Ψυχο-λογικό blog

Από το βιβλίο μου «Ψυχο-λογικά Μυστικά που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα»

«Δεν αξίζω», «είμαι άχρηστος».

Είναι σκέψεις που όλοι μας έχουμε κάνει για τον εαυτό μας είτε με αυτές τις λέξεις είτε με άλλες παρόμοιες. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση πιθανώς να είναι η μάστιγα της εποχής μας. Ίσως και όλων των εποχών…

Η χαμηλή μας αυτοεικόνα όμως, στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση. Το παρακάτω ψυχο-λογικό παράδειγμα εξηγεί το γιατί. Στην πράξη.

«Ποιος είναι ο πραγματικός μου εαυτός;»

Είναι μια ερώτηση που απασχολεί σχεδόν όλους μας. Για να ζήσουμε μια πιο ευτυχισμένη ζωή ακούμε πως είναι απαραίτητο να μάθουμε ποιοι είμαστε. Και έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία να βρούμε τον «αληθινό» εαυτό μας.

Μήπως όμως ο τρόπος που θέτουμε το ερώτημα περιέχει παγίδες;

Για πολλούς ανθρώπους η πιο δύσκολη ερώτηση που μπορούν να ακούσουν είναι: «Τι θέλεις;»

Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη (ή κοιτάζεις έναν παγετώνα όπως στη φωτό). «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».

Τι μπορείς να κάνεις σε αυτήν την περίπτωση;

Το κυνήγι της ευτυχίας είναι πιθανώς ο βασικότερος στόχος του καθένα μας. Οι τωρινές συνθήκες ζωής είναι οι ευνοϊκότερες για να ζήσουμε ευτυχισμένοι σε σχέση με όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Κι όμως οι αυτοκτονίες και η ελαφριά κατάθλιψη αυξάνονται ταχύτατα στις δυτικές κοινωνίες. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το καλοκαίρι ήμουν αρκετά τυχερός και βρέθηκα στα νησιά Γκαλάπαγκος (όχι Γκαλαπάγκος, όπως έμαθα). Θα περιγράψω το ταξίδι άλλη φορά. Εκεί στο πιο απίθανο σημείο, στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, έλαβα τέσσερα πολύτιμα μαθήματα που θα μου φανούν πολύ χρήσιμα στην  υπόλοιπη ζωή μου. Αρκεί να τα θυμάμαι που και που…

Τα περιγράφω παρακάτω.

Το άρθρο αυτό βασίζεται σε άρθρο του Benjamin Hardy PhD στον ιστότοπο www.medium.com

Οι εξελίξεις της τεχνολογίας έχουν επιφέρει δραματικές αλλαγές στον τρόπο που ζούμε, σκεφτόμαστε και συνδεόμαστε. Άραγε είμαστε ικανοί να τις διαχειριστούμε;

Οι περισσότερο άνθρωποι όταν συναντιόμαστε με τους φίλους μας έχουμε την τάση να  αρχίσουμε να μιλάμε και να λέμε τα νέα μας. Να μιλάμε κυρίως για τον εαυτό μας. Θέλουμε να ακουστούμε και συχνά να εντυπωσιάσουμε. Δυστυχώς έτσι πετυχαίνουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Ξοδεύουμε πολύ λιγότερο χρόνο ακούγοντας τον άλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Σου έχει τύχει να αρχίζει μια κουβέντα ο σύντροφός σου, να σου μιλάει με ένταση και εσύ ήρεμα να του λες ότι δε θέλεις να μαλώσετε; Τι συμβαίνει συνήθως μετά;