Τι είναι αυτό που μας αγχώνει όταν θέλουμε να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση; Μια απόφαση για την οποία δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση όσο κι αν αναλύσουμε την κατάσταση. Να μείνω στη σχέση μου ή να φύγω; Να διαλέξω τον Α σύντροφο ή τον Β; Να πάω στο εξωτερικό να ψάξω για δουλειά ή να μείνω να προσπαθήσω κι άλλο στην Ελλάδα;
Σε τέτοιες περιπτώσεις κάθε σενάριο έχει τα συν και τα πλην του και όσο και αν το αναλύουμε ξεκάθαρη απάντηση δε γίνεται να βρεθεί. Είναι τα χειρότερα διλήμματα αφού ό,τι κι αν επιλέξουμε κάτι θα χάσουμε. Ό,τι κι αν επιλέξουμε κάτι θα κερδίσουμε. Αλλά πώς να συγκρίνεις τόσο ανόμοια πράγματα; «Να φύγω να βρω την ησυχία μου και να είμαι μόνη/ος ή να μείνω και να το παλέψω και να συνεχίσω να βιώνω μια πραγματικότητα που δεν αντέχω, αλλά μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας;» Πώς να απαντήσεις σε αυτό;
Τί μας σταματάει, λοιπόν, από το να πάρουμε μια απόφαση και συνεχίζουμε να λιβανίζουμε τα ίδια και τα ίδια;
Η πιο πιθανή απάντηση είναι πως αυτό που μας σταματάει από το να διαλέξουμε είναι ο φόβος. Ο φόβος μήπως κάνουμε τη «λάθος» επιλογή.
-Κι αν το μετανιώσω;
-Κι αν τελικά δε μου αρέσει;
-Κι αν έπρεπε να είχα μείνει;
-Κι αν έπρεπε να είχα φύγει;
Ο φόβος μήπως κάνουμε τη «λάθος» επιλογή.
Υπάρχουν όμως «λάθος» επιλογές; Κατά τη γνώμη μου, ΟΧΙ. Υπάρχουν μόνο…επιλογές. Για την ακρίβεια υπάρχουν μόνο ενημερωμένες και μη-ενημερωμένες επιλογές. «Λάθος» επιλογές δεν υπάρχουν. Λάθος επιλογές δε γίνεται να υπάρχουν. Το αν μια επιλογή είναι «λάθος» ή «σωστή» κρίνεται μόνο εκ των υστέρων. Όχι την ώρα λήψης της απόφασης. Κρίνεται όταν μετά από ένα διάστημα χρόνου βλέπουμε που έχουμε φτάσει και αποφαινόμαστε κατά πόσο, τη μελλοντική στιγμή εκείνη (με τα τότε μυαλά μας), μας αρέσει ή όχι το αποτέλεσμα. Γι αυτό είναι αδύνατον να υπάρχει «λάθος» απόφαση την ώρα που την παίρνουμε.
Κατόπιν εορτής ίσως μετανιώσουμε και πούμε: «Πόσο βλάκας ήμουν που έμεινα. Έπρεπε να είχα φύγει…» Ο μελλοντικός εαυτός μας καταλήγει πως δεν του άρεσε η πορεία που ακουλουθήθηκε και κατηγορεί τον παρελθοντικό εαυτό του για «λάθος» απόφαση. Γινόμαστε μετά θάνατον προφήτες.
Αυτό που παραβλέπουμε, όμως, είναι να εξετάσουμε τη στάση μας κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε. Αν (για παράδειγμα) αποφασίσαμε να μείνουμε σε μια σχέση, μετέπειτα αφιερώσαμε όλη την ενέργειά μας για να δουλέψει η σχέση ή ήμασταν συνεχώς με το ένα πόδι έξω; Αν το δεύτερο, τότε είναι πολύ πιθανότερο να ήταν η στάση μας αυτή που μας οδήγησε στο να μην είμαστε τώρα ευχαριστημένοι με την επιλογή μας και όχι να ήταν η αρχική επιλογή μας «λανθασμένη». Εάν τηρήσουμε μια στάση η οποία υπονομεύει την απόφασή μας, δε γίνεται να περιμένουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Είναι αδύνατον!
Αν είμαστε ενήμεροι για τις συνέπειες κάθε εναλλακτικής και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των δυο σεναρίων ισορροπούν, σχεδόν δεν έχει σημασία ποια απόφαση θα πάρουμε! Όμως, ό,τι και αν επιλέξουμε, πρέπει α) να το στηρίξουμε μετέπειτα με όλο μας το είναι, β) να μην ασχοληθούμε ξανά με την επιλογή που απορρίψαμε. Αυτό είναι το μυστικό για να μην το μετανιώσουμε μετά… Ας μη ξεχνάμε εδώ και την τάση που έχουμε να μετανιώνουμε τις επιλογές που απορρίψαμε, τη δράση που δεν αναλάβαμε.
Ενώ δεν έχει σημασία το ποια απόφαση θα πάρουμε, αυτό το οποίο είναι απόλυτα επιτακτικό είναι το να πάρουμε μια απόφαση! Η νοητική ταλάντευση, το μπρος πίσω, η εξονυχιστική εξέταση των πιθανών επιλογών, μας εξουθενώνουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βασανιστικό από το άγχος της απόφασης και τον συνεχή άκαρπο ιδεομηρυκασμό, ενώ βιώνουμε παράλληλα μια δυσάρεστη καθημερινότητα. Απομυζά κάθε απόθεμα ενέργειας από τον οργανισμό μας και η ψυχική μας υγεία κινδυνεύει. Συχνά προτιμούμε να επιλέξει η κατάσταση για εμάς. Να έρθουν κάπως τα πράγματα ώστε να μη χρειαστεί να αποφασίσουμε. Όλα αυτά από το φόβο να μην κάνουμε τη «λάθος» επιλογή. Στο βιβλίο μου περιγράφω πολύ αναλυτικά τη διαδικασία της αναποφασιστικότητας και πώς να την καταπολεμήσει κανείς.
Αν συνειδητοποιήσουμε πως «λάθος» επιλογή δεν υπάρχει το βάρος αυτό ξαφνικά θα φύγει από τους ώμους μας. Η ζωή μας θα γίνει πολύ ευκολότερη. Μπροστά σε κάθε μας δίλημμα θα αρκεστούμε ώστε να ενημερωθούμε όσο καλύτερα για τις συνέπειες της κάθε απόφασης και μόνο σε αυτό. Αν οι συνέπειες δε γέρνουν τη ζυγαριά προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση μπορούμε να ρίξουμε και ένα νόμισμα. Να το παίξουμε κορώνα γράμματα. Είναι τόσο απλό. Βοηθητική σκέψη μπορεί να αποτελέσει η γνώση πως σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε μετά αργά ή γρήγορα θα τη συνηθίσουμε και αυτή.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα νιώσεις το άγχος μπροστά σε μια απόφαση που θα χρειαστεί να πάρεις ενημερώσου όσο καλύτερα μπορείς. Αν πάλι δεν μπορείς να αποφασίσεις στρίψε ένα νόμισμα, παίξε “ασπρίζει γυαλίζει”, ζήτα από κάποιον άλλον να αποφασίσει για σένα. «Λάθος» είναι αδύνατον να κάνεις…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Όπως πάντα εύστοχο! Πολλές φορες, ενστικτωδώς, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, παρ όλα αυτά μπερδευόμαστε μέχρι κάποιος να τα ξεδιαλύνει και να τα παρουσιάσει απλά και συνοπτικά.
Άβυσσος η ψυχή Του ανθρώπου τελικά!
Μπράβο Δημήτρη! Ευχαριστώ…
Είμαι πολύ αναποφασιστο άτομο!!
Σε ευχαριστώ με βοήθησες πολύ!!!!
Πολύ ωραίο άρθρο Δημήτρη ……χτυπησες ευαισθητη χορδή.