Μέχρι πότε θα ταλαιπωρώ τον εαυτό μου;

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

Περνάς μια δύσκολη φάση. Η ζωή σου φαίνεται ένας Γολγοθάς. «Τι νόημα έχει;» σκέφτεσαι. «Δεν την παλεύω άλλο. Δεν αντέχω πια» λες στους φίλους σου. «Γιατί ταλαιπωρώ έτσι τον εαυτό μου;»

Κι όμως συνεχίζεις. Λίγες μέρες ακόμα. Λίγους μήνες ακόμα. Λίγα χρόνια ακόμα. Τι περιμένεις; Σε τι ελπίζεις;

Ίσως το έχεις ξαναζήσει αυτό. Ξέρεις που πηγαίνει. Κι όμως επιμένεις. Ταυτόχρονα κατηγορείς τον εαυτό σου. «Γιατί το κάνω αυτό σε μένα; Είμαι άχρηστος. Πότε θα τα παρατήσω όλα; Πότε θα σηκωθώ να φύγω να ησυχάσω; Θεέ μου, τι άλλο πρέπει να μου συμβεί για να καταλάβω;»

Αυτό που παραβλέπεις, όμως, είναι ότι δεν μπορείς να φύγεις. Δεν είναι στο χέρι σου. Όχι ακόμα. Όχι μέχρι να πιάσεις πάτο. Κάτι σου δίνει η κατάσταση την οποία υπομένεις. Με κάποιον τρόπο τρέφεται ο ψυχισμός σου μέσα σε όλο αυτόν τον πόνο.

Όσο κι αν δε σου βγάζει νόημα. Όσο και αν επαναστατείς στην ιδέα, ένα ασυνείδητο, βαθύτερο κομμάτι σου αρέσκεται να υποφέρει με αυτόν τον τρόπο.

Ο συνειδητός σου εαυτός, η σκέψη σου, επαναστατεί. Θέλει να αλλάξει αυτό που ζεις. «Δεν μπορώ άλλο», λες. Στην άνιση αυτή μάχη, όμως, πάντα θα νικάει το ασυνείδητο. Τόσο ισχυρό είναι. Είναι το λογισμικό σου. Σε ελέγχει, δεν το ελέγχεις.

Πώς να αλλάξεις; Πώς να φύγεις από εκεί που είσαι; Να φύγεις να πας που; Στο άγνωστο; Σίγουρα η επίπονη κατάσταση που ζεις έχει κάτι το βαθιά γνώριμο. Τη βαθυθέλεις. Έχει κάτι που το ασυνείδητό σου αναγνωρίζει και το οποίο ξέρει να διαχειρίζεται. Όπως εξηγώ διαρκώς στο νέο μου βιβλίο, μας έλκει το γνώριμο όχι το ευχάριστο.

Ο φόβος του αγνώστου είναι ένας κυρίαρχος φόβος του ανθρώπου. Η αδράνεια είναι ίσως, η μεγαλύτερη κινητοποιός μας δύναμη. Το να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε. Η ασφάλεια του γνώριμου ορίζει τις πράξεις μας. Οι άνθρωποι αλλάζουμε μόνο όταν ο πόνος του οικείου γίνει μεγαλύτερος από τον φόβο του αγνώστου.

Γι’ αυτό το λόγο είναι εξαιρετικά επίπονο να φύγεις. Όσο κι αν είσαι σίγουρος ότι το θέλεις. Μέχρι η εξαθλίωση που σου προκαλεί η κατάσταση να γίνει μεγαλύτερη από την ψυχική ασφάλεια που σου παρέχει.

Γιατί όταν βρεθείς στο απόλυτο μηδέν, τότε αυτό που σε κρατούσε δέσμιο δεν έχει πλέον ισχύ επάνω σου. Δεν έχεις πια τι να χάσεις. Στο μηδέν ελευθερώνεσαι από το γάντζο του γνώριμου. Στο μηδέν δεν ρισκάρεις τίποτα. Μπορείς απλά να προχωρήσεις. Χωρίς βαρίδια.

Μη σε κατηγορείς, λοιπόν, αν τώρα υποφέρεις. Αυτές είναι οι δυνάμεις σου αυτή τη στιγμή. Τι να κάνουμε τώρα. Μην κάνεις πιο δύσκολη την κατάσταση επικρίνοντάς σε. Αρκετά τραβάς όπως έχει. Μην το κάνεις χειρότερο.

Να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή κάνεις το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Τώρα όμως παλεύεις με κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Παλεύεις με ολόκληρη τη ζωή σου, με την ιστορία σου και την ταυτότητά σου.

Αναγνώρισε την πολυπλοκότητα και το βάθος της εσωτερικής σου πάλης. Δείξε συμπόνοια για τον εαυτό σου και για όσα υπομένει. Πες του: «Ξέρω ότι περνάς δύσκολα. Ίσως και να είναι απαραίτητο. Έχεις πολλά στο μυαλό σου και στην ψυχή σου. Σε καταλαβαίνω».

Κάποιοι μπορεί να βρουν δυνάμεις και να κάνουν συνειδητό αυτό που τους ταλαιπωρεί, με τη βοήθεια ενός ειδικού και έτσι να το νικήσουν. Κάποιοι άλλοι, με τη δύναμη της θέλησής τους, καταφέρνουν να κάνουν το επόμενο βήμα.

Μπράβο τους! Εμείς οι υπόλοιποι, όμως, χρειάζεται να πιάσουμε πάτο πρωτού πετάξουμε τα βάρη που κουβαλάμε. Είναι μέρος της διαδικασίας. Απλά δε γίνεται αλλιώς.

Και τότε σαν ελατήρια, συμπιεσμένα στον έσχατο βαθμό, θα μετατρέψουμε την πίεση που έχουμε εσωτερικεύσει σε απίστευτη ορμή και θα εκτοξευτούμε σε νέα ύψη!

Ίσως, βέβαια, να μη γίνει σήμερα. Δεν πειράζει…

Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!