Σου έχει τύχει να θέλεις κάτι πάρα πολύ, αλλά να δυσκολεύεσαι να το διαχειριστείς όταν σου έρχεται; Να σαμποτάρεις τον εαυτό σου;
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πολλοί άνθρωποι έχουν τρομερή ανάγκη να αγαπηθούν από έναν άλλον άνθρωπο, αλλά όταν κάποιος τους δώσει την αγάπη τους, εκείνοι κάνουν σχεδόν τα πάντα για να τη διώξουν.
Άλλοι άνθρωποι θέλουν πάρα πολύ την αποδοχή των άλλων. Να βρουν μια παρέα και να είναι καλά, αλλά όταν κάποιος τους πλησιάσει τον κοιτάζουν καχύποπτα και μπορεί να αποτραβηχτούν. Σαμποτάρουν τον εαυτό τους.
Όσο παράλογες και αν φαίνονται οι συμπεριφορές αυτές, είναι εν τούτοις ψυχο-λογικές. Η εξήγηση είναι πάντα μια. Είναι το βασικό ψυχο-λογικό αξίωμα που διέπει τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Μας έλκει το γνώριμο, όχι το ευχάριστο, όπως εξηγώ διεξοδικά στο βιβλίο μου.
Μας έλκει το γνώριμο, όχι το ευχάριστο.
Πώς εφαρμόζεται αυτό το αξίωμα στην περίπτωση των δύστυχων αυτών ανθρώπων;
Όσο λιγότερο έχω αγαπηθεί όταν ήμουν παιδί, σε σχέση με το πώς είχα ανάγκη να αγαπηθώ, τόσο περισσότερο θα έχω ανάγκη την αγάπη των άλλων ανθρώπων όταν μεγαλώσω.
Γιατί υπάρχει μια τεράστια τρύπα αγάπης μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια, την οποία απελπισμένα προσπαθώ διαρκώς να γεμίσω στην ενήλικη ζωή μου.
Η τραγική ειρωνεία
Η τραγική ειρωνεία είναι όμως, πως επειδή δεν μου είναι γνώριμο να με αγαπάνε, τότε όταν κάποιος προσπαθεί να μου προσφέρει την αγάπη του, εγώ νιώθω άβολα. Μου φαίνεται ξένο αυτό που μου προσφέρει και αντιστέκομαι. Αναγκαστικά θα προσπαθήσω να το χαλάσω ή θα αποτραβηχτώ. Δεν το κάνω συνειδητά. Αυτό μου βγαίνει σαν αυτόματη συμπεριφορά.
Γιατί με έλκει το γνώριμο (η έλλειψη αγάπης) όχι το ευχάριστο (η εκδήλωση της αγάπης από κάποιον).
Έτσι, όταν κάποιος μου φερθεί καλά και μου δείξει ενδιαφέρον, τότε εγώ είτε θα θεωρήσω ότι κάτι θέλει από μένα και δεν εννοεί πραγματικά όσα μου λέει, ή είναι βλάκας. Γιατί έχω γαλουχηθεί να πιστεύω ότι δεν μου αξίζει να με αγαπούν. Αυτό είναι το γνώριμο για μένα. Με αυτά τα γυαλιά ερμηνεύω τις κινήσεις των άλλων, ακόμα και αν παραποιούν την πραγματικότητα.
Η υποσυνείδητη σκέψη είναι: Πώς γίνεται να πλησιάζει κάποιος ένα ανάξιο άτομο σαν κι εμένα; Κάποιο σκοπό θα έχει και μου λέει ψέματα. Ή θα είναι βλάκας. Γιατί αν ήταν έξυπνος θα καταλάβαινε πόσο άχρηστος είμαι. Ό,τι και να ισχύει, δεν αξίζει να ασχοληθώ μαζί του.
Σαν αποτέλεσμα της δικής μου εσωτερικής διεργασίας, λοιπόν, σαμποτάρω τον εαυτό μου, μένω μόνος και επιβεβαιώνω στον εαυτό μου το σενάριο ότι κανείς δε με θέλει πραγματικά.
Αν έχω σύντροφο…
Αν τύχει να είμαι σε σχέση, τότε είναι πιθανό να θέλω διαρκώς την επιβεβαίωση από τον άλλον. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η τρύπα της αγάπης μέσα μου, τόσο μεγαλύτερη η συχνότητα και το εύρος της απαιτούμενης επιβεβαίωσης. Αλλά δε θα μου φτάνει ποτέ. Η τρύπα δε γεμίζει από έξω.
Αν μου φέρεται καλά ο σύντροφός μου, εγώ θα βρίσκω τρόπους για να δημιουργώ ένταση και για να τον απογοητεύω. Θα σαμποτάρω τη σχέση μου και θα βρίσκω τρόπους να τον διώχνω. Όχι επειδή δεν τον θέλω. Τον έχω πολύ μεγάλη ανάγκη στην πραγματικότητα. Αλλά δεν ξέρω πώς να δέχομαι την αγάπη του και το ενδιαφέρον του. Δεν μου είναι γνώριμο. Δεν το έχω μάθει όταν έπρεπε να το είχα μάθει.
Σαν αποτέλεσμα, είτε θα νιώθω κακός άνθρωπος που διώχνω όσους μου φέρονται καλά ή θα θυμώνω με τους άλλους για το πώς μου φέρονται, ξεχνώντας ότι κι εγώ έχω προκαλέσει την αντίδρασή τους αυτή. Δηλαδή, θα μένω κενός εσωτερικά και μόνος. Θα επιβεβαιώνω το γνώριμο σενάριο που με θέλει να είμαι ανάξιος αγάπης. Θα πονάω πολύ.
Αυτό είναι το τεράστιο δράμα των ανθρώπων αυτών. Θέλουν απελπισμένα την αγάπη και ταυτόχρονα τη διώχνουν όταν τους προσφέρεται. Για έναν και μοναδικό ψυχο-λογικό λόγο. Ότι δεν έχουν μάθει να την δέχονται. Δεν έχουν μάθει πως τους αξίζει να αγαπηθούν.
Στην πράξη
Η λύση στο μαρτύριο το οποίο ζουν, είναι απλή, αλλά καθόλου εύκολη. Η λύση είναι να μάθουν να δέχονται την αγάπη. Πώς θα γίνει όμως αυτό στην πράξη;
Για να δεχτώ την αγάπη, θα πρέπει να αρχίσω σιγά σιγά να μετακινούμαι εσωτερικά από το σημείο που είμαι, στο σημείο όπου θα αρχίσω να πιστεύω ότι μου αξίζει να με αγαπάνε. Χρειάζεται δουλειά με τον εαυτό μου και πιθανώς με έναν ειδικό, ώστε να κατορθώσω να κατανοήσω ότι δεν είμαι ανάξιος αγάπης.
Όλα όσα κάνω, όλες οι φαινομενικά αλλόκοτες συμπεριφορές μου, έχουν εξήγηση. Και η εξήγηση δεν είναι ΠΟΤΕ ότι είμαι ένας κακός άνθρωπος. Η αληθινή εξήγηση είναι ΠΑΝΤΑ ότι είμαι ένας βαθιά ταλαιπωρημένος και βασανισμένος άνθρωπος. Χρειάζομαι συμπόνοια, όχι μάλωμα. Δυστυχώς με τις συμπεριφορές μου προκαλώ συχνά τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα.
Έχω έναν εγκέφαλο που ξέρει άριστα να επιβιώνει στις συνθήκες του οικογενειακού περιβάλλοντός μου όπου μεγάλωσα. Δηλαδή, στις συνθήκες όπου οι άλλοι άνθρωποι δε με αγαπούσαν. Ξέρω να βγάζω τους άλλους κακούς και φταίχτες. Ξέρω να βγάζω τον εαυτό μου κακό. Ξέρω να νιώθω πως δεν μου αξίζει να με αγαπάνε. Έτσι μεγάλωσα.
Τώρα όμως χρειάζεται να κάνω τις δυο πιο απαραίτητες συνειδητοποιήσεις για την ενηλικίωσή μου.
1) Ότι δε ζω πια στην οικογένειά μου. Οι γύρω άνθρωποι μου φέρονται διαφορετικά από ό,τι έχω συνηθίσει. Ενδιαφέρονται για μένα. Αρκεί να τους το επιτρέψω.
2) Ότι δεν είμαι πια παιδί. Ακόμα και αν κάποιος από τους γύρω μου δε μου φερθεί όπως θα μου άρεσε, μπορώ πια να το αντιμετωπίσω. Όταν ήμουν παιδί δεν μπορούσα. Τώρα όμως μπορώ.
Θέλει υπομονή και χρόνο. Βαθιές πληγές μιας ζωής δεν επουλώνονται τόσο εύκολα. Ίσως μερικές πληγές να μην επουλωθούν ποτέ μάλιστα. Δεν πειράζει. Μπορώ να μάθω να ζω με μερικές από αυτές και να τις αναγνωρίζω όταν κατά καιρούς ξαναματώνουν.
Όταν γίνομαι πολύ απαιτητικός, όταν φωνάζω και διεκδικώ την αμέριστη προσοχή, όταν ωρύομαι και μου φαίνονται όλοι κακοί και πως είναι εναντίον μου, όταν νομίζω πως είμαι διαρκώς στο στόχαστρο των άλλων, όταν τα κάνω όλα μαντάρα, τότε είναι η ώρα να δείξω συμπόνοια στον εαυτό μου. Κάπως ξύθηκε η πληγή μου και πονάει. Το πληγωμένο παιδάκι μέσα μου διαμαρτύρεται.
Ας το πιάσω από το χέρι κατανόηση και φροντίδα και ας του πω:
«Ξέρω ότι πονάς. Δεν είναι εύκολο. Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Σιγά σιγά, θα είναι όλο και καλύτερα. Θα είμαι δίπλα σου και θα προχωράμε μαζί».
Και ίσως μια μέρα ο πόνος να είναι πιο διαχειρίσιμος.
Και ίσως μια μέρα να μην πονάω πια…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Δημήτρη καλημέρα!!!
Τέτοιες είναι οι σκέψεις που ταλαιπωρούσαν και εμένα σε μεγάλο βαθμό ώς ενήλικας, ώσπου έχασα τον εαυτό μου, προσπαθώντας να κατανοήσω τους άλλους, να τους δικαιολογήσω, ξεχνώντας ότι αυτό χρειάζεται να το πράττω και για εμένα στις όποιες δυσκολίες συναντούσα. Πιστεύω ότι οι πεποιθήσεις της οικογένειας, τα πιστεύω της τότες εποχής, τα όσα απορροφήσαμε, ώς παιδιά, μας βγαίνουν στην ενηλικίωση και σε μία κοινωνία που αλλάζει, χρειάζεται να αλλάξουμε και στάσεις ζωής, προς όφελός μας και ζυγιζοντας λογική και συναίσθημα και πιο είναι υπέρ μας, έχοντας σαν γνώμονα την αυτοβελτιωση και εξέλιξη, με ένα αποτύπωμα πράξεων που θα είναι ικανό να προκαλεί σεβασμό. Συγχαρητήρια Δημήτρη.
Δημήτρη συγχαρητήρια και πάλι. Το άρθρο αυτό θα βοηθήσει όχι μόνο όσους μεγάλωσαν μη έχοντας εμπιστοσύνη στους άλλους και έτσι δεν μπορούν να αγαπήσουν και ταλαιπωρούνται..Θα βοηθήσει πολύ τους νέους γονείς, συμβουλευτεικά, να καταλάβουν από νωρίς πόσο σημαντικό είναι να δείνουν απλόχερα αγάπη στα παιδιά τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα τα κακομάθουν.Η πολύ αγάπη ποτέ δεν βλάπτει. Καλό σου καλοκαίρι.
Έχεις πολύ δίκιο Κατερίνα! Θα βοηθήσει και τους γονείς. Το πρόβλημα είναι ότι και οι γονείς είναι παιδιά άλλων γονέων και έχουν και εκείνοι τις δικές τους δυσκολίες. Μακαρο σιγά σιγά όμως, να βρούμε όλοι ένα δρόμο λίγο πιο ομαλό… Καλο καλοκαίρι!
Συγχαρητήρια και πάλι!