Ζούμε στην εποχή του τρεξίματος. Δυστυχώς όχι του τζόγκινγκ αλλά του τρεξίματος των υποχρεώσεων.
Πώς την πατήσαμε έτσι;
Τα μωρά;
Όταν ήμασταν μωράκια, μετά από κάποιες έντονες ώρες αρχίζαμε να γκρινιάζουμε. Κλαίγαμε και εκνευριζόμασταν. Οι γονείς μας ήξεραν ότι τίποτα δεν τρέχει. Χρειαζόμασταν απλά λίγη ξεκούραση. Ο εγκέφαλός μας χρειαζόταν να επεξεργαστεί τις εμπειρίες που είχαμε ζήσει. Θα μας έβαζαν για ένα υπνάκο και τα πράγματα θα ήταν καλά ξανά, μετά από μια ωρίτσα.
Δυστυχώς δεν κάνουμε το ίδιο όταν μεγαλώνουμε. Μέσα την εβδομάδα μας θα δουλεύουμε 8-10 ώρες την ημέρα, θα δούμε φίλους Παρασκευή και Σάββατο (ή και κάθε μέρα), θα έχουμε 5 meetings (από τα οποία τα 3 θα θέλουν πολλή προετοιμασία) θα δούμε 3 ταινίες και 4 σειρές, θα βάλουμε 2 πλυντήρια, θα πάμε 2-3 φορές γυμναστήριο (λέμε τώρα), θα βγούμε για φαγητό, θα βλέπουμε τα νέα συνεχώς και θα πιούμε 30 καφέδες.
Και μετά αναρωτιόμαστε: «Γιατί είμαι τόσο στην τσίτα;;»
Είμαστε κοντά στο mental breakdown…
Κι εμείς…
Αρνούμαστε να δούμε πόσο ανάγκη έχουμε για ηρεμία και πόσο ο εγκέφαλός μας έχει ανάγκη την ηρεμία ώστε να επεξεργαστεί όσα βιώνει και να επανέρθει σε ισορροπία. Το άγχος και η ένταση που βιώνουμε δεν είναι κάτι περίεργο. Είναι η ανάγκη του εγκεφάλου μας να σταματήσει να εξαντλείται λαμβάνοντας συνεχόμενα εξωτερικά ερεθίσματα.
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα σε 6 πόλεις μέσα σε 4 μέρες για ομιλίες και παρουσιάσεις. Από την Ξάνθη μέχρι το Ηράκλειο Κρήτης. Πολύ γεμάτο πρόγραμμα και έζησα τα πράγματα στο φουλ. Γούσταρα που ήταν τόσο έντονο και ένιωσα ότι τις ξεζούμισα αυτές τις μέρες.
Ποια ήταν η συνέπεια όμως; Γύρισα σπίτι Δευτέρα βράδυ με τον εγκέφαλό μου στις 5000 στροφές και ο ύπνος μου διαλύθηκε. Ήμουν στην τσίτα.
Πώς την πάτησα έτσι;
Που πάμε;
Την πάτησα γιατί χάθηκα στις επιταγές της κοινωνίας. Άνθρωπος είμαι κι εγώ.
Ζούμε στη εποχή που εστιάζει διαρκώς στο να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Να γίνουμε αυτοί που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να είμαστε. Το διαρκές απάνθρωπο μήνυμα που δεχόμαστε από παντού είναι ότι πρέπει να ρουφήξουμε τη ζωή, να τα ζήσουμε όλα.
Σε ένα αεροδρόμιο στο Σικάγο με το που προσγειώνεσαι σε περιμένει η διαφήμιση: Do More, Be More.
Καταλαβαίνεις πως ό,τι και να κάνεις δεν έχει σημασία. Πρέπει να κάνεις κι άλλα. ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις κι άλλα.
Και όντως ίσως να μπορείς να κάνεις κι άλλα. Όλοι μας μάλλον μπορούμε. Αλλά που μας οδηγεί η φιλοσοφία που εστιάζει στο τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ;
Μόνο σε ένα συμπέρασμα. Ότι αυτά που κάνουμε τώρα δεν είναι αρκετά. Και δυστυχώς, εξ ορισμού, ποτέ δε θα είναι! Πάντα θα νιώθουμε ανεπαρκείς λοιπόν.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Στην εποχή που θέλει να κάνεις κι άλλα, ανεξάρτητα του πόσα κάνεις η λύση είναι μια.
ΚΑΝΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ
Δες λιγότερους ανθρώπους, ανάλαβε λιγότερα πρότζεκτς/δραστηριότητες.
Ενώ θεωρείται προτέρημα να έχεις πολλούς ανθρώπους και δραστηριότητες στη ζωή σου, είναι επίσης εξαντλητικό και έως ψυχο-λογικά κάπως επικίνδυνο. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε πως ό,τι είναι θεωρητικά ή πρακτικά εφικτό να κάνουμε μέσα σε μια μέρα, ταυτόχρονα δεν είναι ψυχολογικά σοφό.
Ίσως να μπορούμε να πάμε γυμναστήριο, να ακούσουμε δυο ποντκαστ, να κάνουμε ένα κρύο μπάνιο, μετά να κάνουμε διαλογισμό, να πάμε δουλειά, μετά κιθάρα, να δούμε ένα φίλο για φαγητό και μετά σπίτι για να διαβάσουμε ένα βιβλίο και όλα αυτά καθώς τσεκάρουμε τα νέα σε κάθε ευκαιρία για να μένουμε ενημερωμένοι. Αλλά ας μην μας εκπλήξει αν όλο αυτό οδηγήσει σε ψυχολογική κατάρρευση.
Ας κάνουμε λιγότερα. Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx όσο εστιάζουμε στο τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε, τόσο θα νιώθουμε ανεπαρκείς. Γιατί πάντα ίσως να ΜΠΟΡΟΥΜΕ και παραπάνω και το παραπάνω δεν είναι ποτέ αρκετό. Ας εστιάσουμε και στο τι ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ να κάνουμε. Κι ας κάνουμε λιγότερα.
Ύπνος
Πόσο κοιμόμαστε άραγε;
Ο ύπνος είναι η περίοδος που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και ταξινομεί τις εμπειρίες της ημέρας. Έλλειψη ύπνου σημαίνει εκνευρισμό, αγωνία και μη-καθαρή σκέψη. Πολλές φορές ίσως να νομίζουμε ότι πρέπει να χωρίσουμε, να αλλάξουμε δουλειά, να βρίσουμε τον γείτονα και όλα να μας φταίνε, ενώ ίσως το μόνο που μπορεί να θέλουμε είναι λίγο ύπνο.
Όμως αν κρατάμε το μυαλό μας απασχολημένο διαρκώς, τότε όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα στα οποία δεν επιτρέψαμε χώρο μέσα στην ημέρα, θα βγουν στην επιφάνεια την ώρα που ξαπλώσουμε στο κρεβάτι.
Γιατί τότε δεν υπάρχουν άλλα ερεθίσματα να μας αποσπάσουν την προσοχή, οπότε οι ανησυχίες και οι αγωνίες μας βρίσκουν διέξοδο για να πολιορκήσουν το μυαλό μας, προκαλώντας αϋπνία ή άγχος.
Κάνοντας λιγότερα, δίνουμε την ευκαιρία στις σκέψεις να έρθουν μέσα στην ημέρα, ώστε να τις επεξεργαστούμε και να μην μας επισκεφτούν στο χαλώντας τον ύπνο μας.
Εγώ επισκέφτηκα 6 πόλεις σε 4 μέρες, όπως είπα. Τι μου έμεινε από αυτό το τουρνέ; Μια θολή αίσθηση της κάθε ομιλίας μου. Μέχρι να έρθει η Δευτέρα η εκδήλωση της Παρασκευής ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το αποτύπωμά της επάνω μου είχε ξεθωριάσει. Και είναι πολύ κρίμα γιατί ήταν μια πολύ ωραία εκδήλωση.
Απλότητα
Είναι ένα επαναλαμβανόμενο εύρημα της ψυχολογίας ότι αυτό που μας βοηθάει να ζούμε περισσότερο, πιο υγιώς και πολύ πιο ευτυχισμένα είναι η ποιότητα των σχέσεών μας με τους άλλους ανθρώπους. Κι όμως εμείς επιμένουμε διαρκώς να επενδύουμε το τεράστιο ποσοστό του χρόνου μας στην επαγγελματική μας επιτυχία και στο να κάνουμε όσα πιο πολλά μπορούμε, φθείροντας στην πορεία ανεπανόρθωτα τον ψυχισμό και το σώμα μας.
Ας μην είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Όλη η κοινωνία αυτό μας προτρέπει να κάνουμε, όταν μας παροτρύνει να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Είναι φυσιολογικό να παρασυρόμαστε από τους αδυσώπητους ρυθμούς της εποχής μας.
Στο ολιστικό Retreat γιόγκα και ψυχολογίας Back to Basics που θα κάνουμε με τη σύζυγό μου στο Evia Silence, 22-25 Μαρτίου 2024, θα δούμε πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τις βασικές αξίες πίσω στη ζωή μας και να επιστρέψουμε σε ό,τι έχει πραγματικά αξία. Γιατί σε όλους μας αξίζει να ξέρουμε έναν τρόπο να ζούμε με νόημα και ουσία.
Συμπέρασμα
Το να κάνεις πολλά μπορεί να είναι πολύ ενθουσιώδες και απολαυστικό κατά στιγμές. Το να είσαι μόνιμα σε αυτή τη φάση όμως σε διαλύει ψυχολογικά, σου δημιουργεί πολλή ένταση, άγχος και αγωνία.
Η κοινωνία μας σπρώχνει διαρκώς να εξαντλούμαστε στο όνομα του να είμαστε «αξιόλογοι» και «πετυχημένοι». Να είμαστε In και παραγωγικοί.
Κι όμως τελικά το νόημα και η χαρά είναι εκεί που πάντα ξέραμε ότι ήταν. Στην απλότητα και στη δική μας ισορροπία.
Και σε λίγα παραπάνω όνειρα. Στο κρεβάτι μας…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Δημήτρη χαίρετε!!!
Πριν 6,7 χρόνια όπου θα μπήκα στην αναζήτηση του εαυτού, στην αυτοβελτίωση, είχα στρεβλά αποκομίσει πώς η επιτυχία, είναι συνώνυμο -εν μέρει- των όσων καταφέρω να κάνω μέσα στην ημέρα.
Μία λοιπόν μέρα βρίσκω ένα burn out (δεν ήξερα τι ήταν μέχρι τότε και το ήξερα, ώς αυτοκόλλητα σε αμάξια sport και βελτιωμένα), στον δρόμο μου. Δεν φιλτράρουμε συνήθως, ότι μας λένε έμμεσα και άμεσα. Είναι οι αόρατες προσταγές των άλλων; , δεν ξέρω. Πολύ σύνηθες σε life coaches, η τακτική αυτή και ο λόγος που γράφω είναι για να εμποδίσω να βιώσει κάποιος άλλος άνθρωπος κάτι παρόμοιο. Αυτά τα τσιτάτα, περί ιδανικού και πεπρωμένου και άλλες σαχλαμάρες, τις θεωρώ επιβλαβές ώς και επικίνδυνες… .
Έχω κάνει μια μεταστροφή από όλη την εμπορευματοποιηση του life coaches, των guru της αυτοβελτίωσης ,γιατί αυτό πουλάει και αγοράζει… συνειδητά και με επίγνωση, δικαίωμά τους. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν μία δυσλειτουργική καθημερινότητα και θέλουν να αλλάξουν, οπτική, τρόπο σκέψης/ συμπεριφοράς ;
Κοιτάμε να ικανοποιησουμε τις πεποιθήσεις των άλλων ,γιατί δεν ξέρουμε τι είναι ανάγκη μας πραγματικά. Δεν είναι κακό να μην ξέρουμε και είναι πολύ εντάξει και ανθρώπινο μέσα σε όλη αυτήν την πληροφορία που εισπράττουν τα αυτάκια μας και τα μάτια μας. Η περισσότερη-κατά την γνώμη μου- ,είναι σαβούρα. Θεωρητικά παρουσιάζουν, ιδέες που ακούγονται ωραίες και ντοπαρουν το μυαλό, αλλά στην πράξη, όλοι αυτοί οι ειδήμονες, στην δικιά τους ζωή, τι συμβαίνει; , ξέρουμε; .
Σαφώς και όχι!!!
Μπροστά σε μια αίθουσα, σε μία κάμερα που εκφράζουν, όλα αυτά τα ωραία,όταν τα εκφράζουν ,έχουν επίγνωση-αναρωτιέμαι- την ουσία, αυτών που λένε;
Έχω ξεχωρίσει λίγες περιπτώσεις που αξίζουν και έως εκεί.
Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε πολλά μέσα στην ημέρα και χρειάζεται να έχουμε στιγμές που μπορούμε να ξεφεύγουμε από τον θόρυβο της πληροφορίας, είτε έντυπο, είτε διαδικτύου. Φυσικά και δεν λέω όχι, σε ένα βιβλίο λογοτεχνίας ή μυθιστόρημα ή άλλου είδους, όπου μπορούμε να βιώσουμε την πλοκή και εμένα αυτό προσωπικά με ηρεμεί (περισσότερο ώς ιδέα που ίσως επιδιώξει κάποιος αναγνώστης του σχόλιού μου).
Έχω περπατήσει, χωρίς κινητό και χωρίς data και απλά με τις σκέψεις (ενίοτε βαρίδια… και με μη ευχάριστο συναίσθημα και ενίοτε με την αίσθηση της πληρότητας με επίτευξη μικρών στόχων που καμιά σχέση με την υλική κατάσταση δεν έχουν).
Έχω πάρει βοήθεια, από τα άρθρα σου κατά καιρούς και μου δίνουν την ευκαιρία να στοχαστώ και να προβληματιστώ. Ερχόμενος στο εσωτερικό μου κέντρο, βιώνω την επίγνωση του εαυτού μου, των θέλω μου και τον σεβασμό και την αγάπη που χρειάζεται να δίνω στην ύπαρξή μου.
Αποφεύγοντας έτσι να κάνω “λάθη ” τα οποία, ναι μεν έγιναν από άγνοια, δεν αντιπροσωπεύουν όμως τις δικές μου ανάγκες.
Σαφώς και μέσα από αυτό, συνειδητά έχω επιλέξει την συναναστροφη με ανθρώπους με κοινά σημεία αναφοράς και μόνο και λόγω δουλειάς η συσχέτιση με ανθρώπους είναι δεδομένη.
Ας μην φοβόμαστε την μοναξιά και την σιωπή που χρειαζόμαστε ,γιατί φοβούμενος την μοναξιά κάποτε έπεσα σε αδιέξοδα. Όμως τα αδιέξοδα δίνουν, αφορμή/ές για λύσεις και ίσως είναι οι ευκαιρίες για αλλαγή, εστιάζοντας στα δικά μας θέλω πού συνοδεύουν την ηρεμία και την πληρότητα, αλλά που ποτέ δεν είναι μόνιμα.
Καλή συνέχεια Δημήτρη και σε όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια τους και
νιώθουν ωραία.
🙏 ευγνωμοσύνη Δημήτρη για το feedback και για τον χρόνο σου!!!
Καλό μεσημέρι – απόγευμα Δημήτρη! Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω το κείμενό σου….
Θεωρώ ίσως να βρίσκομαι και εκτός θέματος ότι η απανθρωπιά – η αδιαφορία – η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο – το Θράσσος – η κακή συμπεριφορά – ο εγωισμός – η υπεροψία – είναι πολύ χειρότερα στην καθημερινότητα μου….
Χαιρετώ!