Η Ναμίμπια βρίσκεται πάνω από τη Νότιο Αφρική στην πλευρά του Ατλαντικού. Αποφασίσαμε να την επισκεφτούμε καθώς είναι μια χώρα πολύ ασφαλής και μπορούσαμε να οδηγήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο χωρίς φόβο. Ποιος να σε πειράξει άλλωστε. Δεν βλέπεις άνθρωπο συνήθως. Η Ναμίμπια είναι η δεύτερη πιο αραιοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά την Μογγολία.
Περιπέτεια λοιπόν, σκεφτήκαμε. Και με ασφάλεια. Το είχαμε ψάξει το θέμα. Αυτό που δεν ψάξαμε όμως ήταν αν χρειαζόταν βίζα για να μπούμε στη χώρα…
Αν και έμπειροι ταξιδιώτες την πατήσαμε. Κάπως ο ένας βασίστηκε στον άλλον και κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη. Πρώτο μάθημα ψυχολογίας. Ποτέ μην επαναπαύεσαι. Πάντα να είσαι προσεχτικός!
Ήταν Πέμπτη 19:30 και πετούσαμε σε τρεις ώρες. Η πτήση μας ήταν μέσω Νότιας Αφρικής. Η βίζα ήθελε τρεις εργάσιμες για να βγει. Δηλαδή την επόμενη Τετάρτη. Τι να κάνουμε; Να φύγουμε; Και αν πάμε στο Γιοχάνεσμπουργκ και τίποτα δε γίνεται. Τι θα κάνουμε; Πώς τα κάναμε έτσι;
Αποφασίσαμε να μπούμε στο αεροπλάνο και να πάμε στο Νότιο Αφρική. Και ό,τι θέλει ας γίνει.
Πρέπει να πω ότι είμαι πολύ περήφανος για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίσαμε την κατάσταση. Μέσα σε μια ώρα τυπώσαμε όλες τις απαραίτητες φόρμες (η Σοφία ήταν στη δουλειά κι εγώ σπίτι) και ετοιμάσαμε το υλικό και βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο. Χωρίς εκνευρισμούς και χωρίς ένταση. Αποδεχτήκαμε ότι αυτή είναι η κατάσταση τώρα. Θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Και αν δεν τα καταφέρουμε, θα είμαστε μαζί και κάτι θα γίνει. Αυτό έχει σημασία.
Ό,τι και να γίνει θα το διαχειριστούμε.
Φτάνοντας στο Γιοχάνεσμπουργκ συναντήσαμε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Νέλσον Μαντέλα μας περίμενε διαβάζοντας Ψυχο-λογικές Σχέσεις!
Βρήκαμε κάποιους Έλληνες στο αεροδρόμιο (είμαστε παντού!) και τηλεφωνήσαμε στην πρεσβεία της Ναμίμπια. Ελάτε, μας είπαν, και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σας βγάλουμε τη βίζα σήμερα Παρασκευή και να μη χάσετε το ταξίδι σας.
Με πολύ τρέξιμο και αγώνα καταφέραμε να βγάλουμε τη βίζα αυθημερόν πέντε λεπτά πριν κλείσει η πρεσβεία. Η χαρά ανείπωτη! Τα είχαμε καταφέρει!
Το βράδυ έπρεπε να κοιμηθούμε στην Πρετόρια. Μας πρότειναν ένα πολύ “καλό” ξενοδοχείο απέναντι από την πρεσβεία. Ήταν από τα πιο βρώμικα (και μικρά) δωμάτια που έχουμε μείνει με μια περίεργη ευρεσιτεχνία στο κρεβάτι… Ακριβώς για να χτυπάς το κεφάλι σου.
Κοιμηθήκαμε με τα ρούχα και την επόμενη μέρα πετάξαμε για Ναμίμπια. Είχαμε χάσει μια μέρα από το πρόγραμμά μας. Αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να δούμε όλα όσα είχαμε σχεδιάσει αν και θα έπρεπε να κάνουμε περίπου 800 χιλιόμετρα την επόμενη μέρα.
Κοιμηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο που βρήκαμε 300 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε στις πέντε το πρωί. Εξωτερική θερμοκρασία -1 βαθμοί…
Πρώτος σταθμός οι εντυπωσιακοί αμμόλοφοι του Sossusvlei.
Στη φωτογραφία φαίνεται λίγο το πώς ο αέρας παίρνει την άμμο στην “κορυφογραμμή” του λόφου. Ευτυχώς είχα εξοπλιστεί κατάλληλα για τέτοιες περιπτώσεις με το φουλάρι μου.
Το εντυπωσιακό σε αυτό το μέρος (πέρα από την κόκκινη άμμο) είναι ότι υπάρχει μια πεδιάδα στρωμένη με αλάτι όπου δε ζει τίποτα.
Τα δέντρα αν και νεκρά, δεν αποδομούνται επειδή δεν υπάρχουν τα βακτήρια που θα τα αποδομήσουν. Έτσι μας καθοδήγησαν να μην τα ακουμπήσουμε για να μη μεταφέρουμε μικροοργανισμούς από το δικό μας σώμα και να μείνει το τοπίο ανέπαφο.
Με τέτοια ησυχία και ερημιά, όπως φαντάζεστε το μέρος προσφέρεται για διαλογισμό!
αλλά και για selfies…
Sossusvlei τέλος. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
Η άσφαλτος υπήρχε μόνο για τα 60 χιλιόμετρα στον φυλασσόμενο χώρο των αμμολόφων. Εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι για άλλα 500 χιλιόμετρα κακοτράχαλου χωματόδρομου μέχρι να φτάσουμε στο Swakopmund. Απέραντες εκτάσεις χωρίς δείγμα ανθρώπινης ζωής.
Το βράδυ εξουθενωμένοι μείναμε μέσα και παραγγείλαμε delivery. Ή είσαι local ή δεν είσαι… Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ταξιδιού μας. Το Etosha National Park. Είναι ένα εθνικό πάρκο με μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από την Πελοπόννησο, όπου τα ζώα κυκλοφορούν ελεύθερα και προστατευμένα.
Στο δρόμο μας για εκεί κάναμε διάλειμμα για μεσημεριανό σε ένα ξενοδοχείο που είχε έναν ιδιαίτερο φύλακα.
Φιλικός και γεμάτος περιέργεια αναζητούσε την επαφή.
Δε χρειάστηκε πολύ να τον πείσω να βγει φωτογραφία. Το ζητούσε ο οργανισμός του…
Δεύτερη στάση ήταν μια απρόσμενη παράκαμψη. Είδαμε μια πινακίδα που έλεγε Himba Village. Έπρεπε να πάμε. Οι Himba είναι μια από τις πολλές φυλές της Ναμίμπια που ζουν στους δικούς τους καταυλισμούς.
Σπίτια φτιαγμένα από κοπριά και λάσπη. Όταν μια κοπέλα φτιά χνει τη δική της οικογένεια τότε μια καινούρια καλύβα κατασκευάζεται με τα φυσικά υλικά. Ούτε πολεοδομίες, ούτε τίποτα. Πολύ φιλικοί άνθρωποι ζούνε σε κοινωνίες όπου οι άντρες βόσκουν τα ζωντανά και οι γυναίκες φυλάσσουν τα παιδιά και οργανώνουν το φαγητό.
Τα παιδιά φαίνεται να περνάνε πολύ καλά σε αυτό το κανόνισμα. Κάτι που σε κάνει να αναρρωτιέσαι για την πληθώρα των ερεθισμάτων που έχουν τα δικά μας παιδιά εδώ. Ποια είναι τελικά η ευτυχισμένη ζωή;
Ταυτόχρονα οι γυναίκες κοινωνικοποιούνται μεταξύ τους και κατασκευάζουν τα απαραίτητα υλικά για τη διαβίωσή τους. Όπως παράδειγμα την κόκκινη σκόνη με την οποία καλύπτουν το σώμα τους. Η σκόνη αυτή λειτουργεί και σαν προστατευτικό από τον ήλιο, καθώς είναι συνεχώς κάτω από τον ήλιο, αλλά και σαν τρόπος να μην ιδρώνουν. Δεν κάνουν μπάνιο γιατί δεν υπάρχει νερό, αλλά δε μυρίζουν άσχημα.
Αν θέλουν να μυρίζουν όμορφα, παρασκευάζουν ένα δικό τους άρωμα από φυτά, με το οποίο “καπνίζουν” τον εαυτό τους για να μυρίζουν ωραία για τους άντρες.
Παράλληλα κατασκευάζουν διάφορα χειροποίητα αντικείμενα για όποιον τουρίστα χαθεί και πάει προς τα εκεί ή και για τις ίδιες, καθώς όπως βλέπετε κοσμήματα τουλάχιστον φοράνε.
Οι γυναίκες έχουν το δικό τους τρόπος κοινωνικοποίησης και τους δικούς τους χορούς. Σχηματίζουν ένα κύκλο και αρχίζουν τα παλαμάκια με αυξανόμενο ρυθμό καθώς μια κάθε φορά από αυτές μπαίνει στον κύκλο και σολάρει… Σαν τη δικιά μας ζεμπεκιά. Τολμηρή η Σοφία το δοκίμασε!
Το βράδυ μείναμε στο Kamanjab. Στο βραδυνό μας ήρθαν δυο απρόσκλητοι αλλά πολύ εντυπωσιακοί επισκέπτες! Το μέγεθός τους ήταν σαν ένα μικρό μπουλντόγκ.
Επιτέλους φτάσαμε το Etosha. Έπρεπε να οδηγούμε προσεχτικά..
Τα σήματα αυτά δεν είναι βαλμένα τυχαία φυσικά…
Τα ζώα είναι εξοικειωμένα με τα αυτοκίνητα αλλά κάνουν και στην άκρη μόλις σε δουν.
αφού περάσεις όμως στέκονται και σε παρατηρούν..
Πριν αποσυρθούμε στο δωμάτιό μας επισκεφτήκαμε ένα νερόλακο δίπλα στο ξενοδοχείο. Τα ξενοδοχεία (όλα κρατικά) έχουν δημιουργήσει τέτοιους νερόλακους ώστε τα ζώα να έρχονται και να βρίσκουν νερό και οι τουρίστες να μπορούν ευκολότερα να τα βλέπουν από το να τα ψάχνουν στην τεράστια έκταση του πάρκου.
Εμείς είδαμε μια μαμά ρινόκερο με το παιδί της να πίνει νερό. Το ενδιαφέρον που συνειδητοποιήσαμε είναι το ότι οι ρυθμοί της φύσης δεν είναι αυτοί που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ. Μαμά και παιδί καθόντουσαν ακίνητοι για δέκα λεπτά κοιτάζοντας γύρω γύρω ώστε να βεβαιωθούν ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος και μετά έπιναν νερό εναλλάξ καθώς το άλλο ζώο εξακολουθούσε να παρατηρεί. Τουλάχιστον μισή ώρα πέρασε απλά για να πιουν λίγο νερό.
Μετά από μια κουραστική μέρα ήταν η στιγμή για να γεμίσουν οι μπαταρίες μας και να πιούμε κι εμείς κάτι.
Τι πιο ωραίο από το να πίνεις ένα ποτήρι καταπληκτικό κρασί από τη Ναμίμπια (έχει μόνο ένα οινοποιείο η χώρα) και να ατενίζεις τη σαβάνα.
Την επόμενη μέρα ξεχυθήκαμε στους (χωματό)δρομους ώστε να ψάξουμε και να ανακαλύψουμε την πανίδα του πάρκου.
Ένα λιοντάρι είχε σκοτώσει μια ζέβρα λίγα λεπτά πριν το δούμε και την είχε φέρει κάτω από τη συστάδα αυτή για να ξεκουραστεί από την ενέργεια που ξόδεψε στο κυνηγητό. Περάσαμε τουλάχιστον μισή ώρα εκεί και το λιοντάρι ούτε που κουνήθηκε.
Με τέτοια ζέστη (33 βαθμοί το μεσημέρι) όλοι έψαχναν μια σκιά, η αλήθεια είναι.
Είδαμε πολλούς ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, στρουθοκάμηλους και πολλά άλλα ζώα να περιδιαβαίνουν νωχελικά τη σαβάνα.
Στο τέλος πήγαμε στο επόμενο ξενοδοχείο μας, το οποίο είχε και νυχτερινό show.
Έτοιμοι όλοι με τα κυάλια και τις μπύρες αγκαλιά καθόντουσαν αναπαυτικά και περίμεναν. Τι περίμεναν;
Τα ζώα που έρχονται το βράδυ που πέφτει η θερμοκρασία (πέφτει συνήθως στους 8 βαθμούς) και κινούνται πιο ελεύθερα. Εκείνο το βράδυ και πάλι μια μαμά ρινόκερος με το παιδί της έκαναν επίσκεψη στο νερόλακό μας.
Φύγαμε ξανά!
Προορισμός το Etosha Plain. Μια τεράστια έκταση όλη στρωμένη με αλάτι.
Φουλ εξοπλισμένος τόλμησα να βγω από το αυτοκίνητο. Για λίγο… Συνεχίσαμε να πλησιάζουμε το τελευταίο ξενοδοχείο μας, το οποίο είχε τον πιο εντυπωσιακό νερόλακο από όλα τα υπόλοιπα. Σε απόσταση αναπνοής ερχόντουσαν τα κοπάδια των ελεφάντων, συχνά με τριάντα μέλη το καθένα, για να πιουν νερό και να δροσιστούν.
Προσεχτικές πολύ οι καμηλοπαρδάλεις, καθώς τα λιοντάρια είχαν σκοτώσει μια φίλη τους το προηγούμενο βράδυ λίγα μέτρα πιο πέρα. Θα είχαν φαγητό για τρεις μέρες. Η σκληρότητα της ζούγκλας και η ωμή πραγματικότητα βάζουν τη ζωή και το θάνατο μαζί. Σε κάθε στιγμή.
Στο Etosha Park δε ζουν μόνο ζώα όμως. Μια άλλη φυλή της Ναμίμπια, η φυλή Σαν, είναι η μοναδική φυλή που επιτρέπεται να ζει στο χώρο αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ως κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες. Πραγματικά κάτι αδιανόητο στη σημερινή εποχή να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στις συνθήκες που ζούσαμε όλοι πριν την αγροτική επανάσταση. Οι Σαν ζουν σε μικρές ομάδες. Και ίσως έχουν κάτι να μας διδάξουν για τη ζωή.
Τα παιδιά των Σαν δεν έχουν καμία κοινωνική ευθύνη παρά να παίζουν. Η ξεκούραση και η διασκέδαση είναι πάρα πολύ σημαντικές για τους Σαν. Περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους συζητώντας, αστειευόμενοι, παίζοντας μουσική και χορεύοντας ιερούς χορούς.
Οι γυναίκες έχουν ίση θέση στην κοινωνία τους και η οικονομία τους βασίζεται σε μια κουλτούρα του να δωρίζεις. Όχι να ανταλάσσεις. Οι αποφάσεις παίρνονται πλειοψηφικά και όλοι οι ενήλικες έχουν ίση ψήφο. Αν και πολύ φτωχοί με την δυτική έννοια του όρου, σίγουρα πολύ πιο πλούσιοι με την ουσιαστική έννοια.
Δυστυχώς τους Σαν δεν τους είδαμε… Αλλά ακούσαμε και διαβάσαμε γι αυτούς και έτσι το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον να το αναφέρω. Είναι μια ζωντανή απόδειξη αυτού που ο Noah Harari ανέφερε στο βιβλίο του Sapiens, ότι η Αγροτική Επανάσταση ήταν ένα ισχυρό πλήγμα στην ευτυχία του ανθρώπου. Για πρώτη φορά έπρεπε να δουλέψει σκληρά για να εξασφαλίσει το ψωμί του, ενώ παλιότερα κυνηγούσε και συνέλεγε τροφή, το οποίο σημαίνει λίγες ώρες εργασίας την ημέρα και γενικά μια πιο ελεύθερη ζωή.
Ανελεύθεροι εμείς έπρεπε να ακολουθήσουμε και να υπηρετήσουμε το πρόγραμμά μας, οπότε συνεχίσαμε και επισκεφτήκαμε το Otjiwarongo National Park, όπου ελπίζαμε να δούμε τα τσιτάχ. Ανεβήκαμε στο νέο μας όχημα….
Και τα ψάξαμε. Τα είδαμε τελικά αλλά δεν ήταν αυτό που νομίζαμε.
Αντικρίσαμε πέντε τσιτάχ τα οποία λαγοκοιμόντουσαν και χουρχούριζαν σαν γατούλες στη σκιά των δέντρων. Ο λόγος είναι ότι βρισκόντουσαν σε ένα κέντρο αποκατάστασης όπου έφερναν τα ζώα τα οποία είχαν τραυματιστεί σε συμπλοκές με αγρότες (κάτι πολυ συχνό για την πραγματικότητα της χώρας) ή που είχαν βρεθεί μόνα τους και αβοήθητα σε πολύ μικρή ηλικία. Τα ζώα δυνάμωναν στο φροντιστικό περιβάλλον και εισάγονταν και πάλι στη σαβάνα μόλις ήταν έτοιμα. Όπως και να έχει, χουρχούρισμα ή όχι, και μόνο η αίσθηση ότι είσαι δίπλα στο ταχύτερο θηλαστικό του πλανήτη ήταν μοναδική.
Το επόμενο πρωί, η τελευταία εικόνα μας από τη χώρα ήταν οι άνθρωποι, οι οποίοι στριμώχνονταν στην καρότσα του αγροτικού για να νικήσουν την πρωινή χαμηλή θερμοκρασία.
Τους προσπεράσαμε, τους χαμογελάσαμε και μας χαιρέτησαν εγκάρδια χαμογελώντας.
Τελικά η γλώσσα του χαμόγελου είναι πραγματικά παγκόσμια!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Ευχαριστώ για το Υπέροχο ταξίδι!!!
Χαμόγελο 😁😁 κ αγκαλιά!!!!
Δημήτρη αδημονώ κάθε φορά για το επόμενο mail σου. 😊
Σ’ ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι,το οποίο είναι πραγματικά τροφή για σκεψη για το που 🤔κρύβεται η ευτυχία!!
Τι όμορφο ταξίδι! Ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζί μας.
Πόσο χαίρομαι που μοιράζεσαι την χαρά σου! Συγχαρητήρια και δηλώνω θαυμάστρια (σε παρακολουθώ πολύ καιρό 🙂 ) Συνέχισε να μας δίνεις τροφή για σκέψη και αναζήτηση!
τέλοιο!!!..ταξίδεψα και γω μαζί σας!!!1
Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την εξωτική εμπειρία μαζί μας. Να είστε καλά και να ταξιδεύετε όπου λαχταρά η ψυχή σας. Με τις υπέροχες φωτογραφίες και την ωραία αφήγηση ταξίδεψες και εμάς!
θαυμάσιο ταξίδι!
Καλησπέρα! Πήρατε βίζα κατά την άφιξη η έπρεπε να την βγάλετε μέσω Λονδίνου;
συγχαρητηρια για την εξαιρετικη περιγραφη και τις φωτογραφιες απο την ναμιμπια.
ηθελα να σας ρωτησω αν την βιζα την βγαλατε στο γιοχανεσμπουργκ η την πραιτωρια,και πως πηγαινεις απο την μια πολι στην αλλη ευκολοτερα.
ειδα καποιες ομαδικες εκδρομες απο εκει για το βιντχοκ,διαρκειας 8 ημερων περιπου.
ετσι βλεπεις αρκετα απο ναμιμπια.θα μου αρεζε να λαμβανω τις ταξειδιωτικες εμπειριες σας.σκεφτομαι ναπαω σεπτεμβριο η οκτωβριο, covid 19 επιτρεποντος.
σας ευχομαι να εχετε ευτυχη ταξειδια,και ευχαριστω
χρηστος βλαχαβα 88 βολος τηλ 2421053634
Καλημέρα!! Προγραμματιζουμε τον Ιούνιο το ταξίδι στην Ναμίμπια. Τι εποχή πήγατε εσείς? Την visa πριν φύγουμε από που πρέπει να την βγάλουμε? Κάνατε εμβόλια? Χάπια ελονοσίας? Πήγατε στο fishcanion
Καλημέρα Ευριδίκη!
Σου έστειλε εμέηλ με τις πληροφορίες που μου ζήτησες. Ίσως να πήγε στα spam σου. Να περάσετε σούπερ!