«Κάθε πότε πρέπει να κάνει σεξ ένα ζευγάρι;» «Κάθε πότε πρέπει να βγαίνουν έξω;» «Πόσες φορές να αφήνουν τα παιδιά (αν υπάρχουν) και να πηγαίνουν εκδρομές μόνοι τους;» «Πόσες φορές την εβδομάδα πρέπει να βρίσκονται; (αν είναι στην αρχή);» «Πόσες φορές να κοιμούνται μαζί;» «Σε πόσο χρόνο πρέπει να συγκατοικήσουν;»
Ακούω πολύ συχνά ερωτήσεις σαν αυτές. Προέρχονται από ανθρώπους που θέλουν να δουν αν τα πηγαίνουν καλά με τη σχέση τους. Κάνουν άραγε αυτά που «πρέπει»; Είναι «καλοί» στο σχετίζεσθαι;
Ακριβώς στο ίδιο πνεύμα είναι και όσοι επικρίνουν άλλους για το πώς φέρονται σε μια σχέση. Θα πουν: «Δεν είναι φυσιολογικό να βγαίνουμε μόνο μια φορά στις δεκαπέντε μέρες». «Τα καλά ζευγάρια κάνουν σεξ τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα». «Το νορμάλ είναι να στέλνουμε ‘Καλημέρα’ και ‘Καληνύχτα’ γιατί αλλιώς σημαίνει πως δε νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Έτσι κάνουν στις καλές σχέσεις».
Η Απάντηση
Πώς πρέπει λοιπόν να φερόμαστε σε μια καλή σχέση; Υπάρχουν ξεκάθαροι πρακτικοί κανόνες;
Η απάντηση είναι…ΟΧΙ
Δεν υπάρχεις ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ για το πώς πρέπει να φερόμαστε σε μια σχέση.
Δεν υπάρχει συνταγή. Δεν υπάρχει το «φυσιολογικό» απέναντι στο οποίο θα κριθούμε (πχ θα βγαίνουμε δυο φορές την εβδομάδα) και θα αποφασιστεί αν είμαστε «σωστοί» ή «λάθος» μετά από τη σύγκριση.
Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχει manual.
Και γι αυτό το λόγο οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες. Γιατί ο καθένας κουβαλάει τα δικά του «φυσιολογικά» από τα δικά του βιώματα (ή από ό,τι έχει ακούσει, βιώσει και δει) και θεωρεί πως έτσι «πρέπει» να είναι τα πράγματα για όλους. Όταν όμως δυο διαφορετικοί άνθρωποι συναντηθούν, τότε δυο διαφορετικά «φυσιολογικά» αναγκαστικά έρχονται σε επαφή.
Το τι θα γίνει μετά εξαρτάται από τον ένα και μοναδικό κανόνα που ορίζει μια καλή σχέση. Από το ένα και μοναδικό πράγμα που κάνουν τα «καλά ζευγάρια».
Ο ένας κανόνας
Ο μοναδικός κανόνας που ακολουθούν δυο σύντροφοι σε μια καλή σχέση είναι η καλή επικοινωνία. Συζητάνε και ακούνε ο ένας τον άλλον. Κατανοούν ότι κανείς από τους δυο τους δεν είναι ο κάτοχος της μοναδικής αλήθειας και κάνουν χώρο για την αλήθεια του άλλου.
Όπως έχω ξαναγράψει τα συναισθήματά μας δεν είναι η αλήθεια. Είναι η αλήθεια μας. Είναι υποκειμενικά. Αντίστοιχα σε μια σχέση δεν υπάρχει το «φυσιολογικό», το «νορμάλ», το «σωστό». Υπάρχει το φυσιολογικό για εμάς, το νορμάλ για εμάς, το σωστό για εμάς.
Όσο λιγότερο απόλυτοι είμαστε, τόσο περισσότερο σχετιζόμαστε. Διότι τόσο περισσότερο χώρο κάνουμε και για την αλήθεια του άλλου. Συζητάμε, διαπραγματευόμαστε, μοιραζόμαστε, ανοιγόμαστε, σχετιζόμαστε.
Όσο περισσότερο απόλυτοι είμαστε, τόσο πιο μόνοι μας είμαστε.
Τα μοντέλα
Σε μια σχέση δεν ισχύει ούτε το δικό σου, ούτε το δικό μου. Ισχύει το δικό μας. Όποιο συμφωνήσουμε εγώ και εσύ ότι θα είναι το δικό μας.
Δεν υπάρχει το αντικειμενικά «σωστό» μοντέλο σχέσης. Υπάρχουν δυο υποκειμενικά μοντέλα που έρχονται σε επαφή και προσπαθούν να κάνουνε χωριό.
Δυο υποκειμενικοί κόσμοι συναντώνται και το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουν έναν νέο υποκειμενικό κόσμο. Το κόσμο της σχέσης μας.
Έχω ακούσει για σχέσεις όπου είναι παντρεμένοι και μένουν σε διαφορετικά σπίτια. Αρκετοί δε θα το επέλεγαν, αλλά για εκείνους δουλεύει και είναι ευχαριστημένοι. Μια χαρά.
Ξέρω ζευγάρια που τους αρέσει να κάνουνε τα πάντα μαζί. Κάποιους μπορεί να τους πνίγει η ιδέα, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.
Ξέρω ζευγάρια που τους αρέσει να πηγαίνουν και ξεχωριστά διακοπές καμιά φορά. Σε κάποιους μπορεί να τους ακούγεται περίεργο, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.
Έχω ακούσει από πρώτο χέρι για ετεροφυλοφιλική σχέση όπου ο και ο άντρας και η γυναίκα βρίσκουν άλλα άτομα για να κάνει σεξ ο άλλος. Δεν είναι το συνηθισμένο, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.
Ξέρω ένα ζευγάρι στη Σουηδία, Σουηδέζα με κάποιον από Μεσογειακή χώρα, που του είπε: «Ξέρω ότι σου αρέσει να βγαίνεις και εγώ δε θέλω. Είναι οκ για μένα να βγαίνεις, να φλερτάρεις και να φιλήσεις κάποια. Αν όμως κάνεις σεξ τότε θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε τι επιτρέπεται στη σχέση μας». Είναι κάτι που δεν μας είναι οικείο, και για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά. Εντελώς Σουηδία…
Νο1 η επικοινωνία
Σε μια σχέση δεν ισχύει ούτε το δικό σου, ούτε το δικό μου. Ισχύει το δικό μας. Όποιο συμφωνήσουμε εγώ και εσύ ότι θα είναι το ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
Το σημαντικότερο πράγμα σε μια σχέση είναι η επικοινωνία. Όχι η αγάπη. Σχέσεις με καλή επικοινωνία και χωρίς πολλή αγάπη μπορούν να επιβιώσουν και να γίνουν και πολύ καλές σχέσεις. Όμως έχω δει πολλές σχέσεις με πολλή αγάπη αλλά χωρίς επικοινωνία και αμοιβαία κατανόηση που δεν είχαν καμία τύχη να επιβιώσουν.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι δυο σύντροφοι μπορεί να αγαπάνε ο ένας τον άλλον, αλλά ταυτόχρονα έχουν κάποια μεγάλη δυσκολία που τους εμποδίζει. Είναι πολύ πιθανό να φτάσουν ακόμα και να χωρίσουνε αλλά η αγάπη τους μπορεί να τους κάνει να πουν το γνωστό: «Να το προσπαθήσουμε άλλη μια φορά».
Το κλειδί όμως βρίσκεται πάντα στην επικοινωνία.
Τις αρχές της αποτελεσματικής συναισθηματικές επικοινωνίας περιγράφω με ακρίβεια στο Κεφάλαιο 16 του νέου μου βιβλίου.
Γιατί αποτυγχάνουν οι προσπάθειες;
Οι «προσπάθειες» αυτές αποτυγχάνουν διότι γενικώς οι άνθρωποι δυστυχώς δεν ξέρουν να προσπαθούν. Συνήθως το να το προσπαθήσουν στο μυαλό τους σημαίνει να δώσουν λίγο παραπάνω χρόνο στη σχέση. Αναγκαστικά, τα ίδια δυναμικά τα οποία έφεραν το ζευγάρι στη δύσκολη θέση θα προκύψουν ξανά και φυσικά θα επακολουθήσει το ίδιο σενάριο. Το έχω δει να συμβαίνει πάρα πολλές φορές και το έχω ζήσει και εγώ. Προσπάθεια δεν είναι δίνω χρόνο.
Προσπάθεια είναι συζητάω και κατανοώ τι δεν πήγε καλά και αποφασίζουμε ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ τι να κάνουμε ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ώστε να μην γίνουνε ξανά τα ίδια. Κυρίως όμως, προσπάθεια είναι κάνω δουλειά με τον εαυτό μου για να δω πώς συνέβαλα στο ότι η σχέση δεν πήγε καλά την πρώτη φορά.
Όπως συζήτησα σε προηγούμενο άρθρο θέλει αρκετή αυτογνωσία ώστε να κατανοήσει ο καθένας με ποιον τρόπο συμβάλει ο ίδιος στο να μην πηγαίνει καλά η σχέση. Και εκεί είναι η προσπάθεια που καλείται ο κάθε σύντροφος να καταβάλει. Να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του. Όχι τον άλλον. Θα ακούσει τι του λέει ο σύντροφός του και θα το λάβει υπ όψιν του, και θα στρέψει τον φακό στον εαυτό του. Όχι στον άλλον.
Και αυτό θα το κάνουν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ.
Στο επίκεντρο η σχέση
Σχέση είναι η επικοινωνία. Όχι η αγάπη. Μπορούμε να αγαπάμε μόνοι μας κάποιον και αυτός να μην το γνωρίζει. Δεν είναι αυτό σχέση. Σχέση είναι η συνδιαλλαγή που έχουμε με τον άλλον. Η επικοινωνία καθώς δημιουργούμε έναν κοινό κόσμο.
Σκοπός δεν είναι να επιβάλουμε τον δικό μας κόσμο, ούτε να υποταχθούμε στον κόσμο του άλλου. Σε κανένα από τα δυο αυτά σενάρια δε σχετιζόμαστε. Όταν επιβάλω το δικό μου «σωστό» τότε σε αγνοώ, ενώ όταν υποτάσσομαι στο δικό σου «σωστό» τότε με αγνοώ. Και στις δυο περιπτώσεις κάποιος μένει μόνος και δε σχειζόμαστε.
Σχέση είναι το πώς και το πόσο γινόμαστε ομάδα και από κοινού αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Με ανοικτό μυαλό και επίγνωση ότι ο καθένας φέρνει τον δικό του υποκειμενικό κόσμο. Κανείς κόσμος δεν είναι σωστός ή λάθος. Είναι απλά διαφορετικοί.
Είναι σαν να λέμε ότι εμένα μου αρέσουν τα σουτζουκάκια με κανέλα και εσένα χωρίς. Δεν έχω εγώ δίκιο και εσύ άδικο. Έχουμε απλά διαφορετικά γούστα. Δεν είναι ο δικός μου τρόπος «σωστός» ή «φυσιολογικός» και ο δικός σου «λάθος» ή «απαράδεκτος». Αν όμως θέλουμε να μαγειρέψουμε και να φάμε και οι δυο, θα χρειαστεί να συζητήσουμε πώς θα τα κάνουμε. Ίσως βάλουμε, λίγη κανέλα, ίσως καθόλου αλλά θα βάλουμε μπαχάρι ή κύμινο. Δεν έχει σημασία όπως έγραψα ξανά τι θα κάνουμε.
Σχέση είναι το κλίμα μέσα στο οποίο συζητάμε. Όχι το τι κάνουμε στο τέλος.
Συμπέρασμα
Μην ψάχνεις για το αν κάνεις τα πράγματα «σωστά» ή «λάθος» σε μια σχέση. Μόνο εσύ ξέρεις αν η σχέση σου κάνει καλό. Αν την απολαμβάνεις. Δεν υπάρχει «σωστή» και «λάθος» γεύση στα σουτζουκάκια. Μόνο η γεύση που σου αρέσει.
Σχέση είναι η επικοινωνία και το κλίμα μέσα στο οποίο συζητάμε τις διαφορετικές προτιμήσεις, συνήθειές και τα βιώματά μας .
Αν θέλεις μια όμορφη σχέση, τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να φροντίσεις αυτό το κλίμα.
Το κλίμα είναι η σχέση.
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Καλησπερα, συνάδελφε. Ωραίο άρθρο και κατανοητά γραμμένο. Προσωπικά, υπάρχει κάτι που μου “κλωτσάει”. Είναι το σημείο που λες “οι περισσότεροι δε θα το κάναμε”. Είναι σα να φυσάει φρέσκος αέρας ελευθερίας και ξαφνικά, μπαίνει αυτό το μέτρο της “πλειοψηφίας” που, κατά τη γνώμη μου, είναι και κάπως αυθαίρετο -γιατί αν είχαμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία με λιγότερα στερεότυπα μπορεί να επιλέγαμε πολύ διαφορετικά πράγματα- στο οποίο βάζεις και τον εαυτό σου μέσα, οπότε είναι σα να μπαίνει ένα φρένο σε αυτόν τον αέρα ελευθερίας. Σα να σπεύδεις να διαχωρίσεις τη θέση σου από το “μη συνηθισμένο”, κάτι που μπορεί να “πετάξει έξω” τους ανθρώπους που μπορεί να το κάνουν αυτό το διαφορετικό που “δε θα κάνατε οι περισσότεροι”. Σα να αφαιρεί με αλλά λόγια κάτι από τη συμπερίληπτικότητα του άρθρου η οποία αρχικά φαίνεται να είναι στις προθέσεις του. Ίσως αν γραφόταν κάτι του στυλ “κάποια άτομα δεν το επιλέγουν αλλά είναι οκ” να άμβλυνε αυτήν την αίσθηση. Πάντα καλοπροαίρετα. Καλή συνέχεια!
Καταλαβαίνω πώς το λες και έχεις ένα δίκιο. Θα το διατυπώσω καπως διαφορετικά. Ευχαριστώ για την παρατήρηση!
Πράγματι η επικοινωνία είναι βασική προϋπόθεση στη δημιουργία υγιών σχέσεων και αποτελεσματικών συνυπάρξεων. Δεν ξέρω όμως γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας…
Πολύ καλή ερώτηση… Η δική μου απάντηση είναι επειδή απλά δεν το μάθαμε. Δεν μαθαίνουμε τα λεγόμενα soft skills, τις απαραίτητες δεξιότητες για τη ζωή. Απλά εστιάζουμε στην ακαδημαϊκή γνώση. Οπότε αναγκαστικά ο καθένας κάνει (αναγκαστικά) του κεφαλιού του! Και επειδή έχουμε διαφορετικά κεφάλια, μετά γίνεται το μπάχαλο που παρατηρούμε…
Καλή σας μέρα κυρία Πατεράκη,
Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ ορισμένες σκέψεις που μου γεννήθηκαν με αφορμή το σχόλιό σας. Αρχικά έψαξα να δω πού λέει το άρθρο “οι περισσότεροι δεν θα το κάναμε”, “η πλειοψηφία” αλλά δεν βρήκα τέτοιο σημείο. Βρήκα μόνο “αρκετοί”, “κάποιοι”, “σε κάποιους”, “δεν είναι το συνηθισμένο”, “δεν μας είναι οικείο” και πέντε κατηγορηματικά και κοφτά ” Μια χαρά.” Αυτός είναι και ο λόγος που εγώ δεν αισθάνομαι να έχει μπει οποιοδήποτε φρένο στον αέρα ελευθερίας. Όσο για το αν ο συγγραφέας σπεύδει να διαχωρίσει τη θέση του από αυτούς που κάνουν το μη διαφορετικό, θα ήθελα να πω ότι 1) για μένα έχει μεγάλη σημασία να είναι ειλικρινής και ευθύς απέναντί μου ο κάθε επαγγελματίας που μου απευθύνει τον λόγο και αυτό υπάρχει, θεωρώ, στα κείμενα του κυρίου Φλαμούρη και 2) δεν βλέπω τίποτε καταγγελτικό, σεμνοτυφικό, στερεοτυπικό ή διχαστικό και μη συμπεριληπτικό στο να λέει κάποιος ότι κάτι δεν μας είναι οικείο. Είναι αντικειμενική πραγματικότητα το ότι δεν μας είναι (ή δεν μου είναι ή δεν σας είναι) οικείο. Και εγώ ως αριστερόχειρας γνωρίζω ότι είμαι πολύ μικρή μειοψηφία του ανθρώπινου είδους, γύρω στο 10% νομίζω, αλλά δεν με ενοχλεί στο ελάχιστο και ούτε αισθάνομαι αποκλεισμένη για αυτό. Ή (άλλο παράδειγμα) δεν έχω κουρτίνες ούτε έπιπλα σαλονιού ή τραπεζαρία στο διαμέρισμά μου. Το ίδιο ακριβώς είναι, θεωρώ. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και καλό υπόλοιπο Κυριακής.
Έχετε δίκιο ότι δεν το βρήκατε αυτά που αναφέρετε, γιατί τα άλλαξα στο κείμενο μετά το σχόλιο της κυρίας Πατεράκη!! 🙂
Είχα όντως γράψει “Οι περισσότεροι δε θα το κάναμε” και κάτι αντίστοιχο, όπως αναφέρει στο σχόλιό της, σε ένα δυο σημεία. Αλλά το άλλαξα σε κάτι πιο συμπεριληπτικό (όπως χαίρομαι ότι το βρήκατε ως τέτοιο). Πολύ ωραίο το παράδειγμα με το αριστερόχειρας που λέτε! Ευχαριστώ για τη συμμετοχή!
Καλησπέρα σας, κα Σιδηροπούλου. Πράγματι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία όταν η συζήτηση φτάνει σε επιχειρήματα περί πλειοψηφιας και μειοψηφίας. Ξέρω προσωπικά ανθρώπους που είτε ζουν παντρεμένοι σε χωριστά σπίτια, ή επιλέγουν όντως να βλέπουν και άλλους ερωτικούς συντρόφους με ανοιχτότητα και ειλικρίνεια, είτε να φλερτάρουν εν γνώσει του έτερου ατόμου της σχέσης χωρίς όμως να απατούν, ή που δεν είναι καν παντρεμένοι αλλά έχουν παιδί μαζί, κτλ κτλ. Μπαίνοντας στη θέση αυτών των ανθρώπων, αν διάβαζα το άρθρο , ίσως να αισθανομουν άβολα με τη διατύπωση “οι περισσότεροι δε θα το επιλέγαμε” (δυνητικά αυτό εμπεριέχει και έκφραση κρισης ή κριτικής εκτός από την προτίμηση), γι’αυτο και το επισήμανα πολύ καλοπροαίρετα στον συνάδελφο. Ζούμε σε μια εποχή που το επιχείρημα της πλειοψηφίας χρησιμοποιείται ακόμα για τη διαιώνιση διακρίσεων με βάση την όποια διαφορετικοτητα, ειδικά στους φυλοδιαφορετικους ανθρώπους και τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, στα ΑΜΕΑ, αλλά και σε κάθε μειονοτική ομάδα. Προχθές διάβαζα ότι η συμμετοχή ενός ατόμου ΑΜΕΑ ακυρώθηκε στον επικείμενο μαραθώνιο της Αθήνας επειδή όντας ασυνόδευτο το αμαξίδιό του θα ήταν δυνητικά επικίνδυνο για λόγους ασφαλείας. Αν υπήρχαν πολλ@ αθλητ@ με ασυνόδευτο αμαξίδιο και διαμαρτύρονταν πιθανόν να μην τους αρνούνταν τη συμμετοχή. Οπότε, προσωπικά ναι, με νοιάζει η εξαίρεση, με νοιάζει έστω το ένα άτομο που δεν είναι σαν τα άλλα άτομα και έχει -ή θα έπρεπε να έχει- τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τα άλλα άτομα. Και θεωρώ σημαντικό ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας να αποφεύγουμε να αναπαράγουμε αυτό το επιχείρημα, πόσο μάλλον σε ένα άρθρο που ακριβώς αυτό αναδεικνύει, την απόλυτη υποκειμενικότητα σε θέματα σχέσεων και ψυχολογίας! Τέλος, είναι όντως σημαντικό ο κάθε επαγγελματίας να διακρίνεται από ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο κος Φλαμουρης διαθέτει αυτές τις ποιότητες, αλλά σε αυτήν την περίπτωση προτιμάμε να μιλαμε σε α’ενικο για να καταστήσουμε σαφές ότι εκφράζουμε την προσωπική μας γνώμη η οποία δεν μπορούμε να ξέρουμε αν εκφράζει την πλειοψηφία (διότι κάτι τέτοιο μόνο ερευνητικά μπορεί να αποδειχθεί, κι εκεί με ερωτηματικό, διότι κάθε έρευνα εστιάζει σε συγκεκριμένες μεταβλητές υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αρα δύσκολο να είναι γενικεύσιμα τα συμπεράσματα σε μεγάλο πληθυσμιακό εύρος), αλλά ακόμα κι αν την εκφράζει, δεν είναι απαραίτητο να τονιστεί, κατά τη γνώμη μου, στο πλαίσιο ενός ψυχολογικού άρθρου. Υπάρχουν, άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, πάντα, αρκετές επιλογές που κάνει η λεγόμενη πλειοψηφία, και διαδεδομένες αντιλήψεις/αντιδράσεις στην “κοινή γνώμη” που κάθε άλλο παρά ωφέλιμες είναι. Οπότε ναι, είναι ένα θέμα που με παθιάζει και νιώθω πως με αφορά. Με την ευκαιρία, και πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, θα σας πρότεινα την εξαιρετική ταινία “12 angry men” (νομίζω παίζεται και στα ελληνικά σε θέατρο με τίτλο “Οι 12 ένορκοι”). Καλό μας απόγευμα! ΥΓ: ευχαριστώ, Δημήτρη, για τη φιλοξενία των σχολίων μου!
Όλα τα σχόλια ευπρόσδεκτα! Νομίζω εδώ είναι ένα θέμα παρεξήγησης καθώς η κυρία Σιδηροπούλου είδε το διορθωμένο κείμενο μετά την παρατήρησή σου, οπότε δικαίως αναρωτήθηκε για το δικό σου σχόλιο, καθώς δεν υπήρχε πλέον κάτι μεμπτό στο άρθρο μετά στη διόρθωση (ευτυχώς!). Συμφωνώ με όσα λες γενικώς κι εγώ.
Καληνύχτα Δημήτρη!!!! Αγαπητέ Δημήτρη θα συμφωνήσω μαζί σου ότι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι απαραίτητο συστατικό για τις ανθρώπινες σχέσεις… Η ίδια δεν μπορώ να συσχετισθω με άλλους ανθρώπους εάν δεν μπορώ να επικοινωνήσω καταρχάς…. Εχω όμως πολλές απορίες όσον αφορά, τις ερωτικές σχέσεις! Πως αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που συνεχώς ψεύδεται;;; Πως συμπεριφέρεσαι σε κάποιον που δείχνει μεν οτι σε θέλει με τα λόγια αλλά όχι με τις πράξεις;;; Γιατί οι άνδρες ψεύδονται;;; Γιατί αλλά, λέει ένας, άνδρας, και αλλά πράττει;; Γιατί αλλάζει στάση ένας άνδρας,… ;;;; Τι ζητάει τελικά ένας άντρας από μια γυναίκα;;; σεξ και μονάχα, αυτό;; Τίποτα άλλο;;; Γιατί είναι τόσο εγωιστικό ον ο άνδρας;;; Μονάχα, την πάρτη τους κοιτάζουν όχι όλοι βέβαια!!!!! Και γιατί μια γυναίκα βλέποντας, μια, τέτοια συμπεριφορά δεν θέλει πχ ούτε ένα ευρώ από έναν τέτοιον άνδρα;;; Δηλαδή δεν δέχεται ουτε ενα μικρο δωράκι!!! Εδώ και 25 έτη προσωπικά δεν πιστεύω στους ανθρώπους, είμαι αρνητική η ρεαλιστρια;; Έζησα περίεργες καταστάσεις το ομολογώ αλλά δεν έχει νόημα πλεον πιστευω σε αυτήν την ηλικία να περιμένω κάτι καλύτερο πλέον στην ζωή μου…. !!!!
Ξέρω να διαχειρίζομαι καλυτερα την μοναξιά από τον συσχετισμό με τους άλλους ανθρώπους…Είναι λάθος πιστεύεις να, προτιμας, την ησυχία σου από την βαβούρα μιας άσχημης σχέσης;;;; η είναι θέμα επιλογών;;; Σε ζάλισα, όμως θέλω να τονίσω ότι εάν ο άνθρωπος δεν προχωρήσει σε ψυχανάλυση η οποιαδήποτε είδους, ψυχοθεραπεία κατά, την γνώμη μου οι σχέσεις του θα είναι ελαττωματικες… Όλα, αυτά τα βιώματα που ζουμε απο την κοιλιά ακόμα της μάνας, μας μέχρι τα 5 η 8 έτη είναι σημαντικά για την μετέπειτα πορεια μας,… Όλα, ξεκινούν από την οικογένεια θα το λέω και θα το ξαναλέω συνέχεια….!!!!! Το έχεις τονίσει και ο ίδιος κατά, καιρούς…. Όποτε πρώτα το γράφω λαϊκά τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας και εν συνεχεία συσχετιζομαστε με τους, άλλους…. Καλό ξημέρωμα Δημήτρη
Πολλές οι ερωτήσεις και θα συμφωνήσω με το συμπέρασμά σου. Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να βρεις πολλές από τις απαντήσεις…