Την εβδομάδα που πέρασε ζήτησα από όσους έχουν κάνει εγγραφή στο newsletter μου να με στηρίξουν να πετύχω ένα όνειρό μου. Να μιλήσω στο TEDx της Αθήνας.
Αυτή η κίνηση έγινε άθελά μου ένα μάθημα για πολλούς, αλλά και μια ισχυρή υπενθύμιση για εμένα.
Αρκετοί επικοινώνησαν μαζί μου μετά (και τους ευχαριστώ πάρα πολύ) για να δηλώσουν ότι με στήριξαν. Μια καλή φίλη σχολίασε στέλνοντάς μου ένα προσωπικό μήνυμα:
«Πόση δύναμη χρειάζεται τελικά για να μπορέσεις να δείξεις την ευαλωτότητά σου. Η κίνησή σου ήταν ένα χαστούκι για εμένα που πάντα θέλω να είμαι η δυνατή».
Ζητώντας τη βοήθεια του κόσμου, έγινα ευάλωτος και έδειξα ότι μόνος μου δεν μπορώ. Χρειάζομαι κι εγώ βοήθεια για να πετύχω το όνειρό μου να μιλήσω στο συγκεκριμένο TEDx. Και είναι ΟΚ.
Είμαστε πάρα πολλοί οι δυνατοί άνθρωποι που είτε διστάζουμε είτε συνήθως δεν επιτρέπουμε καν τη σκέψη στον εαυτό μας να ζητήσουμε από κάποιον να μας βοηθήσει. Στα μάτια μας, η έκκληση βοήθειας είναι σημάδι αδυναμίας. Πρέπει ΠΑΝΤΑ να μπορούμε. Ενδόμυχα θεωρούμε πως η αξία μας εξαρτάται από την ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε τη ζωή χωρίς να επιβαρύνουμε τους άλλους. Με τη δική μας προσπάθεια και μόνο. Πατώντας μόνο στα δικά μας πόδια.
Λαχταράμε τη βοήθεια πολλές φορές. Αλλά να μην τη ζητήσουμε. Να μας προσφερθεί από μόνη της. Να μην τη «ζητιανέψουμε». Γιατί συχνά, έτσι νιώθουμε αν ζητήσουμε βοήθεια. Ότι είμαστε ζητιάνοι.
Βέβαια, συνήθως, όταν μας την προσφέρουνε, εμείς θα απαντήσουμε «Όχι, ευχαριστώ. Εντάξει είμαι».
Ακόμα και αν τη θέλουμε, ένα κομμάτι μας σκέφτεται: «Γιατί να με βοηθήσει; Τι, εγώ δεν μπορώ μόνος μου;»
Κάποιες φορές νομίζουμε ότι θα μειωθεί η αξία μας, ενώ ο άλλος απλά θέλει να μας διευκολύνει. Όχι επειδή δεν μπορούμε. Αλλά επειδή έτσι θα μας φροντίσει λίγο. Θα νιώσει και εκείνος καλά με τον εαυτό του. Θα νιώσει και εκείνος δυνατός. Θα νιώσει φροντιστικός.
Όσοι απάντησαν στο email που έστειλα την προηγούμενη εβδομάδα, ήταν πολύ υποστηρικτικοί και χαρούμενοι που μπορούσαν να με βοηθήσουν.
Αλλά εμείς δεν επιτρέπουμε. Εμείς ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνουμε μόνοι μας.
Νιώθουμε ζητιάνοι, λοιπόν. Γιατί από μικροί έπρεπε να μπορούμε. Να είμαστε ικανοί. Είτε γιατί μας ζητήθηκε ξεκάθαρα, είτε γιατί μάθαμε ότι έτσι θα παίρναμε το μπράβο. Στο παιδικό μας μυαλό οι αδύναμοι ζητούσαν βοήθεια. Και εμείς έπρεπε να είμαστε οι δυνατοί.
Μεγαλώνοντας και δουλεύοντας με τον εαυτό μας, είναι πιθανό να συνειδητοποιήσουμε πόση δύναμη χρειάζεται για να γίνεις ευάλωτος όμως. Πόση δύναμη χρειάζεται για να βγεις από το γνώριμο και βολικό σου κάστρο και να ζητήσεις λίγη παρέα. Πόση δύναμη χρειάζεται για να παραδεχτείς τη μοναξιά του κάστρου σου, αλλά και ότι συχνά μπάζει νερά…
Και εκεί μπορεί να καταλάβουμε ότι είμαστε πολύ αδύναμοι ακόμα.
Δεν πειράζει. Έχουμε σκληρύνει πολύ από παιδιά. Ας είμαστε συμπονετικοί με τον εαυτό μας. Ας δείξουμε κατανόηση.
Ίσως τελικά να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε την πολυπόθητη δύναμή μας προς όφελός μας. Αν συνειδητοποιήσουμε πως θέλει δύναμη να δείξεις την αδυναμία σου, τότε μπορούμε για άλλη μια φορά να γίνουμε οι δυνατοί (που μας αρέσει πολύ!) και να ζητήσουμε βοήθεια. Αν πραγματικά κατανοήσουμε τη δύναμη που θέλει η ευαλωτότητα, τότε η δύναμή μας θα γίνει εφόδιο ξανά. Απλά θα αλλάξει ο στόχος.
Περιγράφω στο βιβλίο μου την ισχυρότατη σύνδεση ανάμεσα στη μοναξιά και την έλλειψη ευαλωτότητας.
Έτσι και εγώ ζήτησα βοήθεια και στήριξη από όσους διαβάζουν τα άρθρα μου. Έγινα ευάλωτος συνειδητά και παραδέχτηκα ότι μόνος μου δεν μπορώ. Τι να κάνουμε τώρα…
Bonus μάθημα
Πίσω στην αρχική ιστορία, μου έγραψε η δυνατή φίλη, ότι αφού το κάνεις εσύ (που με έχει για δυνατό), μας δείχνεις ότι γίνεται, άρα μπορούμε και εμείς.
Και αυτό για μένα είναι το ακόμα πιο σημαντικό μάθημα. Ότι έχουμε να μάθουμε πολλά από τους άλλους, αρκεί να μπούμε στη διαδικασία να παρατηρήσουμε τι κάνουν.
-Μπορούμε να μάθουμε από τον δυνατό που γίνεται ευάλωτος, ότι μπορούμε κι εμείς να δείχνουμε τις ανάγκες μας.
-Μπορούμε να μάθουμε από κάποιον που δεν ήξερε να μαγειρεύει και έμαθε, πως γίνεται να δοκιμάζουμε κάτι καινούριο.
-Μπορούμε να μάθουμε από κάποιον που είχε μια φοβία και την ξεπέρασε ότι γίνεται να αφήσουμε πίσω ένα φόβο που μας ταλαιπωρεί.
-Μπορεί να μάθουμε από τη φίλη μας που τα βρήκε με το αγόρι της που είχαν μαλώσει, ότι γίνεται να επικοινωνείς και να συζητάς τελικά μετά από καβγάδες.
-Μπορούμε να μάθουμε από την σύζυγό μας που κρατήθηκε και δε σχολίασε τη συμπεθέρα στο τραπέζι, ότι γίνεται να κρατιέσαι και να μη λες το πρώτο πράγμα που θα σου βγει σε μια κοινωνική περίσταση.
-Μπορούμε να μάθουμε από τον φίλο μας που μιλάει με παλιούς συμμαθητές ότι μπορείς να ξαναβρίσκεις χαμένους γνωστούς αν τους ψάξεις.
-Μπορούμε να μάθουμε από τον συνάδελφό μας που έχει τακτοποιημένο το γραφείο του, ότι γίνεται να μη γίνεται χαμός στο δικό μας.
-Μπορούμε να μάθουμε από τη φίλη μας που μας μίλησε γλυκά όταν πονούσαμε, ότι μπορούμε να δείχνουμε συμπόνοια στον άλλον όταν δεν είναι καλά.
Η λίστα είναι ατελείωτη…
Για χρόνια, κάθε πρωί χτυπούσε υπενθύμιση στο κινητό μου: «Σοφός είναι όποιος μαθαίνει από όλους» για να θυμάμαι να ακούω με προσοχή τους ανθρώπους και να μην το παίζω ξερόλας. Συχνά ξεχνιόμουν, αλλά με βοηθούσε πάρα πολύ να εξελίσσομαι και να παίρνω σιωπηλή βοήθεια.
Είμαστε συνεχώς όλοι μαθητές και είμαστε συνεχώς όλοι δάσκαλοι. Δεν χρειάζεται να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι άλλοι. Δε χρειάζεται να θέλουμε να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι άλλοι. Αλλά αν κάποιος κάνει κάτι που θέλουμε κι εμείς, είναι ελπιδοφόρο να ξέρουμε ότι γίνεται.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αρχίσουμε να παρατηρούμε. Πολλά από όσα χρειαζόμαστε είναι γύρω μας. Σίγουρα όχι όλα. Αλλά πολλά. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Διδάσκουμε και διδασκόμαστε διαρκώς. Ας το κάνουμε λίγο πιο συνειδητά.
Σοφός είναι όποιος μαθαίνει από όλους.
Ώρα να γίνουμε όλοι λίγο πιο σοφοί!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Καλημέρα Δημήτρη και Καλή και Ευλογημένη Κυριακή συν Θεώ….
Οι απόψεις μου διίστανται όσον αφορά το παραπάνω κείμενο…. Στην ζωή μου μου έχει συμβεί πολλές φορές ο άλλος η η άλλη να μου γυρίσουν την πλάτη στην δυσκολία μου η ακόμα και να απομακρυνθεί…. Δηλαδή εν ολίγοις όταν ζήτησα, κάτι με αγνόησαν… Και υπάρχει επίσης μια και μοναδική περίπτωση που ενώ ήθελα βοήθεια δεν την δέχτηκα από κάποιο πρόσωπο και εν συνεχεία αφου περασε καιρός το ζήτησα διότι είχα φτάσει στο αμήν….!!!!! Η πλειοψηφία των ανθρώπων ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον εαυτό του και την οικογένεια του και ας πάει ο διπλανός να κόψει το λαιμό του…. ( συγγνώμη που το γράφω με αυτόν τον τρόπο ) …. Σίγουρα σε αυτήν την ζωή θα υπάρξουν και οι καλοί Σαμαρείτες εννοείται αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει με εμένα;;; Εχω σκεφτεί ότι είμαι καταραμένη ξέρω και εγώ;;; ιδέα μου;;; Καλή Κυριακή σε όλους!
Καμία φορά έχει να κάνει και με το πώς το ζητάς. Επισης αν έχεις εκπαιδεύσει καποιον ότι είσαι η δυνατή, τότε θα είναι φυσιολογικό για εκείνον να αντιδράσει όταν ξαφνικά αποφασίζεις να αλλάξεις τους κανόνες του μεταξύ σας παιχνιδιού. Η Θεραπεια βοηθάει να μάθουμε τον εαυτό μας και τις τυφλές πλευρές μας