Ένα άρθρο που διάβασα σε ξενόγλωσσο site. Με άγγιξε, το πείραξα λίγο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας
Τι έχουν να μας διδάξουν οι γιορτές για την ευαλωτότητά μας;
Έρχονται οι γιορτές και οι πιο τυχεροί από εμάς θα βγάλουμε τα κρυστάλλινα ποτήρια μας, θα τα γεμίσουμε και θα ευχηθούμε χρόνια πολλά για την περίοδο των γιορτών.
Θα τα πιάσουμε με προσοχή και θα τσουγκρίσουμε. Γιατί ξέρουμε πως είναι ευαίσθητα. Δεν είναι όπως τα ποτήρια της ρετσίνας. Που τα τσουγκρίζουμε με φόρα στις ταβέρνες.
Κι όμως τα κρυστάλλινα ποτήρια της σαμπάνιας δεν απολογούνται για το ότι είναι εύθραυστα. Παραδέχονται την ευαισθησία τους. Έχουν αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ώστε να απαιτούν μια πιο ντελικάτη συμπεριφορά από εμάς. Έχουν τον τρόπο να κάνουν τον κόσμο να καταλαβαίνει ότι μπορούν εύκολα να καταστραφούν.
Δεν είναι ευαίσθητα επειδή είναι προβληματικά. Δεν είναι ότι ο δημιουργός τους είχε στο μυαλό του να τα κάνει δυνατά και σκληροτράχηλα και κατά λάθος του βγήκαν ντελικάτα. Έτοιμα να σπάσουν ακόμα και από το αδέξιο άγγιγμα ενός παιδιού ή από την άγαρμπη διαχείριση ενός ενήλικα.
Είναι εύθραυστα και ευάλωτα σαν αποτέλεσμα της αναζήτησής τους για καθαρότητα και διαφάνεια. Το γυαλί μπορεί να επιτύχει καταπληκτικά αποτελέσματα αλλά το τίμημα που πληρώνει γι αυτό είναι το πόσο εύθραυστο είναι.
Κάποια ωραία πράγματα πρέπει να είναι ευαίσθητα. Ένα όμορφο μπιμπελό λέει:
«Είμαι ξεχωριστό αλλά αν με πετάξεις κάτω θα σπάσω και δε φταίω εγώ γι αυτό»
Είναι εμφανές πως το κρυστάλλινο ποτήρι είναι εύθραυστο και σε υποχρεώνει να του φερθείς με ευαισθησία. Χρησιμοποιείς τα δάχτυλα σου προσεχτικά καθώς το κρατάς από τον κορμό. Σου διδάσκει πως η προσοχή και η μετρίαση της δύναμης είναι θαυμαστή και κομψή. Δεν είναι απλά μια ενοχλητική απαίτηση.
Μας λέει πως το να είσαι προσεχτικός είναι εξεζητημένο, είναι γκλαμουράτο, είναι δείγμα πολιτισμού και προκαλεί ενθουσιασμό. Είναι μοντέρνο και αξιοθαύμαστο.
Είναι ένας ηθικός μύθος για την ευγένεια, τον οποίο μας διηγείται ένα ποτήρι.
Πολλοί από εμάς είμαστε το ίδιο εύθραυστοι εσωτερικά και συχνά ντρεπόμαστε γι αυτό. Η κοινωνία μας προτρέπει να είμαστε δυνατοί και να αντέχουμε. Δεν υπάρχει ο χώρος για να εκφράσουμε την ευαίσθητη πλευρά μας. Κατά συνέπεια την κρατάμε καλά κρυμμένη και την καταπιέζουμε. Το έχουμε μάθει από μικρά παιδιά. Ακούγαμε συχνά εξάλλου:
«Οι άνδρες δεν κλαίνε»
«Σταμάτα να μυξοκλαίς»
«Είναι σκληρή η ζωή, σοβαρέψου»
Πόσο πιο όμορφο θα ήταν να επιτρέπει ο πολιτισμός μας την ύπαρξη των πιο φίνων και ντελικάτων μορφών της ανθρώπινης ύπαρξης. Όχι μόνο την ύπαρξή τους αλλά και την άνθισή τους. Να υπάρχουν περιβάλλοντα όπου θα ήταν ασφαλές το να είσαι ευαίσθητος και ευάλωτος. Χώροι και καταστάσεις όπου θα μπορούσες να παραδεχτείς και να εκφράσεις την ευάλωτη πλευρά σου και να γίνει αποδεκτή. Να αγκαλιαστεί και να αναδειχθεί.
Γιατί όλοι έχουμε τουλάχιστον μια πλευρά έχει αυτή την ανάγκη.
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν είχαμε υπ όψιν μας πως όπως κι εμείς έχουμε μια τέτοια πλευρά, έτσι έχουν και οι γύρω μας μια αντίστοιχη. Ίσως πολλές φορές η σκληρή μας γλώσσα και η άκαμπτη στάση μας να θρυμματίζει την εύθραυστη πλευρά του απέναντί μας με τον ίδιο τρόπο που ένα αδέξιο χέρι μπορεί να διαλύσει το ευαίσθητο κρυστάλλινο ποτήρι.
Ας αποτελέσει η εμπειρία του τσουγκρίσματος φέτος, μια εκπαίδευση για τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής. Στιγμές όπου μια πιο μετρημένη συμπεριφορά θα κάνει πραγματική διαφορά στον συνάνθρωπό μας. Το να είμαστε ώριμοι και πολιτισμένοι σημαίνει να έχουμε επίγνωση του πώς να διαχειριζόμαστε τη δύναμή μας επάνω στους άλλους ανθρώπους.
Ας κρατήσουμε τα ποτήρια μας με μεγάλη προσοχή φέτος τις γιορτές.
Ας φερθούμε στους ανθρώπους γύρω μας με ακόμα μεγαλύτερη…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Πολύ αληθινό. Μπράβο!
Σε ευχαριστούμε Δημήτρη που μας αποδέσμευσες από τα δεσμά του περιβάλλοντος και μας ενθαρρύνεις να γίνουμε ο εαυτός μας!
Πολύ όμορφο άρθρο!καθώς το διάβαζα σκεφτόμουν πως όλοι μας ξεκινάμε ως κρυστάλλινο ποτήρι και μόλις νιώσουμε ότι μας κρατάνε αδέξια χέρια, γινόμαστε “μεταλλικοι” για να μη σπάσουμε. Το στοίχημα εδώ είναι να μη ξεχάσουμε τη πραγματική μας φύση από τον χρόνιο πόνο και παραμείνουμε παραποιημένοι. Ισως μια από τις μεγάλες προκλήσεις να ειναι το μάθημα χορού μεταξύ κρυστάλλινου και μπρουτζινου με συνείδηση ποτέ κάνουμε το κάθε βήμα . Θα ήταν μια ιδέα για ένα νεο άρθρο ίσως.
Εξαιρετικά τρυφερό & ανθρώπινο άρθρο.. Δίνει έναυσμα και τροφή για σκέψη..
Η απενοχοποίηση της έκφρασης όλου του φάσματος των συναισθημάτων είναι πλέον επείγουσα ανάγκη για μια κοινωνία με περισσότερη καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, για τον διπλανό μας.
Μια κοινωνία πιο ακομπλεξαριστη.
Μια κοινωνία κυρίως ατομιστικη , επικριτική όπως η σημερινή που ζούμε μέσα της , συνήθως δημιουργεί ή επιβάλλει τέτοια “πρότυπα” σκληρών “δυνατών” ατόμων , εγκλωβίζοντας τα σε μια συχνά έντονα συμπλεγματικη εικόνα του “προσωπείου” των καθημερινών ανθρωπίνων σχέσεων η οποία καταστρέφει κι αποξενώνει τους ανθρώπους από την υγεία της απόλαυσης μιας ειλικρινους φιλίας , αγάπης, σεβασμού, αλληλεγγύης και κατανόησης..
Αρχές κι αξίες που κάνουν την θνητή μας ύπαρξη πιο υποφερτή.
Λένε…: ” Γίνε πιο σκληρός-η ,όχι αυτοί να γίνουν πιο άνθρωποι” λέω…
Τα μικρά παιδιά ξέρουν να ζουν ας διδαχτούμε από αυτά.
Μπράβο Δημήτρη…συνέχισε να δίνεις από το καλό μέσα σου.