Πώς είναι να χωρίζεις; Αυτό το ιδιαίτερο άρθρο, γραμμένο από μια αναγνώστρια, δίνει μια πολύ ρεαλιστική και αποκαλύπτική ματιά στην ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία που έχουμε μάλλον περάσει όλοι…
Ο χωρισμός δεν είναι ποτέ σιωπηλός. Πάντα υπάρχουν μικρά σημάδια. Μπορεί να είναι μονολεκτικές
απαντήσεις στα μηνύματα, όταν κάποτε σε βομβάρδιζε με γλυκές κουβέντες μέχρι τα ξημερώματα.
Είναι να σου μιλάει με μισές λέξεις, μόνο και μόνο για να σου δείξει ότι δεν αξίζεις κάτι παραπάνω.
Είναι να κρίνει την ιδεολογία σου και τα πιστεύω σου σε καθημερινή βάση. Να σε αντιμετωπίζει πιο
κρύα από ποτέ.
Να βγαίνετε και να πρέπει να τον παρακαλάς για ένα φιλί. Τότε εκείνος να σου λέει,
με περίσσεια αυθάδεια Με κέρασες; Προχωρήσαμε; Τότε γιατί να σε φιλήσω; Αναρωτιέσαι τότε, πότε
από γλυκιά διέξοδος έγινα μια ακόμη υποχρέωση από την οποία θα θέλει να ξεφύγει παίζοντας για ώρες
παιχνίδια στον υπολογιστή;
Είναι οι ματιές που δεν σε ψάχνουν πια στο πλήθος. Εκεί που κάποτε έλαμπαν μόλις σε έβλεπαν,
τώρα σε προσπερνούν αδιάφορα, σαν να είσαι μια σκιά που απλώς καταλαμβάνει χώρο. Είναι η
απόσταση στον καναπέ, τα χέρια που δεν συναντιούνται πια και η τηλεόραση που παίζει πιο δυνατά
από ποτέ, για να καλύψει την απουσία της φωνής του.
Είναι το “καλά είμαι” που λέγεται από υποχρέωση, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος πίσω του. Ένα “καλά” τόσο κούφιο, που αντηχεί μέσα σου χειρότερα από σιωπή.
Είναι όταν αρχίζεις να προσέχεις περισσότερο πώς θα φερθείς, μη σε παρεξηγήσει, μη θυμώσει, μη
βαρεθεί. Είναι η προσπάθεια να τον πείσεις ότι αξίζεις, όταν κάποτε σου έλεγε ότι είσαι ό,τι καλύτερο
του είχε συμβεί. Είναι το βάρος στο στήθος όταν λες “καληνύχτα” και ξέρεις ότι εκείνος δεν θα σου
απαντήσει πια με το ίδιο “όνειρα γλυκά, μωρό μου”. Και σε πονάει πιο πολύ το ότι έχεις αρχίσει να
το συνηθίζεις.
Είναι οι φίλοι που σε ρωτούν αν είσαι καλά κι εσύ απαντάς “ναι” πιο μηχανικά κι από ρομπότ. Είναι
οι στιγμές που προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις για να μη διαλύσεις όσα έχουν απομείνει. Όταν
καταλαβαίνεις ότι έχεις πάψει να είσαι εσύ και γίνεσαι αυτό που νομίζεις ότι θέλει – κι όμως, ακόμα
κι έτσι, πάλι δεν είναι αρκετό. Ούτε εσύ, ούτε οι λέξεις σου, ούτε η αγάπη σου.
Κι όταν τελικά φεύγει, δεν εκπλήσσεσαι. Το ήξερες. Το σώμα σου το ήξερε πριν από σένα. Ο
χωρισμός είχε έρθει καιρό πριν πει τη λέξη “τέλος”. Είχε έρθει σιγά, με σταγόνες αδιαφορίας και
βλέμματα που δεν σε έβλεπαν. Και εσύ, αντί να φύγεις πρώτη, έμεινες.
Ίσως γιατί ήθελες να δεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει η σιωπή δύο ανθρώπων που κάποτε μιλούσαν χωρίς καν να χρειάζονται λέξεις…
Γραμμένο από τη Φωτεινή Τζουβελέκη
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
fantasitc