Φτάνοντας στις Φιλιππίνες το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι…η κίνηση! Μια θάλασσα από αυτοκίνητα αλλά κυρίως από τρίκυκλα κάνει τις μετακινήσεις ιδιαίτερα χρονοβόρες.
Τα τρίκυκλα μπορεί να είναι είτε μηχανοκίνητα είτε ποδήλατα και χρησιμοοποιούνται κυρίως σαν ταξί με τους επιβάτες να ανεβαίνουν ανά τρεις στη μηχανή και άλλοι 3-4 στο διπλανό κουβούκλιο…
Ταυτόχρονα, πολλοί έχουν εξελίξει τη χρήση του τρίκυκλου και με ένα διδακτορικό στην ισορροπία και στο τζένγκα τα έχουν μετατρέψει σε φορτηγά μεταφορών!
Το κύριο μέσο μετακίνησης όμως των Φιλιππινέζων είναι το jeepney. Ένα όχημα κατάλοιπο της Αμερικανικής διακυβέρνησης της χώρας το οποίο κατασκευάζεται πλέον μόνο εκεί.
Στιβαγμένοι μέσα, πάνω και πίσω από το όχημα πηγαίνουν με πολύ φθηνό εισιτήριο στους προορισμούς τους. Κάποιοι από αυτούς βέβαια εκμεταλλεύονται τη χαμηλή ταχύτητα του jeepney στους δρόμους με στροφές και το προλαβαίνουν και ανεβαίνουν επάνω χωρίς να πληρώσουνε καθόλου…
Οι Φιλιππίνες είναι παγκοσμίως γνωστές για τις παραλίες τους. Το Μπορακάι είναι ένα από τα πασίγνωστα θέρετρα για εξωτικό τουρισμό, όμως εμείς αποφασίσαμε να ρίξουμε μια άλλη ματιά στη χώρα. Έτσι κατευθυνθήκαμε βόρεια, προς τα βουνά της όμορφης αυτής χώρας. Φτάνοντας στο Banaue, ο πρώτος μας στόχος ήταν να θαυμάσουμε τους βαθμωτούς ορυζώνες (rice-terraces). Στα ανισόπεδα αυτά εδάφη οι γηγενείς φυλές έχουν δαμάσει το έδαφος και κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις πλούσιες βροχοπτώσεις για να παράξουν το προϊόν αυτό, το οποίο συνοδεύει κάθε γεύμα.
Δεν είναι απλή υπόθεση για έναν τουρίστα να κινηθεί στους ορυζώνες αυτούς καθώς απαιτείται ισορροπία και προσοχή!
Λίγο παραπέρα, στο Batad, τα rice terraces έχουν δημιουργηθεί 2000 χρόνια πριν και έχουν πλέον χαρακτηριστεί ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.
Τα χωριά τους είναι χτισμένα είτε στις άκρες των ορυζώνων, είτε, κάποιες φορές, ακριβώς στο κέντρο τους!
Οι κάτοικοι των χωριών αυτώ, οι Ifugao, είναι άνθρωποι σκληροί που δε φοβούνται τις κακουχίες. Έχουν όμως πάντα λίγο χρόνο για μια φωτογραφία με τους τουρίστες (πάντα με το αζημίωτο…)
Οι πολεμικοί αλλά και οι υπόλοιποι χοροί τους είναι πολύ ενδιαφέροντες και εντυπωσιακοί, όσο και οι παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Ίσως να μην ταιριάζουν πάρα πολύ βέβαια με τζην παντελόνι…
Στα δύσκολα αυτά φυσικά εδάφη τα παιδιά είναι πάντα παιδιά όμως, και το παιχνίδι δε λείπει ποτέ
Πέρα από τα rice-terraces, ένας άλλος διεθνής πόλος έλξης για την περιοχή αυτή είναι μια 80χρονη tattoo artist η Whang-Od-Oggay. Άνθρωποι από όλον τον κόσμο έρχονται και περιμένουν υπομονοετικά για να τους κάνει ένα τατουάζ με φυσική μέθοδο.
Ζει στην Kalinga, ένα χωριουδάκι τόσο απλό που η ευτυχία ξεχειλίζει από τους κατοίκους. Με πολύ απλές υποδομές, τη μουσική τύπου Rick Astley να παίζει από τα ραδιόφωνα, την εκπληκτική φυσική ομορφιά και τα γουρουνάκια να κυκλοφορούν μαζί με τους ανθρώπους μοιάζει με ένα μέρος βγαλμένο από παραμύθι (του ’80)
Για να πάει κανείς εκεί χρειάζεται να χρησιμοποιήσει την παραδοσιακή μέθοδο μεταφοράς των Φιλιππινών. Το τρικάβαλο!
Εκτός από την Kalinga ένας άλλος μαγνήτης τουριστών στην περιοχή είναι τα κρεμώμενα φέρετρα στην περιοχή της Sagada. Οι κάτοικοι εκεί, δεν έθαβαν τους νεκρούς στο έδαφος γιατί δεν ήθελαν να τους περιορίζουν και έτσι τα φέρετρά τους είτε τα έβαζαν σε σπηλιές είτε τα κρεμούσαν από βράχους μακριά από το χωριό για να μη μυρίζουν. Τα τελευταία φέρετρα κρεμάστηκαν πολύ πρόσφατα. Μόλις το 2010 σταμάτησε η πρακτική αυτή.
Στα χωριά αυτά τα κλαδιά των δέντρων είναι τα μόνα που παρατηρεί κανείς να γεμίζουν το χώρο, αν όμως κατεβεί στην πόλη τότε οι υπέργειες τηλεφωνικές γραμμές σχηματίζουν τα δικά τους εναλλακτικά δέντρα και δίνουν έναν άλλο αέρα(!) στο τοπίο…
Οι Φιλιππινέζοι είναι άνθρωποι απλοί που εκτός από ρύζι τους αρέσει να τρέφονται με γουρούνι στη σούβλα στις ειδικές περιστάσεις (γάμους, γιορτές, κλπ) και υπάρχουν εξειδικευμένα μαγαζιά που φροντίζουν να τους προμηθεύουν με τα απαραίτητα…
Βάζουν μπουγάδα και κρεμάνε τα ρούχα τους με τις κρεμάστρες, λόγω έλλειψης χώρου
και έχουν πάθος με τις κοκορομαχίες! Στις ειδικά διαμορφωμένες αρένες, υπάρχει χώρος εκπαίδευσης των πτηνών.
Αφού ζεσταθούν, επιλέγονται οι αντίπαλοι που είναι ίσης δυναμικότητας και μπαίνουν στον χώρο αναμονής, όπου περιμένουν να έρθει η σειρά τους για να διαγωνιστούν
Τελικά βγαίνουν στην αρένα. Το πλήθος ζυγίζει προσεκτικά τη δυναμικότητα των δυο αντιπάλων και αρχίζει μια μανιώδης διαδικασία στοιχημάτων ανάμεσα στους θεατές. Στόχος να μαντέψεις ποιος θα κερδίσει και να βρεις κάποιον ο οποίος θα υποστηρίζει το αντίθετο για να κλείσει το στοίχημα. Η μάχη διαρκεί κάποια δευτερόλεπτα καθώς τα κοκόρια είναι εφοδιασμένα με κοφτερά μαχαίρια και έτσι σε λιγότερο από ένα λεπτό ένα από τα δυο πτηνά αδυνατεί να συνεχίσει.
Το βάρβαρο αυτό σπορ δεν είναι για τον καθένα και είναι πολύ σκληρό να το παρακολουθεί κανείς. Θα συνέστηνα σε όλους να κατευθυνθούν σε κάποια παραλία αντί γι αυτό…
Τα νερά είναι πεντακάθαρα, αν εξαιρέσεις την επιφάνειά τους, όπου σκουπίδια από φύλλα, αλλά και από ανθρώπους, σε κάνουν να το σκέφτεσαι λίγο παραπάνω πριν μπεις. Αν βρεθείς στο Bohol και αποφασίσεις να απέχεις από θαλάσσιες δραστηριότητες, τότε ένα ταξίδι στους σοκολατένιους λόφους είναι η ιδανική εναλλακτική! Οι 1776 λόφοι έχουν μια ειδική σύσταση στο έδαφός τους και τίποτα δεν μπορεί να φυτρώσει πέρα από γρασίδι. Έτσι δημιουργείται αυτό το εντυπωσιακό τοπίο, το οποίο την ξηρή σεζόν παίρνει ένα καφετί χρώμα και έτσι μοιάζει σαν να είναι μια πεδιάδα γεμάτη σοκολατάκια.
Φεύγοντας θα σας αποχαιρετήσει ο ταρσίερ. Ο ντόπιος ξενύχτης κάτοικος που κοιμάται την ημέρα κρυμμένος κάτω από φύλλα δέντρων. Χαιρετήστε τον ευγενικά και σιωπηλά.
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
