Συχνά έχω την αίσθηση ότι δεν κάνω αρκετά με τον χρόνο μου. Ότι τον ξοδεύω και δεν προλαβαίνω να κάνω όλα όσα θέλω. Νιώθω σχεδόν αργόσχολος.
Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Αντικειμενικά κάνω πάρα πολλά. Αλλά δεν το νιώθω έτσι.
Πώς την πάτησα έτσι;
Οι κύριοι λόγοι είναι δυο.
Το ίντερνετ και τα social media.
Το ίντερνετ
Όταν ήμουν νεότερος (ηλικίες δε λέμε) οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες και απαιτούσαν τη φυσική μου παρουσία τις περισσότερες φορές. Είτε να κάνω ένα άθλημα, είτε χορό, είτε να πάω να δω μια έκθεση κάπου.
Έτσι ήταν πολύ ξεκάθαρο μέσα μου ότι κάθε επιλογή είχε ένα κόστος σε χρόνο και κόπο, το οποίο θα έπρεπε να «πληρώσω».
Τώρα αυτό έχει αλλάξει για εμένα. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα online. Αγαπώ πολύ την ψυχολογία και θέλω να κάνω πολλές εκπαιδεύσεις ή/και σεμινάρια, πολλά από τα οποία είναι στο εξωτερικό και προσφέρονται με ασύγχρονη εκπαίδευση. Πλέον αυτό που με έλκει είναι διαδικτυακό και το διαδικτυακό είναι παντού και πάντα.
Μπορώ να ακούω την εκπαίδευση όταν είμαι στον διάδρομο, όταν πάω σούπερ μάρκετ, όταν πλένω τα πιάτα ή όταν είμαι στο δρόμο πηγαίνοντας στην άλλη διά ζώσης εκπαίδευση που κάνω! Χάσιμο!
Τα όρια του πότε είναι χρόνος που ΜΠΟΡΩ να κάνω κάτι και πότε χρόνος για να μην κάνω κάτι είναι συγκεχυμένα. Πλέον όλες οι ώρες είναι «εκμεταλλεύσιμες».
Και αυτό είναι μια τρέλα.
Η σημερινή μας εποχή έχει αλλάξει την αίσθησή μας για το τι είναι εφικτό. Και όταν περισσότερα πράγματα μοιάζουν εφικτά, τότε περισσότερα πράγματα είναι επιθυμητά.
Τώρα μοιάζει πολύ παραπάνω εφικτό να κάνεις διαλογισμό κάθε πρωί, να κάνεις κεραμεική, να γράφεις τις σκέψεις σου, να ανοίξεις τη δική σου επιχείρηση ή να δουλεύεις από παντού με έναν υπολογιστή.
Και όταν περισσότερα πράγματα μοιάζουν εφικτά, περισσότερα πράγματα είναι επιθυμητά. Όταν νομίζεις πως μπορείς να τα κάνεις όλα, ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΛΑ, όπως είπα στην ομιλία μου στο TEDx.
Κατά συνέπεια, θέλουμε πάρα πολλά πράγματα να κάνουμε αλλά φυσικά αντικειμενικά δεν υπάρχει χρόνος ούτε για το 10% από αυτά…
Έτσι εστιάζοντας στο πόσα πράγματα ακόμα θέλω να κάνω, ξεχνάω να εστιάζω στο πόσα πράγματα όντως κάνω και μου φαίνεται ότι δεν κάνω τίποτα, αφού όντως δεν κάνω σχεδόν τίποτα από τα άπειρα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω.
Τα Social Media
Συχνά με έχω πιάσει να σκρολάρω στα Social Media και να βλέπω άλλους του χώρου μου (ή και εκτός) να κάνουν πράγματα που εγώ δεν κάνω και να νιώθω ότι είμαι πολύ πίσω. Εγώ γιατί δεν κάνω σεμινάρια με πολύ κόσμο; Εγώ γιατί δεν έχω τόσους ακολούθους; Εγώ γιατί δεν κάνω Podcast; Τα δικά μου βίντεο γιατί είναι τόσο ερασιτεχνικά; Εγώ γιατί δεν πηγαίνω σε συνέδρια; Εγώ γιατί δεν κάνω συχνά ομιλίες σε εταιρείες; Εγώ γιατί δεν κάνω συχνά Retreat σε όμορφα μέρη;
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νιώθω σχεδόν αργόσχολος. Ότι δεν κάνω τίποτα, ενώ οι άλλοι κάνουν τόσα πολλά.
Αν πατήσω λίγο φρένο και κοιτάξω τι όντως έχω κάνει εγώ, συνειδητοποιώ πως έχω κάνει πάρα πολλά. Έχω γράψει τρία βιβλία σε 4 χρόνια, έχω την ψυχοθεραπευτική μου πρακτική, κάνω ομιλίες, εκπαιδεύσεις, κάνω ταξίδια και προσπαθώ να έχω επαρκές ελεύθερο χρόνο για να διαβάζω όσα μου αρέσει να διαβάζω και να έχω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους.
Και αυτά είναι πάρα πολλά σε σχέση με τον μέσο επαγγελματία του χώρου μου. Αλλά δεν το νιώθω έτσι… Γιατί δεν κοιτάζω τον μέσο επαγγελματία, κοιτάζω αυτόν που το Instagram μου βγάζει.
Αν σκεφτόμουν ψύχραιμα θα συνειδητοποιούσα πως τα Social Media με εκθέτουν σε εικόνες που είτε είναι οι πιο δημοφιλείς (γιατί ο αλγόριθμος στηρίζεται στο πιο δημοφιλές αποτέλεσμα) οπότε σαφώς θα έχουν κάνει πιο πολλά από εμένα για να είναι τόσο δημοφιλείς, είτε με εκθέτουν σε εικόνες διαφήμισης, το οποίο σημαίνει ότι κάποιος πλήρωσε για να έρθει η συγκεκριμένη εικόνα σε εμένα, άρα ασχολείται έντονα με αυτό που κάνει.
Δηλαδή, οι εικόνες που φτάνουν σε εμένα δεν είναι η μέση κατάσταση. Συγκρίνομαι με όσους ξεχωρίζουν και είναι επακόλουθο να νιώθω ότι σε σχέση με αυτούς δεν κάνω αρκετά.
Η παγίδα είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί αν κάποιος σκεφτεί κριτικά (όχι Κρητικά) τότε θα συνειδητοποιήσει πως βλέπω αυτόν που εξειδικεύεται σε ΕΝΑ ΤΟΜΕΑ (πχ Retreats στο εξωτερικό) και λέω εγώ γιατί δεν είμαι σαν αυτόν τον «ειδικό». Και το κάνω για ΚΑΘΕ «ειδικό» του ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ.
Είναι μια άνιση σύγκριση. Γίνομαι άδικος με μένα. Γιατί για να γίνεις «ειδικός» σε έναν τομέα πρέπει να…εξειδικευθείς. Δηλαδή, να κάνεις αυτό και όχι κάτι άλλο και να αφιερώσεις κόπο και χρόνο. Όλα γίνονται όπως περιγράφω στο βιβλίο μου. Όλα γίνονται με προσπάθεια, βοήθεια και επιμονή.
Όλα γίνονται. Αλλά δε γίνονται όλα μαζί!!!
Έτσι κι εσύ
Έτσι κι εσύ ίσως βλέπεις τον ειδικό με το πολύ ωραίο σώμα που είναι σούπερ ευλύγιστος, αυτόν που κάνει την καταπληκτική διατροφή, που είναι πολύ καλός στη διακόσμηση, στην κηπουρική, στη μαγειρική, στο στυλ, στο μακιγιάζ, στο Πάντελ και αυτόν που λέει ότι δουλεύει μόνο 10 ώρες τη βδομάδα και οδηγάει Porsche και λες εγώ γιατί δεν είμαι έτσι;
Η απάντηση είναι ότι αυτός που βλέπεις είναι ΜΟΝΟ έτσι και από όλους όσους είναι ΜΟΝΟ έτσι, ο αλγόριθμος σου βγάζει μπροστά σου τους πιο επιτυχημένους που είναι ΜΟΝΟ έτσι. Εννοείται πως εσύ δε θα είσαι έτσι… (Πολλές φορές ούτε αυτός είναι έτσι).
Είναι σαν να σου αρέσει να παίζεις μπάσκετ στη γειτονιά και να βλέπεις βίντεο από παίκτες του ΝΒΑ. Σαφώς δε θα είσαι σαν αυτούς. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι.
Το προσπαθώ
Έτσι κι εγώ το προσπαθώ πολύ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δε γίνεται να είμαι σαν τον κάθε «ειδικό» του κάθε τομέα που μου αρέσει.
Ακόμα πιο σημαντικό, ότι δε χρειάζεται να είμαι. Δεν είναι το νόημα στο ΠΟΛΥ και στο ΠΙΟ για μια όμορφη ζωή. Το νόημα είναι στο ΜΑΖΙ. Όχι στο ΠΙΟ αλλά στο με ΠΟΙΟΝ.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν τη δική μου ανάγκη να κάνουν πολλά, που τους αρκούν τα λίγα και προσπαθώ πολύ να τους μοιάσω. Γιατί το ΠΟΛΥ, εύκολα ξεφεύγει από το όριο. Και τελικά η απόλαυση και το νόημα είναι στο ΛΙΓΟ αλλά στο πιο σημαντικό. Ό,τι είναι αυτό για τον καθένα.
Ζούμε σε μια κοινωνία που προβάλει σαν αξίες την εκπλήρωση του δυναμικού μας, το ΠΟΛΥ, το ΠΙΟ (πιο όμορφο, πιο ελεύθερο, πιο ευλύγιστο, πιο πλούσιο, πιο πετυχημένο, πιο διαβασμένο, πιο κοντά στη φύση κοκ) και τη σύγκριση, σαν τρόπο να υπάρχουμε και συχνά ξεχνιέμαι. Δεν πειράζει. Όταν αναγκαστικά συμβαίνει, δείχνω συμπόνοια στον εαυτό μου και με επαναφέρω. Κατανοώ ότι είναι στη φύση μας να ξεφεύγουμε και να θέλουμε ευθυγράμμιση. ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Με επαναφέρω στο να θέλω λιγότερα ΚΑΙ να δίνω μεγαλύτερη σημασία σε ό,τι κάνω. Με επαναφέρω στο να ψάχνω και να φροντίζω τη σύνδεση, το σημαντικότερο όλων.
Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά δεν πειράζει.
Άνθρωπος είμαι κι εγώ…
Σου άρεσε αυτό που διάβασες; Αφήνεις email σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Τόσο απλά!
