«Να τον αγαπάς τον αδερφό σου. Είστε οικογένεια. Μην το ξεχνάς αυτό»
Πολλοί άνθρωποι που έχουν αδέρφια έχουν ακούσει επαναλαμβανόμενα αυτές τις φράσεις από τους γονείς τους.
Πόσο εύκολο είναι να τις εφαρμόσουν στην πράξη;
Όλοι οι γονείς έχουν στο μυαλό τους την ιδανική οικογένεια. Να έχουν δυο παιδιά (κατά προτίμηση ένα αγόρι και ένα κορίτσι) να είναι καλά παιδιά, να αγαπάνε τους γονείς τους και να είναι αγαπημένα μεταξύ τους.
Και μετά έρχεται η ζωή και τα κάνει (σχεδόν) όλα μαντάρα…
Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τις σχέσεις των αδερφιών;
Η διαρκής πίεση
Τα αδέρφια συχνά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον πίεσης. Να αγαπούν το ένα το άλλο. Αλλά δεν είναι εύκολο. Οι γονείς δε συνειδητοποιούν ότι το κάθε παιδί βλέπει το άλλο σαν έναν ανταγωνιστή για την προσοχή της μαμάς και του μπαμπά. Όταν έρχεται το δεύτερο παιδί στην οικογένεια, το συναίσθημα του πρώτου παιδιού είναι σαν το συναίσθημα της μητέρας αν ο πατέρας φέρει δεύτερη γυναίκα στο σπίτι (ή του πατέρα αντίστοιχα). Δηλαδή, όχι και πολύ αδερφικό… Και είναι πολύ φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό.
Όμως οι γονείς λένε ότι πρέπει να αγαπάει το αδερφάκι του. Οπότε το πρώτο παιδί νιώθει μπερδεμένο. Μέσα του μισεί το αδερφάκι του κατά στιγμές, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να το αγαπάει. Ίσως νιώθει ενοχές και ότι είναι κακό παιδί.
Το δεύτερο παιδί έχει τα δικά του αντίστοιχα θέματα.
Δεν είναι καθόλου απλό να αγαπιούνται τα αδέρφια.
Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, είναι πολύ πιθανό να υπάρχει συναισθηματική απόσταση μεταξύ τους. Ειδικά αν οι γονείς επιμένουν πως πρέπει να αγαπιούνται. Γιατί η αγάπη του ενός προς το άλλο επιβλήθηκε. Δεν κερδήθηκε. Και όταν κάτι επιβάλλεται, είναι πάντα πολύ πιο δύσκολο να το καταπιούμε.
Η σύγκριση
Πολλοί γονείς έχουν την καταστροφική συνήθεια να συγκρίνουν τα αδέρφια μεταξύ τους.
«Γιάννη, κοίτα τον Κώστα που παίρνει πάντα 20. Εσύ γιατί μας φέρνεις μόνο 17;»
«Κατερίνα, κοίτα την Ελένη που κάθεται ήσυχη και διαβάζει. Εσένα γιατί πρέπει να σε κυνηγάω συνέχεια;»
«Μηνά, κοίτα την Σοφία που τρώει όλο το φαγητό της. Εσένα πρέπει να σε παρακαλάω».
Όταν υπάρχουν τέτοιου είδους συγκρίσεις, τότε όλοι επηρεάζονται. Ο Γιάννης, η Κατερίνα και ο Μηνάς, νιώθουν λίγοι. Ότι ποτέ δε θα είναι αρκετοί και ότι οι γονείς τους δεν τους αγαπάνε αρκετά. Κατά συνέπεια κανείς δε θα τους αγαπήσει αρκετά μετά.
Αλλά και ο Κώστας, η Ελένη και η Σοφία επηρεάζονται. Νιώθουν πως θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι τα «καλά» παιδιά, αλλιώς οι γονείς τους δε θα τους αγαπάνε. Κατά συνέπεια, νιώθουν ότι θα βρίσκουν την αγάπη μετά μόνο υπό συνθήκες.
Αναγκαστικά αναπτύσσεται μεγάλη ένταση ανάμεσα στα αδέρφια. Τα «κακά» παιδιά μισούν τα χαϊδεμένα και τα «καλά» παιδιά έχουν τρομερό άγχος να διατηρήσουν τον τίτλο του «καλού» και πιθανώς υποτιμούν αλλά και ζηλεύουν τα πιο ανέμελα «κακά» παιδιά.
Η σύγκριση μέσα σε μια οικογένεια είναι η χειρότερη συνταγή για τη σχέση των ανήλικων και ενήλικων αδερφιών.
Η διαφορετικότητα
Οι άνθρωποι τους οποίους συμπαθούμε είναι οι άνθρωποι που μας μοιάζουν. Ανθρώπους με τους οποίους μας συνδέουν κοινά χαρακτηριστικά (ακόμα και αν σε πρώτη όψη φαινόμαστε πολύ διαφορετικοί). Και εδώ βρίσκεται άλλο ένα πρόβλημα με τα αδέρφια. Όπως έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο και όπως παρατηρούν όλοι με (αδικαιολόγητη ψυχο-λογικά) έκπληξη τα αδέρφια διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και υπάρχει πολύ καλός λόγος γι αυτό.
Συνεπώς, όταν γίνουν ενήλικες, είναι πολύ πιθανό να μην ταιριάζουν και τόσο. Η φυσιολογική διαφορετικότητα των αδερφιών σημαίνει πως μια κοντινή σχέση θα είναι αρκετά δύσκολη. Επιλέγουμε ανθρώπους που μας μοιάζουν, όπως είπα, και τα ενήλικα αδέρφια μπορεί να μην επέλεγαν το ένα το άλλο για παρέα αν γνωριζόντουσαν εκτός οικογενείας.
Και είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς κάποιον τον οποίο δε θα επέλεγες για φίλο σου. Απλά και μόνο επειδή είναι συγγενής σου. Αν αυτό συνδυάζεται με πίεση για «αδερφική αρμονία» από τους γονείς, τότε δημιουργείται ένα εκρηκτικό συναισθηματικό κοκτέηλ, το οποίο μπορεί να καταπιέζει πολύ τα ενήλικα αδέρφια.
Τα κληρονομικά
Οι πιο συχνές αιτίες διαζυγίου είναι τα παιδιά και τα οικονομικά. Αυτό σημαίνει ότι η διαχείριση αυτών των δυο θεμάτων είναι πολύ δύσκολη ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλον για να ζήσουν τη ζωή τους μαζί.
Πόσο πιο δύσκολη θα είναι λοιπόν, η διαχείριση των οικονομικών θεμάτων μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλον, όπως τα αδέρφια. Τα κληρονομικά είναι από τις κυριότερες εστίες αντιπαράθεσης και έντασης στις ενήλικες αδερφικές σχέσεις.
Πολλές φορές οι γονείς ξεχνάνε πως και εκείνοι δεν τα πηγαίνουν καλά με τα δικά τους αδέρφια και πιέζουν τα παιδιά τους να έχουν καλή σχέση μεταξύ τους, λες και τα παιδιά τους δεν είναι και εκείνα άνθρωποι.
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι.
Συμπέρασμα
Ας δείξουμε κατανόηση τόσο στα παιδιά που παλεύουν με τις προσδοκίες των γονιών τους, όσο και στους γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με τα δικά τους άλυτα θέματα.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονέας. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι και παιδί. Γενικά είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος.
Ας μην το κάνουμε πιο δύσκολο απαιτώντας από τον εαυτό μας περισσότερα από όσο αντέχουμε στην εκάστοτε φάση. Και όλα θα γίνουν λίγο πιο εύκολα…
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
Πόσο αληθινό είναι ότι είναι δύσκολο να είσαι γονιός, παιδί και γενικά άνθρωπος. Είμαι μητέρα δύο υπέροχων παιδιών που έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες και φυσικά τις δικές τους φιλίες. Εγώ ακόμα το βαθυθέλω μου ονειρεύεται να ήταν και πολύ φίλοι. Κάτι δύσκολο και λόγω της διαφορετικότητας αλλά μένουν και σε άλλες πόλεις. Εγώ όμως Ελληνίδα μάνα- χρόνια μας πολλά- σήμερα έχω μέσα μου ένα παραπονάκι. Να είσαι πάντα καλά με τα θέματα που μας παρουσιάζεις.
Όλα σας τα άρθρα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα !
Ευστοχο το κειμενο σου!τα αδερφια δεν μπορουν να γινουν φιλοι και ειδικα οταν κανουν οικογενειες!οι συνυφαδες – φιλες ειναι οξυμωρο!!σε οικογενειακα τραπεζια γινεται βατερλω!
Μακρυα μιλια!! Τα καλλιστα σου ευχομαι!!
Κατανοητός,βοηθητικός όπως πάντα!!
Να περιμένουμε και κάποιο άρθρο σχετικά με τα μοναχοπαίδια?
Για εμάς τις μανούλες που έχουμε τόσες έννοιες….
Ευχαριστώ.