Οι δυο βασικές συνειδητοποιήσεις που χρειάζεται να κάνεις για να ενηλικιωθείς

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τους ανθρώπους. Μοιάζουμε υπερβολικά στην όψη με ενήλικες. Και έτσι οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε ενήλικες… Αλλά έλα που δεν…

Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα 5χρονο, το οποίο συχνά αναλαμβάνει τον έλεγχο των συμπεριφορών μας. Έτσι μπερδεύουμε τους άλλους και υποφέρουμε και εμείς.

Πώς θα μπορέσουμε να συγχρονίσουμε τη συναισθηματική και την ημερολογιακή μας ηλικία;

Ο εγκέφαλός μας

Για να το καταλάβουμε αυτό, θα βοηθήσει να συζητήσουμε λίγο για το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός μας. Όπως έχω αναλύσει εκτενώς, ο καθένας από εμάς έχει τον τέλεια αναπτυγμένο εγκέφαλο για να επιβιώσει στις συνθήκες της οικογένειάς του. Ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται μέσω μια πολύπλοκης συνεχούς αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον όπου μεγαλώνουμε.

Μαθαίνουμε να προσέχουμε, να φοβόμαστε, να γελάμε και να αγχωνόμαστε ανάλογα με τις συνθήκες της οικογένειάς μας. Το πώς αντιδράμε ως παιδιά στο περιβάλλον που ζούμε, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για εμάς. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να έχουμε τις κατάλληλες συμπεριφορές που μας εξασφαλίζουν την επιβίωσή μας.

• Αν είχαμε μια καταθλιπτική μητέρα (ή πατέρα), τότε θα προσπαθούμε να είμαστε πάντα χαρούμενοι για να της φτιάχνουμε τη διάθεση. Κατά συνέπεια όταν μεγαλώσουμε δε θα είμαστε σε επαφή με τα πιο δύσκολα δικά μας συναισθήματα, καθώς αυτά δεν ήταν αποδεκτά στην οικογένειά μας, και θα καταπιεζόμαστε.

• Αν είχαμε έναν γονέα που μας έλεγε να μην τον στεναχωρούμε, τότε θα προσπαθούμε να είμαστε πάντα ευχάριστοι και να μην προκαλούμε εντάσεις και φασαρίες. Κατά συνέπεια όταν μεγαλώσουμε θα αποφεύγουμε τις συγκρούσεις και δε θα διεκδικούμε εύκολα αυτά που θέλουμε.
• Αν οι γονείς μας μας μάλωναν γιατί ήμαστε ζωηροί, θα μάθουμε να είμαστε ήσυχοι και να μην κάνουμε πολλή φασαρία. Κατά συνέπεια, όταν μεγαλώσουμε θα δυσκολευόμαστε να εκφράζουμε τη χαρά μας και τα συναισθήματά μας ανοικτά.
• Αν οι γονείς μας μας μάλωναν συχνά ή αν μας επιβράβευαν που ΕΙΜΑΣΤΕ καλά παιδιά, τότε θα μάθουμε να μην τους απογοητεύουμε. Όταν μεγαλώσουμε θα έχουμε μια διαρκή ανησυχία αν κάνουμε το «σωστό», θα νιώθουμε μεγάλη ανασφάλεια, θα τσεκάρουμε συνεχώς τι θα πει ο κόσμος και δε θα μπορούμε να πούμε εύκολα όχι. Επίσης δε θα ξέρουμε τι θέλουμε, δε θα τολμάμε να πάρουμε ρίσκα και θα επιλέγουμε τον ασφαλή δρόμο, όποτε βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα δίλημμα.
• Αν οι γονείς μας ήταν αυστηροί και δεν έδιναν χώρο στις επιθυμίες μας, αλλά επέμεναν να γίνονται τα πράγματα όπως εκείνοι «ξέρουν», αν μας μάλωναν όποτε παραβαίναμε τις εντολές τους, τότε θα μάθουμε ότι πρέπει να υπακούμε. Όταν μεγαλώσουμε θα έχουμε την τάση να συμφωνούμε με τους άλλους και να πιστεύουμε πως αν κάτι πάει στραβά, τότε φταίμε εμείς. Θα μαζεύουμε μέσα μας ένταση και θα ξεσπάμε όταν πια δεν θα αντέχουμε άλλο, γιατί δεν έχουμε μάθει να μιλάμε και να ακουγόμαστε.

Ο κατάλογος είναι μεγάλος και δε σταματάει εδώ.

Η λύση

Πώς θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του παρελθόντος και να ζήσουμε τη ζωή μας με πιο ενήλικο τρόπο, όταν αυτό μας εξυπηρετεί;

Για να το επιτύχουμε αυτό, θα χρειαστεί να κάνουμε δυο σημαντικές συνειδητοποιήσεις.

1. Ο έξω κόσμος δεν είναι η οικογένειά μας.
2. Εμείς δεν είμαστε πια μικροί.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Ο έξω κόσμος δεν είναι η οικογένειά μας

Μπορεί στην οικογένειά μας να έπρεπε να είμαστε ευχάριστοι, υπάκουοι, ενδιαφέροντες, ήσυχοι, έξυπνοι, «καλοί» για να πάρουμε την αγάπη των γονιών μας, όμως στον έξω κόσμο δεν χρειάζεται να είμαστε τίποτα από αυτά για μας αποδέχονται οι άλλοι και να μας αγαπάνε.

Θα με ρωτήσετε και που το ξέρω εγώ; Τόσο βλάκες είμαστε και τα φοβόμαστε όλα αυτά;

Το ξέρω γιατί παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο κι εμείς φερόμαστε στους άλλους. Σπάνια είμαστε τόσο αυστηροί με τους άλλους όπως είμαστε με τον εαυτό μας. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πολλά «ελαττώματα» σε κάποιον και να συνεχίσουμε να του κάνουμε παρέα.

Δεν έχουμε την απαίτηση από τους άλλους να είναι διαρκώς ευχάριστοι, ενδιαφέροντες, έξυπνοι και «καλοί».

Όχι ότι θα μας χάλαγε να είναι, αλλά δεν είναι προϋπόθεση για να τους αποδεχόμαστε στη ζωή μας. Είμαστε πιο δεκτικοί και κατανοητικοί. Δεν δίνουμε τόση σημασία στα κουσούρια τους, όση δίνουμε στα δικά μας. Δεν ασχολούμαστε τόσο.

Άρα, το ίδιο κάνει και ο έξω κόσμος προς εμάς. Γιατί κι εμείς είμαστε ο έξω κόσμος των άλλων. 

Φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν οι άλλοι για τα πράγματα που μας έκριναν οι γονείς μας, αλλά οι άλλοι δε συμπεριφέρονται έτσι. Συνήθως έχουν τα δικά τους ζόρια για να ανησυχούν. Δε ζούμε πια στην οικογένειά μας. Αν το συνειδητοποιήσουμε, μπορούμε να ανακουφιστούμε σημαντικά.

Δεν είμαστε πια μικροί

Για ένα παιδί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να έχει την αγάπη και την προσοχή των γονιών του. Ολόκληρη η ύπαρξή του γεννιέται και χάνεται με ένα σχόλιο ή ένα βλέμμα του γονιού.

Ο ευαίσθητος ψυχισμός ενός μικρού παιδιού δεν αντέχει την απόρριψη (έστω και στιγμιαία) του γονέα. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί και καταρρέει, συχνά ξεσπώντας σε κλάματα. Πρέπει να το αγαπάει ο γονιός. Συνέχεια. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παιδί. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονέας. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άνθρωπος.

Επίσης ένα μικρό παιδί έχει μια αίσθηση παντοδυναμίας και θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου.

• Αν η μαμά είναι στεναχωρημένη, εγώ φταίω (όχι το ότι έχει κατάθλιψη).
• Αν ο μπαμπάς έφυγε να δουλέψει σε άλλη πόλη είναι επειδή κάτι έκανα που τον στεναχώρησε και δε με αγαπάει.  
• Αν χώρισαν οι γονείς, έφταιγα εγώ που δεν ήμουν καλό παιδί.

Αν κάτσουμε μια στιγμή να αναλογιστούμε πως δεν είμαστε πια παιδιά όμως, τότε μια ευχάριστη έκπληξη μας περιμένει.

Το παιδί δεν αντέχει τις ματαιώσεις. Είναι όμως προνόμιο του ενήλικα να τις αντέχει. Σαν ενήλικες δε θα διαλυθούμε από ένα «όχι». Δε θα μας ισοπεδώσει μια απόρριψη. Δεν είναι το τέλος του κόσμου η αποτυχία.

Όλοι μας έχουμε διαχειριστεί πολλές επώδυνες καταστάσεις στη ζωή μας και κάπως τα καταφέραμε. Δεν ήταν πάντα εύκολο αλλά το κάναμε. Ο ενήλικας αντέχει πολύ παραπάνω από ένα παιδί.

• Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε δε θα ανησυχούμε τόσο πολύ για το τι θα πει ο κόσμος γιατί θα ξέρουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε και την αρνητική γνώμη των άλλων. Ένα παιδί δεν μπορεί. Ο ενήλικας μπορεί.
• Θα τολμήσουμε να ζητήσουμε και να συζητήσουμε κάτι που θέλουμε. Θα κάνουμε μια δυσάρεστη συζήτηση με κάποιον. Το παιδί δεν μπορεί να αντέξει τη διαφωνία και την ένταση. Ο ενήλικας μπορεί.
• Θα τολμήσουμε να προσπαθήσουμε για κάτι που μας εκφράζει κι ας μην ξέρουμε τι θα συμβεί. Το παιδί δεν μπορεί να αντέξει την αποτυχία και την αποδοκιμασία. Ο ενήλικας μπορεί.

Σαφώς δε θα είναι ευχάριστες καταστάσεις, όλες αυτές. Αλλά τώρα τις αντέχουμε.

Τέλος, το ότι δεν είμαστε πλέον παιδιά, σημαίνει πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου (όσο και αν μερικοί από εμάς πολύ θα θέλαμε να είμαστε!). Δεν ευθυνόμαστε για κάθε πρόβλημα που προκύπτει, δεν φταίμε για ό,τι συμβαίνει, δεν είναι δική μας ευθύνη να λύσουμε κάθε κατάσταση.

Οι άλλοι δεν αντιδρούν κάπως προς εμάς επειδή εμείς έχουμε κάνει κάτι. Ας μην παίρνουμε τα πράγματα τόσο προσωπικά. Τις περισσότερες φορές, η συμπεριφορά των άλλων δεν έχει να κάνει με εμάς, αλλά με τα δικά τους θέματα. Όπως και η δική μας συμπεριφορά έχει να κάνει με τα δικά μας θέματα τις περισσότερες φορές και όχι με τους άλλους.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι τόσο εύκολο να τα δουλέψουμε μόνοι μας και ίσως χρειαστούμε τη βοήθεια ενός ειδικού.

Συμπέρασμα

Η ζωή είναι αρκετά πολύπλοκη και πολυπαραγοντική… Η γνώση είναι δύναμη.

Αν σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα παιδικά μάτια μας, θα κατορθώσουμε να πετάξουμε ένα πολύ μεγάλο φορτίο από πάνω μας.

Θα συνειδητοποιήσουμε πόσο λιγότερο τρομακτικός είναι ο κόσμος από όσο νομίζουμε και πόσο πιο ικανοί είμαστε εμείς να τον αντιμετωπίσουμε ακόμα και τις σπάνιες φορές που όντως γίνεται τρομακτικός.

Θα αρχίσουμε επιτέλους να φερόμαστε περισσότερο σύμφωνα με την ημερολογιακή μας ηλικία. Όχι πια κυρίως με την παιδική μας.

Καλή ενηλικίωση σε όλους μας!

Αφήνεις email, σου έρχονται όλα τα νέα άρθρα. Απλά πράγματα!

First Name Email Address ΔΩΡΕΑΝ ΕΓΓΡΑΦΗ