Η Κωνσταντίνα είναι μια κοπέλα δυνατή. Στην παρέα όλοι το ξέρουν. Ανεξάρτητη και ‘καταφερτζού’. Από μικρή άκουγε τη μητέρα της να της λέει:
«Δεν έχεις ανάγκη εσύ. Σε εμπιστεύομαι. Ό,τι και να γίνει θα τα βγάλεις πέρα.»
Και καμιά φορά συμπλήρωνε:
«Η καημένη η αδερφή σου, δεν μπορεί όμως»
Χαιρότανε τότε πολύ με αυτά που άκουγε. Προσπαθούσε να είναι αυτάρκης, να μη σκοτίζει τους γονείς της και πολύ. Να μη τους στεναχωρεί και να μην τους ανησυχεί με τα προβλήματά της. Την καμάρωναν κι εκείνοι, η αλήθεια είναι. Ήταν η δυνατή.
Είχαν στρέψει όλη την προσοχή τους στην αδερφή της που παρουσίαζε όλα τα προβλήματα.
Μεγάλωσε η Κωνσταντίνα και έγινε ένας άνθρωπος που δεν παραπονιέται εύκολα. Δε θα την ακούσεις συχνά να γκρινιάζει στην παρέα. Έχει καταφέρει πολλά στη ζωή της και είναι περήφανη γι αυτό. Έχει αναπτύξει ιδιαίτερα την αίσθηση του ελέγχου. Θέλει (της είναι απαραίτητο δηλαδή) να ξέρει ακριβώς πως είναι τα πράγματα και πως θα εξελιχθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να προσαρμοστεί και να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι σίγουρη πως δε θα χρειαστεί να δείξει αδυναμίες.
Ρωτάς, σε ποιον να τις δείξει; Μα, στον εαυτό της κατ’ αρχήν. Ο εαυτός της είναι πλέον ο μεγαλύτερος κριτής της!
Ο εαυτός της είναι αυτός που της λέει τώρα: «Δεν έχεις ανάγκη εσύ». Ο εαυτός της, της υπαγορεύει να αντέξει λίγο ακόμα. Ο εαυτός της, ο οποίος σκλήρυνε με τα χρόνια.
Ίσως να είχε σκληρύνει από τότε που ήτανε μικρή, τελικά. Από τότε που ο τρόπος για να κερδίζει την προσοχή και το μπράβο των γονιών της ήταν το να είναι δυνατή. Γιατί η Κωνσταντίνα νιώθει μέσα της δυνατή. Νιώθει ότι μπορεί και μόνη της μια χαρά. Νιώθει ότι θα τα καταφέρει.
Νιώθει ότι δεν έχει ανάγκη.
Εκτός από μερικές φορές… Εκείνες τι φορές, ρε παιδί μου, κάτι την πιάνει. Κάτι που δεν μπορεί να το εξηγήσει. Ένα παράπονο, έρχεται και την πνίγει. «Γιατί εγώ; Γιατί όχι εγώ;» Τότε καταρρέει και απελπίζεται.
Αλλά μόνο για λίγο. Μόνο, μόνη της. Μετά και πάλι φοράει το δυνατό της προσωπείο και βγαίνει στον κόσμο.
Στις σχέσεις της είναι το “αντράκι” της σχέσης. Στις φιλικές της σχέσεις είναι αυτή που αναλαμβάνει πολλές από τις πρωτοβουλίες της παρέας. Τόσο οι φίλοι της όσο και οι σύντροφοί της έχουν μάθει να στηρίζονται επάνω της. Το απολαμβάνει η αλήθεια είναι…
Όμως υπάρχει μέσα της αυτή η κρυφή επιθυμία: «Αχ, να μπορούσα κι εγώ να αφεθώ. Να μπορούσα κι εγώ να βρω κάποιον να με περιποιείται, όπως εγώ περιποιούμαι τους άλλους». Δεν μπορεί να καταλάβει πως οι άνθρωποι στις σχέσεις “βολεύονται” και αναλαμβάνουν ρόλους. Έτσι, όταν στην αρχή επιδεικνύει το χαρακτήρα του δυνατού και του περιποιητικού τότε και ο άλλος γίνεται αυτομάτως ο αδύναμος και αυτός που απολαμβάνει.
Όχι επειδή είναι αδύναμος από τη φύση του. Επειδή εκείνη τον κάνει αδύναμο με τη στάση της.
Γιατί “βολεύεται” και η ίδια στον γνώριμο ρόλο της δυνατής. Εξάλλου το μαθηματικό αξίωμα που περιγράφει τις ανθρώπινες συμπεριφορές είναι ότι μας έλκει το γνώριμο και όχι το ευχάριστο. Έτσι επαναβιώνει τον γνώριμο και ασφαλή ρόλο της δυνατής και ταυτόχρονα υποβιβάζει με τη στάση της τους άλλους στο ρόλο του αδύναμου. Όλοι είναι “χαρούμενοι”.
Όλα τα πράγματα έχουν συνέπειες, όπως αναφέρω στο τελευταίο μου βιβλίο.
Κάποιες φορές νιώθει ότι την εκμεταλλεύονται οι άλλοι. Οι γονείς της δείχνουν περισσότερη εύνοια στα “αδύναμα” αδέρφια της, αφού αυτή δεν έχει ανάγκη. Έτσι νιώθει αδικημένη. Θέλει να είναι δυνατή και μετά πληρώνει το τίμημα της δύναμής της.
Τίποτα δεν είναι μόνο “καλό” ή “κακό”. Η δύναμή της είναι και η κρυφή κατάρα της.
Γιατί οι άνθρωποι έχουμε την φυσική τάση να φροντίζουμε τους αδύναμους και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μη δούμε τις ανάγκες του δυνατού. Γιατί ο δυνατός συχνά τις κρύβει από εμάς, όπως και τις κρύβει και από τον εαυτό του. Ο δυνατός δεν έχει ανάγκη.
Η Κωνσταντίνα δεν έχει ανάγκη. Ή μήπως έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη από όλους; Τη μεγαλύτερη, διότι αυτός που θα την περιποιηθεί (φίλος/σύντροφος) πρέπει να επιμείνει τόσο ώστε να κάμψει τις δικές της αντιρρήσεις στο ότι χρειάζεται περιποίηση. Πρέπει να επιμείνει τόσο ώστε να καταφέρει να την πείσει ότι αν φανεί “αδύναμη” και αφεθεί στο να την βοηθήσει και να τη στηρίξει δε θα σημαίνει αυτό ότι είναι άχρηστη, όπως η ίδια ενδόμυχα φοβάται.
Θα του/της αντισταθεί και θα επιμείνει, η Κωνσταντίνα, ότι είναι μια χαρά. Έτσι, οι περισσότεροι θα την πιστέψουν και θα δεχτούν τα λόγια της.
Αν τύχει και συναντήσει κάποιον πιο «δυνατό» τότε δυο δυνάμεις θα αντιπαρατεθούν μέσα της. Από τη μία η δύναμη της αυτοσυντήρησης που την προτρέπει να είναι δυνατή όπως ξέρει και όπως νομίζει ότι είναι το “σωστό”, κι από την άλλη η βαθύτερη ανάγκη της για να την περιποιηθούν, (που καμιά φορά μπορεί να είναι περιβεβλημένη με ενοχές). «Αξίζω άραγε να με περιποιούνται;»
Αξίζεις Κωνσταντίνα μου, ναι. Όχι επειδή είσαι δυνατή και ‘καταφερτζού’. Αλλά απλά και μόνο επειδή είσαι άνθρωπος. Δείξε κατανόηση και συμπόνοια στον εαυτό σου.
Γι αυτό αν ξέρεις καμία Κωνσταντίνα ή Κωνσταντίνο, προσπάθησε να δώσεις λίγο μεγαλύτερη προσοχή. Πίσω από το “δυνατό” προσωπείο ίσως να κρύβεται ένα πιο ευαίσθητο παιδί. Ένα παιδί που έχει ανάγκη από φροντίδα και περιποίηση, όσο κι αν το αρνείται.
Όπως ακριβώς όταν ήτανε παιδί…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Τι όμορφο άρθρο!
Συγχαρητήρια και για το βιβλίο σας, είναι εξαιρετικό!
Σας ευχαριστώ! Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το βιβλίο.
Υπέροχο το άρθρο σας Συγχαρητήρια το βιβλίο που θα το βρω;
Ευχαριστώ πολύ
Χαίρομαι που σας άρεσε! Στα Public υπάρχει το βιβλίο μου. Αν πατήσετε πάνω στην εικόνα θα σας κατευθύνει.
Συγχαρητήρια! Εξαιρετική δουλειά σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο! Έχετε βρει ακριβώς αυτό που χρειάζεται το μυαλό και η λογική για να κάνουν τα αδύνατα δυνατά!
Σε συγχαιρω πραγματικα εισαι αξιοθαύμαστος για ισα γραφης αγγίζεις το πραγματικότητα ομως σε θαυμασα για την πορεια σου μεσα στην ζωη που αρχισες και που οδευεις !!!!!
Εισαι ευλογημένος!!!!!
Ευχομαι τα καλυτερα!!!!!
Αγαπητέ Δημήτρη,
Μετά από αυτό το άρθρο νιώθω ότι γνωριζόμαστε… εξαιρετική γραφή με για πολλούς αποδέκτες… Μπράβο σου!!!! Συνέχισε…
Kωνσταντίνα σε ευχαριστώ πολύ. Ίσως να σε ενδιάφερε και το άρθρο “Το μαρτύριο των δυνατών ανθρώπων (και γιατί το συντηρούν)”
Kωνσταντίνα σε ευχαριστώ πολύ. Ίσως να σε ενδιάφερε και το άρθρο “Το μαρτύριο των δυνατών ανθρώπων (και γιατί το συντηρούν)”
Ένιωσα για όσο διάβαζα την ιδιοσυγκρασια του Κωνσταντίνου, σαν “καλό παιδί ” και “δυνατό ” ,πριν αρκετούς μήνες πριν, όπου και αφεθηκα και ξεκίνησα να ζητάω βοήθεια για να αποτιναξω τις συμπεριφορές του καλού παιδιού . Λυτρωτικο το άρθρο σου, φίλε Δημήτρη. Μου θύμισε την αγωνία και τους φόβους που είχα. Με κίνητρο την ελευθερία του μυαλού και την απελευθέρωση από τις πεποιθήσεις που σαμποτάρουν την εξέλιξη του εαυτού μου, ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι ψυχοθεραπειας που πλέον το απολαμβάνω, γιατί έμαθα σε μεγάλο βαθμό να αφηνομαι, να με ακούω και να με νοιάζομαι.
Το βιβλίο σου με καλμαρε και πιστεύω πως είναι ικανό να δώσει ώθηση για την συνέχεια, σε όποιον/αν θελήσει να γνωρίζει το μέσα του και να το αγαπήσει.
Aγαπητε Δημήτρη. Αισθάνομαι ότι από δω και πέρα μπορώ να με φωνάζω Κωνσταντίνα. Με ξελαφρωσες. Τα λόγια σου ήρθαν σαν παζλ να κουμπώσουν στις σκέψεις μου. Σε ευχαριστώ πολύ.
Πολύ εύστοχο το άρθρο σου! Και το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές κάνουμε το λάθος και κληροδοτουμε αυτές τις συμπεριφορές και στα παιδιά μας… Το γνώριμο μοτίβο είναι μεγάλη παγίδα…
Αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά? Συμβαίνουν! Νομίζω ότι είμαι η Κωσταντίνα
Χαίρε Δημήτριε…..οι “δυνατοί” σε χαιρετούν . Όπως πάντα το άρθρο σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα Δεν είναι απλά θεωρίες και υποθέσεις . Περιγράφεις με απλή και κατανοητή γλώσσα καταστάσεις που βιώνουμε σε πραγματικό χρόνο. Καλές διακοπές.
Καλησπέρα Δημήτρη!Με έκανες και έκλαψα!!Θέλω να χαστουκίσω κάθε φορά αυτόν που έχω απέναντί μου και μου λέει “είσαι δυνατή εσύ”!!Κανείς δεν γνωρίζει το κόστος αυτής της δύναμης! Επίσης χρειάζεται να πώ ότι όλοι το προτείνουν μία φορά…μετά απλά φεύγουν…δεν επιμένουν για να κάμψουν την αντίσταση μου στην περιποίηση!!!Δεν βρήκα μέχρι στιγμής κάποιον πιο δυνατό από εμένα!!!Υπέροχο το άρθρο!!Να τα λες εσύ για εμάς!!
Καταλαβαίνω την απογοήτευση. Αν δε βρήκες καποιον πιο δυνατό από εσένα, μήπως να σκεφτείς να γίνεις εσυ λίγο πιο «αδύναμη»; 😊
Εξαιρετικό το άρθρο σας.Εχω ακριβώς την κατάρα που αναφέρατε.Μου έλεγε η μητέρα μου “δεν έχεις ανάγκη εσύ”και όταν μεγάλωσα σκέφτηκα.Και που ήξερες βρε μάνα μου τι ανάγκη έχω;
Αγαπητέ Δημήτρη, πολύ ενδιαφέρον ΚΑΙ αυτό το άρθρο σου, με την άμεση γραφή σου , μπαίνεις στην ουσια.