Έχω ένα καλό φίλο, τον Vittorio. Και πρόσφατα με βοήθησε να δω (έστω και για λίγο) τη ζωή αλλιώς.
Η βόλτα με τη Φρόσω
Τις προάλλες είχα βγάλει τη σκυλίτσα μου τη Φρόσω, βόλτα.
Καθώς περπατούσαμε το μυαλό μου άρχισε κι εκείνο να βολτάρει στα δικά του μονοπάτια. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια, τι κάνω στη ζωή μου γενικά, να κάνω διδακτορικό στην ψυχολογία ή όχι, να μετακομίσουμε και που πάει ο πλανήτης. Είχα μια πολύ μελαγχολική διάθεση.
(Παρένθεση – εξήγηση)
Είναι φυσιολογικό το μυαλό μας να φέρνει αυτές τις σκέψεις, τέτοιες στιγμές. Συνήθως είμαστε διαρκώς απασχολημένοι με πράγματα που κάνουμε, με πράγματα που διαρκώς απαιτούν την προσοχή μας ή με το κινητό. Έτσι όλες οι έννοιες που μας είναι σημαντικές και οι οποίες δεν βγαίνουν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της μέρας λόγω πολυασχολίασης (νέα λέξη) ξετρυπώνουν όταν κάνουμε κάτι μηχανικά ή όταν κάπως ηρεμήσουμε.
Γι αυτό το λόγο μάς έρχονται ιδέες στο μπάνιο, όταν σιδερώνουμε, όταν μαγειρεύουμε μηχανικά όταν περπατάμε χωρίς να βιαζόμαστε ή όταν βγάζουμε το σκύλο βόλτα.
Για τον ίδιο λόγο δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε το βράδυ και στριφογυρνάμε στο κρεβάτι. Όταν τα φώτα κλείσουν και δεν υπάρχει κάτι που να διεκδικεί την προσοχή μας, όλες οι πραγματικές μας έννοιες που δεν πήραν air time κατά τη διάρκεια της μέρας ανεβαίνουν στο συνειδητό μας και μάς ταλαιπωρούν. Μας κρατάνε ξύπνιους γιατί θέλουν κι εκείνες επεξεργασία. Όσο και αν τις αποφεύγουμε μέσα στην ημέρα, το βράδυ είναι ο δικός τους χρόνος.
Η αϋπνία είναι το τίμημα που πληρώνουμε για όλες τις σκέψεις που αποφεύγουμε να σκεφτούμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Γι αυτό βοηθάει το γράψιμο ή το ημερολόγιο, γιατί μας αναγκάζει να απευθυνθούμε σε αυτές τις σημαντικές σκέψεις για κάποιο χρόνο (έστω και λίγο) μέσα στην ημέρα, ώστε το βράδυ να είμαστε πιο ήσυχοι. Το ίδιο βοηθάει μια κουβέντα με κάποιον που θα μας ακούσει.
(Κλείσιμο παρένθεσης)
Είχα μελαγχολική διάθεση, λοιπόν όταν όλες οι δικές μου σκέψεις που δεν σκέφτομαι μέσα στην ημέρα, βρήκαν διάδρομο και απέκτησαν πρόσβαση στη συνειδητότητά μου.
Ο Vittorio
Και τότε κάπως μου ήρθε στο μυαλό ο Vittorio. Τον γνωρίζω από το 1992 όταν βρεθήκαμε σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής νεότητας στη Σουηδία. Συνδεθήκαμε πολύ και κάναμε πολύ παρέα στη Σουηδία. Μετέπειτα ήρθε και με επισκέφτηκε στη Θεσσαλονίκη όταν σπούδαζα μαθηματικά, στο Λονδίνο όταν δούλευα εκεί και εγώ πήγα και τον είδα στη Σικελία αλλά και στη Ρώμη, όπου πλέον ζει.
Πριν δυο χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στο έντερο. Το πάλεψε πολύ, έκανε τις χημειοθεραπείες και κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Μάλιστα το πέρσι καλοκαίρι ήρθαν στην Ελλάδα με την οικογένειά του.
Όλα ήταν καλά. Μέχρι που φέτος ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο συκώτι.
Έκανε χημειοθεραπείες ξανά και καθάρισε η περιοχή, όμως η θεραπεία είναι βαριά και είχε παρενέργειες. Τον άφησε να μην μπορεί να κινήσει πόδια και χέρια για ένα διάστημα. Τώρα αναρρώνει σταδιακά, καθώς επανακτά την δυνατότητα να τα κινεί. Θα χρειαστεί περίπου ένα χρόνο για να επανέλθει πλήρως είπαν οι γιατροί.
Όταν του μίλησα μου είπε ότι το μυαλό του είναι καλά, ότι κάνει ό,τι χρειάζεται για την αποκατάστασή του. Δουλεύει, κολυμπάει, μελετάει. Το παίρνει μια μέρα τη φορά και χαμογελάει κάθε πρωί.
(Παρένθεση)
Είναι πολύ συχνό για ανθρώπους που έχουν περάσει ή περνάνε τέτοιες εμπειρίες να αλλάζουν πολλά πράγματα στον χαρακτήρα τους. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι άτομα τα οποία φτάνουν κοντά στον θάνατο υπάρχει μεγάλη πιθανότητα:
- Να αποκτήσουν αυξημένη πνευματικότητα,
- Να αποκτήσουν μεγαλύτερη εκτίμηση για τη ζωή,
- Να φοβούνται το θάνατο λιγότερο,
- Να αλλάξουν οι αξίες τους (ναι, ο άνθρωπος αλλάζει),
- Να αυξηθεί η ενσυναίσθηση και η συμπόνοια τους,
- Να κάνουν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τους,
- Να αποκτήσουν όρεξη για γνώση,
- Να μειωθεί το ενδιαφέρουν τους προς τον υλισμό και
- Να αλλάξουν συναισθηματικά και ψυχολογικά.
Όπως είπε ο Νταλί: “Απολαμβάνω την κάθε στιγμή επειδή ο θάνατος είναι τόσο κοντά“
(Κλείσιμο παρένθεσης)
Μου ήρθε ο Vittorio, λοιπόν, στο μυαλό και είπα στον εαυτό μου: «Μια χαρά είσαι. Ο φίλος σου περνάει πολύ χειρότερα. Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του. Είσαι τυχερός που είσαι τόσο καλά. Μην το ξεχνάς»
Και αμέσως μαλάκωσε η διάθεσή μου.
Δε με μαλώνω
Είπα αυτά τα λόγια στον εαυτό μου, όχι για να με μαλώσω που τόλμησα να έχω κακή διάθεση ενώ είμαι τόσο τυχερός στη ζωή μου. Υπάρχουν τόσες συμβουλές αυτοβελτίωσης για την ευγνωμοσύνη, που ομολογώ ότι όταν τις διαβάζω, ένα κομμάτι μου νιώθει άσχημα που δεν τις εφαρμόζω, αφού φαίνονται τόσο εύκολες.
Όμως εγώ προσπαθώ να μην σκέφτομαι έτσι και δε με μαλώνω.
Γνωρίζω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να σκεφτόμαστε με τον τρόπο που ο Vittorio σκέφτεται. Δεν είναι τυχαίο ότι χρειάζεται ένα τόσο επώδυνο γεγονός για να μας ταρακουνήσει αρκετά ώστε να αλλάξουμε βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες.
Γνωρίζω πολύ καλά, πως δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να σκεφτόμαστε τα ωραία πράγματα της ζωής μας ενώ αντίθετα είναι τόσο φυσιολογικό να εστιάζουμε σε όσα μας στεναχωρούν.
Γνωρίζω πολύ καλά πως η αντιμετώπιση του Vittorio θέλει τεράστια προσπάθεια και φυσικά δεν πρόκειται να την καταβάλω συνέχεια. Έτσι δε με μάλωσα που ήμουν αγνώμων για όλα τα καλά της ζωής μου. Και με πολλή κατανόηση και συμπόνοια μου υπενθύμισα ότι έχω πάρα πολλά για να είμαι ευγνώμων.
Όπως θα έκανε ένας καλός φίλος που καταλαβαίνει πόσο συχνά ξεχνιόμαστε οι άνθρωποι στα δικά μας και χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Και δεν πειράζει. Με μια ευγενική υπενθύμιση μπορούμε να επανέρθουμε. Έστω και για πολύ λίγο. Αξίζει.
Μέσα από την προσωπική του περιπέτεια ο Vittorio μου έδωσε μια νέα πνοή για τη δική μου ζωή. Μου υπενθύμισε να μου υπενθυμίζω ότι είμαι τυχερός. Γλυκά και ευγενικά.
Αν έχεις κι εσύ ένα φίλο που ταλαιπωρείται από τις αναρίθμητες κακουχίες της ζωής, επίτρεψέ του να σου μάθει κάτι για τη δική σου.
Εγώ ευχαριστώ τον Vittorio για το μάθημα…
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
Καλησπέρα αγαπητέ Δημήτριε και Καλό και Ευλογημένο μήνα σου εύχομαι…..Ο μήνας των Χριστουγέννων….! Να σου πω την αλήθεια και η ίδια έχω κουραστεί από πολλά τα τελευταία 15 χρόνια αλλά και το τελευταίο τετράμηνο με κάτι που μου έχει συμβεί….Σε ευχαριστώ αγαπητέ Δημήτριε που με ταρακούνησες με το άρθρο σου και με έβαλες στο τρυπακι να σκέφτομαι λιγάκι διαφορετικά την σημερινή ημέρα…..Είναι πάρα πολλές οι δωρεές του Θεού στην ζωή μας και την καθημερινότητα μας που ξεχνάμε – καλύτερα να πούμε ότι η ίδια ξεχνάω να πω δόξα τω Θεώ…..
Εξαιρετικό το άρθρο σου και πολύ διδακτικό….!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Δημήτρη.
Έχω έναν συμμαθητή, από το σχολείο, λίγο πιό πάνω από το σπίτι μου και κινείται με αμαξίδιο, λόγω κάποιου μικροβίου στα κόκαλα του.
Έως και πέρυσι, είχε ένα μικρό σκυλάκι στο παταρακι του αμαξιδιου και πήγαινε βόλτα ή σε κάποια δουλειά.
Όσες φορές τον συνάντησα, ήταν με το χαμόγελο και μάντεψε.
Τις περισσότερες φορές, όλο και κάτι με ταλάνιζε και ένιωθα όπως και εσύ περιεγραψες, αλλά χωρίς να με μαλωνω, αλλά να σκέφτομαι πως υπάρχουν και χειρότερα και πώς χρειάζεται να αποδεχτώ αυτό που υπάρχει και μάντεψε.
Αυτό που με απασχολούσε, μετά το διακωμωδουσα και έλεγα μα τι σενάρια κάνει το μυαλό.
Ήμουν πρώην χρήστης σκληρών ναρκωτικών και καθαρός από το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ.
Έφτασα να πέσω σε κόμμα και από τότε αναθεωρουσα το τι έχει σημασία, ένιωθα την ασημαντοτητα των υλικών και ευτυχισμένα συναισθήματα μπορώ να έχω καθισμένος στο παγκάκι με την σύντροφό μου ή με έναν ΦΙΛΟ ή και διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Είναι ένα μάθημα η ιστορία σου και χρειάζεται να θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές, στις οποίες εμείς οι ίδιοι, έστω και διστακτικά, επιδιώκουμε να έρθουμε απέναντι από αυτό που μας απασχολεί και να το αγκαλιάζουμε, γιατί κάτι θα μας δώσει μελλοντικά.
Μία εμπειρία, μία αναθεώρηση , ένα μάθημα;
Δεν ξέρω, πάντως χαίρομαι ιδιαίτερα που δυσκολίες που τις ζούσα με άγχος και ανησυχία μου έδωσαν τα ερεθίσματα για να κάνω αλλαγές.