Η εφηβεία είναι μια περίοδος μεγάλων αλλαγών στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Δυστυχώς δεν την περνάμε όλοι…
Είναι ένα τεράστιο προνόμιο να περάσουμε την εφηβεία και αν και δεν το συζητάμε αρκετά, δεν την έχουμε περάσει όλοι. Η εφηβεία δεν είναι απλά μία περίοδος της δεύτερης δεκαετίας της ζωής ενός ανθρώπου. Δεν θα συμβεί απλά και μόνο επειδή κάποιος είναι 14 ή 17 και κάτι.
Τι είναι η εφηβεία;
Η εφηβεία, αν την αντιληφθούμε στις σωστές της διαστάσεις, είναι μια κατάσταση όπου μπορούμε να διερευνήσουμε, με μια νεοαποκτηθείσα αίσθηση ελευθερίας, ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε, έξω από τις προβολές και τις νοητικές απαιτήσεις που οι γονείς μας είχαν τοποθετήσει σε εμάς με μεγάλη εξυπνάδα αλλά και τεράστια δύναμη.
Κάθε γονέας, νιώθει την ευθύνη να ενημερώσει τα παιδιά του για το πώς είναι ο κόσμος, τι να περιμένουν, να μας πει ποιοι είμαστε, τι μας αρέσει, τι χρειαζόμαστε (Ζακέτα να βάλεις).
Θα μας κάνει να νιώσουμε άχρηστοι και θα θεωρήσουμε ότι είμαστε άχρηστοι.
Θα μας κάνει να νιώσουμε έξυπνοι και θα θεωρήσουμε ότι είμαστε έξυπνοι.
Θα μας πουν ότι είμαστε άπληστοι, ή καλά παιδιά, τρελοί ή πολύ προσεκτικοί, ανυπόφοροι ή πολύ ήσυχοι και εμείς θα γίνουμε αυτό που εκείνοι περιμένουν από εμάς.
Γιατί απλά αυτό κάνει κάθε παιδί. Μαθαίνει ποιο είναι μέσα από τις διαδράσεις του με τους γονείς του. Μέσα από το πώς το κάνει ο γονείς του να νιώθει, θα καθορίσει το πώς θα είναι το φυσιολογικό να νιώθει και στην υπόλοιπη ζωή του.
Κάποια από όσα θα μας πουν οι γονείς μας, θα ισχύουν φυσικά. Δεν είναι αναγκαστικά παράλογοι.
Είναι όμως άνθρωποι.
Αλλά για ένα παιδί όσα λένε οι γονείς του είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Όχι μόνο όσα λένε, αλλά και όσα τον κάνουν να νιώθει. Αν ο γονέας με κάνει και νιώθω ένα μηδενικό, τότε αυτό συμβαίνει επειδή όντως είμαι ένα μηδενικό. Αυτό που μας δίνουν είναι ο νόμος για εμάς.
Επανεκτίμηση
Η εφηβεία είναι η ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε όσα μάθαμε από τους γονείς μας και να φιλτράρουμε όσα δε συμφωνούμε, ώστε να τα αντικαταστήσουμε με νέες ιδέες που εμείς προτιμάμε.
Η εφηβεία είναι η ηλικιακή περίοδος που ερχόμαστε σε επαφή με τους συμμαθητές μας από άλλες οικογένειες και βλέπουμε πώς είναι και άλλα «φυσιολογικά» πέρα από το δικό μας «φυσιολογικό» της οικογένειάς μας. Είναι η ώρα που εξαρτόμαστε περισσότερο από τους συνομηλίκους μας παρά από τους γονείς μας.
Είναι η ώρα που αρχίζουμε να χτίζουμε εμείς τη δική μας ταυτότητα, φιλτράροντας όσα δε μας ταιριάζουν πια και αφήνοντας έξω κομμάτια μας που ενώ μπορεί να τα ακούγαμε από μικροί, τώρα απλά δεν βγάζουν νόημα για εμάς.
Νέες ανακαλύψεις
Περνώντας την εφηβεία ίσως ανακαλύψουμε ότι ίσως δε μας ενδιαφέρει και τόσο να γίνουμε γιατροί, αλλά ίσως προτιμάμε κάτι σε σχέση με τη φύση.
Ίσως ανακαλύψουμε ότι δε θέλουμε να είμαστε ευγενικοί με όλους και θα αντιμιλήσουμε σε κάποιον που το παίζει έξυπνος ή μας εκνευρίζει.
Ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι άλλα πράγματα είναι για εμάς σημαντικά, πχ το να προσφέρουμε ή το περιβάλλον και όχι να αποκτήσουμε την «καλή» δουλειά που πάντα προοριζόταν για εμάς.
Ίσως πάλι ανακαλύψουμε ότι μια καριέρα στη δικηγορία ή στα τραπεζικά είναι αυτό που μας εκφράζει, ακόμα και αν οι γονείς μας ήταν φιλόλογοι και πάντα ήθελαν να αναλάβουμε το φροντιστήριο.
Ο ιδανικός(!) γονέας
Ένας ιδανικός γονέας (κάτι εξαιρετικά σπάνιο και ίσως αδύνατο) δε θα ενοχληθεί και θα καταλάβει ότι το παιδί του έχει γίνει κάτι το πολύ ιδιαίτερο: Ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Θα μπορεί να αντέξει αν το παιδί του θυμώσει με εκείνον πάρα πολύ και τον απορρίψει. Θα μπορεί να κάνει χώρο για την επανάσταση του παιδιού και θα πάρει τα πυρά, γιατί κατανοεί ότι το παιδί πρέπει να τον απορρίψει ώστε να γίνει ένα ανεξάρτητο άτομο.
Θα παραμείνει εκεί όμως, γιατί ο έφηβος, ακόμα και αν απορρίπτει τον γονέα, ταυτόχρονα τον έχει ανάγκη να παραμείνει στη θέση του και να αντέξει, ώστε να νιώσει ο έφηβος ασφαλής.
Αν συμβούν όλα αυτά, αν ο έφηβος φωνάζει και απορρίπτει, τότε κάτι κάνει καλά ο γονέας.
Το πρόβλημα είναι όμως, όταν οι γονείς δεν σηκώνουν τέτοιες επαναστάσεις. Όταν είναι είτε πολύ αγχωμένοι, είτε πολύ καταθλιπτικοί ή και εκδικητικοί μας αναγκάζουν να αποπέμψουμε δικά μας κομμάτια, ώστε να εξασφαλίσουμε την αγάπη τους.
Ίσως γίνουμε καλά παιδιά ή θυμωμένα ή φοβισμένα.
Ποτέ δεν είναι αργά
Πολλοί από εμάς δεν έχουμε περάσει την εφηβεία ακόμα. Δεν έχουμε κάνει την εσωτερική μας επανάσταση. Παραμένουμε παγιδευμένοι στους γονεϊκούς κανόνες και τους παιδικούς φόβους που κάποτε εγκαταστάθηκαν μέσα μας.
Αν είσαι ακόμα το καλό παιδί, ακόμα και όταν αυτό σε πιέζει, μάλλον δεν έχεις περάσει την εφηβεία.
Αν λες πάντα «ναι» ακόμα και όταν δεν έχεις όρεξη, μάλλον δεν έχεις περάσει την εφηβεία.
Αν νιώθεις πως είσαι ανίκανος ή κακός, ίσως να μην έχεις περάσει την εφηβεία.
Αν ακόμα νιώθεις πως πρέπει να προσέχεις την κάθε στιγμή τι θα πεις γιατί οι άλλοι θα σε μαλώσουν, μάλλον δεν έχεις περάσει την εφηβεία.
Αν προσπαθείς να δείχνεις πάντα ευχάριστος επειδή φοβάσαι ότι οι άλλοι δεν θα αντέξουν τον πόνο σου, όπως κάποτε δεν τον άντεχαν οι γονείς σου, μάλλον δεν έχεις περάσει την εφηβεία. .
Τα καλά νέα είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να περάσουμε την εφηβεία. Μπορούμε να την περάσουμε μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να ορίσουμε εμείς το ποιοι είμαστε, μακριά από τις γονεϊκές προσδοκίες και προβολές.
Μπορούμε να το κάνουμε ακόμα και αν είμαστε 20, 30, 50 ή 60,
Όταν περάσουμε τη δική μας εφηβεία, θα αρχίσουμε να δημιουργούμε εμείς τον εαυτό μας, για πρώτη φορά, έτσι όπως ταιριάζει σε εμάς.
Καλή εφηβεία σε όλους!
Το άρθρο αντλεί στοιεχία από βίντεο του The School of Life
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
