Ποιο είναι ίσως το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουμε σε μια σχέση; Είναι κάτι που δυστυχώς κάνουμε ενστικτωδώς και θα κληθούμε να ξεμάθουμε αν θέλουμε να ζήσουμε μια όμορφη σχέση.
Είναι κάτι για το οποίο δε φταίμε εμείς, γιατί ολόκληρη η κοινωνία μας σπρώχνει να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο, να έχουμε αυτή τη νοοτροπία, σχεδόν σε κάθε μας συνδιαλλαγή.
Στο νέο μου βιβλίο, ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ, το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα, εξηγώ πώς διαμορφώθηκε αυτή η νοοτροπία και ότι είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης του Δυτικού πολιτισμού.
Ποιο είναι, λοιπόν, το σφάλμα μας; Για να το απαντήσουμε, θα βοηθήσει να πάμε ένα μικρό ταξίδι στην Ιαπωνία.
Ταξίδι στην Ιαπωνία
Αν κάποιος πάει ταξίδι στην Ιαπωνία θα συναντήσει πολλά διαφορετικά πράγματα από την Ελλάδα. Θα δει ανθρώπους να τρώνε με ξυλάκια, να τρώνε κυρίως ρύζι και όχι ψωμί, θα δει όλους να κάνουν μπάνιο διαδοχικά στην ίδια μπανιέρα, να κάθονται στα γόνατα για να φάνε, να μην έχουν κρεβάτι στο δωμάτιό τους και να καπνίζουν σε ειδικό σημείο στο πεζοδρόμιο.
Είναι πολλές οι διαφορές της Ιαπωνικής κουλτούρας με την Ελληνική. Ένας καλός ταξιδιώτης που θέλει να γνωρίσει τον Ιαπωνικό πολιτισμό θα έχει πολλές ερωτήσεις να κάνει.
Ένας καλός ταξιδιώτης έχει αίσθημα ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑΣ για τις συχνά παράξενες συνήθειες αυτού του καταπληκτικού λαού.
Ένας καλός ταξιδιώτης δε θα αρχίσει να λέει: «Πώς τρώτε έτσι απολίτιστοι;» «Πάρε το πιρούνι να φας σαν άνθρωπος». «Κάνε ένα ντουζ στα όρθια, κάτσε στην καρέκλα και κάπνισε όπου γουστάρεις».
Δε θα κρίνει, θα θέλει να γνωρίσει. Δε θα κατηγορήσει, θα θέλει να καταλάβει. Δε θα θεωρήσει ότι το δικό του είναι «Σωστό» και του Ιάπωνα το «Λάθος». Θα καταλάβει ότι ο Ιάπωνας δεν κάνει τα πράγματα Λάθος. Τα κάνει διαφορετικά.
Πίσω στις σχέσεις
Αντίστοιχα στις σχέσεις κάθε άνθρωπος είναι ένα ταξίδι. Είναι ουσιαστικά ένας διαφορετικός πολιτισμός. Μπορεί να μην είναι Ιάπωνας ο σύντροφός μας και να είναι από την ίδια πόλη με εμάς αλλά επί της ουσίας έχει μεγαλώσει σε ένα πολιτισμό σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό διαφορετικό από τον δικό μας. Γιατί κάθε οικογένεια είναι ένας διαφορετικός μικρο-πολιτισμός.
Ίσως στη δική μας οικογένεια, στον δικό μας πολιτισμό, να πειραζόμαστε και να γελάμε όλη την ώρα ενώ στον δικό του υπήρχε ησυχία μέσα στο σπίτι και σεβασμός προς τους μεγαλύτερους.
Ίσως στον δικό μας πολιτισμό να κάναμε αποταμιεύσεις και να μην ξοδεύαμε «αλόγιστα» με αποτέλεσμα να υπήρχε έντονη η αίσθηση καθήκοντος και να μην χαιρόμαστε και πολύ ενώ στον πολιτισμό του συντρόφου μας, ξοδεύανε με μεγαλύτερη ευχέρεια για να ζήσουν περισσότερο το τώρα και υπήρχε περισσότερη χαρά.
Ίσως στον δικό μας πολιτισμό υπήρχε ανεξαρτησία στα παιδιά από πολύ νωρίς ενώ στον πολιτισμό του συντρόφου μας υπήρχε δέσιμο με την οικογένεια μέχρι μεγάλη ηλικία.
Ίσως στον δικό μας πολιτισμό όταν αρρωσταίναμε να θεωρούσαμε πως ο καλύτερος τρόπος να το διαχειριστούμε είναι να μην το κάνουμε μεγάλο θέμα και να λέμε «Δεν είναι τίποτα, θα περάσει» ενώ στου συντρόφου μας όταν κάποιος αρρώσταινε γινότανε μεγάλο θέμα και έπεφτε όλη η προσοχή επάνω του.
Καταλαβαίνεις πώς πάει.
Το μεγαλύτερο σφάλμα
Το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουμε λοιπόν σε μια σχέση ξεκινάει από το γεγονός πως δεν κατανοούμε ότι ο σύντροφός μας είναι ένας άλλος πολιτισμός και έτσι η μεταξύ μας διάδραση γίνεται μια μάχη για το ποιος έχει δίκιο και άδικο. Το βασικότερο λάθος μας είναι ότι θέλουμε να έχουμε δίκιο. Να είμαστε εμείς οι «σωστοί». Και τη στιγμή που υιοθετούμε αυτή τη στάση, αυτή ακριβώς τη στιγμή σταματάμε να σχετιζόμαστε.
Σε μια σχέση συνήθως πιέζουμε τους συντρόφους μας να κάνουν τα πράγματα όπως τα μάθαμε στον δικό μας πολιτισμό, κατηγορώντας τους και επικρίνοντάς τους όταν ξεφεύγουν από τη δική μας κουλτούρα.
Είναι σαν να λες στον Ιάπωνα να φάει με το μαχαιροπίρουνο και να βουτάει το ψωμί στη Miso soup.
Ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις δικές μας ιδέες και συνήθειες και θέλουμε να τις επιβάλουμε ως τις «Σωστές» στον άλλον, ο οποίος συνήθως προσπαθεί να κάνει ακριβώς το ίδιο με τα δικές του ιδέες και συνήθειες.
Και τι θα γίνει;
«Και τι θα γίνει;» θα μου πεις. «Πώς θα συνεννοηθούμε; Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας το δικό του σε μια σχέση. Θα κληθούμε να πάρουμε κοινές αποφάσεις. Πώς θα αποφασίσουμε ποιου πολιτισμού τους κανόνες θα ακολουθήσουμε;»
Ευχαριστώ που ρώτησες.
Για να πάρουμε μια κοινή απόφαση θα χρειαστεί να συζητήσουμε με τον σύντροφό μας. Το ζητούμενο είναι το ΠΩΣ θα συζητήσουμε. Όχι το τι θα συζητήσουμε. Σε τι κλίμα θα γίνει η συζήτηση, όχι το ποια απόφαση θα πάρουμε. Το κλίμα είναι η σχέση. Όχι τόσο το περιεχόμενο.
Δυστυχώς η ανάγκη μας να έχουμε δίκιο μας δημιουργεί κλίμα μάχης και αντιπαλότητας στη σχέση. Υπάρχει ανταγωνισμός με τον σύντροφό μας αντί να υπάρχει συνεργασία.
Αν συνειδητοποιήσουμε πως ο καθένας μας είναι ένας μοναδικός πολιτισμός, θα προσεγγίσουμε τη συζήτηση πολύ διαφορετικά.
Δεν είναι λάθος ο Ιάπωνας που τρώει με ξυλάκια και εμείς οι σωστοί που τρώμε με μαχαιροπίρουνο. Είμαστε απλά διαφορετικοί. Αν θα πρέπει να συζητήσουμε το πώς θα φαν οι καλεσμένοι μας σε ένα κοινό δείπνο, η συζήτηση θα είναι πολύ πιο παραγωγική αν κατανοούμε τη διαφορετικότητα. ΄Ίσως αποφασίσουμε να βγάλουμε κάποια πιάτα για ξυλάκια και κάποια για πιρούνι. Ή να δώσουμε την επιλογή στον κάθε καλεσμένο να φάει όπως προτιμάει.
Δεν έχει καμία σημασία τι θα αποφασίσουμε, επαναλαμβάνω.
Το μόνο που έχει σημασία είναι σε τι κλίμα θα γίνει η συζήτηση. Να γίνει σε κλίμα συνεργασίας και περιέργειας για τον άλλον πολιτισμό. Όχι σε κλίμα κόντρας και αντιπαλότητας. Πώς εμείς οι φυσιολογικά διαφορετικοί άνθρωποι θα τα βρούμε. Όχι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Όχι ποιος είναι «Σωστός» και ποιος «Λάθος».
Όσο επιμένουμε στο ποιος έχει δίκιο τόσο μένουμε ΜΟΝΟΙ. Όσο συζητάμε με περιέργεια για κοινή λύση τόσο είμαστε ΜΑΖΙ.
Κανείς δε φταίει…
Αυτό που εμάς μάς φαίνεται περίεργο είναι το φυσιολογικό του άλλου. Αν θέλουμε να σχετιστούμε θα χρειαστεί να συζητήσουμε τα διαφορετικά φυσιολογικά μας, με την ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ παραδοχή ότι κανείς δεν κατέχει τη μια και μοναδική αλήθεια σε κάτι. Χωρίς υπεροψία αλλά με ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ και κατανόηση.
Δεν είναι εύκολο και θέλει μεγάλη συναισθηματική ωριμότητα για να το κάνουμε. Δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι ακόμα.
Δεν πειράζει. Ας δείξουμε συμπόνοια στον εαυτό μας. Κανείς δε μας τα έμαθε όλα αυτά.
Ας παραδεχτούμε την ανωριμότητά μας με χάρη. Χωρίς επίκριση. Και ο σύντροφός μας είναι επίσης ανώριμος. Όλοι είμαστε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Τι να κάνουμε τώρα. Θέλει πολλή δουλειά για να αποκτήσουμε την απαραίτητη ωριμότητα και να κάνουμε μια ωραία σχέση.
Θέλει πολλή δουλειά για να κατανοήσουμε ότι σύντροφός μας είναι ένα ταξίδι. Και πόσο ωραία θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε μόλις το συνειδητοποιήσουμε!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Δημήτρη καλησπέρα!!!
Είναι πολύ ώριμο για όλο αυτό που γράφεις και σκέφτομαι πως όσα ζευγάρια έχω γνωρίσει και τα εκτιμώ ,εισπράττω την επικοινωνία που περιγράφεις στον βαθμό που επικοινωνούν με τον τρόπο που 9κοιτάζονται και η ένταση της φωνής, η οποία δεν θέλει να υποτιμήσει, αλλά να κατανοήσει.
Σίγουρα δεν μιλάω για ζευγάρια 3 και 5 χρόνια, αλλά 30 και 40 χρόνια μαζί.
Χρειάζεται να υπάρχει και από τις 2 πλευρές η συμπεριφορά αυτή και το έχω ζήσει σε μικρότερο βαθμό, από τα ζευγάρια, αλλά η ηρεμία μέσα στην οποία με πιάνω να σκέφτομαι ,να λειτουργώ, να συμπεριφέρομαι, είναι το σημάδι πώς η σχέση ειναι σε καλό δρόμο και η εκτίμηση όταν είναι αμοιβαία και έχουμε το περιθώριο να σκεφτούμε την υποχώρηση σε μία άσχημη στιγμή, λόγω του ότι νιώθω ηρεμία, αλλά χρειάζεται να αφήσω χρόνο και να το επικοινωνήσω μετά, όπου υπάρχουν οι συνθήκες και η ηρεμία για να εκφράσω το πόσο με πείραξε πριν η συμπεριφορά του/της και σέβομαι το γεγονός πως θέλει χρόνο για να γίνουν, όχι οι αλλαγές, αλλά οι συμβιβασμοί.
Στα γράφει ένας, ο οποίος για πολλά χρόνια, σε αρκετές σχέσεις, λόγω άγνοιας υποσυνείδητα προσπαθούσε να φέρει την σύντροφό του, στα δικά του θέλω και πρέπει και μάντεψε πόσο ματαιωνόταν.
Η αρχή έγινε σταδιακά, ανακαλυπτοντας, αυτό που περιγράφεις και να το σεβαστώ και να το σεβαστούς και οι σχέσεις μου γενικά, όχι μόνο οι συντροφικές.
Είναι δύσκολο, αλλά είναι πολύ ώριμο και σίγουρα θέλει να μην αφήσουμε πολλά να τα προσπεράσουμε, ούτε να μαντεύονται.
Πόσο όμορφο, απλό, πραγματικό και ήσυχο κείμενο…
Ευχαριστώ