Εμπνευσμένο από το στυλ του βιβλίου μου Ψυχο-λογικές Σχέσεις
Τι συμβαίνει όταν κάποιος είναι εκνευρισμένος και τον αποπαίρνουμε; Πότε έχουμε δικαίωμα να τσατιζόμαστε; Πώς μπορούμε να ασκούμε ενσυναίσθηση;
Η Δώρα και η Κατερίνα είχαν βγει για καφέ. Αφού κάθισαν η Κατερίνα άρχισε:
«Άσε μου έχουν σπάσει τα νεύρα σήμερα. Το πρωί στη δουλειά άργησα δέκα λεπτά να παραδώσω μια αναφορά και έγινε χαμός στο γραφείο. Άρχισε να φωνάζει ο Καλαντζόπουλος και δεν ήξερα που να κρυφτώ. Πολύ άσχημα ένιωσα. Ακόμα δηλαδή νιώθω χάλια.»
«Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι; Δεν έγινε και τίποτα. Φώναξε. Θα του περάσει»
«Δεν ξέρω αν θα του περάσει εκείνου, εγώ όμως είμαι πολύ πιεσμένη. Νομίζω ότι θα εκραγώ πραγματικά»
«Εντάξει, δεν είναι και τόσο χάλια. Δε φτάνει που έχεις δουλειά παραπονιέσαι και από πάνω. Πάλι καλά να λες» την αποπήρε η Δώρα.
«Κοίτα αυτό που κάνεις τώρα είναι μόνο να με εκνευρίζεις. Τι θα πει αυτό που λες; Δεν καταλαβαίνω»
«Θα πει ότι τόσος κόσμος δεν έχει δουλειά και ταλαιπωρείται. Εσύ που δουλεύεις θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων που μπορείς και το κάνεις. Όχι να σε πιάνει κρίση σε κάθε ευκαιρία.»
«Θεωρείς, λοιπόν, ότι δεν έχω το δικαίωμα να ενοχλούμαι από μια συμπεριφορά που εγώ τη βρίσκω ενοχλητική. Και επειδή υπάρχει ανεργία και κρίση εκεί έξω, εγώ που είμαι στους προνομιούχους που μπορούν να δουλεύουν ακόμα, δεν μπορώ να λέω τίποτα;» Η Κατερίνα ήταν πολύ ενοχλημένη.
«Εντάξει, δεν το είπα και έτσι. Αλλά , ναι. Γιατί γκρινιάζεις και δεν κοιτάς το πόσο τυχερή είσαι συνολικά; Τίποτα δε σου λείπει. Δεν ξέρεις τι δυσκολίες υπάρχουν εκεί έξω. Στη θέση σου δε θα έβγαζα τσιμουδιά…» Η Δώρα ένιωθε το δίκιο με το μέρος της κι επέμενε.
Η Κατερίνα κοίταξε καλά τη φίλη της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μετά πήρε άλλη μια. Τρεις ανάσες αργότερα είχε ηρεμήσει.
«Μου επιτρέπεις να σου πω δυο λόγια πάνω σε αυτό που λες;» είπε τελικά με μια γαλήνη στη φωνή της.
Η Δώρα ζύγιασε την κατάσταση. Ήξερε ότι ήταν “σωστά” αυτά που έλεγε. Η φίλη της φαινόταν ήρεμη. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
«Για πες», απάντησε τελικά.
«Όταν μου λες ότι δε θα έπρεπε να παραπονιέμαι, γιατί εγώ έχω δουλειά ενώ άλλοι ταλαιπωρούνται, είμαι σίγουρη ότι το κάνεις με καλή πρόθεση»
«Μα φυσικά, για σένα το λέω» επιβεβαίωσε η Δώρα που χάρηκε ότι η φίλη της την καταλάβαινε. «Είναι κρίμα να στεναχωριέσαι, αφού τα έχεις όλα στη ζωή σου»
«Πολύ ωραία. Όταν εγώ παραπονιέμαι για κάτι, όμως, εκείνη τη στιγμή εκφράζω τη δυσαρέσκεια που μου προκλήθηκε λόγω ενός γεγονότος της ημέρας μου. Δεν έχει σημασία αν είναι αντικειμενικά σημαντικό ή όχι. Για κάποιο λόγο, για εμένα την Κατερίνα είναι σημαντικό. Δεν διεκδικώ την απόλυτη μιζέρια. Εκφράζω το δικό μου βίωμα και συναίσθημα. Ξέρεις τι συμβαίνει όταν εσύ μου λες ότι “Εντάξει, δεν είναι και τόσο χάλια”;
«Τι;»
«Νιώθω πως δε με καταλαβαίνεις. Νιώθω πως δεν μπορώ να μοιραστώ το βίωμά μου με εσένα. Νιώθω ότι δε με στηρίζεις, πως δεν είσαι κοντά μου. Δεν έχει σημασία αν αυτό που πέρασα κερδίζει σε δυσκολία τα βιώματα όλων των άλλων ανθρώπων στην Ελλάδα. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν αντιπροσωπεύει τον απόλυτο πόνο και εξαθλίωση. Τη στιγμή που το λέω, με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, έτσι όπως είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, το πρόβλημά μου φαντάζει μεγάλο. Και ξέρεις πώς μπορείς να με βοηθήσεις να το κάνω μικρότερο;»
«Πώς;» η Δώρα είχε καταλάβει ότι ήταν πρώιμη η χαρά της για μια αναίμακτη συζήτηση και άκουγε προσεκτικά.
«Απλά και μόνο ακούγοντάς με. Τίποτα παραπάνω. Δείξε μου ότι με συμπονάς. Πες: “Ναι, σε καταλαβαίνω. Θα έπρεπε να τσατίστηκες πολύ” Αυτό αρκεί για να με ηρεμήσει. Γνωρίζω και εγώ πολύ καλά ότι το θέμα μου δεν είναι το σημαντικότερο στον κόσμο και όντως νιώθω τυχερή για όσα έχω στη ζωή μου. Αλλά όχι εκείνη την ώρα. Όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, ο μόνος τρόπος να με βοηθήσεις είναι να χωρέσεις το συναίσθημά μου. Όχι να μου μιλήσεις λογικά. Όχι να με αποπάρεις. Καταλαβαίνω πολύ καλά την καλή σου πρόθεση και δε σε παρεξηγώ τώρα που είμαι ήρεμη. Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σου, όμως και να σου πω ότι αν πραγματικά με νοιάζεσαι και σε ενδιαφέρει εγώ, η Κατερίνα με τις παραξενιές μου, να είμαι καλά, τότε την ώρα της έντασης απλά άκουσέ με. Μπορεί να είναι το πιο ασήμαντο πράγμα στον κόσμο που συνέβη (πχ. μου έσπασε ένα νύχι) αλλά για μένα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, φαίνεται σημαντικό. Όχι βάσει λογικής. Βάσει συναισθήματος. Θα μου περάσει σε ένα λεπτό. Αρκεί να με ακούσεις. Αλλιώς θα με κάνεις να μη σου μιλάω γι αυτά που με απασχολούν γιατί θα φοβάμαι ότι θα με κρίνεις. Ότι δε με καταλαβαίνεις. Βλέπεις τι σου λέω;»
«Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, ομολογώ» είπε η Δώρα σκεπτική. «Έχεις δίκιο. Μιλάει η λογική μου με το συναίσθημά σου και το καθένα έχει άλλη γλώσσα. Δε θέλω να στεναχωριέσαι και στα λέω, όμως ασυνείδητα το μήνυμα που σου περνάω είναι ότι δεν μπορώ να συντονιστώ μαζί σου και έτσι η έντασή σου παραμένει. Μη σου πω ότι μεγαλώνει κιόλας. Καταλαβαίνω ότι δεν έχει σημασία αν το πρόβλημά σου είναι αντικειμενικά σημαντικό. Φτάνει που είναι σημαντικό για σένα. Επειδή είσαι αυτή που είσαι. Αν θέλω να είμαι φίλη σου, και να σε βοηθήσω, αυτό πρέπει να σεβαστώ.»
«Πραγματικά με συγκινείς. Τα είπες καταπληκτικά!»
«Έλα τώρα, πες μου για τον Καλαντζόπουλο στη δουλειά»
«Που τον θυμήθηκες αυτόν; Τον είχα ξεχάσει εντελώς!»
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
