Όταν ακούς τη χώρα Ουγκάντα σου έρχεται στο μυαλό μια τριτοκοσμική χώρα. Μια χώρα που είναι πίσω σε όλα, όπου τίποτα δε λειτουργεί και είναι επικίνδυνα να μένεις.
Επισκεφτήκαμε την Ουγκάντα και μας εξέπληξε. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από την φαντασία!
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Entebbe ξημερώματα και ξεκινήσαμε κατευθείαν για τον πρώτο προορισμό. Τo Murchinson Falls. Είναι το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Uganda.
Στο δρόμο συναντήσαμε μια αγορά των ντόπιων και σταματήσαμε να δούμε πώς είναι. Τρόφιμα, ρούχα, όλα αραδειασμένα στο χώμα για να διαλέξεις ό,τι θέλεις Κάποια στιγμή ένας κύριος που κουβαλούσε κάτι κιβώτια μου είπε κάτι και εγώ κατάλαβα πως ήθελε να τον βοηθήσω με τις κούτες. Πήγα να τις σηκώσω και προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως ήταν πολύ ελαφριές.
Τελικά κατάλαβα ότι ήθελε να του αγοράσω μια πορτοκαλάδα…
Συνεχίσαμε την πορεία μας και βρεθήκαμε στο μέρος όπου μπορεί κανείς να δει καταρράκτες του Νείλου. Σε ένα στενό πέρασμα μόλις 7 μέτρων στριμώχνεται και ξεχύνεται με μεγάλη πίεση ολόκληρος ο Νείλος.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και ήρθε επιτέλους η στιγμή για το πρώτο μας σαφάρι. Το αυτοκίνητο, με το οποίο μετακινούμασταν, είχε οροφή η οποία μπορούσε να ανυψωθεί, ώστε να παραμένεις όρθιος και να βλέπεις από την προστασία του οχήματος τα άγρια ζώα. Δεν αργήσαμε κι εμείς να δούμε τα πρώτα από αυτά.
Μεγάλος όσο και το αυτοκίνητο, ο Αφρικανικός ελέφαντας είναι αρκετά ήσυχο ζώο. Αρκεί να μην τον εκνευρίσεις. Όπως οι περισσότεροι από εμάς μας, δηλαδή. Οι καμηλοπαρδάλεις πάλι είναι πάντα ήσυχες. Όπως σχεδόν κανένας από εμάς…
Ειδικά μια από αυτές φαινόταν να έχει μπει σχεδόν σε φιλοσοφική διάθεση ατενίζοντας τον ορίζοντα.
Οι αγριόχοιροι ήταν εξίσου ήρεμοι, αλλά και φοβισμένοι. Πάντα σε επιφυλακή. Ευτυχώς δεν ένιωθαν απειλή από τη μάζα από μέταλλο που κινούνταν δίπλα τους και σταματούσε για φωτογραφίες!
Είχαν ξεθαρρέψει κάπως. Ο μεγαλύτερος εχθρός τους κοιμόταν ήσυχος αρκετά πιο μακριά.
Δυο λιοντάρια, σκασμένα από το φαγητό απολάμβαναν τον ύπνο τους κάτω από ένα δέντρο. Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διακρίνει πως το σώμα των λιονταριών είναι καλυμμένο από έντομα. Αυτό συμβαίνει διότι το κρέας που τα λιοντάρια κατανάλωσαν, ανέδιδε τη μυρωδιά του μέσα από το δέρμα τους, ελκύοντας εκατοντάδες μύγες.
Ήταν ώρα να φάμε και εμείς, οπότε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη. Ο αριθμός των φιλοξενούμενων είχε αυξηθεί, καθώς απρόσκλητοι επισκέπτες έκαναν την εμφάνισή τους για να ξαπλώσουν το μαλακό γρασίδι.
Συνεχίζοντας το ταξίδι για το Kimbale Forest παρατηρήσαμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ουγκάντα διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια.
Είναι το βασικό μεταφορικό μέσο. Ήταν και Χριστούγεννα, οπότε ο κόσμος φορούσε τα καλά του μετά την εκκλησία. Αν πήγαινες κάπου πιο μακριά, υπήρχε πάντα και η επιλογή του ταξί (Ugandan style!)
Φροντίζουν πολύ τις μηχανές τους οι οδηγοί και τις προσέχουν ιδιαίτερα. Αγαπημένο τους χόμπυ είναι το πλύσιμο της μηχανής. Περνούν ώρες ολόκληρες σαπουνίζοντάς την και καθαρίζοντας κάθε μικρή λεπτομέρεια με οδοντόβουρτσα! Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση, καθώς οι δρόμοι ήταν κυρίως χωματόδρομοι…
Φτάνοντας στον προορισμό μας, είχαμε χρόνο για μια βόλτα στο χωριό. Είδαμε μια διαφορετική ζωή από αυτή που γνωρίζουμε. Τα σπίτια συχνά δεν έχουμε ηλεκτρισμό και ύδρευση και έτσι οι κάτοικοι πρέπει να πηγαίνουν στην αντλία του χωριού με τα μπετόνια για να προμηθευτούν πόσιμο νερό.
To Kibale National Park είναι το μέρος όπου πηγαίνει κανείς, κυρίως για να δει τους χιμπατζήδες. Με τα ζώα αυτά μοιραζόμαστε περίπου το 99% του DNA μας.
Περνάνε πολύ χρόνο στα δέντρα και ο συγκεκριμένος κύριος, είχε φτιάξει ένα κρεβάτι από κλαδιά και φύλλα και άραζε κοιτάζοντας απορημένος και με συμπόνοια τους τουρίστες που τον φωτογράφιζαν από κάτω.
Λίγο πιο μετά παρατηρήθηκαν και άλλα ζώα πάνω σε δέντρα που μοιράζονται το 100% του DNA τους με τον άνθρωπο…
Το απόγευμα ήταν ώρα για ξεκούραση, αλλά ποιος θέλει να κάτσει όταν είσαι τόσο μακριά από σπίτι; Ψάξαμε τι υπάρχει εκεί γύρω και με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα πως ακόμα και στην Ουγκάντα υπάρχουν ψαγμένοι ανανγώστες που διαβάζουν τις Ψυχο-λογικές Σχέσεις και τα Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα) :-)))
Συνεχίσαμε και βγήκαμε βόλτα στο χωριό που μείναμε, για να αναμειχθούμε με τους ντόπιους, όπως κάνουμε σε κάθε ταξίδι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του. Η Σοφία έβγαζε σέλφι με τα παιδάκια που είχαν ξετρελαθεί και πόζαραν στο κινητό.
Εγώ πάλι αποφάσισα να κάνω κάτι πιο δραστικό και έπαιξα ποδόσφαιρο με μια μεγάλη παρέα παιδιών που κλωτσούσαν μια πλαστική πράσινη μπάλα. Ήταν ένας άνισος αγώνας. Ένας εναντίον είκοσι. Αντιπροσώπευσα επάξια τη χώρα μας πιστεύω. Μόνο και μόνο επειδή οι αντίπαλοι ήταν έως 5 ετών!
Μετά τον αγώνα μαζέψαμε όλα τα παιδάκια και τραγουδήσαμε όλοι μαζί το “Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ“. Είναι καταπλητικό πώς τα παιδιά είχαν ένα μυαλό σφουγγάρι και μπήκαν αμέσως στο νόημα του τραγουδιού, ακολουθώντας όλες τις κινήσεις. Μια πολύ δυνατή εμπειρία!
Μετά από έναν τέτοιο αγώνα, ήταν ώρα για μια κρύα μπύρα. Επισκεφτήκαμε ένα τοπικό μπαρ και όταν μας ρώτησαν τι μπύρα θέλετε, η απάντηση θα μπορούσε να ήταν μόνο μια: “Την πιο κρύα!”
Τα κορίτσια που είχαν το μπαρ μας πληροφόρησαςν πως ψυγείο δεν υπάρχει. Οι μπύρες σερβίρονται σε θερμοκρασία…δωματίου.
Τελικά και η ζεστή μπύρα, με καλή παρέα, μπορεί να είναι πολύ απολαυστική.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο ήταν η σειρά της Σοφίας να κάνει τη γυμναστική της. Βρήκαμε δυο κοριτσάκια που έπαιζαν με ένα αυτοσχέδιο σκοινάκι φτιαγμένο από κλιματσίδες και θυμήθηκε ξανά τα παιδικά της χρόνια.
Επόμενη στάση το Queen Elizabeth Park. Το μέρος με μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ιπποποτάμων στον κόσμο. Καθώς περιμέναμε να μπούμε στη βάρκα παρατηρήσαμε κάποιους που έπαιζαν μουσική με μικρό χρηματικό αντίτιμο, και αφού άρχισαν να παίζουν μπήκαμε και εμείς στο χορό.
Το απροσδόκητο ήταν ότι χόρευαν μαζί μας και οι ντόπιοι για δική τους ευχαρίστηση…
Με τα πολλά ήρθε η ώρα μας και μπήκαμε στη βάρκα μας και αρχίσαμε να ψάχνουμε τους ιπποπόταμους.
Φυσικά δεν αργήσαμε να πέσουμε επάνω τους. Αν αργούσαμε, τότε θα ήμασταν στο λάθος μέρος… Οι ιπποπόταμοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους στο νερό για να αποφύγουν τη ζέστη του τροπικού ήλιου. Συνήθως φαίνονται μόνο τα μάτια και τα ρουθούνια τους, καθώς μένουν στα ρηχά γιατί δεν ξέρουν κολύμπι!
Αν όμως τους πλησιάσεις περισσότερο από όσο είναι άνετα για εκείνους και νιώσουν στριμωγμένοι, τότε μπορεί να τους δεις να σηκώνονται και να επιδεικνύουν την τεράστια μορφή τους.
Οι ιπποπόταμοι δεν είναι οι μοναδικοί επισκέπτες του ποταμού, όμως. Ένας βούβαλος λίγο πιο κάτω απολάμβανε τη δροσιά που χάριζε το νερό.
Ένα κοπάδι ελεφάντων παρακάτω, ξεκουραζόταν και έπαιζε μέσα στο ποτάμι, χαρίζοντας ευκαιρίες για φωτογραφίες στους πορωμένους ή ευκαιρίες για εμπειρίες στους φυσιολάτρες…
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο είδαμε κάτι μοναδικό. Ένας ιπποπόταμος είχε βγει από το ποτάμι μεσημαριάτικα, για να πάει να φάει. Συνήθως βγαίνουν όλοι μαζί το βράδυ και τρώνε και το πρωί επιστρέφουν στο νερό. Ένας όμως, πάντα μένει πίσω για να κρατάει τη θέση τους, να μην τους την πάρει άλλο κοπάδι.
Ο φύλακας πεινασμένος, βγήκε και βρέθηκε δίπλα στον κεντρικό δρόμο που περνούσαν τα αυτοκίνητα. Πραγματικά αξιοθαύμαστο ζώο!
Το απογευματινό σαφάρι μας επιφύλαξε μια μεγάλη έκπληξη. Καταφέραμε και είδαμε από κοντά ένα ζώο πανέμορφο και ταυτόχρονα πολύ απόμακρο. Συνήθως σταματάς και τη βλέπεις πάνω στα κλαδιά ενός μακρινού δέντρου μέσα από τα κυάλια. Κι όμως τη μέρα εκείνη μια μαμά λεοπάρδαλη με το μικρό της βρέθηκαν ακριβώς δίπλα στα αυτοκίνητα και μας επέτρεψε να τη θαυμάσουμε από πολύ μικρή απόσταση. Είμαστε ευγνώμονες.
Ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας. Και το πιο σημαντικό. Ο λόγος που οι τουρίστες πηγαίνουν στην Ουγκάντα είναι για να δουν έναν από τους πιο κοντινούς και επιβλητικούς συγγενείς μας. Τον βουνίσιο γορίλα. Τελικός προορισμός το Bwindi Impenetrable National Park. Η καρδιά της τουριστικής βιομηχανίας της Ουγκάντα.
Το πρωινό ξύπνημα δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Όμως η θέα αυτού του πυκνού δάσους, και οι ήχοι των τροπικών πουλιών με έκανε και ξέχασα την ώρα.
Για να φτάσουμε στους γορίλλες έπρεπε να ανέβουμε και να καλύψουμε μια υψομετρική διαφορά 300μ. Θα μας περίμεναν εκεί, είχαν πει οι Rangers οι οποίοι είχαν ξεκινήσει από τις 6 το πρωί για να τους εντοπίσουν.
Ξεκινήσαμε και εμείς αλλά όταν φτάσαμε στην κορυφή μας είπαν ότι οι γορίλλες είχαν μετακινηθεί, γιατί δεν είχαν βρει τροφή στο σημείο εκείνο. Αναγκαστήκαμε και κατεβήκαμε το βουνό και φτάσαμε ως το βάθος μιας κοιλάδας.
Στη διαδρομή χρειάζεται απαραίτητα καπέλο αν βρεθείς σε σημείο εκτεθειμένο στον ήλιο. Η Ουγκάντα βρίσκεται στον ισημερινό και εκεί ο ήλιος δεν αστειεύεται. Αν δεν έχεις καπέλο τώρα, χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις ό,τι έχεις…
Επιτέλους μετά από δυόμιση ώρες διαδρομή οι κόποι μας ανταμείφθηκαν. Είδαμε αυτά τα σπάνια και πανέμορφα ζώα.
Δικαιούσαι να περάσεις μόνο μια ώρα μαζί τους. Κι όμως αξίζει. Μια ώρα δίπλα σε αυτούς τους ειρηνικούς γίγαντες αρκεί για να σε εφοδιάσει με αναμνήσεις για μια ζωή.
Μια μαμά με το μικρό της απολαμβάνουν την πρασινάδα και την αγκαλιά.
Ένας silver back (οι μεγάλοι γορίλλες που έχουν μια ασημένια λωρίδα στη ράχη) τρώει ήρεμα (κάτω από τα βλέμματα των κινητών και των φωτογραφικών μηχανών) τα φύλλα του.
Τον έβλεπες και αγαλλίαζε η ψυχή σου. Στο βάθος μιας κοιλάδας, μέσα στο πυκνό πράσινο επιβλητιό τοπίο, ένας γυμνός άρχοντας δίδασκε την ηρεμία.
Κάπως έτσι τελείωσε η μοναδική εμπειρία σε αυτή τη χώρα. Κατεβαίνοντας από το βουνό περάσαμε από μια εκκλησία όπου είχε τελειώσει η λειτουργία και οι άνθρωποι καθόντουσαν έξω. Κάποιος είχε ένα μικρό ραδιοφωνάκι που έπαιζε μουσική. Αρχίσαμε να χορεύουμε μερικοί από εμάς και ακολούθησαν και οι ντόπιοι. Στο τέλος, όλο το βουνό μια πίστα. Ταλαιπωρία και κούραση επτά ωρών πορείας εξανεμίστηκαν μέσα σε μισό λεπτό.
Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας αλλά ταυτόχρονα τόσο ίδιοι στην ουσία μας. Όλοι λαχταράμε να συνδεθούμε. Δυστυχώς το ξεχνάμε αυτό στις δυτικές κοινωνίες και προσπαθούμε διαρκώς να αναδείξουμε τη μοναδικότητά μας, και δεν εστιάζουμε καθόλου στα κοινά μας με τους συνανθρώπους μας. Το αποτέλεσμα συχνά είναι να νιώθουμε πολύ μόνοι.
Όπως οι ταινίες σχεδόν πάντα κλείνουν με ένα ηλοβασίλεμα, έτσι θα κλείσει και αυτό το ταξίδι. Χρονικά δεν ταιριάζει στα γεγονότα αλλά δεν πειράζει. Είναι η θέα του Νείλου λίγο πριν σκοτεινιάσει.
Είναι η στιγμή που σε πιάνουν οι αναζητήσεις σου (εμένα τουλάχιστον) με μια ζεστή μπύρα στο χέρι. Είναι η στιγμή που σκέφτομαι και αναλογίζομαι το πώς περνούν αρκετοί κάτοικοι της χώρας αυτής. Συνδεδεμένοι με τη φύση, συνδεδεμένοι μεταξύ τους σε μια μεγάλη υποστηρικτική κοινότητα.
Είναι η ώρα που σκέφτομαι ότι κατά μια έννοια: Ουγκάντα να γίνουμε!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Τέλειο ταξίδι!!!! Απόλαυσα μαζί σας τις ομορφιές αυτής της χώρας!!!!
Ευχαριστώ που το μοιράστικες με τους αναγνώστες σου!!! Να συνεχίσεις να το κάνεις!!!
Με την ευκαιρία, συγχαρητήρια για τα βιβλία σου!!! Τα διάβασα και τα δύο!!! Εξίσου καταπληκτικά!!!!
Με βοήθησαν να καταλάβω πολλά πράγματα που πριν ούτε καν θα σκεφτόμουν!!
Επίσης άρχισα αντιμετωπίζω τους θυμωμένους….. με μεγαλύτερη κατανόηση….
Κ πάνω που έχω τελειώσει το κεφάλαιο 9 κ έχω τις απορίες μου… 🙂 ήρθε το άρθρο που με ταξίδεψε με κάθε του λέξη!… Είχα μια προσωπική εμπειρία οπου χρόνια πριν σε μια κατασκήνωση οπυ πήγαινα τα καλοκαίρια ο ιδιοκτήτης τότε έλεγε στα παιδιά που βρισκόμασταν εκεί… Είστε μοναδικοί κ ανεπανάληπτοι!…. Με τα χρόνια πρέπει να τα ανεθεωρησω? :)? Δημήτρης με έβαλες σε σκέψεις 🙂
Εξαιρετικές εικόνες, αλλά όντως θεωρούμε την Ουγκάντα τριτοκοσμική..Κρύα μπύρα, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα σκέφτομαι αν είναι δυνατόν να αρχίσουμε να ζούμε ξαφνικά έτσι…Και που θα δείξουμε τα επώνυμα ρούχα μας, τα ακριβά παπούτσια μας, τα κόκκινα κραγιόν μας,για να γυρνούμε μόνες στο σπίτι μας με τα design αντικείμενα ολούθε!!!Πόσο μόνοι κι έρημοι, ακόμη και με ανθρώπους τριγύρω μας…Πόσο δίκιο έχεις Δημήτρη, αλλά είναι πολύ αργά για μας πια…Δεν ξέρω πόσοι από μας έχουν το σθένος να απαρνηθούν τις επίπλαστες ανάγκες…Ίσως αναγκαστούμε στο μέλλον διά της βίας, εξίσου άσχημο σενάριο