Όπως ανεφέρθη και σε προηγούμενο άρθρο το άγχος έχει ανακηρυχθεί στη μάστιγα της σημερινής εποχής. Στην προσπάθειά μας οι άνθρωποι να αποφύγουμε τα άσχημα συναισθήματα που μας προκαλεί ψάχνουμε αγωνιωδώς τρόπους να διώξουμε το άγχος από τη ζωή μας. Καταφεύγουμε σε πολύ χρήσιμες πρακτικές όπως ο διαλογισμός, οι αναπνοές, η εξερεύνηση των σκέψεών μας και εστιάζουμε στο να καταφέρουμε να μειώσουμε, και αν είναι δυνατόν να εξαλείψουμε, το στρες από τη ζωή μας.
Είναι όμως αυτό ρεαλιστικό; Είναι δυνατόν να επιτευχθεί και αν μπορούσαμε να την πετύχουμε, θα μας άρεσε τελικά;
Η απαντήσεις φαίνεται να είναι Όχι και Όχι.
Σε μια παγκόσμια έρευνα με περισσότερους από 125000 συμμετέχοντες από 121 χώρες, οι ερευνητές ρώτησαν τους ανθρώπους (ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις) πόσο ικανοποιημένοι είναι από τη ζωή τους και πόσο στρες βιώνουν. Τα αποτελέσματα τους εξέπληξαν. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν ήταν αυτοί που βίωναν το χαμηλότερο επίπεδο στρες. Ήταν αυτοί που βίωναν υψηλά επίπεδα άγχους αλλά δεν ήταν καταθλιπτικοί. Αυτά τα άτομα ήταν τα πιο πιθανά να θεωρούν τη ζωή τους σχεδόν ιδανική.
Ταυτόχρονα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ανάμεσα στα άτομα τα οποία φαινόντουσαν πιο δυστυχισμένα, άτομα τα οποία βίωναν υψηλά επίπεδα ντροπής και θυμού και χαμηλά επίπεδα χαράς υπήρχε και μεγάλη έλλειψη άγχους. Αυτό έχει ονομαστεί από κάποιους ως το «παράδοξο του στρες».
Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το στρες ως κάτι επιβλαβές φαίνεται ότι μια ευτυχισμένη ζωή δεν είναι μια ζωή χωρίς στρες και επίσης η απουσία άγχους δεν εξασφαλίζει την ευτυχία.
Αυτό συμβαίνει διότι το στρες συνδέεται με όλα τα πράγματα που εκτιμούμε στη ζωή μας. Με την αγάπη, με τη δουλειά, με την οικογένεια, με την υγεία μας, με τις σχέσεις. Το στρες είναι ένα ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ αποτέλεσμα ρόλων και καταστάσεων στη ζωή μας, οι οποίοι μας γεμίζουν με νόημα.
Όταν θέλουμε πολύ να πετύχουμε κάτι θα μας αγχώσει.
Αν αγαπάμε πολύ κάποιον θα μας αγχώνει.
Αν εκτιμάμε την παρέα κάποιου θα αγχωνόμαστε να μην τη χάσουμε.
Αγαπάμε τα παιδιά μας και γι αυτό αγχωνόμαστε γι αυτά.
Μας αρέσει η δουλειά μας, ή αυτό που μας εξασφαλίζει, γι αυτό αγχωνόμαστε.
Αγχωνόμαστε για κάτι επειδή είναι σημαντικό για εμάς.
Οι έρευνες δείχνουν ξεκάθαρα ότι μια ζωή γεμάτη νόημα είναι μια ζωή η οποία θα εμπεριέχει αναγκαστικά το άγχος. Δε θα αντέχαμε μια ζωή χωρίς άγχος. Δε θα είχε νόημα για μας. Το άγχος είναι κομμάτι όλων των ρόλων που κάνουν τη ζωή μας να αξίζει.
Δε μπορεί να είναι αλλιώς.
Αν όμως εμείς λανθασμένα πιστεύουμε ότι δε θα έπρεπε να υπάρχει στρες στη ζωή μας, τότε η σύγκριση με την αναπόφευκτα αγχωτική πραγματικότητα θα μας δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά με μας. Ή κάτι δεν πάει καλά με την κατάσταση που μας δημιουργεί το στρες.
Θα νομίζουμε ότι φταίμε εμείς ή τα παιδιά μας.
Θα νομίζουμε ότι φταίμε εμείς ή η δουλειά μας.
Θα νομίζουμε ότι φταίμε εμείς ή η σχέση μας.
Ενώ αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά απλά είναι πολύ σημαντικά για εμάς και είναι απόλυτα φυσιολογικό να μας αγχώνουν. Η σύγκριση με το λανθασμένο, μη ρεαλιστικό πρότυπο που μας πιπιλάνε το μυαλό ότι υπάρχει, είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για τη δυσφορία που νιώθουμε. Οι προσδοκίες όπως έχει υποστηριχτεί επανειλημμένα είναι βασικός παράγοντας για τη μείωση της ευτυχίας μας.
Αν, όμως, την ώρα που αγχωνόμαστε καταφέρουμε να θυμόμαστε να εστιάσουμε στη σημαντικότητα της κατάστασης που μας δημιουργεί το άγχος, τότε θα αντιμετωπίζουμε πολύ διαφορετικά την πραγματικότητά μας. Θα βιώσουμε το καλό στρες.
Το στρες που όλοι αυτοί οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι των ερευνών βιώνουν στην ιδανική κατ’ αυτούς ζωή τους.
Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!
