Μόλις επέστρεψα από μια κηδεία ενός ανθρώπου που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Και η όλη διαδικασία με έκανε να σκεφτώ πολύ και να γράψω αυτό το άρθρο.
Μεγάλος ο πόνος, όπως πάντα μετά από ένα ξαφνικό θάνατο. Σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι όμως στο τι ειπώθηκε στην κηδεία.
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν στρατιωτικός και διαβάστηκε ένα σύντομο βιογραφικό του στην εκκλησία. Τα αξιώματά του, οι θέσεις που κατείχε, τα παράσημα που του είχαν απονεμηθεί. Ήταν εντυπωσιακά σίγουρα. Και ομολογώ πως ένιωσα αδιάφορα ακούγοντάς τα.
Τι ήταν αυτό που με άγγιξε πιο πολύ και όπως παρατήρησα, όχι μόνο εμένα;
Ήταν όταν ένας φίλος μίλησε για το τι άνθρωπος ήταν σαν χαρακτήρας. Και ήταν ακόμα παραπάνω όταν ο εγγονός του μίλησε για το πώς ένιωσε που έχασε τον παππού του.
Όταν ακούσαμε την ανθρώπινη διάσταση του ατόμου και όχι όταν ακούσαμε το βιογραφικό του. Πόσο έκανε τους ανθρώπους να γελάει, πόσο φρόντιζε τους δικούς του και πόσο του άρεσε να μαθαίνει. Πόσο επιρροή είχε στην οικογένειά του και στους γύρω του σαν χαρακτήρας. Όχι σαν ανώτατος αξιωματικός.
Ήταν η ανθρώπινη διάστασή του, όχι το βιογραφικό του…
Και αναρωτήθηκα. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στην ανθρώπινη διάστασή μας σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουμε για το βιογραφικό μας;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι πως οι περισσότεροι αφιερώνουμε το μεγαλύτερο τμήμα του χρόνου μας στο βιογραφικό μας. Στα αξιώματα και στις επιτυχίες. Στη δουλειά, στη φήμη, στο στάτους. Στο μεγαλύτερο σπίτι, στο πιο όμορφο σώμα, στο καλύτερο αυτοκίνητο. Νομίζουμε ότι έτσι θα πάρουμε την αναγνώριση και επί της ουσίας ελπίζουμε ότι έτσι θα νιώσουμε την αποδοχή.
Κι όμως αυτά τα οποία αγγίζουν τους γύρω μας, αυτά που μας εξασφαλίζουν στην ουσία την αποδοχή που τόσο πολύ όλοι έχουμε ανάγκη, είναι τα άλλα, τα πιο ανθρώπινα.
Το πόσο τους ακούμε, πόσο τους φροντίζουμε, τους κάνουμε να γελάνε, πόσο παίζουμε μαζί τους, πόσο χαιρόμαστε με τη χαρά τους και τους στεκόμαστε στα δύσκολα.
Ας μην είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας. Ολόκληρη η κοινωνία μας σπρώχνει να πηγαίνουμε προς τα εκεί. Όλοι οι γκουρού μας λένε να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Να κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε! Γράφω διαρκώς πόσο τοξικό είναι αυτό και αγχωτικό με την κακή έννοια και έχω μιλήσει και το TEDx γι αυτό.
Η δυτική κοινωνία είναι δομημένη πάνω στο βωμό της επιτυχίας. Ένα βωμό όπου θυσιάζουμε διαρκώς ό,τι έχει πραγματική αξία.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεφύγουμε και να πάμε κόντρα στην ορμητική ροή του ποταμιού μέσα στο οποίο κολυμπάμε…
Ας δείξουμε συμπόνοια στον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να είσαι άνθρωπος στη σημερινή εποχή.
Στο βιβλίο μου περιγράφω μια άσκηση για να έρθουμε σε επαφή με ό,τι έχει αξία στη ζωή. Τι θα ήθελες να πούνε για εσένα στην κηδεία σου; Τι άνθρωπος θέλεις να πούνε ότι ήσουν; Τι είδους σύντροφος; Γονιός; Συνάδελφος; Συγγενής; Φίλος
Αν απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, αποκτάς μια πυξίδα για το πώς να ζεις τη ζωή σου ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Αυτές είναι οι αξίες σου.
Επίτρεψε στον θάνατο να σου υπενθυμίσει πώς αξίζει να ζεις.
Στο ολιστικό Retreat γιόγκα και ψυχολογίας Back to Basics που θα κάνουμε με τη σύζυγό μου στο Evia Silence, 22-25 Μαρτίου 2024, θα δούμε πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τις βασικές αξίες πίσω στη ζωή μας και να επιστρέψουμε σε ό,τι έχει πραγματικά αξία. Μέσα από βιωματικές ασκήσεις, συζητήσεις με νόημα, γιόγκα και κυρίως αληθινή ανθρώπινη σύνδεση.
Γιατί σε όλους μας αξίζει να ξέρουμε έναν τρόπο να ζούμε με νόημα και ουσία.
Ήμουν τυχερός και βρέθηκα σε αυτή την κηδεία σήμερα, όπου είδα στην πράξη και όχι στη θεωρία, την επίδραση αυτού του τρόπου σκέψης.
Ελπίζω να είμαι αρκετά σοφός ώστε να τον εφαρμόσω λίγο παραπάνω και στη δική μου ζωή…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Καλημέρα αγαπητέ Δημήτριε και Καλή και Ευλογημένη εβδομάδα και ημέρα συν Θεώ…..
Να σου πω την αλήθεια δεν είχα κέφι να διαβάσω το άρθρο σου λόγω διαφόρων άσχημων καταστάσεων στην καθημερινότητα μου…..Υπό άλλες συνθήκες θα με ταρακουνουσε ο θάνατος αυτού του ανθρώπου και πάντοτε λέω ότι υπάρχουν και τα χειρότερα στην ζωή για να παρηγορω τον εαυτό μου …..Όμως βρίσκομαι ήδη στον πάτο του βαρελιού;;; πως να το γράψω και εάν θες το πιστεύεις δεν με αγγίζει τίποτα πλέον…..Έχει συσσωρευτεί πολύ μαυρίλα στην ψυχή μου!!!!! Πολύ ωραία τα λόγια και η συμπόνια του εαυτού μας αλλά όταν βιώνεις τα πάντα μόνος η μόνη δεν είναι θέμα πλέον ψυχολογίας αλλά απανθρωπιάς και φιλοτομαρισμου και φιλαυτίας. ….Μας ενδιαφέρει μονάχα ο εαυτός μας και ο περίγυρος μας ….! Όλοι οι άλλοι να πάνε να κουρεύονται στην κυριολεξία…..Όταν όμως βιώνεις πχ μια απώλεια λέω το παράδειγμα της κηδείας αυτού του ανθρώπου που μας ανέφερες αγαπητέ Δημήτριε δεν θα ήθελες να σε αγαπούν οι άνθρωποι και να στο δείξουν με πράξεις σε αυτήν την δύσκολη στιγμή η να σου γυρίσουν την πλάτη και να σε γράψουν εντός εισαγωγικων;;;; Η ίδια δεν είχα ποτέ ανθρώπους δίπλα μου ούτε καν όταν έχασα τον πατέρα μου πριν χρόνια – μόνη μου το αντιμετωπισα το θέμα…..Το να γίνεσαι θυσία για τους άλλους και ο κόσμος να σε θυμάται μόνο όταν σε έχει ανάγκη αυτό δεν είναι ανθρωπιά αλλά χρησιμοποίηση…..Και στο κάτω αυτό που έχει σημασία είναι να κάνουμε το καλό ενόσω ο άλλος ζει και βιώνει δυσκολίες…και τότε να δείξουμε εμπράκτως εάν ενδιαφερόμαστε για τον άλλον…..! Άμα φύγει ο άλλος από την ζωή τι νόημα έχει η στενοχώρια εάν είναι αληθινή και όχι ψεύτικη η τυπική;;;; Ας μάθουμε να αγαπάμε όχι με λόγια αλλά με πράξεις μέχρι ο άλλος η η άλλη γίνει μια φωτογραφία διότι μπορεί ν μετανοιωσουμε εν συνεχεία όταν δεν τον έχουμε πρόσωπο με πρόσωπο να του πούμε όλα όσα θα θέλαμε να του πούμε…..
Αυτή η αδιαφορία για τον πλησίον εμένα προσωπικά με εξαγριώνει διότι δεν έχει νόημα στο κάτω κάτω τι θα πουν οι άνθρωποι για σένα αλλά ο Θεός στην τελική κρίση ….. Αγάπη σημαίνει θυσία για τον συνάνθρωπο σου οποίος και εάν είναι αυτός και όχι χρησιμοποίηση η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο….Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ψέμα και υποκρισία μετά λύπης μου ….Αλλά σκέφτεται ένας άνθρωπος – αλλά λέει και άλλα πράττει….. Υποκρισία σε όλα τα επίπεδα! Ο Θεός είναι Αγάπη…..είναι η Αγάπη!!!!! Εμείς τι θα κάνουμε;;;; Θα αδιαφορήσουμε για τον άλλον η θα του δώσουμε ένα χέρι βοηθείας;;;; Δική μας είναι η απόφαση και κανενός άλλου…..
Καλημέρα!
Δημήτρη χαίρετε!!!
Ειλικρινά κάθε φορά που σε διαβάζω, αισθάνομαι ένα κομμάτι του εαυτού μου, να αναδύεται και να ταυτίζεται με τα έμμεσα και άμεσα μηνύματα που εκφράζεις, μέσω της έκφρασης και κυρίως το ύφος, που εγώ εισπράττω έχοντας σε εικόνα, από τα λίγα βίντεο που έχω παρακολουθήσει, στα οποία συμμετέχεις.
Πριν 20 χρόνια και ενώ ήμουν σε πρόγραμμα απεξάρτησης και είχε φύγει η θολούρα της χρήσης και τα στερητικα, μια κοινωνική λειτουργός, σε ομάδα υποστήριξης, ήθελε να με βοηθήσει να δω, στο ποια όνειρα είχα και τα οποία τα έθαψα, κάτω από την χρήση. Με σκοπό να κάνω ένα restart, φτιάχνοντας ένα πλάνο και να έχω λόγο που μένω καθαρός και όχι μόνο για την διακοπή της χρήσης και μόνο.
Με ρώτησε πως θα ήθελες να σε θυμούνται οι δικοί σου άνθρωποι αν πέθαινες;
Τότε σαστισα και λέω πω πω πω πόσο μακάβριο ερώτημα.
Σε πληροφορώ πώς, όταν μου σύστησε να κάτσω σπίτι με ηρεμία και να γράψω όσα μου έρχονται στο μυαλό, σχετικά με την ερώτηση της, ήταν το νωχελικο ξεκίνημα στην αυτογνωσία και να μάθω ποιος είμαι.
Πολλές φορές δε , η ερώτηση αυτή με ωθεί να μην λειτουργώ παρορμητικά, όταν την σκέφτομαι νοερά.
Το πρόγραμμα της απεξάρτησης ήταν στεγνό και πιστεύω πως η ερώτηση αυτή ξυπνάει το πραγματικό και την ευαίσθητη πλευρά του ανθρώπου που επιχειρεί να εστιάζει στα σημαντικά, όπως το αποτύπωμα που άφησε ο αξιωματικός, στις μνήμες των δικών του ανθρώπων.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πάμε κόντρα στην ορμή της νορμας, γιατί έχει και αίσθηση μοναξιάς και ηρεμίας, έχει και ομορφιά και αίσθηση ελευθερίας και γίνεται όμορφο, όταν βρίσκουμε συμπασχοντες που επενδύουν στην ποιότητα, στην ουσία και στην βαθύτερη ανάγκη της ψυχής, να χαίρεται με πράγματα απλά, που όμως μας ωθούν να αισθανόμαστε την πληρότητα της στιγμής και εκείνη την ευγνωμοσύνη της ίδιας μας της ύπαρξης και των γεγονότων που με οξύμωρο τρόπο μας δίδαξαν να εκτιμάμε το γνήσιο, το άφθαρτο, το ηθικό, το αληθινό , εκεί που η συνείδηση υπερασπίζεται τα παραπάνω .
Συγχαρητήρια για τη μεγάλη πορεία σου προς τη ζωή. Σίγουρα έχουμε όλοι πολλά να μάθουμε από εσένα!
Είσαι σίγουρος ότι γνωρίζεις τους ανθρώπους που είναι γύρω σου?? που μένουν στην διπλανή πόρτα?? που τους λες κάθε μέρα ? Εγώ ΔΕΝ είμαι σίγουρη!!!
Είσαι σίγουρος ότι γνωρίζεις τους ανθρώπους που είναι γύρω σου?? που μένουν στην διπλανή πόρτα?? που τους λες κάθε μέρα ? Εγώ ΔΕΝ είμαι σίγουρη!!!
Πόσο αλήθεια όσα γράφεις. Ευχαριστώ για την υπενθύμιση.