Πώς να μην ανησυχείς για το τι θα πει ο κόσμος

Πολύ συχνά ανησυχούμε για το τι θα νομίζουν οι άλλοι για εμάς και πώς θα κρίνουν μια κίνησή μας. Πηγαίνουμε στη δουλειά και αγχωνόμαστε τι θα φορέσουμε, βγαίνουμε για ποτό και προσέχουμε πώς θα μιλήσουμε, περπατάμε στο δρόμο και θέλουμε να μη σκοντάψουμε.

Είναι πολύ αγχωτική η ζωή. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Ο Ίκαρος

Ίσως η απάντηση να κρύβεται σε αυτόν τον πίνακα του 16^ου αιώνα.

Το θέμα του πίνακα είναι η αποτυχημένη προσπάθεια του Ίκαρου να πετάξει και το πώς προσγειώθηκε ανώμαλα όταν τα φτερά του έλιωσαν, όταν πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο. Ας ξεχάσουμε για λίγο το γεγονός ότι όσο ψηλότερα πετάς τόσο πιο πολύ κρύο έχει και ας ξεχάσουμε πως ο Ίκαρος θα έπρεπε να πεθάνει μάλλον από πνευμονία, έτσι όπως πέταγε τσιτσίδι και όχι να λιώσουν τα φτερά του.

Το θέμα μας είναι άλλο. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει την τεράστια αποτυχία του Ίκαρου στον πίνακα. Τόσο τεράστια που του κόστισε τη ζωή. Στην κλίμακα των προσωπικών αποτυχιών, οι αποτυχίες δεν γίνονται μεγαλύτερες από αυτήν. Major fuckup. Κι όμως, παρατηρώντας τον πίνακα δεν μπορούμε σχεδόν να δούμε που είναι ο loser φίλος μας.

Αν αναρωτιέστε που είναι, θα τον βρείτε κάτω δεξιά στον πίνακα.

Στο κέντρο του πίνακα ένας γεωργός οργώνει το χωράφι του, ένας βοσκός βόσκει τα πρόβατα εκεί παραπέρα (που έλεγε και ο Χάρυ Κλυν) ένα καράβι πλέει μεσοπέλαγα και μια πόλη (ίσως η Ικαρία…;) φαίνεται στον ορίζοντα. Και κάπου στην ακρούλα και ο καημένος ο Ίκαρος με τη μνημειώδη χαζομάρα του. Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς κανένας να δίνει σημασία στο χαροπάλεμα του παράτολμου νέου.

Το μάθημα

Τι μας διδάσκει αυτό το έργο;

Πως ο κόσμος δεν νοιάζεται για τις βλακείες μας. Ή για να το θέσω πιο ήρεμα, το πόσο ο κόσμος νοιάζεται για τις χαζομάρες μας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς νομίζουμε.

Αναλωνόμαστε και αγχωνόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος, για το πώς θα μας κοιτάξουν, για το τι θα νομίσουν, τι θα σκεφτούν για εμάς.

Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον κανείς δε νοιάζεται. Η ζωή συνεχίζεται. Ο καθένας είναι χαμένος στις δικές του ανασφάλειες και στις δικές του ανησυχίες για το τι θα σκεφτεί ο κόσμος, που δεν προλαβαίνει να σκεφτεί τίποτα για εμάς.

Είμαστε το κέντρο του κόσμου μας, αλλά δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου.

Ένας φίλος έκανε μάθημα σε μεταπτυχιακό από τηλεδιάσκεψη και ξαφνικά ο καθηγητής τον ρώτησε κάτι και έπρεπε να βγει στο προσκήνιο να μιλήσει. Ντράπηκε πολύ και ένιωσε απροετοίμαστος. Ένιωσε τα διαδικτυακά μάτια των άλλων επάνω του και τον βάρυνε η όχι τέλεια απάντηση που έδωσε.

Όταν αργότερα ρώτησε με αγωνία έναν συμμαθητή του τι σκέφτηκε για την απάντησή του, ο άλλος του απάντησε ειλικρινά: «Δε σκέφτηκα κάτι γι αυτό που είπες. Σκέφτηκα μόνο ότι ευτυχώς επέλεξε εσένα και όχι εμένα».

Ήταν και εκείνος χαμένος στις δικές του ανασφάλειες. Όπως όλοι μας.

Μην ανησυχείς. Δεν νοιάζεται κανείς

Ίσως αυτή η εικόνα να είναι μια εικόνα μοναξιάς. Ένας κόσμος που δε νοιάζεται για εμάς. Έχουμε συνηθίσει από μικροί να έχουμε δυο γονείς που κάθε μικρό πράγμα που κάναμε ήταν σημαντικό γι αυτούς. Έδιναν προσοχή (θετική ή αρνητική) στις κινήσεις της ζωή μας. Είναι πολύ μοναχικό σήμερα να μη νοιάζεται κανείς.

Ίσως όμως να υπάρχει και μια άλλη πιο ανακουφιστική και απελευθερωτική οπτική. Ανησυχούμε για τη φήμη μας και παραμένουμε άγρυπνοι αγωνιώντας τι θα σκεφτούν άνθρωποι τους οποίους μπορεί να μην γνωρίζουμε ή να μη συμπαθούμε. Παραδίδουμε τη ζωή μας, την ελευθερία και την ευτυχία μας στις ετυμηγορίες των ξένων.

Ο πίνακας αυτός μας δείχνει πως όταν τα κάνουμε όλα θάλασσα, σχεδόν κανείς δε θα κοιτάζει και κανέναν δε θα τον νοιάζει. Ίσως να μπορούμε να ηρεμήσουμε λίγο.

Θυμάμαι όταν πήρα διαζύγιο ντρεπόμουν πώς θα με κοιτάζουν οι άλλοι και τι θα σκέφτονται για την αποτυχία μου. Λίγοι έδωσαν σημασία και για πάρα πολύ λίγο και κανένας δεν έδωσε αρνητική σημασία. Το μυαλό μου όμως με παίδεψε για αρκετό καιρό.

Η μοντέρνα κοινωνία

Ζούμε σε ένα κόσμο που κινείται πάρα πολύ γρήγορα. Παίρνουμε διαρκείς ειδοποιήσεις στα κινητά μας από τα νέα της ημέρας και πάντα μαθαίνουμε την τελευταία επικαιρότητα. Ό,τι συμβαίνει στον κόσμο έρχεται και μας βρίσκει αδιάκοπα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι έτσι όπως βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με ειδοποιήσεις ξεχνάμε τι έγινε χθες. Το σήμερα είναι διαρκώς μπροστά στα μάτια μας. Συνεπώς δεν μπορούμε  να επεξεργαστούμε όσα συμβαίνουν και ό,τι συμβαίνει γίνεται άμεσα μακρινό παρελθόν. Η μνήμη μας είναι κοντή.

Ξεχνάμε σκάνδαλα και ανθρώπους που είχαν μεγάλες αποτυχίες και τους έχουμε και πάλι στο προσκήνιο.

Ποιος λοιπόν θα ασχοληθεί με το αν εσύ φόρεσες τα λάθος παπούτσια στο γυμναστήριο; Με το αν μίλησες πιο δυνατά στην ταβέρνα; Με το αν είπες το «λάθος» πράγμα στην παρέα; Με το αν θέλεις να παντρευτείς με το «λάθος» άτομο ή με το «λάθος» φύλο; Με το αν αλλάξεις επάγγελμα και δοκιμάσεις κάτι νέο;

Ποιος θα ασχοληθεί αλήθεια;

Εσύ τι κάνεις;

Σκέψου για μια στιγμή για σένα.

Εσύ αλήθεια πόσο ασχολείσαι με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος; Πόσο χρόνο της ημέρας σου ασχολείσαι με τις χαζομάρες του ενός και του άλλου; Τι αντίκτυπο έχουν οι βλακείες τους στο πόσο τους συναναστρέφεσαι; Εσύ πόσο συγχωρείς ή δέχεσαι τα λάθη τους; Εσύ τι κάνεις;

Οι απαντήσεις που δίνεις έχουν τεράστια αξία. Συνήθως συγχωρούμε πιο εύκολα, είμαστε πιο ελαστικοί και κάνουμε τα στραβά μάτια συχνά με τους άλλους. Αλλά θεωρούμε ότι οι άλλοι θα φερθούν διαφορετικά.

Όμως εσύ είσαι ο άλλος ενός άλλου. Εσύ είσαι «οι άλλοι».

Η ζωή δεν είναι εύκολη, όπως αναφέρω στο νέο μου βιβλίο. Είναι μια συνεχής πάλη εξεύρεσης ισορροπίας ανάμεσα σε αντίρροπες δυνάμεις. Κράτα την ρεαλιστική όψη των πραγμάτων. Δηλαδή…

Μην ανησυχείς, δε νοιάζεται κανείς.

Εμπνευσμένο από βίντεο του School of life

Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!

First Name Email Address ΔΩΡΕΑΝ ΕΓΓΡΑΦΗ