Πώς μπορείς να γίνεις εξαιρετικά επιτυχημένος; Πώς μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο και να φέρεις την αλλαγή προς το καλύτερο; Πώς μπορείς να εμπνεύσεις τους ανθρώπους και να χτίσεις κάτι καινούριο;
Εύκολο. Απλά διάβασε το βιβλίο: The 5am Club. Η συνταγή είναι εκεί μέσα.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή για διάβασμα και έτσι ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα ήταν και το βιβλίο «Το κλαμπ των 5π.μ.» (The 5am club) που έχει πουλήσει περισσότερα από 15 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Όντας συγγραφέας ο ίδιος, στο κομμάτι της ψυχολογίας και της αυτοβοήθειας, είναι σημαντικό για μένα να βλέπω τι είναι αυτό που προτιμάει ο κόσμος ανεξάρτητα από το αν εγώ συμφωνώ ή όχι μαζί του.
Διαβάζοντας το βιβλίο άρχισα να συνειδητοποιώ τι το έκανε τόσο δημοφιλές. Ο συγγραφέας Robin Sharma χρησιμοποιεί πολύ συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα μιλώντας για έναν δισεκατομμυριούχο, που είναι μεγιστάνας και σούπερ γυμνασμένος και πολύ χαρούμενος και έχει σπίτια σε όλο τον κόσμο και τον συμπαθούν όλοι και είναι τιτάνας και όλα τα σχετικά, και μας περιγράφει πώς να το κάνουμε και εμείς.
Μιλάει για τις συνήθειες των ανθρώπων που χτίζουν τον κόσμο, των ανθρώπων που αλλάζουν τον κόσμο, που καινοτομούν και επινοούν καινούρια πράγματα, των ηρώων που όλοι δυστυχώς θαυμάζουμε.
Δηλαδή, πουλάει ελπίδα και η ελπίδα πουλάει.
Είναι ένα βιβλίο που είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που λες: «Ναι ρε συ. Θα το κάνω κι εγώ. Γίνεται.»
Είναι το απόλυτο βιβλίο παγίδα.
Η καταστροφή της σελίδας 96
Για να πετύχεις όλα όσα πετυχαίνουν οι ήρωες, πρέπει να αφοσιωθείς πλήρως σε αυτό που κάνεις, να δίνεις το 100% σου και να ακολουθείς ένα αυστηρό πρόγραμμα παραγωγικότητας. Να είσαι διατεθειμένος να κάνεις όσα το 99% των ανθρώπων δεν κάνουν, να πας το έξτρα βήμα και να μη σταματάς πoτέ και πουθενά.
Και όλο αυτό έχει ένα τίμημα… Το τίμημα περιγράφεται στη σελίδα 96 (της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου). Ο Robin Sharma αφιερώνει μόλις μισή σελίδα και λέει ότι τα ίδια πράγματα που σε κάνουν καταπληκτικό στην ενασχόλησή σου, ταυτόχρονα καταστρέφουν την προσωπική σου ζωή. «Αλλά δεν τρέχει τίποτα», λέει και το ξεπετάει. «Αν ξέρεις τις παγίδες τις αποφεύγεις». Στις υπόλοιπες 300 σελίδες μιλάει μόνο για την απόλυτη επιτυχία. Βέβαια ο κεντρικός «γκουρού» χαρακτήρας του βιβλίου, ο Ήρωας / Τιτάνας / Μεγιστάνας / Δισεκατομμυριούχος είναι…μόνος.
Ο Παστουρμάς
Και ενώ το έχω διαβάσει και έχω πωρωθεί και λέω: «Ναι, ρε φίλε. Θα δοκιμάσω αυτά που προτείνει» βρίσκομαι στον Παστουρμά. Ο Παστουρμάς είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου ταβέρνα στη Δράμα. Ήμουν με τη γυναίκα μου, οπότε όταν με είδε ο Άρης (ο ιδιοκτήτης) της λέει: «Αυτόν εδώ εγώ τον ξέρω πολλά χρόνια. Πολύ πριν τον γνωρίσεις εσύ. Από τότε που πήγαινε στην Αυστραλία και μας έφερνε κάτι περίεργες μακρόστενες φωτογραφίες» και γελάει με καλοσύνη.
Εκείνη τη στιγμή μια αίσθηση ζεστασιάς με πλημμύρισε. Η αίσθηση που αναβλύζει πηγαία όταν είσαι με κάποιον που σε ξέρει τόσα χρόνια και νιώθεις μια βαθιά οικειότητα. Στιγμιαία ένιωσα χαρούμενος και ευτυχισμένος.
Κοίταξα γύρω μου. Απλοί άνθρωποι σαν κι εμένα, καθόντουσαν στο ταβερνάκι στα ξύλινα τραπέζια στρωμένα στη μέση του δρόμου και έπιναν το κρασάκι τους. Το σκηνικό απέπνεε ηρεμία και σύνδεση.
Και τότε το ξανασκέφτηκα. Γιατί να ακολουθήσω όσα προτείνει το βιβλίο; Τι θα κερδίσω; Ποιος ο λόγος να ακολουθήσω την επιτυχία; Τι θα μου δώσει; Που κρύβεται το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή;
Στη ζωή του Μεγιστάνα ή στην ατμόσφαιρα του Παστουρμά;
Δεν είναι ότι οι θαμώνες ήταν μέσα στα γέλια και τις χαρές. Ανήσυχοι μερικοί, ίσως να συζητούσαν για τον κορονοϊό, ή την κρίση, ή για τη ματαίωση των σχεδίων τους για το καλοκαίρι. Ήταν όμως παρέα. Ήταν μαζί σε αυτό που περνούσαν. Και η δύναμη της σύνδεσης ήταν ανακουφιστική. Ειδικά μαζί με λίγο κρασάκι…
Γιατί θέλεις να πετύχεις;
Εσύ θέλεις να πετύχεις; Για ποιο λόγο θέλεις να πετύχεις; Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουμε να πετύχουμε για να…..είμαστε πετυχημένοι! Θέλουμε το status του πετυχημένου. Επί της ουσίας, επιζητούμε τη συναισθηματική ανταμοιβή που η επιτυχία προσφέρει. Δηλαδή, την αναγνώριση και το θαυμασμό από τους άλλους. Έχουμε μια βαθύτερη υποσυνείδητη πεποίθηση, ότι πετυχαίνοντας θα είμαστε σπουδαίοι και οι άλλοι επιτέλους θα μας εκτιμήσουν και θα μας αποδεχθούν. Θα καλυφθεί το συναισθηματικό μας κενό, που μας κάνει να νιώθουμε μόνοι.
Όπως είπε ο πατέρας της σύγχρονης ψυχολογίας, William James, «η βαθύτερη αρχή της ανθρώπινης φύσης είναι η λαχτάρα μας να νιώθουμε ότι μας εκτιμούν».
Θέλουμε κάποιον να μας εκτιμήσει. Στην ουσία ψάχνουμε για…παρέα.
Κι όμως, ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με συναισθηματική μοναξιά, όπως πολλά παραδείγματα πολύ επιτυχημένων, αλλά μάλλον δυστυχισμένων, ανθρώπων μας αποδεικνύουν.
Ο Αϊνστάιν ήταν γυναικάς και παντρεύτηκε την ξαδέρφη του, έχοντας ελάχιστη σχέση με τα δυο παιδιά του. Ο Thomas Edison λέγεται πως ήταν ένας καταπιεστικός πατέρας και έκανε μήνυση στον γιο του Thomas Jr για να μη χρησιμοποιεί το επίθετο του στις δουλειές του. Ο Steve Jobs δεν αναγνώριζε την κόρη του και τον πήγε στα δικαστήρια. Δεν είχε και πολλούς φίλους…
Η λίστα είναι ατελείωτη. Και είναι πολύ φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό, καθώς αν δοθείς πολύ σε κάτι, αναγκαστικά θα στερηθείς κάτι άλλο. Αν εστιάσεις στην επιτυχία της δουλειάς σου, οι σχέσεις σου θα πάνε πιο πίσω. Η ενέργειά σου θα είναι στραμμένη αλλού.
Δεν μπορείς να είσαι αφοσιωμένος στη δουλειά σου και ταυτόχρονα να έχεις μια υγιή σχέση με τα παιδιά σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Κανείς δεν μπορεί.
Κάθε επιλογή έχει ένα τίμημα. Αναγκαστικά. Αν θέλεις να επιτύχεις πρέπει να είσαι διατεθειμένος να το πληρώσεις.
Το οξύμωρο είναι όμως, ότι πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να πετύχουν θυσιάζοντας στην πορεία αυτό ακριβώς που υποσυνείδητα τους κινητοποιεί να πετύχουν εξ αρχής. Την ανάγκη για σύνδεση.
Και τι να κάνω;
«Και τι να κάνω;» θα ρωτήσεις. «Να μην προσπαθώ καθόλου να πετύχω;»
Όπως πάντα, σημασία έχει το κίνητρο πίσω από τις πράξεις μας. Όχι τόσο οι πράξεις μας οι ίδιες.
Αν επιλέξεις να πληρώσεις το τίμημα της επιτυχίας, τότε ας είσαι σίγουρος ότι το κάνεις για τους «σωστούς» λόγους.
Είναι πολύ διαφορετικό να πετύχεις επειδή αγαπάς τη δουλειά σου από το να κάνεις τη δουλειά σου ώστε να πετύχεις. Είναι διαφορετικό να αγαπάς τα οικονομικά και να πετύχεις σε αυτό, από το να γίνεις τραπεζικός για να βγάλεις λεφτά, όπως πολλοί δυστυχισμένοι επιτυχημένοι τραπεζικοί θα επιβεβαιώσουν. Η σχέση των χρημάτων με την ευτυχία δεν είναι αυτή που φαντάζεσαι.
Ο πολύ επιτυχημένος ηθοποιός Jim Carrey λέει:
O καθένας θα έπρεπε να γίνει πλούσιος και διάσημος και να κάνει ό,τι έχει ονειρευτεί ώστε να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι αυτή η απάντηση…
Ασχολήσου με κάτι που σου αρέσει και αν πετύχεις θα είναι μπόνους. Επένδυσε στη διαδικασία. Στη διαδρομή. Όχι στο τελικό αποτέλεσμα. Κάνε κάτι για τη χαρά του να το κάνεις. Όχι για να γίνεις πετυχημένος. Αφιερώνω ένα κεφάλαιο στο θέμα της επιτυχίας και της ευτυχίας στο νέο μου βιβλίο.
Στο «5am Club» βέβαια, ο Robin Sharma ακολουθεί το δρόμο της ουτοπίας και της πώλησης ελπίδας. Οι δυο πρωταγωνιστές παντρεύονται. Και η γυναίκα κάνει μια καταπληκτικά επιτυχημένη εταιρεία και γίνεται ζάπλουτη. Και ο άντρας γίνεται ένας πρωτοποριακός και πολύ αναγνωρισμένος ζωγράφος της εποχής του. Και τρέχουν και μαραθώνιους μαζί. Και κάνουν και ένα πανέξυπνο και πανέμορφο παιδί. Άραγε ποιος το μεγαλώνει;
Έχω αναφερθεί συχνά στο παρελθόν στις παγίδες του New Age κινήματος. Μην πέφτεις σε αυτές.
Συμπέρασμα
Τέτοια βιβλία αντανακλούν την κουλτούρα της ατομικής επιτυχίας, η οποία επικρατεί στις δυτικές κοινωνίες στην εποχή μας. Ψάχνουμε συνεχώς τρόπους να ξεχωρίσουμε ξεχνώντας ότι το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή κρύβεται στην ποιότητα των σχέσεών μας με τους άλλους. Το μυστικό της ευτυχίας δεν είναι η διάκριση και τα πεντάστερα. Είναι η σύνδεση.
Όπως εκεί. Στα τραπεζάκια του Παστουρμά. Με σουτζουκάκια, τηγανιά και μπουγιουρντί. Και με καλή παρέα και μπόλικες αναμνήσεις…
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Ωραίος!!!
Για σου Δημήτρη…Έτσι ακριβώς στου παστουρμά με σουτζουκάκια τηγανιτές πατάτες με αυγά μελάτα μάτια κρασάκι……..Καλή παρέα.ΤΕΛΟΣ. ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ η ευτυχία κ η χαρά βρίσκεται πρώτον μέσα μας κ μετά στα απλά καθημερινά μικροπραγματα .Τώρα βάζω…..ΤΕΛΟΣ.ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΑ.
Κάθε σου άρθρο τροφή για σκέψη, τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια και παλι
Είναι από τα βιβλία που θέλω να διαβάσω. Χαίρομαι όμως που προετοιμάζεις το έδαφος, ώστε να μην πέσω στην παγίδα… Ειλικρινά τα είπες όλα μέσα σε ένα μικρό κείμενο.Η ζωή είναι όμορφη και δώρο από μόνη της. Ζούμε τόσο λίγο χρόνο εξάλλου…γιατί να μην τον ζήσουμε ποιοτικά και με παρέα;
Μπορείς να διαβάσεις τα “Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα)” αν θέλεις! Δεν έχει παγίδες εκεί :-)))
Σίγουρα τα άρθρα σου είναι πάντα food for thought ,και ευχαριστώ πολύ. Σκέφτομαι όμως ότι οι ώρες που περνά κανεις στον Παστρουμά ή όπου αλλού με κρασάκι είναι τόσο λίγες και οι ώρες που παλεύεις στη δουλειά για αναγνώριση τόσες πολλές που χάνεσαι. It’s a rat race, βέβαια.
Έχεις δίκιο. Πρέπει να βάλεις συνειδητή προτεραιότητα την ατμόσφαιρα του Παστουρμά (δηλαδή τη σύνδεση, όχι απαραίτητα το κρασί!). Αν είσαι στο rat race αξίζει να διερωτηθείς. Για ποιο λόγο είμαι στο rat race? Τι προσπαθώ να πετύχω; Και να σκεφτείς αν είσαι εντάξει με τις απαντήσεις που θα δώσεις.
Καλημέρα. Πολύ καλό άρθρο!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου..Η σύνδεση με τους άλλους είναι ό,τι πιο απαραίτητο στην ζωή του καθένα! Όμως όταν δεν μαθαίνεται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον τότε στο επίκεντρο μπαίνει η προσωπική επιτυχία ώστε έμμεσα να έρθει η προσωπική αναγνώριση και αποδοχή..δύσκολο και μοναχικό ταξίδι πράγματι! Απλά έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς τον εαυτό σου και ξεκινάς αργοπορημένα να συνδεθείς ξανά με τους ανθρώπους !
Δημήτρη συμφωνώ απόλυτα με όλα αυτά που γράφεις στο υπέροχο άρθρο σου.Η δυσκολία υπάρχει στο να τα εφαρμόσεις μέσα στους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους της καθημερινότητας. Μητέρα,εργαζόμενη, σύζυγος και με δύο ή ακόμα και τρία παιδιά. Όλοι τα καταλαβαίνουμε, αλλά λίγοι τα εφαρμόζουμε.Εκει βρίσκεται η δυσκολία.
Έχεις πολύ δίκιο. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί όλη η κοινωνία σε σπρώχνει ισχυρά προς το κομμάτι της επιτυχίας, με κάθε κόστος. Εύκολα θα νιώσεις ελλειπής και θα μεταφέρεις και αυτό το συναίσθημα προς τα παιδιά σου. Δύσκολο να κάτσουμε να αντιληφθούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και μετά να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητές μας με βάση τις αξίες μας.
καλημερα με χαμογελο απο την Δραμα .Η ζωη ειναι τοσο μα τοσο συντομη και απλη .Μεσα απο την απλοτητα της μπορεις να ζησεις πραγματικα .Μακρυα απο διθεν και πρεπει των αλλων …αν τα εχεις καλα με εσενα τοτε ολα σου χαμογελουν .
Και εγω στο Παστρουμα θα ηθελα να πηγαινω με αγαπημενα μου προσωπα και με καρδουλα γεματη γαληνη και ενδιαφερον για απλα ,καθημερινα , ουσιαστικα πραγματα!!
Το έχω διαβάσει το βιβλίο στα ελληνικά…έχετε δίκαιο. Δεν μάθαμε πως τελιώνει η ιστορία.🤔 Απόλυτο focus μόνο στην επαγγελματική εξέλιξη !
Πολύ καλό αυτό το άρθρο σου Δημήτρη, τόσο απλά γραμμένο και τόσο ουσιαστικό.
Eva