Όλοι μας μοιάζουμε εξωτερικά με ενήλικες. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Γιατί μέσα μας όλοι μας κρύβουμε ένα μικρό παιδί που ακόμα βασανίζεται από το παρελθόν του.
Πώς ωριμάζει κάποιος συναισθηματικά; Πώς γίνεται ενήλικας; Όπως λέω συνέχεια ωριμάζουμε όχι με την ηλικία αλλά με την επεξεργασία των εμπειριών μας. Μπορεί κάποιος να είναι 70 χρονών και να συνεχίζει να φέρεται σαν 5χρονο υπό συνθήκες.
Πώς θα ξέρουμε ότι έχουμε ωριμάσει ψυχολογικά λοιπόν;
Ας δούμε 12 σημάδια ότι είμαστε ψυχολογικά ενήλικοι.
1. Καταλαβαίνουμε ότι κάποιους από τους τρόπους που η παιδική μας ηλικία επηρέασε το πώς είμαστε σήμερα.
Δεν μας κάνει εντύπωση όταν κάποιος μας ρωτήσει πώς η σχέση σου με τους γονείς σου διαμόρφωσε την εικόνα που έχεις για εσένα σήμερα. Με ποιον τρόπο είσαι ντροπαλός, θυμωμένος, ανασφαλής εξαιτίας της ανατροφής σου; Ξέρει τι λέει.
2. Δεν υποπίπτουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι είμαστε πιο απλοί άνθρωποι από ό,τι είμαστε
Δε λέμε ότι το παρελθόν δεν έχει σημασία. Ότι μπορούμε να αλλάξουμε ό,τι θέλουμε στον εαυτό μας μόνο και μόνο με τη δύναμη της θέλησης. Αποδεχόμαστε ότι θα χρειαστεί να διερευνήσουμε το μυαλό μας πιο βαθιά από ό,τι μας βολεύει, αν θέλουμε να φέρουμε τις αλλαγές που λέμε ότι θέλουμε.
3. Κατανοούμε καλά πόσο εύκολα λέμε ψέματα στον εαυτό μας
Είναι εύκολο να έχουμε ισχυρή άρνηση ως προς την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Κατανοούμε πόσο εύκολα φερόμαστε λυπημένα ενώ είμαστε θυμωμένοι. Πόσο αγχωνόμαστε για τα πάντα ενώ μας απασχολεί ένα πράγμα μόνο. Πόσο δεν ξέρουμε καλά τον εαυτό μας και συχνά τον αποφεύγουμε.
4. Μαθαίνουμε να επικοινωνούμε με τους άλλους με λίγο μεγαλύτερη ακρίβεια γι αυτό που μας συμβαίνει
Δεν περιμένουμε να μας καταλάβουν χωρίς να μιλήσουμε. Μεταφράζουμε την παράνοιά μας και την οργή μας σε κάτι που ο άλλος θα μπορέσει να ακούσει και να καταλάβει. Κρατάμε μούτρα λίγο λιγότερο.
5. Καταλαβαίνουμε τη διαφορά του “Τι κάποιος ήθελε να κάνει σε εμάς” και του “Τι τελικά βιώσαμε από αυτόν“
Κατανοούμε πως πίσω από κάθε άσχημο πράγμα που μπορεί να βιώσαμε, δεν υπήρχε απαραίτητα μια κακή πρόθεση.
6. Συγχωρούμε τον εαυτό μας για το πόσο περίεργο είναι το μυαλό μας
Σχεδόν μας κάνει εντύπωση πόσο παράξενοι είμαστε. Πόσο περίεργες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μας. Τα πάνω και τα κάτω της ψυχικής μας διάθεσης. Δεν το καταδικάζουμε τόσο στον εαυτό μας ή και αναγνωρίζουμε ότι και οι άλλοι κάπως έτσι είναι. Καθησυχαζόμαστε γνωρίζοντας ότι είναι άλλο να έχουμε μια κακή σκέψη για κάτι και άλλο να κάνουμε πράξη αυτή τη σκέψη.
7. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να θυμώσει με τους γονείς μας αλλά δε μένουμε κολλημένοι στον θυμό απέναντί τους
Διατηρούμε μια πολύ ευαίσθητη ισορροπία ιδεών. Πως οι γονείς μας δεν ήταν κακοί άνθρωποι αλλά κάποια δύσκολα για εμάς πράγματα συνέβησαν εξαιτίας τους.
8. Αποδεχόμαστε ότι κάποιες φορές η πραγματικότητα θα είναι λιγότερο απαίσια από όσο νομίζουμε
Γιατί κατανοούμε πόσο η δική μας δύσκολη ιστορία δημιουργεί ένα συχνά αρνητικό φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Συνειδητοποιούμε ότι οι καταστροφές δεν συμβαίνουν τόσο συχνά έξω στον κόσμο όσο τις ζούμε μέσα στο μυαλό μας.
9. Αποδεχόμαστε πόσο πολύ η διάθεσή μας επηρεάζεται από την κατάσταση του σώματός μας
Γινόμαστε καλύτεροι στο να βλέπουμε πόσο κοιμόμαστε και πόσο είμαστε πεινασμένοι ή κουρασμένοι. Όπως περιγράφω στο νέο μου βιβλίο πολλοί παράγοντες έξω από τη θέλησή μας επηρεάζουν το τι νιώθουμε.
10. Μαθαίνουμε ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε την ώρα που το σκεφτόμαστε
Μπορεί να μας έρθει η σκέψη να διαλύσουμε μια σχέση και να φύγουμε με ένα νέο άτομο και να κρατήσουμε μέσα μας αυτή τη σκέψη. Για τώρα. Διαμορφώνουμε λίγο μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα στο τι νιώθουμε και σκεφτόμαστε και στο τι λέμε και κάνουμε. Μαθαίνουμε να κινούμαστε πιο αργά στη ζωή.
11. Γινόμαστε υπομονετικοί και ενθαρρυντικοί προς όσους είναι λιγότερο προχωρημένοι από εμάς
Δεν το κρατάμε εναντίον τους το ότι δεν έχουν καταλάβει τα πάντα για τον εαυτό τους. Διατηρούμε την πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι πιο πονεμένο και φοβισμένο πίσω από την κακή τους διάθεση ή τον θυμό τους. Θυμόμαστε πόσο συχνά οι άλλοι ήταν επιεικείς μαζί μας και γινόμαστε κι εμείς επιεικείς μαζί τους. Καταλαβαίνουμε και βαριόμαστε το γεγονός του πόσο εύκολο είναι να καταδικάσεις.
12. Διατηρούμε επίγνωση πόσο κάθε πρόοδο που θα κάνουμε στη ζωή θα είναι προσωρινή
Όπως περιγράφω διεξοδικά στο νέο μου βιβλίο Το Αντίδοτο, δεν γινόμαστε επηρμένοι στις επιτυχίες μας και γνωρίζουμε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή και να έρθει η καταιγίδα. Γινόμαστε πιο ευγνώμονες για τα όμορφα και πιο συμπονετικοί στα δύσκολα.
Δεν είναι εύκολο να είσαι ψυχολογικά ενήλικας και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το καταφέρνουν ποτέ. Ας το προσπαθήσουμε όμως, λίγο παραπάνω το 2025. Μόνο να κερδίσουμε μπορούμε!
Εμπνευσμένο από βίντεο του School of life
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
