαλους, οι οποίοι θα ήταν σίγουρα το highlight toy ταξιδιού.
Πιο πέρα ένα ναυάγιο τράβηξε το ενδιαφέρον μας καθώς συνεχίζαμε να αναζητάμε όσα τα νερά είχαν να μας δώσουν.
Φορούσαμε διπλές στολές, όμως το νερό ήταν ιδιαίτερα κρύο και την εμπειρία της κατάδυσης είναι πιο ευχάριστο να τη διηγείσαι παρά να τη ζεις…
Αλλάξαμε νησί και πήγαμε στο Santa Cruz. Στη διαδρομή, καθώς ταξιδεύαμε με ένα ταχύπλοο στον Ειρηνικό Ωκεανό, σε καθόλου ευχάριστες συνθηκες, πήρα 5 πολύ σημαντικά μαθήματα ζωής. Δεν θα αλλάξω θέμα όμως.
Στην πρωινή μας βόλτα στο νησί συναντήσαμε ένα απροσδόκητο θέαμα. Είε φτάσει η πρωινή ψαριά και όλα τα πεινασμένα πλάσματα έσπευσαν να επωφεληθούν. Μπορείτε να βρείτε το πιο περίεργο;
Οι καταδύσεις συνεχίστηκαν και εξωτικά ψάρια έδωσαν χρώμα στις βουτιές μας.
Η τελευταία βουτιά είχε και το πιο περίεργο από όλα. Φίδια της θάλασσας που κρυβόντουσαν μέσα στην άμμο και έβγαιναν, μοιάζοντας σαν φύκια για να φάνε το πλαγκτόν που περνούσε από την περιοχή τους.
Οι καταδύσεις ανοίγουν την όρεξη και ήμασταν τυχεροί γιατί η εποχή του αστακού είχε ανοίξει. Ένας δρόμος γίνεται ένα απέραντο εστιατόριο σερβίροντας αστακό για δυο άτομα στα 20 ευρώ. Που να φας ψάρι μετά…
Τελευταία μέρα στα Γκαλάπαγκος και περπατήσαμε στην παραλία. Ήμασταν τυχεροί και είδαμε αυτό το ιδιαίτερο πουλί με τα γαλάζια πόδια (blue-footed boobie).
και τα πολυάριθμα καβούρια στα βράχια του λιμανιού.
Μετά το πρωινό χωρίσανε οι δρόμοι μας και η Σοφία πήγε να δει τις τεράστιες χελώνες.
Εγώ αποφάσισα να κάτσω για καφέ, αλλά για καλή μου τύχη βρήκα ενδιαφέρουσα παρέα!
Δεν είπαμε πολλά. Δυο χαμόγελα και βλέμμα προς τη θάλασσα.
Κάπως έτσι αποχαιρετήσαμε τα Γκαλάπαγκος και φτάσαμε στο Κίτο για άλλη μια φορά. Εκεί μας περίμενε μια μοναδική έκπληξη. Συναντήσαμε δυο φίλες της Σοφίας που έτυχε να είναι την ίδια μέρα με εμάς εκεί. Ευκαιρία για να τα πιούμε στα Ελληνικά!
Μια τελευταία μέρα και ευκαιρία να πάρουμε τα βουνά! Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί από το ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στο διάσημο ηφαίστειο Cotopaxi. Ο έντονος αέρας έκανε εξαντλητική την ανάβαση στα 5000 μέτρα. Στην κορυφή είχε έναν εντυπωσιακό παγετώνα και έπρεπε να το γιορτάσουμε το θέαμα. Άραγε τι θα σκέφτεται τώρα η φιλενάδα μου από το καφέ στα Γκαλάπαγκος;
Ευτυχώς η κατάβαση ήταν πιο βατή. Αρχικά με τα πόδια και μετά με τις ρόδες κατεβήκαμε μέχρι να φτάσουμε ένα οροπέδιο και να χαζέψουμε το πόσο ψηλά είχαμε φτάσει. Ως εκεί που αρχίζουνε τα χιόνια.
Λίγες ώρες μας έμειναν στο Κίτο και ήταν ημέρα Σάββατο. Δηλαδή, μέρα για λαϊκή αγορά. Πρώτοι και καλύτεροι πήγαμε να δούμε τους ντόπιους από πολύ κοντά.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να νιώσεις ένα μέρος από το να υιοθετήσεις τις συνήθειές του!
Παρατηρούσαμε τις οικογένειες που έβγαιναν έξω με κάθε τρόπο…
Και ψώνιζαν ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Πλανόδιοι πουλούσανε τα πάντα σε ένα είδος κινούμενου σούπερ μάρκετ με ποικιλία που θα ζήλευε και ο Βασιλόπουλος. Ένα από τα πιο περίεργα “εμπορεύματα” μου φάνηκαν τα χρυσόψαρα στη σακκούλα!
Αποχαιρετήσαμε το Κίτο και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Όμως το ταξίδι δεν τελείωσε έτσι. Η πτήση μας ήταν μέσω Παναμά και είχαμε 14 ώρες αναμονή. Φτάσαμε το βράδυ και βγήκαμε μια βόλτα σε μια πόλη που ζει σε δυο κόσμους. Μια υπερσύγχρονη περιοχή και συνάμα ένα παραδοσιακό κέντρο με αποικιακό στυλ το οποίο σφύζει από ζωή.
Υπάρχει ένας βασικός λόγος για τον οποίο κάποιος πηγαίνει στον Παναμά. Για να δει τη διώρυγα! Ξυπνήσαμε πολύ πρωί για να πάρουμε ένα ταξί να μας πάει στη διώρυγα και μετά στο αεροδρόμιο.
Ένα τεράστιο μηχανικό έργο, που στοίχισε τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους, κυρίως λόγω ασθενειών, κόβει την Αμερική στη μέση και προσφέρει γρήγορη μετάβαση από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό και ανάποδα.
Ένα σύστημα τριών δεξαμενών σε κάθε ωκεανό και μια τεχνητή λίμνη στη μέση αποτελούν την οικονομική καρδιά της χώρας. Στο βάθος φαίνεται ένα πλοίο που κουβαλάει υγρά καύσιμα, το οποίο μπαίνει στη νέα διώρυγα που άνοιξε πριν λίγα χρόνια, ώστε να εξυπηρετεί και τα τεράστια σύγχρονα πλοία.
Μοναδικό το θέαμα και εκατοντάδες κόσμου βρεθήκαμε στις 8 το πρωί σε ένα ειδικά διαμορφωμένο μπαλκόνι για να θαυμάσουμε ένα από τα σημαντικότερα τεχνολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου.
Για εμάς αυτό σηματοδότησε και το τέλος του ταξιδιού. Πίσω στο αεροπλάνο και επιστροφή στην Αθήνα.
Το συμπέρασμα από την εμπειρία μας ήταν ένα! Όσα πράγματα και αν κατασκευάσουμε οι άνθρωποι, η μαγεία της φύσης παραμένει η υπέρτατη ομορφιά!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Ωραιες εμπειρίες!
Υπέροχο ταξίδι αν και δεν το έχω κάνει…ακόμα. Λατινική Αμερική, αγαπημένος προορισμός! Πολύ ευχάριστη αφήγηση και κατατοπιστικές φωτογραφίες! Συγχαρητήρια για όλα και κυρίως για την επιλογή του ταξιδιωτικού προορισμού!