«Mέτρον άριστον»
Μια φράση που ακούμε και χρησιμοποιούμε πολύ συχνά όλοι μας (συνήθως όταν δεν ξέρουμε τι να πούμε…).
Άραγε την πιστεύουμε;
Πώς στέκεται η κοινωνία, σαν θεσμός, απέναντι σε αυτή τη δήλωση;
Τα πρότυπά μας
Ανέκαθεν τα πρότυπα τα καθόριζαν αυτοί οι οποίοι είχαν τη δύναμη. Οι πλούσιοι δηλαδή. Εκείνοι προβαλλόντουσαν ως οι ευγενείς (είχαν και τον τίτλο άλλωστε), ως η βέλτιστη κατάσταση που κάποιος θα έπρεπε να πετύχει.
Οι βασιλιάδες, οι πρίγκηπες και οι πριγκηποπούλες ήταν το κύριο θέμα πολλών παραμυθιών εξάλλου και συνεχίζουν να είναι. Για παράδειγμα ένα από τα πολύ δημοφιλή παιδικά σήμερα είναι το Σοφία η Πριγκίπισσα.
Στη νεότερη εποχή οι ταινίες της Βουγιουκλάκη ήταν με την πλούσια και τον αλήτη ή την κυρία διευθυντή ή τον βουλευτή Μαυρογιαλούρο. Εγώ μεγάλωσα βλέποντας Τόλμη και γοητεία και Beverly Hills (δε θέλω σχόλια) και οι μεγάλοι της εποχής μας έβλεπαν τον Γιάγκο Δράκο και τη Δυναστεία.
Σήμερα το ενδιαφέρον του κόσμου μονοπωλείται από το τι κάνει η Μενεγάκη, ο Μαρινάκης, η Σκορδά, η Βικτόρια Μπέκαμ, οι εφοπλιστές, οι διάσημοι τραγουδιστές και ηθοποιοί. Η ενασχόλησή μας με την «αφρόκρεμα» της κοινωνίας συνεχίζεται αμείωτη.
Θα πούμε μπράβο και στο θεωρητικό φυσικό Δημήτρη Νανόπουλο, αλλά κανένας δε νοιάζεται να μάθει τι φόρεσε, τι έφαγε και με ποιον πήγε διακοπές.
Τα πρότυπά μας, λοιπόν, ή όσα μας εξάπτουν το ενδιαφέρον και τη φαντασία είναι άνθρωποι που έχουν αποκτήσει φήμη και πλούτο. Δε θα σχολιάσω την ποιότητα των ανθρώπων αυτών καθώς είναι υποκειμενική η κρίση του τι εννοούμε ποιότητα, αλλά θα σταθώ στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους ασχολούμαστε έχουν το κάτι παραπάνω στη ζωή τους.
Δεν είναι οι μέτριοι. Σε αυτούς θέλουμε να μοιάσουμε και υποσυνείδητα, αυτοί αποτελούν το μέτρο σύγκρισης για την επιτυχία της δικής μας ζωής.
Τα μπράβο μας
Δε διαβάζουμε για την νοικοκυρά της διπλανής πόρτας, δε διαβάζουμε για τον πατέρα των δυο παιδιών, δεν μας νοιάζει τι έκανε εκείνη η γιαγιά ή ο συμμαθητής μας.
Λέμε μπράβο στον πρώτο της τάξης.
Επιβραβεύουμε τον πρώτο του αγώνα. «Ξεχωρίζει» όποιος είναι ιδιαίτερος σε σχέση με τους υπόλοιπους. Όποιος οδηγεί το ακριβότερο αυτοκίνητο, όποιος κολυμπάει πιο γρήγορα, όποιος μαγειρεύει καλύτερα, όποιος πιο είναι πετυχημένος στη δουλειά του, όποιος ξεπέρασε τον εαυτό του, όποιος έσπασε τα όρια, όποιος αντιστάθηκε υπεράνθρωπα, όποιος είναι πρωτοπόρος, όποιος προχώρησε εκεί που δεν έχει πάει κανένας άλλος, όποιος πέτυχε, όποιος έζησε το όνειρό του.
Τιμούμε λοιπόν όλα αυτά τα οποία για να πετύχεις χρειάζεται να κοπιάσεις πολύ, να ιδρώσεις και να επιμείνεις. Και μια χαρά.
Mέτρον άριστον;
Εδώ είναι όμως που πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν κολλάει η πολυφορεμένη ατάκα «Mέτρον άριστον». Οι άνθρωποι αυτοί δεν έμειναν στο μέτρον. Το ξεπέρασαν και κέρδισαν την αναγνώριση. Γιατί η αναγνώριση της κοινωνίας μας, χαρίζεται σε κάποιον όταν εκείνος ξεπεράσει το μέτρον.
Αν τα κάνεις όλα με μέτρο τότε είναι απίθανο το να ξεχωρίσεις.
Εμείς όμως εξιδανικεύουμε άτομα και καταστάσεις τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν πρόκειται να φτάσει, ή έστω πολύ λίγοι από εμάς ίσως το καταφέρουν. Τιμούμε τους ανθρώπους που είναι ένας στους χίλιους. Δηλαδή, δεν τιμούμε 999 στους χίλιους, στους οποίους ανήκουν και οι μέτριοι, στους οποίους ανήκουμε και εμείς.
Το μέτρον δεν είναι άριστον για μας. Δεν εξιδανικεύουμε το μέτρον.
Εξιδανικεύουμε το στατιστικά απίθανο. Είναι προκαθορισμένο ότι θα αποτύχουμε…
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά…
Σαν να μη μας έφτανε όλο το βάρος που οι εξαιρετικά υψηλές κοινωνικές προσδοκίες μας φορτώνουν, η κουλτούρα της νεότερης εποχής μας έρχεται να διαλύσει και την προσωπική μας ζωή. Δε μας αφήνουν ήσυχους να ζήσουμε το μέτριο μέτρο μας πουθενά.
Το κίνημα της θετικότητας, τα βιβλία αυτοβοήθειας, η κουλτούρα του «Όλα τα μπορείς», του «Ζήσε το πάθος σου», η κουλτούρα του «Είσαι μοναδικός, ξεχωριστός» (δηλαδή όχι του μέτρου) η πληθώρα μεθόδων για να είμαστε ανεβασμένοι και απόλυτα υγιείς, πετυχημένοι και ικανοποιημένοι έρχεται να εισβάλλει στην καθημερινότητά μας και να μη μας επιτρέπει ούτε εκεί να είμαστε μέτριοι.
Οι coaches υπόσχονται να σε βοηθήσουν να βρεις την καριέρα των ονείρων σου και να σε κάνουν να μεγιστοποιήσεις το δυναμικό σου, να πετύχεις όλους σου τους στόχους, να πετύχεις στη ζωή! Σου λένε πως δικαιούσαι να είσαι ευτυχισμένος.
Ούτε λέξη για «μέτρον»… Ποιον δουλεύουμε;
Οι συνέπειες
Ξεκινώντας ανάποδα συνειδητοποιούμε ότι ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε καλά. ΠΡΕΠΕΙ να γουστάρουμε. Πάντα. Το να νιώθουμε άσχημα δαιμονοποιείται. Η απόλυτα φυσιολογική κατάσταση του να έχεις νεύρα, να είσαι στεναχωρημένος, να νιώθεις προδομένος, να είσαι παράλογος, κακόκεφος, μοναχικός, θλιμμένος γίνεται αυτόματα προβληματική.
Βέβαια αν τους ρωτήσεις όλους όσους σου λένε να ζήσεις την κάθε στιγμή της ζωής, θα σου πουν ότι φυσικά και αυτά τα συναισθήματα έχουν το χώρο τους και δεν πρέπει να τα αποφεύγεις κλπ. ΚΑΝΕΙΣ όμως δεν το προβάλει αυτό στην μπροστινή σελίδα.
Ίσως το βρεις κάπου στα ψιλά γράμματα…
Οι συνέπειες αυτής της κουλτούρας της κοινωνίας μας, είναι να νιώθουμε λίγοι μπροστά στις μεγαλειώδεις απαιτήσεις που επωμιζόμαστε, απλά και μόνο επειδή είμαστε άνθρωποι.
Έτσι νιώθουμε ανίκανοι όταν δεν καταφέρνουμε να κάνουμε τη δουλειά των ονείρων μας (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου), νιώθουμε ατελείς όταν δεν καταφέρουμε να έχουμε την τέλεια σχέση (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου), νιώθουμε ελλιπείς όταν μένουμε μέτριοι και δεν γινόμαστε «κάποιοι» (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου), νιώθουμε προβληματικοί όταν στεναχωριόμαστε, έχουμε σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μας (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου).
Νιώθουμε ότι χαραμίζουμε τη ζωή μας.
Ειδικά η γενιά των millenials είναι ίσως η πιο καταθλιπτική γενιά που έχει ζήσει, καθώς της έχει περαστεί τόσο έντονα το μήνυμα ότι μπορείς να γίνεις ό,τι θελήσεις, να καταφέρεις τα πάντα. Όταν όμως έρχονται αντιμέτωποι με την μέτρια πραγματικότητα, η προσγείωση από τις τεχνητά πανύψηλες προσδοκίες είναι ανώμαλη.
Νομίζουν ότι είναι αποτυχημένοι ενώ απλά δεν είναι πετυχημένοι.
E,και;
Η πρόταση
Το είχαν πει πολύ καλά οι αρχαίοι Έλληνες. Μέτρον άριστον. Το πετάμε κι εμείς σε μια συζήτηση όταν δεν ξέρουμε τι να πούμε.
Αν όντως το πιστεύαμε τι θα λέγαμε διαφορετικά;
Ας δούμε κάποιους πιθανούς διαλόγους.
«Πώς πάει η σχέση σου;»
«Έτσι κι έτσι»
«Μια χαρά. Έχεις μια φυσιολογική σχέση!»
«Πώς είναι η δουλειά σου;»
«Δεν τρελαίνομαι»
«Μάλιστα. Έχεις μια ανθρώπινη δουλειά όπως όλοι.»
«Πώς είναι το εισόδημά σου;»
«Τίποτα ιδιαίτερο»
«Όπως των περισσοτέρων, λοιπόν. Εφαρμόζεις το ρητό μέτρον άριστον!»
«Πώς είναι η διάθεσή σου;»
«Άστα! Μια έτσι μια αλλιώς»
«Μπράβο! Είσαι κι εσύ άνθρωπος!»
Δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να έχουμε μια πολύ καλή σχέση / δουλειά / διάθεση / οικονομική κατάσταση. Μπορούμε. Αλλά δεν είναι το φυσιολογικό μας. Δεν είναι κάτι που δικαιούμαστε από τη φύση μας. Είναι όμως κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε. Με πάρα πολλή προσπάθεια αν είμαστε διατεθειμένοι να την κάνουμε. Και δε χρειάζεται να την κάνουμε…
Στο νέο μου βιβλίο “Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής” εξηγώ τα εμπόδια που τόσο η βιολογία μας όσο και η κοινωνία δημιουργεί στο να είμαστε ευτυχισμένοι και πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή.
Συμπέρασμα
Ας απενοχοποιήσουμε το μέτριο. Γιατί στατιστικά όλοι στο μέτριο είμαστε ή θα καταλήξουμε. Και δεν υπάρχει τίποτα άσχημο με αυτό.
Υπάρχει τόση ομορφιά στο κοινό το καθημερινό, το τετριμμένο. Αρκεί να αποφασίσουμε να την εκτιμήσουμε.
Είπαμε:
Μέτριον άριστον!
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
ποσες σκεψεις υποτιμητικες για τον εαυτο μου θα ειχα γλιτωσει αν αυτο το αρθρο ειχε γραφτει πριν χρονια και το ειχα διαβασει τοτε…
Καταλαβαίνω τι λες…
Έχουμε μάθει τόσο πολύ να πιεζόμαστε από όλες τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά, μπορείς να γλυτώσεις όμως τις υποτιμητικές σκέψεις από εδώ και πέρα!
“Φλέβα” χρυσου χτυπησατε με αυτό το άρθρο… Όπως τα γράφετε… Ευχαριστούμε πολύ
Καλησπέρα,σας διαβάζω ενίοτε και σας θεωρώ αξιόλογο.Πανω στο θέμα του παν μέτρον άριστον ,θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.Κατ’αρχας σύμφωνο ότι δεν πρέπει να κυνηγούμε το άπιαστο και ότι πρέπει να μπορούμε να χαρούμε το απλό.Χωρις ενοχές και αγχος είναι μια ζωή σχεδόν γαλήνια.Ομως στη ζωή μας πρέπει να έχει θέση και η επιθυμία.Κι αν υπολογίσουμε ότι ζουμε σε ένα αξιακο σύστημα και χρησιμοποιώντας την στατιστική όπως κι εσείς, πρέπει από την μια να δούμε τι θέλουμε και από την άλλη που βρισκόμαστε.Ανω-θρωσκω=Άνθρωπος.Δυστυχως δεν επιλέγουμε εμείς τι είναι το κοινωνικό ‘Ανω’ όμως όσο κι αν διαφοροποιείται το δικό μας ‘Ανω’ ,το κοινωνικό ‘Ανω’ πάντα θα μας επηρεάζει.Κι εκεί είναι που πρέπει να γνωρίζουμε τι θέλουμε για να μην χαθούμε.Ισως τελικά να θέλουμε κάτι υψηλό όχι όμως όπως μας το παρουσιάζουν οι άλλοι.Ευχαριστω
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και συμφωνώ μαζί σας. Το μότο το δικό μου και στο βιβλίο μου είναι πως η γνώση είναι δύναμη. Να ξέρω τι θέλω, να ξέρω τι θέλει η κοινωνία να θέλω. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια. Αλλά είναι λυτρωτικό αν καταφέρω να καταλάβω τις διαφορές.
Από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει εδώ. Βοηθάει πολύ στο να απενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας, να συγχωρέσουμε τις “αποτυχίες” μας και επιτέλους να απολαύσουμε μια πιο ισορροπημένη καθημερινότητα. Οι επιθυμίες, τα όνειρα και οι προσδοκίες έχουν σαφώς και αυτές τη θέση τους στη ζωή μας αρκεί να τις τοποθετούμε στη σωστή βάση και να υπάρχει μέτρο.
Πολύ αληθινό άρθρο.
Θα ήθελα να συμπληρώσω το εξής το οποίο πιστεύω πως αποτελεί τη συνέχεια του άρθρου. Το άρθρο κλείνει ως “Δεν είναι κάτι που δικαιούμαστε από τη φύση μας, είναι όμως κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε. Με πάρα πολλή προσπάθεια αν είμαστε διατεθειμένοι να την κάνουμε.”
Παρατηρώ συχνά πως στην πραγματική ζωή και ειδικά στα “media” προβάλλεται συχνά πως “Αν κάνεις μεγάλη προσπάθεια τότε θα τα καταφέρεις να ξεχωρίσεις”, δηλάδή αν το πάρουμε ανάποδα “Αν δεν τα καταφέρεις να ξεχωρίσεις, τότε μάλλον δεν προσπάθησες αρκετά”.
Αυτά ισχύουν μόνο σε “ιδανικές συνθήκες” όπου η ζωή είναι δίκαιη και αξιοκρατική. Στα media (social και μη) προβάλλονται συνέχεια ιστορίες “επιτυχημένων, entrepreneurs, νεοφυών επιχειρήσεων κλπ κλπ” όπου όλοι λένε “ΑΝ δουλέψεις πολύ σκληρά, ΘΑ τα καταφέρεις” και αυτό ναι μεν αποτελεί προυπόθεση αλλά ΔΕΝ είναι η μία & μοναδική συνθήκη όπου αν πάρει TRUE τότε γίνεσαι επιτυχημένος. Υπάρχουν δυστυχως και οι γνωριμίες, το timing, τα ρουσφέτια, τα λαδώματα κλπ τα οποία ΑΠΟΣΙΩΠΟΝΤΑΙ πλήρως γιατί ¨δεν πουλάνε” ώστε ο κοινός (μέτριος) θνητός να κατηγορεί τον εαυτό του πως “δεν ήταν αρκετή η προσπάθεια μου/δεν ήμουν αρκετά καλός όπως όλοι οι προβαλλόμενοι αφού τελικά δεν διακρίθηκα”. ΜΕΓΑΛΗ μάστιγα της εποχής η οποία πάλι κλείνει τον κύκλο να κατηγορούμε τον εαυτό μας όταν δεν ξέρουμε όλο το στορυ πίσω από τη λάμψη επιτυχίας κάποιου τρίτου. Όχι η ζωή δεν είναι αξιοκρατική. Και δεν περνάνε όλα απο το χέρι μας. Και δεν πειράζει καθόλου.
Συμφωνώ απολύτως. Είναι πιο πολύπλοκο. Οι γνωριμίες, η τύχη και όλα όσα αναφέρεις παίζουν ρόλο. Επίσης απ όλους όσους προβάλλονται ως πετυχημένοι είναι μόνο 2-5% σε σχέση με όσους θέλησαν να κάνουν κάτι. Συμφωνούμε λοιπόν!
Σοβαρό,τεκμηριωμένο και σαφές!Εκπληκτικό.Ευχαριστώ
Δημητρη ,ολα τα ειπες!χαιρομαι τη ρουτινα μου ,το λιγο,αυτο που μου αρκει να ειμαι καλα!!ενα βιβλιο πεταξα (σαν να ζουσα στο ΜΕΣΣΑΙΩΝΑ) 《το μυστικο》 !!!να προσποιεισαι και να υποκρινεσαι αυτο που δεν εισαι…να βαζεις στο γραμματοκιβωτιο ψευτικη επιταγη!!!!να νιωσεις πλουσιος!!!δεν πανε καθολου καλα….
Μπράβο σου που πέταξες το Μυστικό. Είναι από τα χειρότερα βιβλία νομίζω. Πουλάνε ελπίδα δυστυχώς. Και όλοι μας την έχουμε ανάγκη…
Τελείως διαφορετικό, εξαιρετικό, ανθρώπινο άρθρο!
Πολύ καλά τα λέτε κύριε Φλαμούρη!!
Βοηθήστε μας, παρακαλώ, να “δούμε” αυτά τα μικρά κοινά και τετριμμένα πράγματα της απλής καθημερινότας.
Και μια δεύτερη παράκληση: ένα άρθρο σχετικό με το τι σημαίνει για σας η λέξη “Ζω” . Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Καλή δύναμη στις γκρίζες μέρες που ζούμε!
Εξαιρετικό και αυτό το άρθρο! Ευχαριστούμε. Καλή επιτυχία στο καινούργιο βιβλίο, το παραγγέλνω άμεσα.
Καλημέρα Δημήτρη και Καλή και Ευλογημένη Κυριακή!!!
Καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο!!!!
Θα, σχολιάσω άλλη στιγμή το κείμενο σου…
Σε χαιρετίζω για την ώρα…
Θέλω και γω το” proud to be average” t -shirt , που μπορώ να το βρω;
Το ειχα στο μυαλό μου συνέχεια αυτές τις μέρες ότι πρεπει να κάνω υπερπροσπάθεια ,για να γίνω σπουδαίος, για να γίνω αγαπητος ως αποτέλεσμα. Άραγε τι προβλημα έχει αυτός ο τρόπος σκέψης;
Το μπλουζάκι το έφτιαξα μόνος μου, οπότε μπορείς και εσυ να πας σε ένα κατάστημα που κάνει μπλουζάκια και να το φτιάξεις.
Μπραβο που καταλαβαίνεις ότι θεκεις να γίνεις σπουδαίος για να γίνεις αγαπητός. Ψάξε με τη λέξη «Παστουρμάς» στο μπλογκ μου και θα δεις εκεί την απάντηση!
Το δικαιωμα μου στην μετριότητα 💕
Ωραια η προσεγγιση Δημήτρη
Αυτο που με απασχολεί
1) ποιος καθορίζει τι ειναι το μέτριο
2) ξερω Πραγματικά ποιος είμαι?
Για να διεκδικησω το δικαίωμα μου στην
Μετριότητα?
Ολα ξεκινουν απο την αυτογνωσια η αλλιως επίγνωση
Τι ειναι αυτό που με κανει χαρούμενο?
Πως θα το κατακτησω
Ειναι δικο μου θελω η επικτητο?
Αν αποφασισω οτι θελω να ξεχωρισω σε κατι ειναι ενταξει
Αν ομως αποφασισω οτι ειμαι χαρουμενος με το μετριο ειναι παλι εντάξει
Για να με αποδέχονται να με αγαπανε και να με σεβονται δεν χρειαζεται να ειμαι κατι ξεχωριστο κατι παραπανω κατι ιδιαιτερο. Ειμαι εγω και ειμαι ο εαυτος μου και εχω το δωρο της ζωης. Μπορω να ξεχωρισω μπορεί και οχι μπορεί να παω στο φεγγάρι μπορει και όχι μπορει να γινω πλουσιος μπορει και οχι… Αλλα ειμαι εγω και δεν υπαρχει κανενας αλλος όμοιος με εμένα και ειναι ενταξει να ειμαι μέτριος η οτι αλλο αποφασισω
Αρκεί να το εχω αποφασίσει εγω και κανένας άλλος.. Γιατί μονο τοτε θα ειμαι εντάξει..
Πολύ ωραία τοποθέτηση! Ευχαριστώ!
Όσο για τος ερωτήσεις:
1) Δεν έχει σημασία. Εγώ τι πιστεύω όπως λες!
2) Οι απαντήσεις στο νέο βιβλίο για το αν ξέρω ποιος είμαι και πώς να το διαχειριστώ!
Άρθρο με αλήθειες. Πιστεύω πως λίγο ή πολύ σκιαγραφεί τον τρόπο σκέψης μας . Τουλάχιστον για εμένα ισχυε σε βαθμό που αντιλαμβανομουν την δυσλειτουργία του μοτιβου της σκέψης αυτής. Μπορώ να εκφράσω πως όταν κατάφερα να δαμαζω τις σκέψεις αυτές, ένιωθα πληρότητα ακόμα και με έναν απλό περίπατο, ικανοποιημένος και μία πηγαία ευγνωμοσύνη για πολλά που συναντούσα στον περίπατο. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που συζητούσε στο παγκάκι, τον γονιό με το παιδί του ποδηλαταδα, το ζευγάρι που έπινε καφέ και ένιωθα την αύρα της χαλάρωσής τους. Τα γράφω και συγκινούμαι, γιατί από μία μεγάλη περίοδο κατάθλιψης μπόρεσα να ανακαλύψω ότι πόσα πράγματα έχουμε δεδομένα και χανόμαστε μέσα σε επίπλαστες πραγματικότητες. Ευγνωμοσύνη που υπάρχουν άνθρωποι της ποιότητας σας, αλλά και πόσο χάρηκα τα μηνύματα των σχολιαστών σας. Αληθινά γεμάτα αγωνίες, αναζήτηση του νοήματος της ζωής, φόβου, θάρρους, εκτίμησης και σεβασμού. Να είσαι καλά Δημήτρη .
Σε ευχαριστώ πολύ Αντρέα (και χρόνια πολλά για αύριο!). Είναι όπως το λες. Υπάρχουν τόσα πολλά στην καθημερινότητάς μας που θεωρούμε δεδομένα και που έχουν τόση χαρά να μας προσφέρουν. Μπράβο σου που τα ανακαλύπτεις!!
Καληνυχτα Δημήτρη! Πόσο δίκιο έχεις σε όσα γράφεις παραπάνω… Μεγαλώνουμε μέσα σε μια οικογένεια η οποία μας, διδάσκει ότι ΠΡΕΠΕΙ να πετύχουμε εντός εισαγωγικών… χωρίς να μας, ρωτάει τι θα θέλαμε στην ζωή μας.. ;;; Θέλω να γίνω ευτυχισμένος μας λέει ο Τζων Λένον… Ο άνθρωπος κυνηγάει την υλη, την βελτίωση της, εξωτερικής εικόνας του, την προβολή, την κοινωνική καταξίωση… Ματαιότης ματαιοτήτων τα παντα, ματαιότης… Τι μένει στο τέλος;;; τίποτα δεν θα παρουμε μαζί μας όταν φύγουμε από αυτήν την ζωή έτσι δεν είναι;; Η ευτυχία είναι στην απλότητα, τα μικρα πραγματακια, τα δεδομένα της ζωής που ξεχνάμε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ… Βάζουμε υψηλους στόχους και εάν δεν τους καταφέρουμε απογοητευόμαστε! Μας έμαθαν ότι η μετριότητα δεν αξίζει, πρεπει να φτάσουμε στο τέρμα του αγώνα ΠΡΩΤΟΙ… Ο κάθε άνθρωπος έχει δυνατοτητες και είναι μεγάλο λάθος να συγκρίνουμε την ζωή μας με του διπλανου μας… Ήρθαμε σε αυτήν την ζωή για έναν σκοπό ο κάθε άνθρωπος! Βρες τον και προχωρα, και θα επιτυχεις!
Καλό σου βράδυ Δημήτρη!