≡ Menu

Μήπως δεν είμαι φυσιολογικός;

man surprised green background
Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

Όλοι μας έχουμε κάνει αυτή τη σκέψη. Μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα; Πώς τα καταφέρνουν τόσο καλά οι άλλοι; Νομίζω πως μόνο εγώ νιώθω κάνω τόσες χαζομάρες…

Το συμπέρασμα συνήθως είναι ένα: Έχω πρόβλημα.

Ίσως, όμως, η πραγματικότητα να είναι λίγο διαφορετική από όσο νομίζουμε…

Μιλάω με πολλούς ανθρώπους και σχεδόν όλοι κάποια στιγμή μου λένε:

«Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθω; Το νιώθουν κι άλλοι; Ή είμαι λίγο περίεργος;»

Μέσα σε αυτή την ερώτηση κρύβεται μια από τις ισχυρότερες παρεξηγήσεις που μπορούμε να βιώσουμε.  Πως όλοι οι άλλοι είναι εντάξει και μόνο εμείς έχουμε προβλήματα.

Αν το πιστεύουμε αυτό τότε θα ενοχοποιούμε τον εαυτό μας για κάτι το οποίο δε θα έπρεπε.

Δεν υπάρχουν «φυσιολογικοί» άνθρωποι

Ας το δηλώσουμε από την αρχή. Δεν υπάρχουν «νορμάλ» άνθρωποι.

Οι μόνοι άνθρωποι που μας φαίνονται “φυσιολογικοί” είναι αυτοί τους οποίους δε γνωρίζουμε καλά. Αυτοί τους οποίους ξέρουμε μόνο επιφανειακά. Από μακριά φαίνονται ισορροπημένοι. Πατάν γερά στα πόδια τους.

Αν βγούμε για ένα καφέ μαζί τους όμως και μιλήσουμε λίγο περισσότερο, θα καταλάβουμε ότι έχουν και εκείνοι τα δικά τους θέματα και δυσκολίες. Αναπόφευκτα. Έχουν και εκείνοι τα δικά τους κουσούρια που τους καθιστούν “προβληματικούς” όπως εμείς. Ο λόγος είναι ένας. Είναι άνθρωποι.

Η εξήγηση

Γιατί πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε θέματα όμως; Η απάντηση είναι πως έχουμε μια πολύ ασύμμετρη πληροφόρηση για εμάς και τους άλλους γύρω μας.

Γνωρίζουμε τον εαυτό μας πολύ καλά. Ζούμε κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας μας με μας. Ξέρουμε τις αδυναμίες μας από πολύ κοντά. Ξέρουμε κάθε στιγμή που νιώθουμε ανίκανοι να κάνουμε κάτι. Έχουμε μια πολύ καλή εικόνα για το πόσες φορές είμαστε απρόθυμοι, διστακτικοί, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, ζηλιάρηδες, φλύαροι, εκνευριστικοί, εγωιστές, χαζοί, αδύναμοι, ανοργάνωτοι, αναβλητικοί.

Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι.

Για τους άλλους όμως ξέρουμε πολύ λίγα. Βλέπουμε μόνο όσα επιλέγουν να φανερώσουν. Και συνήθως οι άνθρωποι φανερώνουν τα καλά τους στοιχεία.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν ποστάρει κανείς τις αδυναμίες του. Ποστάρει μόνο τις όμορφες στιγμές του.

Συνήθως σε μια συζήτηση θα μιλήσουμε για τα κατορθώματα και τα επιτεύγματά μας. Όχι για τα ελαττώματά μας.

Βλέπουμε κάποιον από μακριά να δείχνει μια συγκροτημένη εικόνα και υποθέτουμε ότι πρέπει και μέσα του να είναι το ίδιο ήρεμος όσο η εξωτερική του εμφάνιση υποδηλώνει.

Όχι όπως εμείς. Που το παίζουμε ήρεμοι αλλά μέσα μας φλεγόμαστε.

Εδώ είναι η ασυμμετρία. Γνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα έξω, ενώ γνωρίζουμε τους άλλους μόνο…έξω.

Είσαι μοναδικός! (Η αποτυχία της εποχής μας)

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τη σύγχρονη κουλτούρα της αυτοβελτίωσης, που φωνάζει διαρκώς ότι είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί (ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ!!). Αυτή η πολύ επικίνδυνη προσέγγιση (όπως έχω ξαναγράψει) μας παραπέμπει ακόμα παραπάνω να σκεφτούμε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εμάς, οπότε είναι πιο πιθανό να νιώσουμε ακόμα πιο μόνοι στις παραξενιές μας. Ακόμα λιγότερο “φυσιολογικοί”.

Γι αυτό είναι πολύ παρηγορητικό να διαβάσουμε ένα καλό βιβλίο όπου θα δούμε τα συναισθήματά μας να αντανακλούνται εκεί. Γιατί έτσι θα νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Αν το γράφει το βιβλίο, τότε θα ισχύει και για άλλους σκεφτόμαστε. Δεν το έγραψε ο συγγραφέας για εμάς.

Γι αυτό ορισμένα τραγούδια έχουν τόση δύναμη. Διότι εκφράζουν αυτά που και εμείς νιώθουμε και δεν μπορούμε να εκφράσουμε.

Όλοι άνθρωποι

Έχουμε μια πολύ παραμορφωμένη εικόνα για τους άλλους ανθρώπους. Όπως και εκείνοι έχουν για εμάς. Και εκείνοι βλέπουν μόνο ό,τι επιλέγουμε να δείξουμε προς τα έξω. Αναγκαστικά δε θα μας καταλαβαίνουν, όπως και εμείς δεν τους καταλαβαίνουμε.

Αν μπορούσαμε να μπούμε λίγο πιο βαθιά στον εσωτερικό κόσμο ενός εξωτερικά ήρεμου και συγκροτημένου ανθρώπου, θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με πολύ γνώριμες καταστάσεις. Θα ανακαλύπταμε ανασφάλειες, ανησυχίες και αγωνίες όμοιες με εκείνες που ταλανίζουν και τη δική μας ψυχή. Θα βλέπαμε τα ερωτηματικά του και τους φόβους του. Θα βλέπαμε ότι δεν είμαστε μόνοι στον πόνο που νιώθουμε.

Πώς το ξέρω;

Μα, γιατί οι άλλοι είμαστε εμείς. Είμαστε εμείς οι άλλοι ενός…άλλου.

Και εμείς φαντάζουμε φυσιολογικοί στα μάτια του άλλου…

Είμαστε όλοι μας άνθρωποι. Το να έχουμε προβλήματα, κουσούρια, φόβους, ελαττώματα, ανασφάλειες είναι ένα μια αναπόφευκτη συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς θέματα. Δεν υπάρχει «φυσιολογικός» άνθρωπος όπως συνήθως αντιλαμβανόμαστε την έννοια του φυσιολογικού.

Ιππότες και μάγισσες

Όταν νιώθουμε προβληματικοί τότε θα αναζητήσουμε να διαβάσουμε άρθρα και να ψάξουμε συμβουλές ώστε να “διορθωθούμε“…

Αν κανείς προσέξει στους διάφορους ιστότοπους αυτοβοήθειας θα δει πως τα πιο δημοφιλή άρθρα είναι αυτά τα οποία μιλούν για τους ανθρώπους που δε συμβιβάζονται, τους ανθρώπους με το καθαρό βλέμμα, τους ανθρώπους που ξέρουν από τα δύσκολα.

Μας αρέσει να διαβάζουμε για την ανθρώπινη αριστεία καθώς από μικροί ακούγαμε ιστορίες για ήρωες. Για όσους έκαναν άθλους και κατορθώματα. Για τους βασιλιάδες, τους ιππότες και τις πριγκήπισσες. Για τον Βασιλιά Αρθούρο και τον Ρομπέν των Δασών. Τον Προμηθέα και τον Ηρακλή.

Ίσως νιώθουμε λίγοι μπροστά τους. Ίσως μας προκαλούν δέος. Ίσως μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Ένας κόσμος μακριά από εμάς. Καλύτερος. Ψεύτικος. Με μπόλικη χρυσόσκονη. Ένα παραμύθι για να πάμε για ύπνο.

Ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση έχουμε και στα θέματα αυτογνωσίας και σχέσεων. Ψάχνουμε υποσυνείδητα για τους “ξεχωριστούς” ανθρώπους. Αυτές οι ιστορίες μας προκαλούν συναίσθημα. Τις γουστάρουμε. Διαβάζουμε για όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που τα έχουν όλα λυμένα.

Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι είναι εξίσου μυθικοί όσο ο Ηρακλής και ο Προμηθέας ή αν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Ξέρω πως σίγουρα εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… Μας προκαλούν τα ίδια συναισθήματα όμως. Δέος, όνειρο. Κάτι ψεύτικο για να ζήσουμε το παραμύθι και μετά πίσω στην πραγματικότητά μας.

Σύνδεση με εμάς: Καμία.

Στον αντίποδα τα άρθρα μιλούν για τους τοξικούς ανθρώπους. Για όσους παίζουν για να σε χάσουν, για όσους είναι πολύ μικρόψυχοι και βλέπουν μόνο τον εαυτό τους. Για αυτούς που είναι αχάριστοι και δεν μπορούν να σε εκτιμήσουν. Αυτούς τους ανθρώπους τους ρίχνουμε στην πυρά, ακριβώς όπως ρίχναμε στην πυρά τις κακιές μάγισσες στα παραμύθια με τους ιππότες.

Όπως τοποθετούμε τις μάγισσες και τους κακούς δράκους μακριά από εμάς, έτσι και τους τοξικούς ανθρώπους τους υποβιβάζουμε στο μπουντρούμι του ανθρώπινου είδους.

Οι καθημερινοί άνθρωποι

Δε διαβάζουμε συχνά για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Τους ανθρώπους που είναι σαν κι εμάς. Δεν είμαστε υπερήρωες. Είμαστε μέτριοι, συνηθισμένοι και δεν είναι καθόλου κακό αυτό. Κατά μέσο όρο όλοι είμαστε μέτριοι. Αναγκαστικά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Κανείς δεν είναι καλός στα πάντα. Γιατί αυτό απλά δε γίνεται.

Δε διαβάζουμε επίσης για τα μαρτύρια των δυνατών ανθρώπων. Ούτε για τον εσωτερικό πόνο των τοξικών ανθρώπων. Βιαζόμαστε να εξυψώσουμε τους «καλούς» και να καταβαραθρώσουμε τους «κακούς». Να τα βάλουμε όλα στα κουτάκια τους, να τα τακτοποιήσουμε στο μυαλό μας για να νιώσουμε ασφαλείς.

Η αλήθεια είναι φυσικά αρκετά πιο πολύπλοκη. Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε στιγμές που φερόμαστε σαν ιππότες και στιγμές που φερόμαστε σαν μάγισσες. Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Δεν είναι ούτε άσπρη, ούτε μαύρη. Είναι εντελώς γκρίζα με εναλλασσόμενες αποχρώσεις…

Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Όλοι έχουμε στιγμές που φερόμαστε τοξικά. Στιγμές που κάνουμε τη ζωή των άλλων κόλαση και στιγμές που γινόμαστε υποδείγματα συμπεριφοράς. Όλοι έχουμε τις όμορφες αλλά και τις μαύρες, σκοτεινές πλευρές μας.

Όλοι μας ανεξαιρέτως.

Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.

Το φυσιολογικό στην πράξη

Δεν απολαμβάνουμε τη ζωή μας επειδή έχουμε μια εντελώς ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εντύπωση για το πώς θα “έπρεπε” να είναι η ζωή μας. Έχουμε μια εντελώς ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εντύπωση για το πώς θα “έπρεπε” να είμαστε εμείς.

Αν λοιπόν δε νιώθεις «φυσιολογικός» τότε έχεις δυο επιλογές.

Να κατανοήσεις πώς κανένας δεν είναι «φυσιολογικός», όπως το φαντάζεσαι.

Ή να νιώσεις πως είναι φυσιολογικό να μην είσαι «φυσιολογικός»!

Κανείς δεν είναι…

Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!
{ 16 comments… add one }
  • Kety February 4, 2019, 8:57 am

    Perfect! Ευχαριστούμε!

  • Μαρία Μπουσουλεγκα February 4, 2019, 9:03 am

    Πολύ χρήσιμο. Ευχαριστώ

  • Καλαμίδα Ελένη February 4, 2019, 9:10 am

    Καλημέρα σας. Πολύ καλό το άρθρο σας και πολύ διδακτικό για όλους. Σας ευχαριστώ πολύ. Καλή εβδομάδα. Καλή συνέχεια.

  • Nicole Latsis February 4, 2019, 9:26 am

    Έξυπνο, χιουμοριστικό, κατανοητό και to the point άρθρο για μία από τις κλασικές λανθασμένες πεποιθήσεις της φυσιολογικότητας ή μη, των ανθρώπων… Σε αφήνει με χαμόγελο και ικανοποίηση μετά την συνειδητοποίηση ότι το μη νορμάλ είναι το νορμάλ…If you know what I mean… :))

  • Κωνσταντίνος Μούκος February 4, 2019, 9:39 am

    απλό και απελευθερωτικό!

  • Δεσποινα February 4, 2019, 7:14 pm

    …ναι την εχω κανει και εγω αυτη την ερωτηση!!! Πολυ καλο!!! Ευχαριστουμε!!!

  • Μαρια February 7, 2019, 9:40 am

    Οπως παντα απλος, ειλικρινης, ανοιχτος, ανθρωπινος, αληθινος, “φωτεινος”! Ευχαριστω πολυ! Ανακουφιστηκα πραγματικα!

  • konstantinos February 24, 2019, 5:15 pm

    Καλησπέρα!
    Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο!Μόνο μια παρατήρηση θα ήθελα να επισημάνω, εντελώς φιλικά φυσικά.
    Θεωρώ ότι το μυαλό υπέρτατα πρέπει να ξεφύγει από κάθε μορφή χαρακτηρισμού. Μια στροφή από το “είμαι προβληματικός” στο “όλοι είμαστε μέτριοι, συνηθισμένοι ή καθημερινοί” είναι σαν να βλέπουμε το πρόβλημα από μια άλλη οπτική γωνία.
    Συμφωνώ απόλυτα στον ενστερνισμό της αντίληψης ότι εγώ είμαι κομμάτι του άλλου και ότι ο άλλος είναι κομμάτι από εμένα. Εάν αυτό κατανοηθεί στο βάθος του, τότε είναι άμεσα συνειδητοποιήσιμο ότι δεν υπάρχουν πια χαρακτηρισμοί, πολύ απλά γιατί δεν χρειάζονται. Αυτός είναι και ένας άγραφος νόμος της φύσης θεωρώ. Ένα δέντρο δεν θα πει σε ένα άλλο δέντρο πως είναι προβληματικό! Αυτό είναι καθαρά προνόμιο των ανθρώπων επειδή δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το εγώ μας. Εγώ χωρίς εγώ γράφει ο Κρισναμούρτι ενώ ο Ραμάνα Μαχάρσι αναρωτιέται Ποιός είμαι εγώ;

    Με εκτίμηση
    Κωνσταντίνος

    • Dimitris Flamouris February 24, 2019, 5:33 pm

      Σ’ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Είναι μια πολύ όμορφη κατάσταση αυτή που περιγράφεις. Μακάρι να τη φτάσει κάποιος. Το θεωρώ πολύ δύσκολο προσωπικά. Σαν μαθηματικός προσπαθώ πάντα να κοιτάζω τι μπορεί να συμβεί στην πράξη. Έτσι μια έκφραση όπως το “Εγώ χωρίς εγώ”, εγώ(!) δεν την καταλαβαίνω χειροπιαστά τι θέλει να πει. Ο δικός μου νους δουλεύει με αυτόν τον τρόπο και μακάρι να μπορούσε να ξεφύγει, όπως πολύ ωραία λες, από κάθε μορφή χαρακτηρισμού. Δυστυχώς δεν μπορεί. Όχι χωρίς πολλή προσπάθεια και ακόμα και τότε δεν είμαι σίγουρος. Ειλικρινά εύχομαι να το καταφέρνεις εσύ γιατί πρέπει να είναι πολύ ήρεμος όποιος το επιτυγχάνει!

  • Evy October 25, 2020, 7:57 am

    Τι ωραίο το “οι άλλοι είμαστε… εμείς κ είμαστε οι άλλοι κάποιου.. άλλου”!!! Αυτη η συνειδητοποίηση βοηθάει πολύ στο να κατανοούμε /καταλαβαίνουμε /δεχόμαστε πιο εύκολα τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθουμε εμείς πιο ήρεμοι κ πιο “φυσιολογικοι”!! Εξαιρετικο άρθρο!!

    • Δημητρης Φλαμουρης October 25, 2020, 8:20 am

      Ευχαριστώ!! Είναι ακριβώς όπως το λες. Καταλαβαίνουμε καλύτερα τους άλλους και τον εαυτό μας.

  • Παμουζάκης Νικόλαος October 25, 2020, 9:13 am

    Τα άρθρα σας είναι πάντα ενδιαφέροντα.Διάβασα το βιβλίο σας και μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω παλεύοντας με τη μοναξιά και την κατάθλιψη.Πάντα επιτυχίες.

    • Δημητρης Φλαμουρης October 25, 2020, 1:53 pm

      Ευχαριστώ πολύ Νίκο! Συνέχισε τον αγώνα σου! Μπορείς!

  • Katerina October 25, 2020, 11:37 am

    Υπέροχο το άρθρο και φοβερή η συνειδητοποίηση το ‘οι άλλοι είμαστε εμείς και είμαστε οι άλλοι κάποιου ,πολύ απελευθερωτικό.Ευχαριστώ πολύ
    Τόσο απλό και τόσο σοβαρό συγχρόνως. Χαίρομαι νοιώθοντας ότι δεν είμαι μόνο εγώ φοβισμένη, αναποφάσιστη και πολλά άλλα που στολίζω τον εαυτό μου.

    • Δημητρης Φλαμουρης October 25, 2020, 1:53 pm

      Χαίρομαι ιδιαίτερα που το λες αυτό! Όλοι είμαστε το ίδιο. Αλλά δυστυχώς η κουλτούρα μας εστιάζει στη διαφορετικότητα…

  • Mariana October 25, 2020, 11:51 pm

    Γραμμένα παντα απλα, ειλικρινη, εκκαθαρα ,ανθρωπινα, και αληθινα τα άρθρα!
    Κάθε φορά περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!
    Ευχαριστω πολυ!

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!