Γιατί δεν αγαπάμε τον εαυτό μας; Η απάντηση σχετίζεται με την ερώτηση: Τι συμβαίνει σε ένα παιδί όταν δεν το αγαπάνε οι γονείς του όπως το έχει ανάγκη;
Και η δεύτερη απάντηση δεν είναι αυτή που περιμένουμε.
Το λογικό που κάποιος θα περίμενε να συμβεί είναι ότι το παιδί θα θύμωνε ή ίσως θα μισούσε τους γονείς του.
Αλλά η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Αντί να μισήσει τους γονείς του το παιδί αρχίζει και μισεί τον εαυτό του. Αρχίζει και νιώθει πολλή ντροπή. Νιώθει πως είναι ανάξιο αγάπης, κακό, αμαρτωλό, χαζό και βαθιά προβληματικό.
Δεν μπορεί να απευθύνει τις κατηγορίες προς τα έξω και αναγκάστηκα γυρίζει τις κατηγορίες προς τα μέσα. Δεν μπορεί να αναρωτηθεί: «Τι πάει στραβά με τους γονείς μου;» και αναγκάστηκα αναρωτιέται: «Τι πάει στραβά με εμένα; Γιατί μου αξίζει να δέχομαι τέτοια συμπεριφορά;»
Η απάντηση την οποία βρίσκει είναι μόνο μία. Είναι επειδή «Εγώ είμαι κακός, επειδή εγώ έχω πρόβλημα. Επειδή εγώ έκανα κάτι ανάρμοστο και η συνέπεια είναι να μου φερθούν έτσι».
- Μπορεί να μεγαλώνει με έναν γονέα καταθλιπτικό που δεν μπορεί να του δώσει προσοχή, αλλά το παιδί θα λέει: «Η μαμά δε μου δίνει σημασία επειδή δεν είμαι καλό παιδί».
- Μπορεί να μεγαλώνει με έναν γονέα «παλαιών αρχών» που δίνει ξύλο και είναι πολύ αυστηρός αν και φαίνεται να αγαπάει το παιδί κατά τ’άλλα και επειδή το ξύλο πονάει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ένα παιδί, το παιδί σκέφτεται ότι «Εγώ έχω πρόβλημα και μου φέρονται έτσι».
- Μπορεί να μεγαλώνει με έναν δυστυχισμένο γονέα που πίνει και το παιδί σκέφτεται ότι «Εγώ έκανα κάτι και πίνει ο γονιός».
- Μπορεί να μεγαλώνει με ένα πάρα πολύ αγχωτικό γονιό και το παιδί σκέφτεται ότι «Εγώ αγχώνω τον γονέα τόσο, οπότε καλά θα κάνω να είμαι όσο πιο υπάκουο γίνεται και να καταπιέζω όποια επιθυμία πάει κόντρα στο άγχος του γονέα».
- Μπορεί να μεγαλώνει με γονείς που μαλώνουν διαρκώς και να σκέφτεται: «Εξαιτίας μου μαλώνουν»
Έτσι ίσως το παιδί να προσπαθεί πάρα πολύ σκληρά να μην αγχώσει τον γονιό, να τον εντυπωσιάσει, να είναι «καλό παιδί», γιατί πιστεύει ότι τότε μόνο ο γονέας θα είναι ήρεμος, δε θα πίνει, θα βγει από την κατάθλιψη, θα σταματήσει να το χτυπάει.
Και έτσι θα γίνει ένας εντυπωσιακός ενήλικας που θα θέλει να έρχεται πρώτος σε όλα και να εντυπωσιάζει.
Ή ίσως γίνει ένας ενήλικας που θα είναι αντιδραστικός ή θα πέσει στην παρανομία, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να βγάζει από μέσα του τον τεράστιο πόνο που νιώθει για το ποιος ΕΙΝΑΙ.
Για ένα παιδί του είναι αδύνατο να καταλάβει ότι ο γονέας έχει το θέμα, όχι το ίδιο. Γιατί όταν είμαστε παιδιά, δε γνωρίζουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος. Τότε μαθαίνουμε. Και μας τον μαθαίνουν σε τεράστιο βαθμό οι γονείς μας. Αν, λοιπόν, οι γονείς μου δε μου φέρονται όμορφα, εγώ μαθαίνω ότι αυτό συμβαίνει επειδή ΕΙΜΑΙ κάποιος που είναι φυσιολογικό να μην του φέρονται όμορφα. Απλά έτσι είναι τα πράγματα.
Είναι σαν να μαθαίνεις αγγλικά και ο δάσκαλος σου πει ότι το ποτήρι λέγεται brick (τούβλο στα αγγλικά). Εσύ έτσι θα το λες. Δεν έχεις κανένα λόγο να το αμφισβητήσεις. Το είπε ο δάσκαλος. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι ο δάσκαλος δεν ξέρει. Ότι ο δάσκαλος πετάει τούβλα…
Επίσης στη φύση, έρευνες έχουν δείξει πως οι γονείς ενός ζώου είναι πρώτα και κύρια πηγή ασφάλειας για ένα παιδί. Όταν υπάρχει κίνδυνος, τα ζωάκια τρέχουν πρώτα στη μαμά.
Έτσι και με τους ανθρώπους, όταν το παιδί κινδυνεύει στο σπίτι, η πρώτη γραμμή ασφάλειας είναι ο γονιός. Ακόμα και αν ο γονιός προκαλεί τον κίνδυνο. Ο γονιός είναι πρώτα και κύρια ασφάλεια. Γι αυτό το λόγο τα κακοποιημένα παιδιά είναι πιο δεμένα με τους γονείς του. Όχι λιγότερο, όπως η λογική θα πρότεινε. Η κακοποίηση δεν διαγράφει το ένστικτο της ασφάλειας.
Και επειδή δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά για να επιβιώνουμε, αυτό έχει σαν συνέπεια, πως η φυσιολογική εξήγηση του γιατί τραβάω ό,τι τραβάω για ένα παιδί, είναι ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ προβληματικός. Όχι ότι ο γονέας ΕΙΝΑΙ προβληματικός.
Δυστυχώς δεν υπάρχει διέξοδος από το πρόβλημα της ντροπής που το παιδί προσπαθεί να ξεπεράσει όντας πολύ καλό ή πολύ κακό.
Εδώ να αναφέρω ότι και οι γονείς δεν ΕΙΝΑΙ κακοί. Και εκείνοι είναι παιδιά άλλων γονέων, οι οποίοι ήταν παιδιά άλλων γονέων. Έχουν υποφέρει πολύ και εκείνοι. Δεν το κάνουν επίτηδες. Κανείς δε φταίει. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άνθρωπος.
Η λύση για το παιδί, όμως, είναι να πάει ενάντια στη λήθη και να θυμηθεί όσα έχει περάσει από τους δικούς του γονείς. Να δείξει κατανόηση και συμπόνοια στον εαυτό του. Έτσι θα μπορέσει να εξετάσει και μια άλλη πιθανότητα που δεν μπορούσε να εξετάσει σαν παιδί.
Ότι δεν έκανε τίποτα κακό.
Αλλά κάτι κακό συνέβη σε εκείνο…..
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Καλημέρα! Τι ωραίο άρθρο !! Μπράβο! Δυστυχώς ή ευτυχώς έχω ζήσει έτσι όπως περιγράφεται όλη την παιδική μου ηλικία .Ψάχνω συνεχώς να βρω απαντήσεις και φοβάμαι να τις δώσω γιατί αγαπώ πολύ τους γονείς μου και λυπάμαι για αυτούς που είχαν τόσα προβλήματα στην δική τους παιδική ηλικία και την ενήλικη ζωή τους .Το θέμα που αγγιξατε σήμερα αποτελεί ένα θέμα βιβλίου από μόνο του. Αν υπάρχουν και άλλα βιβλία εκτός από τα δικά σας , που τα έχω διαβάσει όλα , θα ήθελα να μου τα συστήσετε, αν γίνεται . Καλημέρα και πάλι ! Μπράβο για τη δουλειά σας !!!!!
Χαίρομαι που σας φάνηκε βοηθητικό το άρθρο. Όντως θα μπορούσε να είναι βιβλίο.
Προτείνω τα ακόλουθα βιβλία
Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας
Δυστυχώς δε διάλεξα τους γονείς μου
Το βιβλίο που θα ήθελα να είχαν διαβάσει οι γονείς μου και τα παιδιά μου θα με ευγνωμονούν που το διάβασα.
Καλή ανάγνωση!
Τα περιμένω πώς και πώς αυτά τα κυριακάτικα μηνύματα. Τεράστιο θέμα η κακοποίηση από τους γονείς σε κάθε μορφή της. Ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά.
Ευχαριστώ για την ενθάρρυνση και απολογούμαι για την καθυστέρησή τους τελευταία. Θα το φροντίσω 🙂