«Όλα ήταν τόσο τέλεια στην αρχή! Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Όλα αλλάξανε. Δεν τον αναγνωρίζω»
Το έχουμε πει άπειρες φορές αυτό σε συζητήσεις μας και το έχουμε ακούσει να μας το λένε οι φίλοι μας εξίσου συχνά. Αν το έχεις αισθανθεί κι εσύ στις σχέσεις σου, σίγουρα δεν είσαι ο μόνος.
Το γνωστό σενάριο
Νιώθεις σαν να έκανες λάθος στην κρίση σου, σαν να γνώρισες άλλον άνθρωπο από αυτόν που έχεις τώρα απέναντί σου. Σαν να άλλαξε η προσωπικότητά του ή ίσως να κρύβει μέρη του εαυτού του τώρα που πηγαίνετε να έρθετε πιο κοντά.
Το να ερωτεύεσαι υποτίθεται πως κάνει τα πάντα καλύτερα και έτσι σοκαρίζεσαι όταν βλέπεις τον σύντροφό σου να αλλάζει. Δεν ξέρεις που πήγε ο προηγούμενος άνθρωπος. Τώρα ξαφνικά φαίνεται απόμακρος και σαν να μην τον νοιάζει και πολύ.
Τι συνέβη;
Μήπως έκανες λάθος επιλογή;
Πώς την πάτησες έτσι;
Τι μπορείς να κάνεις τώρα;
Οι πιο πολλοί άνθρωποι τα παρατάνε σε αυτό το σημείο. Παραδέχονται την ήττα τους και φεύγουν από τη σχέση.
Και μετά;
Μετά ξαναζούν το ίδιο σενάριο στην επόμενη σχέση…
Μια διαφορετική εξήγηση
Τι θα γινόταν αν μάθαινες ότι ο σύντροφός σου σε απογοητεύει, σε θυμώνει, σε ξενερώνει (και μάλλον προκαλείς κι εσύ το ίδιο σ’ εκείνον) λόγω της εγγύτητας που νιώθετε και όχι λόγω της απόστασης που σας χωρίζει;
Τι θα γινόταν αν μάθαινες ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι λόγω απουσίας της αγάπης αλλά επειδή ακριβώς υπάρχει αγάπη;
Δε σου βγάζει νόημα; Κι όμως…
Οι αποσκευές μας και η προστασία
Όλοι ερχόμαστε στις σχέσεις με αποσκευές από το παρελθόν. Από προηγούμενες σχέσεις, από την παιδική μας ηλικία, από άλλες συναισθηματικά κοντινές εμπειρίες. Έτσι ενώ θέλουμε ειλικρινά να βρούμε μια όμορφη σχέση που θα κρατήσει, ταυτόχρονα φοβόμαστε να μην πληγωθούμε ξανά.
Κατ’αυτό τον τρόπο η εγγύτητα που νιώθουμε με το άλλο άτομο πυροδοτεί μέσα μας την αντίδραση και απομακρυνόμαστε ή παγώνουμε. Είναι σαν να λέει το μυαλό μας: «Όπα! Το πράγμα ήρθε πολύ κοντά και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει η πιθανότητα να πληγωθώ πολύ εδώ»
Όταν νομίζουμε ότι μπορεί να πληγωθούμε το ασυνείδητό μας βρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες για να σαμποτάρει την εμπειρία της σχέσης που ζούμε και να μας προστατέψει (όπως νομίζει) από τον κίνδυνο αυτό. Όσο πιο κοντά νιώθουμε στον άλλον τόσο πιο πολύ μπορεί να πληγωθούμε αν τον χάσουμε. Έτσι αρχίζει και δημιουργεί διάφορους τρόπους για να μας κρατήσει μακριά από το σύντροφό μας:
- Γινόμαστε πάρα πολύ παρατηρητικοί και επικριτικοί για το πώς οδηγάει ή πώς τρώει ή το πόσο μιλάει στο τηλέφωνο.
- Μας ενοχλούν τα μικρά πράγματα που κάνει. Πράγματα που παλιότερα τα βρίσκαμε ίσως και χαριτωμένα.
- Νιώθουμε πιεσμένοι όταν θέλει να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί μας
- Νιώθουμε παραμελημένοι όταν θέλει να πάει να δει μπάλα ή να βγει για καφέ με τις φίλες της.
Δε συνειδητοποιούμε ότι ο φόβος να μην έρθουμε πολύ κοντά μας κάνει να ψάχνουμε για προβλήματα στο άλλο άτομο. Και όποιος ψάχνει πάντα βρίσκει…
Όπως λέω και στο βιβλίο μου, όλοι οι άνθρωποι είμαστε σαν ένα τριαντάφυλλο. Αν πεις ότι έχει ένα υπέροχο άνθος, θα έχεις δίκιο. Αν πεις ότι έχει αγκάθια, πάλι θα έχεις δίκιο. Το που θα εστιάσεις θα διαμορφώσει τη δική σου διάθεση και στάση απέναντί του.
Όταν λοιπόν η αγάπη δουλεύει και η εγγύτητα αναπτύσσεται το μυαλό μας για να μας προστατέψει και να μην πληγωθούμε ξανά αρχίζει και μας εστιάζει στα αγκάθια του άλλου.
Είναι φυσιολογικό
Αυτό το στάδιο είναι φυσιολογικό σε κάθε σχέση. Είναι ένα στάδιο το οποίο το περνούν και οι δυο σύντροφοι μέσα στη σχέση. Είναι το στάδιο το οποίο αν το αντέξουν τότε θα μεταλλαχθεί η αρχική έντονη έλξη σε πολύ όμορφη αγάπη. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται η γνώση. Η γνώση είναι δύναμη, όπως συνέχεια υποστηρίζω, και εδώ χρειάζεται να γνωρίζεις (και να γνωρίζει και ο άλλος) ότι:
- Αν φαίνεται να απομακρύνεται είναι επειδή ήρθε πολύ κοντά.
- Αν φαίνεται να σε κριτικάρει πολύ είναι επειδή σε προσέχει πολύ.
- Αν φαίνεται να μουδιάζει είναι επειδή η φλόγα μέσα του είναι δυνατή και δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί.
- Ακριβώς τα ίδια κάνεις και εσύ…
Αν η τελευταία σημείωση δεν σου αρέσει και είσαι σίγουρος ότι εσύ δεν κάνεις το ίδιο τότε ή δεν έχεις παρατηρήσει αρκετά τον εαυτό σου ή μπορεί στην επιφάνεια να έχεις και δίκιο. Δηλαδή μπορεί σαν συμπεριφορά όντως να μην υιοθετείς κάποια από αυτά που αναφέρθηκαν. Ξέρεις όμως γιατί συμβαίνει αυτό;
Αυτό συμβαίνει διότι ο άλλος εκφράζει την ανάγκη και των δυο για απόσταση μέσα στη σχέση. Όταν ο άλλος προκαλεί το πάγωμα, το μούδιασμα, τότε εσύ δε νιώθεις την ανάγκη να «συμβάλλεις» στην προσπάθεια αφού η απόσταση δημιουργείται από μόνη της. Εκ του ασφαλούς νιώθεις ο «καλός» της σχέσης. Να είσαι σίγουρος ότι αν ο άλλος ήταν πολύ καλός και θερμός μαζί σου, τότε είναι πολύ πιθανό να ήσουν εσύ αυτός ο οποίος θα εξέφραζε το μούδιασμα.
Στην πράξη
Στην πράξη είναι δύσκολο να έχεις όλα αυτά που λέμε υπ όψιν σου. Εκείνη το στιγμή το συναίσθημα είναι έντονο. Η αγάπη δουλεύει. Η συναισθηματική εγγύτητα υπάρχει και θέλει αρκετή προσπάθεια και καθαρότητα σκέψης για να μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συμβαίνει. Χρειάζεται δουλειά με τον εαυτό μας για να γνωρίζουμε πώς εμείς σαμποτάρουμε τις σχέσεις και τι μας τρομάζει στο να έρθουμε κοντά σε έναν άνθρωπο.
Αν όμως είσαι υποψιασμένος τότε θα αντιμετωπίσεις πολύ διαφορετικά την κατάσταση.
Δε θα κατηγορήσεις. Θα κατανοήσεις.
Δε θα μαλώσεις. Θα ακούσεις και θα περιθάλψεις.
Τόσο τον άλλον αλλά ακόμα παραπάνω τον εαυτό σου.
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
Υπέροχο….
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις σχέσεις φοβόμαστε να δεθουμε να “ξεγυμνωθουμε”ψυχικά και τρώμε πάλι τα μούτρα μας με την επόμενη. Γιατί ομως το κάνουμε. ? Απο ανωριμοτητα και απο έλλειψη αγάπης στην παιδική
ηλικία..η έτσι είναι η ανθρωπινη φυση άραγε. ? Πόση δουλειά θέλει να κάνει κάποιος με τον ευα το του και πόση αυτογνωσία. Είναι δύσκολο η εύκολο. ? Με βοηθάνε πολύ αυτα τα άρθρα σας. Ευ χαριστω εκ βαθέων. Μετ τιμής Φανή Π.
Όλοι έχουμε πληγωθεί σε σχέσεις νωρίτερα (ή και στις αρχικές γονεϊκές) και το μυαλό μας προσπαθεί να μας προστατέψει. Ο εγκέφαλός μας δεν είναι φτιαγμένος για να μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι φτιαγμένος για να μας βοηθάει να επιβιώνουμε. Όταν υπάρχει μια κατάσταση στην οποία νομίζει ότι κινδυνεύουμε (πχ να πληγωθούμε εδώ) ένα σήμα κινδύνου εκπέμπεται και αρχίζει και δημιουργεί σκέψεις και συμπεριφορές όπως περιγράφονται στο άρθρο για να αποφύγουμε τον πόνο.
Έτσι είναι ένας συνδυασμός της παιδικής μας ηλικίας, των προηγούμενων εμπειριών μας και της ανθρώπινης φύσης!
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο
Εγώ πάντα δίνω στη σχέση και σε μένα η σχέση δίνει την απάτη.
Εδώ λοιπόν ίσως αξίζει να αναρρωτηθείς με ποιον τρόπο θα μπορούσες να δώσεις διαφορετικά ώστε να πάρεις κάτι άλλο; Δυστυχώς ή ευτυχώς ελέγχουμε μόνο τον εαυτό μας. Όχι τους άλλους. Σκέψου τι μπορείς να κάνεις εσύ λοιπόν, ώστε να έχεις μια διαφορετική εμπειρία σχέσης. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρεις!
και όταν ο άλλος προκαλεί το πάγωμα, το μούδιασμα, πώς τελικά “συμβάλεις” στην προσπάθεια αυτή?
Είναι πάλι ο “χρόνος γιατρός”?
Συζητάς δηλαδή γι αυτό το πάγωμα όπως αναφέρεται στο “Πώς να εκφράζω τα συναισθήματά μου”?
Ναι ακριβώς. Η συζήτηση (άρα η συνδιαλλαγή) είναι απαραίτητη για κάθε είδους σχέση. Λένε υπ όψιν ότι ο άλλος μπορεί να προκαλεί το πάγωμα επειδή ίσως υπάρχει αυτή η ανάγκη και στους δυο. Και απλά την εκφράζει εκείνος. Δες επίσης το «Αντέχεις να είσαι ευτυχισμένος» για λόγους παγώματος. Καλή τύχη με τη συζήτηση!!