Όλοι θέλουμε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Όλοι θέλουμε να γίνονται οι γύρω μας όλο και καλύτεροι. Ποιες είναι οι παγίδες, όμως, αυτού του συνεχούς αγώνα; Ένας μαχητής αφηγείται την πορεία του…
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Μπούχτισα
Κουράστηκα να έχω ανάγκη διαρκώς να γίνομαι «καλύτερος». Κουράστηκα να πρέπει να «βελτιώνομαι» και να «προοδεύω». Να μη σταματάω να αγωνίζομαι να πετύχω το «ιδανικό». Να μη σταματάω να πασχίζω να δημιουργήσω αυτή την άπιαστη «τέλεια» εικόνα, η οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρος ποια είναι. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι ΔΕΝ είναι η εικόνα της ζωής μου σήμερα…
Κουράστηκα να προσπαθώ να ικανοποιήσω έναν κόσμο για τον οποίο, εξ ορισμού, τίποτα δεν είναι αρκετό. Έναν κόσμο στον οποίο η πιο συνηθισμένη ευχή σε κάθε επιτυχία είναι: «Άντε, και εις ανώτερα…» . Γιατί κόσμε; Δε σου φτάνουν αυτά;;
Δεν τον αδικώ τον κόσμο. Έτσι μας έχουν μάθει. Υπνωτισμένοι, οι περισσότεροι, ακολουθούμε τον μπούσουλα που λέει ότι πρέπει διαρκώς να προσπαθείς για να πετύχεις. Να πετύχεις να αποκτήσεις κι άλλα αγαθά. Να αποκτήσεις «καλύτερη» δουλειά. Να αποκτήσεις «καλύτερο» σπίτι, «καλύτερο» αυτοκίνητο, «καλύτερο» μέλλον. Να αποκτήσεις ο,τιδήποτε, φτάνει να μη σταματήσεις να προσπαθείς. Ή μάλλον να μη σταματήσεις γενικώς.
Γιατί αν σταματήσεις θα αναγκαστείς να σκεφτείς εσύ για σένα. Να σκεφτείς τι πραγματικά επιθυμείς, τι σε γεμίζει. Να σκεφτείς αν σου αρέσει εδώ που είσαι (μπορεί και να σου αρέσει…). Το φοβάται αυτό ο κόσμος. Το φοβάμαι κι εγώ. Κι έτσι, συνεχίζουμε στην αέναη αναζήτηση του «καλύτερου», συντηρώντας με αυτόν τον τρόπο, μια κατάσταση έλλειψης.
Το αντιλαμβάνεσαι αυτό; Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ως κινητήριο δύναμη τη δίψα του ανικανοποίητου. Μια αδιόρατη ανάγκη για να γίνουμε «πιο» πλούσιοι, «πιο» μορφωμένοι, «πιο» ευτυχισμένοι, «πιο», «πιο, «πιο». Λες και έχουμε εξετάσει συνειδητά αυτό που τώρα έχουμε και το βρήκαμε σκάρτο. Λες και η λύση στα πάντα είναι το…«πιο».
Δεν έχω τίποτα ενάντια στη δράση για την αλλαγή των συνθηκών ζωής μας. Ποια είναι, όμως, η φύση του κινήτρου πίσω από τη δράση μας; Είναι κίνητρο επιθυμίας ή έλλειψης; Θέλω να πάω κάπου ή θέλω να φύγω από εδώ που είμαι; Νιώθω καλά με τον εαυτό μου όπως είμαι αλλά θα μου άρεσε να έχω και κάτι διαφορετικό, ή νιώθω ελλιπής και νομίζω ότι αν αποκτήσω «πιο» πολλά θα είμαι περισσότερο πλήρης.
Στη δεύτερη περίπτωση θα συνεχίσω να νιώθω ελλιπής ακόμα και αν αποκτήσω αυτό το οποίο ψάχνω. Όπως είπε ο Σωκράτης, «Όποιος δεν είναι ικανοποιημένος με αυτά που έχει, δε θα είναι ικανοποιημένος και με αυτά που θα ήθελε να έχει». Γιατί η έλλειψη είναι μέσα του. Η έλλειψη τον τρέφει. Γι αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν μια αίσθηση κενού παρά τα επιτεύγματά τους.
Γνωρίζω πως δεν είναι εύκολο να αλλάξω από τη μια στιγμή στην άλλη και να ζήσω τη ζωή μου αλλιώς. Να ζήσω τη στιγμή, να ζήσω με πάθος και όλα τα σχετικά ονειροπαρμένα που ακούγονται… Είναι πιο πιθανό να νιώσω ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη αν νομίζω ότι θα το πετύχω με τη μία, αφού το πιο φυσικό είναι να μην το καταφέρω. Δεν έχω προπονηθεί στο να κάνω αυτό που επιθυμώ. Δεν έχω καν προπονηθεί να ξέρω τι επιθυμώ, ίσως.
Γι αυτό θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο να βρω ποιος είμαι. Να γίνω πιο συνειδητός. Θα αφιερώσω περισσότερη ενέργεια στο να αναγνωρίσω την έλλειψη μου και να την αντικαταστήσω σταδιακά με επιθυμία. Να την αντικαταστήσω με αποδοχή του ποιος είμαι.
Θα ζητήσω βοήθεια στην προσπάθειά μου. Μπορεί να συνεχίσω να ζω την ίδια ακριβώς ζωή όπως και πριν, όμως, σιγά σιγά θα αρχίσω να την ψηφίζω. Δε θα μου έχει «επιβληθεί». Μπορεί και να τα αλλάξω όλα. Μπορεί και όχι. Σημασία έχει το κίνητρο πίσω από τη δράση, όχι η δράση η ίδια. Εκεί πρέπει να επέμβω. Το τι θα κάνω τελικά είναι δευτερεύον.
Νιώθω ήδη καλύτερα, καλό μου ημερολόγιο.
Άδειασα
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
