Ο Βούδας, ο θάνατος και ο πόνος

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

Κάποτε είχε βρεθεί ο Βούδας σε ένα χωριό. Στο ίδιο μέρος, το μοναχοπαίδι μιας πλούσιας γυναίκας, της Κίσα Γκαουτάμι, είχε πεθάνει εκείνες τις μέρες. Η άτυχη μητέρα πήγαινε από σπίτι σε σπίτι ρωτώντας τους συγχωριανούς της με ποιον τρόπο θα μπορούσε να φέρει το παιδί της πίσω στη ζωή. Κάποιος την προέτρεψε να βρει τον Βούδα, ο οποίος ήταν ο μόνος που ίσως είχε το φάρμακο που θα μπορούσε να τη βοηθήσει.

Η γυναίκα έτρεξε, με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της και όταν τον βρήκε, τον ρώτησε:

«Δάσκαλε, πέθανε ο γιος μου ο μονάκριβος. Έχεις κάποιο φάρμακο το οποίο θα μπορούσε να τον φέρει πίσω στη ζωή;»

«Ναι, έχω», αποκρίθηκε ο Βούδας.

Κατά το έθιμο της εποχής ο ασθενής έπρεπε να παράσχει τα βότανα για την κατασκευή του φαρμάκου, οπότε η γυναίκα ρώτησε το Βούδα τι θα χρειαζόταν να του φέρει για να το παρασκευάσει.

«Θα χρειαστώ μόνο κάποιους σπόρους από σινάπι», της απάντησε.

Η γυναίκα ήθελε απελπισμένα να πιστέψει ότι το φάρμακο θα δούλευε αλλά ταυτόχρονα εντυπωσιάστηκε από την απλότητα των πρώτων υλών του. Υποσχέθηκε να του φέρει τους σπόρους αμέσως.

«Με έναν όρο, κόρη μου. Οι σπόροι θα πρέπει να προέρχονται από ένα σπίτι όπου κανένα παιδί, κανένας γονιός, κανένας σύζυγος και κανένας σκλάβος δεν έχει πεθάνει», είπε ο δάσκαλος.

Η Κίσα έγνεψε καταφατικά και έφυγε γεμάτη ελπίδα για να τους βρει. Με το παιδί στην αγκαλιά της άρχισε να πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι ζητώντας τους σπόρους σιναπιού.

«Ορίστε, οι σπόροι καλή μου γυναίκα». Όλοι οι συγχωριανοί ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Όταν όμως τους ρωτούσε αν κάποιος είχε πεθάνει της απαντούσαν:

«Μα τι ρωτάς κυρία μου; Οι νεκροί είναι πολλοί, οι ζωντανοί λίγοι». «Έχασα το γιο μου». «Πέθανε ο πατέρας μου». «Σκοτώθηκε ο σκλάβος μου»

Στο τέλος, αφού γύρισε όλα τα σπίτια, μην μπορώντας να βρει ούτε ένα όπου κανένας δεν είχε πεθάνει, το μυαλό της φωτίστηκε. Συνειδητοποίησε πως το να υποφέρουμε είναι μέρος της ζωής. Συνειδητοποίησε πως ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και θα συμβεί σε όλους μας. Μόνο τότε κατάφερε να σταματήσει το πένθος της. ‘Εθαψε το γιο της στο δάσος και γύρισε για να τιμήσει το δάσκαλο και να γίνει μαθήτριά του.

Συνεπώς…

Έχει μεγάλη θεραπευτική δύναμη η συνειδητοποίηση πως η απάντηση στην ερώτηση: «Γιατί να τύχει αυτό σε μένα» είναι: «Δεν τυχαίνει μόνο σε σένα. Συμβαίνει σε όλους». Είναι πολύ καταπραϋντικό να καταλαβαίνεις πως τη δυσκολία που βιώνεις τώρα εξ αιτίας της κρίσης, του κορονοϊού, της ακρίβειας ή εξ αιτίας μιας απώλειας, μιας ατυχίας, μιας απόρριψης τη μοιράζεσαι με πολλούς ανθρώπους. Δε συμβαίνει μόνο σε σένα.

Μπορείς να αντλήσεις πολύ κουράγιο αν αποδεχθείς ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος και στενά συνυφασμένος με τη ζωή. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Είναι βασικό συστατικό της. Η πάλη με την αλήθεια αυτή παρατείνει και πιθανώς προκαλεί και επιτείνει τα αρνητικά συναισθήματα που η κατάσταση ενέχει από μόνη της.

Ο Βούδας πάλι είχε πει, πως όταν τραυματίζεσαι από ένα βέλος, νιώθεις δυο πόνους. Ο πρώτος είναι ο πόνος από την πληγή του βέλους. Ο δεύτερος είναι ο πόνος του: «Γιατί να μου συμβεί αυτό». Ο δεύτερος πόνος συνήθως είναι πολύ μεγαλύτερος. Τον πρώτο πόνο δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Για τον δεύτερο πόνο, όμως, που είναι και ο μεγαλύτερος, μπορείς να κάνεις κάτι. Αρκεί να συνειδητοποιήσεις πως είναι φυσιολογικό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης ο πόνος. Τι να κάνουμε τώρα. Δεν είναι η ζωή όπως θα ήλπιζες ότι είναι. Όχι επειδή σου το λέω εγώ. Απλά κοίτα γύρω σου.

Όχι άλλη θετικότητα

Αν σταματήσεις να διαβάζεις άρθρα θετικότητας, τσιτάτα αυτοβελτίωσης και φωτογραφίες κινητοποίησης τραβηγμένες από λαμπερά πρόσωπα, αν σηκώσεις το βλέμμα από το κινητό και αρχίσεις να παρατηρείς τους κανονικούς ανθρώπους, θα δεις ότι ο πόνος βρίσκεται ολόγυρά σου. Γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας. Και δεν πειράζει.

Όχι μόνο δεν πειράζει, αλλά επιπλέον δε θα ήθελες να μην πονάς. Ο πόνος είναι ένδειξη πως κάτι δεν πάει καλά στο σώμα σου ή στη ζωή σου και θέλει προσοχή. Αν δεν πονούσες καθώς έκοβες λίγο το δάχτυλό σου με το μαχαίρι καθαρίζοντας το καρπούζι (αλλά κοιτάζοντας αλλού) θα έκοβες ολόκληρο το δάχτυλο.

Αν δεν πονούσες  όταν σε πλήγωνε ένας σύντροφος, δε θα έκανες ποτέ κάτι για να αλλάξεις την κατάστασή σου και να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο για σένα. Αν δεν πονούσες όταν ένιωθες μοναξιά, δε θα έψαχνες ποτέ να βρεις παρέα και θα ζούσες μια άδεια ζωή.

Αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Αν δεν παίρνουμε κλήση όταν παρκάρουμε πάνω στις διαβάσεις, σε λίγες μέρες δε θα είχαν από που να περάσουν οι πεζοί. Δεν είναι ότι η τιμωρία είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσεις μια κουλτούρα σεβασμού, αλλά σίγουρα το να υπάρχει η αίσθηση της ποινής (κάτι που θα μας πονέσει) παίζει ισχυρό ρόλο.

Ο πόνος είναι σαν το λαμπάκι της βενζίνης. Αν δεν άναβε ποτέ, δε θα ήξερες ότι κάτι πάει στραβά και θα έμενες από βενζίνη.

Το να θέλεις να μην πονάς είναι σαν να θέλεις να μην πεινάς. Δε γίνεται.

Αν δεν πεινούσες κάποια στιγμή απλά θα πέθαινες από την πείνα.

Συμπέρασμα

Δεν είναι ευχάριστος ο πόνος. Δε θα μιλήσω για τους μαζοχιστές… 🙂

Όμως στη ζωή είναι απαραίτητος και αναπόδραστος. Όσο το συνειδητοποιείς τόσο θα κατανοείς ότι η απάντηση στο “Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;” είναι “ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΕΣΕΝΑ ΑΥΤΟ;” Έχεις κάποια ειδική συμφωνία με το Θεό ή το Σύμπαν που εσένα σε αποκλείει από τις αναποδιές της ανθρώπινης ζωής;

Ίσως να είναι ατυχία κάτι που σε βρήκε, αλλά σίγουρα δεν είναι αδικία. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Γιατί να μη σου συμβούν κι εσένα; Υπάρχει μεγάλη ανακούφιση σε αυτή τη συνειδητοποίηση. Δεν είσαι καταραμένος. Είσαι απλά άνθρωπος. Τι να κάνουμε. Οι άνθρωποι πονάμε.

Σε πλήγωσε το βέλος. Και αυτό πονάει.

Μην σε πονάς παραπάνω, κρίμα είναι.

Από το βιβλίο μου Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής

Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!