“Να είσαι ο εαυτός σου! Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι“, είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Να είσαι ο εαυτός σου!
Τι εννούσε άραγε στην πράξη;
Μην προσπαθείς να αρέσεις σε όλους τους άλλους. Να είσαι ο εαυτός σου.
Να λες «όχι» και να υποστηρίζεις τα θέλω σου.
Τέτοιες συμβουλές υπάρχουν άφθονες γύρω μας και μπορεί να ακούγονται πολύ χρήσιμες.
Ταυτόχρονα, οι καλοπροαίρετες αυτές συμβουλές μπορούν να δημιουργήσουν μια πολύ έντονη δυσφορία. Μια δυσφορία που θα πηγάζει από την αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα σε αυτά τα οποία φαίνεται ότι κάνει όποιος «είναι ο εαυτός του» και σε αυτά τα οποία κάνεις εσύ.
Λοιπόν, σου έχω νέα.
Είσαι κι εσύ ο εαυτός σου. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.
Εσύ θέλεις να αλλάζεις ρόλους και να ευχαριστείς τους ανθρώπους γύρω σου. Εσύ λες «ναι» και δεν υποστηρίζεις αυτά τα οποία νομίζεις πως θέλεις. Εσύ τα κάνεις όλα αυτά. Αυτός είναι ο εαυτός σου. Δε σου τα έχουνε φορέσει, δε σου τα έχουν επιβάλει οι κακοί της κοινωνίας. Δε σε έχουν δέσμιο οι άλλοι. Εσύ τα κάνεις αυτά με τη δική σου βαθύτερη θέληση. Και δεν πειράζει.
Είσαι οι περιορισμοί των παιδικών σου βιωμάτων, είσαι τα μαθήματα και τα παθήματα που έλαβες κατά τη διάρκεια της ζωής σου και σε αναγκάζουν τώρα να συμπεριφέρεσαι έτσι. Είσαι το σύνολο των μέχρι τώρα εμπειριών σου. Όλα αυτά είσαι εσύ.
Δεν είσαι το υπόδειγμα ανθρώπου και το μοντέλο συμπεριφοράς που διαβάζεις ότι θα έπρεπε να είσαι. Τι να κάνουμε τώρα…
Δεν είσαι μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που της έχουν φορτώσει «πρέπει», εντολές και περιοριστικές πεποιθήσεις. Είναι κομμάτι του εαυτού σου οι περιοριστικές σου πεποιθήσεις. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς σου καταπίεσή σου.
Και δεν πειράζει.
Ποιο πειράζει;
Αυτό που πειράζει είναι να νομίζεις ότι η πραγματική σου φύση είναι η λευκή, άσπιλη, καθαρή, μοναδική φαντασίωση που οι καλοπροαίρετες συμβουλές γύρω σου σε οδηγούν να πιστέψεις.
Γιατί αν το πιστέψεις αυτό τότε θα θελήσεις να επαναστατήσεις και να πολεμήσεις ενάντια σε όλους τους περιορισμούς που σου «φορτώθηκαν». Αυτό σημαίνει όμως, ότι θα πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί Εσύ θα είσαι ο αντίπαλός σου. Είναι κομμάτια δικά σου όλα αυτά.
Αν δεν αποδέχεσαι πως είσαι ανασφαλής και δυσκολεύεσαι να βάζεις όρια και ίσως τρέμεις για την αποδοχή των άλλων, τότε θα ξοδεύεις τον καιρό σου πολεμώντας με την απογοήτευση ότι δεν είσαι όπως θα «έπρεπε» να είσαι. Δηλαδή, κατηγορώντας τον εαυτό σου.
Για παράδειγμα, θα σε στεναχωρεί περισσότερο το ότι δεν μπορείς να βάζεις όρια παρά το ότι δεν τα έβαλες σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Θα λες «είμαι άχρηστος, αφού δεν μπορώ να βάζω όρια» και η θλίψη για την «κατάντια» σου θα απομυζά την ενέργειά σου.
Οπότε πώς να βρεις το χρόνο και τη διάθεση να δεις τι χρειάζεται να κάνεις για να τα θέσεις. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε ένα φαύλο κύκλο:
Δεν είμαι όπως θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι χάλια -> οπότε απογοητεύομαι και απομακρύνομαι ακόμα παραπάνω από αυτό που θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι ακόμα πιο χάλια…
…ad infinitum.
Και τι να κάνεις;
Και τι να κάνεις; θα μου πεις.
Καλή ερώτηση: Να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ΠΑΝΤΑ ο εαυτός σου.
Να δεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που επιζητεί την αποδοχή των άλλων. Να αποδεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που δυσκολεύεται να βάλει όρια. Να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον κατανοήσεις. Θυμήσου πως δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου παρά μόνο αφού καταφέρεις να τον κατανοήσεις. Αλλιώς δε γίνεται. Είναι επικίνδυνη η συμβουλή να αγαπάμε τον εαυτό μας, αν δεν τον έχουμε κατανοήσει πρώτα.
Συνεπώς, θα χρειαστεί να αποδεχτείς ότι η φύση σου την παρούσα χρονική στιγμή έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (όχι τις αδυναμίες…) τα οποία σε δυσκολεύουν. Αυτή τη φύση καλείσαι να συμπονέσεις, όχι την εξιδανικευμένη φύση που η ιδέα της «μοναδικότητάς» σου ψευδώς σου δημιουργεί. Υπάρχει λόγος που έχεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν είναι αυτός που νομίζεις.
Ναι αλλά…
“Ναι αλλά, καλά όλα αυτά, αλλά αν με αποδεχτώ όπως είμαι, τότε δε θα πέσω στην αδράνεια; Πώς θα αλλάξω;” θα ρωτήσεις. “Η αποδοχή δεν οδηγεί στην απάθεια;”
Με μια λέξη: ΟΧΙ. Το κέρδος σου αν αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είσαι, είναι ότι θα σταματήσεις να τον πολεμάς.
Θα σπάσεις τον φαύλο κύκλο. Θα απελευθερώσεις συναισθηματικούς πόρους που σπαταλάς στο αυτομαστίγωμα, ώστε να κάνεις ό,τι χρειάζεται για την εξέλιξή σου. Θα σταματήσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς να βάζεις όρια και θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για να κάνεις το επόμενο βήμα και να βάλεις τα όρια.
Στο νέο μου βιβλίο “To Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής” αναλύω εκτενώς αυτό το θέμα και περιγράφω το πώς η αυτο-συμπόνοια είναι μια από τις σημαντικότερες κινητοποιητικές δυνάμες.
Αποδεχόμενος το ποιος είσαι, θα ορίσεις το αληθινό παρόν σου ως το σημείο εκκίνησης του αγώνα σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να σου αρέσει εκεί που είσαι, αλλά θα καταλάβεις για ποιο λόγο είσαι εκεί. Η φράση του βιβλίου είναι:
Δε φταις για τίποτα και έχεις ευθύνη για τα πάντα.
Συνειδητοποίησε που είσαι και θα μπορέσεις να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να κατευθυνθείς προς την κατεύθυνση που θέλεις να κινηθείς. Η αυτο-αποδοχή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την προσωπική ανάπτυξη.
Είσαι αυτός που είσαι. Δες το, δέξου το και προχώρα.
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
Πολύ σωστό και ρεαλιστικό! Συμφωνώ ότι έχουμε τη φαντασίωση ότι “οι άλλοι” είναι οι δυνάστες μας και μάς περιορίζουν επειδή -νομίζουμε- ότι είναι λιγότερο επώδυνο να διατηρούμε αυτή τη φαντασίωση από το να αναλάβουμε τελικά την ευθύνη για το πώς θέλουμε να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε! Ευχαριστώ
Καταπληκτικό! Το βλέπω, το δέχομαι, προχωρώ και ευχαριστώ!
Μονο που το διαβασα ξελαφρωσα λίγο!!! Ευχαριστώ!!!
Καλησπέρα Δημήτρη και Καλή και Ευλογημένη εβδομάδα να έχουμε!!!!
Η άποψη μου είναι ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους αλλά και ουτε να μας αρέσουν όλοι… Εάν δεν αποδεχτούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, μην περιμενουμε να μας, αποδεχτούν οι άλλοι…Στο κάτω κάτω της γραφής ΜΙΑ είναι η ζωή που ζουμε μην τα, ΠΟΛΥΨΙΡΙΖΟΥΜΕ τα πράγματα…. Ζήστε την ζωή σας, όπως αισθάνεστε εσείς οι ίδιοι χωρίς να αποζητατε συνέχεια την αποδοχή των άλλων ανθρώπων… Όποιος η οποία θέλει θα σας, δεχτεί όπως ακριβώς είστε, οι άλλοι θα αποχωρήσουν, θα δικαιολογηθούν, θα πουν τα δικά τους κλπ… Τι νόημα έχει να βρίσκονται στην ζωή μας άνθρωποι που δεν μας εκτιμουν η δεν τους αρεσουμε η θέλουν να μας αλλάξουν η δεν μας, αποδέχονται στην τελική;;;; Δεν ζουμε για τους άλλους, ζουμε για να είμαστε εμεις ευτυχείς και να περνάμε καλά!!! Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε, τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς και με τον εαυτό μας και με τους άλλους… Όταν πεσουν οι μάσκες δεν μας αρέσουν κάποιοι άνθρωποι!
Καλό σου βράδυ Δημήτρη!!
Πολύ ουσιαστικός όπως πάντα! Αυτό το έχεις ευθύνη για τα πάντα όμως καθόλου δε μ άρεσε. Με τρομάζει το “τα πάντα”. Αλλά και η ευθύνη σε αυτό. Μήπως κάτι κατάλαβα λάθος; Μήπως είναι οι επιλογές η ευθύνη; Συγχαρητήρια και πάλι για τον τρόπο που μας δίνεις την δίνεις την σκέψη σου.!!
Ευχαριστώ πολυ! Έχεις δίκιο ότι είναι τρομακτικό το “για τα πάντα”. Νομίζω πως δεν το εξήγησα καλά. Είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο τελευταίο βιβλίο μου. Αυτό που εννοώ είναι πως δε φταις για τίποτα από ό,τι έκανες στο παρελθόν και έχεις ευθύνη για τα πάντα που θα κάνεις από εδώ και πέρα, στο μέλλον. Δεν έχεις σευθύνη για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, αλλά για ό,τι εσύ κάνεις από εδώ και πέρα. Και πάλι λίγα λέω, αλλά ελπίζω να το εξηγώ κάπως καλύτερα.
Σε ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!!!!