Όλοι προσπαθούμε να πετύχουμε στη ζωή. Να τα καταφέρουμε. Να αποκτήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, η οποία συνήθως περιλαμβάνει πλούτο, άνεση και επιτυχία.
Θαυμάζουμε όσους έχουν πετύχει και θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς.
Κι όμως ίσως τελικά να έπρεπε να τους λυπόμαστε και λίγο.
Whaaatt??
Ακούγεται εντελώς ανάρμοστο εκ πρώτης. Γιατί να λυπόμαστε αυτούς που παίρνουν τους καλύτερους βαθμούς, αυτούς που πέρασαν γιατροί ή δικηγόροι, τους πρωταθλητές, αυτούς που έκαναν τις δικές τους επιχειρήσεις, που κάνουν εξωτικά ταξίδια σε πεντάστερα ξενοδοχεία και μένουν στις ακριβές περιοχές της πόλης.
Αυτούς που ξυπνάνε από τις 5 το πρωί και κάνουν μπάνιο με κρύο νερό, διαβάζουν 3 βιβλία την εβδομάδα, κάνουν μια ώρα διαλογισμό την ημέρα, γυμνάζονται καθημερινά, τρώνε μόνο υγιεινά φαγητά και έχουν πέντε χόμπι.
Έχουμε μάθει μόνο να τους θαυμάζουμε. Καθώς γράφω αυτό το άρθρο πέρασε έξω από το καφέ ένα αυτοκίνητο ΜcLaren. Ασυναίσθητα το θαύμασα.
Γιατί, λοιπόν, να τους λυπόμαστε όλους αυτούς;
Ας σκεφτούμε λίγο…
Ας σκεφτούμε τι σπρώχνει άραγε κάποιον να κάνει τόση πολλή προσπάθεια να εντυπωσιάσει, να αφήσει το σημάδι του στον κόσμο, να χτίσει μια αυτοκρατορία, να αποκτήσει φήμη και πλούτο, να κάνει πρωταθλητισμό;
Ο λόγος συνήθως είναι ότι ένας επιτυχημένος άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί ότι του επιτρέπεται απλά να είναι ο εαυτός του. Χωρίς την επιτυχία, τη φήμη, την αναγνώριση. Έχει δικαίωμα να υπάρχει μόνο αν είναι συνεχώς σε κίνηση, σε δράση. Πρέπει να είναι διαρκώς παραγωγικός, αλλιώς σπαταλάει τη ζωή τους. Πρέπει να τη ζήσει στο μέγιστο…
Η ασταμάτητη δραστηριότητά των επιτυχημένων συχνά κρύβει μια μεγάλη δίψα για αναγνώριση, η οποία προέρχεται από την μεγάλη ανασφάλειά τους για το πόσο τους αποδέχονται οι άλλοι όπως είναι. Ίσως να έχουν περάσει μήνες ή και χρόνια χωρίς είτε να έχουν κάτι να κάνουν ή να σκέφτονται τι έχουν να κάνουν.
Μόλις βρεθούν σε ακινησία, αμέσως αρχίζει το άγχος αν έχουν να κάνουν κάτι και δεν το κάνουν. Τι ξέχασαν να τακτοποιήσουν; Έχουν το δικαίωμα να μην κάνουν τίποτα; Το δίνουν στον εαυτό τους;
Τους χρωστάμε πολλά
Η κοινωνία μας θαυμάζει τους επιτυχημένους για καλό λόγο. Είναι αυτοί που προχωράνε την επιστήμη, που χτίζουν θαυμάσεις γέφυρες, που βρίσκουν καινούριους τρόπους να επικοινωνούμε, που κάνουν ωραίες ταινίες και γράφουν θαυμάσια βιβλία.
Σίγουρα, θα ήταν ένα πιο φτωχό μέρος η κοινωνία μας χωρίς αυτούς. Όμως αυτό δε θα έπρεπε να μας σταματάει να αντιλαμβανόμαστε το κόστος των επιτευγμάτων τους στη δική τους ψυχή. Το πόσο μπορεί να δυσκολεύονται να απολαύσουν τη ζωή, το πόσο μπορεί να τους τρώει εσωτερικά η ανασφάλεια, την οποία ησυχάζουν (πάντα μόνο προσωρινά) με την εκάστοτε επιτυχία τους.
Γι αυτό τους αξίζει η συμπόνοια μας.
Ποιο είναι το ΓΙΑΤΙ τους;
Στο τελευταίο βιβλίο μου αναφέρω διαρκώς πως ο σημαντικότερος παράγοντας που καθορίζει πόση απόλαυση και νόημα αντλούμε από τη ζωή μας είναι όχι το τι κάνουμε, αλλά το ΓΙΑΤΙ κάνουμε κάτι.
Αν γίνεις τραγουδιστής επειδή θέλεις να γίνεις διάσημος, τότε ακόμα και αν γίνεις δε θα είσαι ευτυχισμένος.
Αν γίνεις τραγουδιστής επειδή σου αρέσει να τραγουδάς όμως, τότε θα έχει πολύ περισσότερο νόημα η ζωή σου και ίσως γίνεις και διάσημος. Αλλά και αν δε γίνεις δεν σε πειράζει.
Αν γίνεις γιατρός για να βγάλεις λεφτά, τότε θα περάσεις 10-15 χρόνια σπουδάζοντας και ακόμα και αν βγάλεις λεφτά μάλλον δε θα είσαι ευχαριστημένος. Αν όμως γίνεις γιατρός επειδή σου αρέσει η ιατρική και θέλεις να βοηθάς τους ανθρώπους, τότε θα περάσεις καλά στις δύσκολες σπουδές σου και μπορεί και να βγάλεις και λεφτά. Αλλά και αν δε βγάλεις, εσύ θα είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που ζεις.
Δεν έχει σημασία το τι κάνεις, αλλά το ΓΙΑΤΙ το κάνεις, όπως είπα και στην ομιλία μου στο TEDx.
Οι περισσότεροι επιτυχημένοι δεν έχουν σαν ΓΙΑΤΙ τους, το ταλέντο τους, την ικανότητά τους και την μεγάλη τους ενέργεια (αν και σίγουρα παίζουν ρόλο ΚΑΙ αυτά). Το ΓΙΑΤΙ τους είναι συνήθως μια πολύ πυρηνική αίσθηση ότι υπάρχει κάτι πολύ ντροπιαστικό ή προβληματικό στην βασική τους φύση και ότι ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν την ντροπή ή την κριτική είναι να ντυθούν με το ένδυμα της επιτυχίας.
Γι αυτό το λόγο δεν ευχαριστιούνται και την επιτυχία τους. Γιατί όσο και αν φαίνεται ότι θέλουν τα χρήματα, τη δόξα και τη φήμη, αυτό το οποίο θέλουν κατά βάση είναι να ικανοποιήσουν μια πυρηνική αίσθηση ότι δεν αξίζουν.
Μια ένδειξη ότι σε μεγάλωσαν καλά οι γονείς σου είναι αν δεν έχεις καμία επιθυμία να γίνεις διάσημος.
Είναι ένα βασικό ερευνητικό εύρημα ότι η κατάθλιψη είναι πιο συχνή ανάμεσα σε πολύ επιτυχημένους ανθρώπους. Όπως είπε ο γνωστός ηθοποιός Jim Carrey, «Μακάρι όλοι να γινόντουσαν επτυχημένοι, να αποκτούσαν χρήματα και δόξα, για να δουν ότι αυτή δεν είναι η απάντηση».
Ο πολύ επιτυχημένος συγγραφέας Μark Manson, ανέφερε σε ένα podcast του, πως όταν ήταν νεότερος είχε πολλούς στόχους που ήθελε να πετύχει και μόλις έγραψε το βιβλίο του The subtle art of not giving a F*ck, το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία, τους πέτυχε όλους με τη μια.
Αυτό που ακολούθησε ήταν η δυσκολότερη ίσως περίοδος της ζωής του, όπου είχε κατάθλιψη για πολλούς μήνες, αλλά ντρεπόταν να το επικοινωνήσει, γιατί πώς να πεις σε κάποιον ότι έχεις κατάθλιψη τώρα που πέτυχες τόσα πολλά και είσαι ό,τι ο άλλος θα επιθυμούσε να γίνει;
Η αλλαγή
Πώς αλλάζει αυτό;
Είναι πολύ δύσκολο να ηρεμήσεις την αίσθηση της πυρηνικής ανασφάλειας κάποιου, ειδικά όταν ολόκληρη η κοινωνία τον επιβραβεύει ταΐζοντας την ανασφάλειά του. Όταν του λέει:
“Μπράβο που έκανες κι άλλα. Και πιο πολλά. Και πιο μεγάλα. Κι άλλα. Κι άλλα.”
Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx αντί να μας βλέπει σαν άτομα που χρειαζόμαστε βοήθεια, εμάς που κάνουμε πολλά, η κοινωνία μας επιβραβεύει.
Τόσοι Guru μας φωνάζουν διαρκώς πώς να κάνεις τους στόχους πραγματικότητα, πώς να γίνεις πετυχημένος συμβάλλοντας στο κλίμα του «Κι άλλο»…
To moto της παρούσας Δυτικής κουλτούρας είναι η νεφελώδης επιταγή πως πρέπει να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Πρέπει να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πρέπει να είμαστε κάτι παραπάνω… Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx , αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.
Ίσως λοιπόν οι επιτυχημένοι να αλλάξουν αν είναι τυχεροί και βιώσουν μια αποτυχία. Ένα σκάνδαλο, μια χρεοκοπία, μια τεράστια δυσκολία. Ένα τέτοιο γεγονός θα προκαλέσει ένα breakdown και μια περίοδο περισυλλογής. Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, μόνο αν πονέσουμε πολύ, μόνο αν πιάσουμε πάτο μπορούμε να αρχίσουμε να αλλάζουμε.
Μια τέτοια κρίση ίσως τους βοηθήσει να δουν πως αυτό το οποίο πραγματικά ήθελαν να ηρεμήσουν, την αίσθηση του πόσο αποδεκτοί και άξιοι αγάπης είναι, μπορεί να ηρεμήσει με διαφορετικούς τρόπους.
Ίσως συνειδητοποιήσουν ότι έπαιζαν στο λάθος γήπεδο τόσο καιρό. Το πρόβλημα δεν ήταν το πόσα βραβεία ή εκατομμύρια ευρώ ή ακολούθους θα είχαν, αλλά το ίδιο το γεγονός ότι χρειαζόντουσαν να τους είχαν…
Δυστυχώς η κοινωνία μας σπρώχνει ακατάπαυστα και ανελέητα να επιζητούμε την επιτυχία. Ασυνείδητα και χωρίς την ευκαιρία να κάνουμε μια παύση και να αναρωτηθούμε:
«Γιατί να θέλω να είμαι πρώτος; Γιατί να θέλω να είμαι επιτυχημένος; Γιατί να θέλω τόση αναγνώριση;» Αυτές είναι οι ερωτήσεις που απαιτούν απάντηση.
Ας δείξουμε κατανόηση και συμπόνοια στον εαυτό μας. Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς στις επιταγές της κοινωνίας και να αναλογιστείς πραγματικά τι κάνεις και ΓΙΑΤΙ το κάνεις. Η επιτυχία είναι ο εύκολος αυτόματος στόχος για όλους μας. Αυτό έχουμε μάθει όλοι πως πρέπει να κυνηγάμε.
Θα ήταν ένας πολύ πιο ανθρώπινος και συμπονετικός κόσμος αν καταφέρναμε να πείσουμε και καθησυχάσουμε τους τιτάνες της αυτοκριτικής και της ανασφάλειας, δηλαδή τους επιτυχημένους, ότι πάντα αξίζανε να αγαπηθούν.
Γιατί όλοι μας το αξίζουμε…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Δημήτρη καλησπέρα και καλή χρονιά!!!
Στην αρχή του άρθρου ένιωθα κάπως με το γεγονός πως η επιτυχία δεν καθορίζει την αξία του ανθρώπου, είτε άνδρας, είτε γυναίκα. Όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και ταυτόχρονα καλλιεργειται το πνεύμα. Είχα μια σχέση πριν 4 χρονιά, η οποία έκανε ιδιαίτερα στα αγγλικά και αναλαμβάνει ακόμα μικρά παιδιά για προετοιμασία για lower και proficiency. Ο κύκλος των μαθητών, προέρχεται από ευπορες οικογένειες, με γονείς που εστίασαν στην καριέρα, ταυτόχρονα με τον ρόλο του γονέα. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών, με εμφανή σημάδια συναισθηματικής ανισορροπιας. Και μια θλίψη, από τα όσα αισθανόταν και έλεγε κρίμα τα παιδιά τακτικά. Οι γονείς με εξαίρεση ελάχιστους, ήταν συνειδητοποιημενοι. Ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία η αξία καθορίζεται από το αμάξι, τα ρούχα, το status, κτλ επιφανή πράγματα. Όχι όμως πώς όσοι/όσες προσέχουν την εμφάνισή τους, κάνουν κάτι λάθος και δεν γράφω για να σχολιάσω την ζωή τους. Συναντώ ανθρώπους με μία τοξική αρρενωποτητα που κοιτάζουν με μία ματιά τον/την άλλον/άλλην, από πάνω μέχρι κάτω και ο μορφασμος ο γνωστός, για όσους το έχουν βιώσει/δει.
Δυστυχώς η τηλεόραση, η κουλτούρα, οι εκπομπές των κουτσομποληδων, επηρεάζει την-κατά την γνώμη μου- κρίση του κόσμου και φυσικά όταν το υπόβαθρο του ατόμου γαλουχείται, από τέτοια ταμπού δεν θέλει κόπο.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το γεγονός πως όταν πιάσει κάποιος/κάποια πάτο γίνονται καλύτεροι προς τον εαυτό τους και εστιάζουν στο μέσα τους. Υπάρχουν και αυτοί που τους παίρνει η κατρακύλα.
Θα δούμε ακόμα χειρότερα πράγματα, αν αναλογιστω τους σημερινούς 15 ,16, 17 και μικρότερες ηλικίες, που μεγαλώνουν με τα πρότυπα των τραπερς.
Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και γονείς που επενδύουν ουσιαστικά στα παιδιά τους.
Όλο και πιο σύνηθες στην show biz και στο lifestyle παγκοσμίως, έρχονται ειδήσεις δυσάρεστες για ανθρώπους που προσπαθούν να απεξαρτηθουν, από διαφόρων ειδών ουσίες, ενώ έχουν γίνει πρότυπα, μέσω του όποιου ταλέντου είχαν ή έκρυψαν λόγω κακής διαχείρισης.
Προσπαθούμε να φτάσουμε κάτι που εξειδανικευεται, ώς νορμάλ η νόρμα και φοβούμενοι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και μη αντέχοντας την μοναξιά, ακολουθούμε. Λίγο πολύ, όλοι επηρεαζομαστε από το σύστημα και πολλοί το συντηρουμε.
Πριν κάποιους μήνες, ακούω έναν γνώμη και σχολιάζει ώς κακό άτομο κάποιον που λίγες ημέρες πριν μας ενθάρρυνε να πιούμε καφέ στο μαγαζί του. Τι άλλαξε από την προηγούμενη εβδομάδα και το λες αυτό, γιατί λέω έγινε κάτι;
Η απάντηση ήταν πώς δεν του κάνει πλέον like στης φωτογραφίες τους στο Facebook.
Τραγικό εεεε;
Άραγε πόσοι κρίνουν από αυτό και πόσο άρρωστο…είναι ;
Ή πόσοι και πόσες ετεροκαθιριζονται ,από την γνώμη των άλλων ;
Μιλάω/αναφέρομαι για τους μη σημαντικούς άλλους, για τις επιδερμικες σχέσεις, είτε φιλικές, είτε ερωτικές, είτε επαγγελματικές.
Καλή σας χρονιά. Με παρηγορήσατε γιατί όλα αυτά τα έχω διαπιστώσει και νόμιζα ότι είμαι πολύ αυστηρή ή ότι υπερβάλλω.. Να είστε καλά
Καλησπέρα αγαπητέ Δημήτριε και Καλή Χρονιά – δημιουργική – χαρούμενη ( όπως το εννοείς ο ίδιος για τον εαυτό σου ) ανατρεπτική και προσγειωμένη στην σκληρή πραγματικότητα…..Δεν θυμάμαι εάν σου έχω ευχηθεί συγγνώμη….!
Αγαπητέ Δημήτριε θα γράψω ένα περιστατικό – παράδειγμα…..Το 2022 διασταυρώθηκε η ζωή μου με έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ εξωτερικά φαινόταν να τα έχει όλα στην ζωή του ( χρήματα – οικογένειά – ακριβή εργασία η οποία θα μπορούσε να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε ) στην ουσία για εμένα ήταν αυτή η φράση που λέμε ότι λάμπει δεν είναι χρυσός…..Η δυστυχία είναι εσωτερικό αποκλειστικά θέμα και όχι εξωτερικό….Όταν υπάρχει εσωτερική ισορροπία και κατεπεκταση και ηρεμία ο άνθρωπος είτε έχει κερδίσει όλον τον κόσμο είτε όχι είναι ευτυχισμένος…. Επειδή πιστεύω στον Θεό θεωρώ ότι η συνάντηση με άλλους ανθρώπους δεν είναι τυχαία στην ζωή μας…..! Δηλαδή εννοώ ότι κάθε σταθμός – κάθε συνάντηση έχει λόγο που συμβαίνει…Ήταν η πρώτη φορά που έζησα έστω και από απόσταση αυτό που λέμε λάμψη ( όχι από κοντά. ) ….Όλα είναι ψεύτικα και ουτοπικά….Μην επηρεαζόμαστε από την εικόνα – τα πλούτη – τα ακριβά φορέματα και άλλα….όπως λέει ο αγαπητός Δημήτριος υπάρχει ανασφάλεια – ανάγκη αποδοχής από πίσω απλά ξέρουν να το “κρύβουν” πολύ καλά και να προβάλλουν κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα δυστυχώς η ευτυχώς…..Ζήστε την ζωή σας όπως επιθυμείτε χωρίς να ενοχλείτε βέβαια τους άλλους ανθρώπους….Κάντε ότι σας ευχαριστεί και εάν δεν το έχετε βρει αρκεί να ρωτήσετε τον εαυτό σας τι θέλει και τι τον ευχαριστεί…..! Εκεί είναι το κλειδί της ευτυχίας και της προσωπικής επιτυχίας….
Καλό και Ευλογημένο απόγευμα συν Θεώ
Κάπου είχα διαβάσει την εξής, περίπου, φράση που είπε ένας συγγραφέας αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του ” Όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου μου έλεγαν να γίνω πετυχημένος, αλλά εγώ όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω ευτυχισμένος”
Πολύ ωραίο! Το έχω διαβάσει κι εγώ, αλλά επίσης δε θυμάμαι που 🙂