Ψυχο-λογικό blog

Όλοι γνωρίζουμε ότι το άγχος μπορεί να έχει καταστροφικές επιδράσεις στη ζωή μας. Τα μηνύματα που ακούμε από παντού έχουν ανακηρύξει το στρες στη μάστιγα της εποχής μας.

Τι θα γινόταν όμως αν μαθαίναμε ότι όλα όσα ξέραμε μέχρι τώρα δεν ήταν ακριβώς όπως πιστεύαμε;

Σου έχει τύχει ποτέ να έχεις νιώσει τόσο έντονα μια περίοδο της ζωής σου που είσαι σίγουρος ότι δε θα το ξανανιώσεις ποτέ ξανά;

Τι γίνεται όταν κάποιος μας σπάει τα νεύρα; Συνήθως θέλουμε να τον αποφύγουμε ή να τον κάνουμε να αλλάξει.

Ίσως να υπάρχει και μια άλλη οπτική, που θα μπορούσε να αλλάξει εμάς .

Από το βιβλίο μου «Ψυχο-λογικά Μυστικά που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα»

«Δεν αξίζω», «είμαι άχρηστος».

Είναι σκέψεις που όλοι μας έχουμε κάνει για τον εαυτό μας είτε με αυτές τις λέξεις είτε με άλλες παρόμοιες. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση πιθανώς να είναι η μάστιγα της εποχής μας. Ίσως και όλων των εποχών…

Η χαμηλή μας αυτοεικόνα όμως, στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση. Το παρακάτω ψυχο-λογικό παράδειγμα εξηγεί το γιατί. Στην πράξη.

«Ποιος είναι ο πραγματικός μου εαυτός;»

Είναι μια ερώτηση που απασχολεί σχεδόν όλους μας. Για να ζήσουμε μια πιο ευτυχισμένη ζωή ακούμε πως είναι απαραίτητο να μάθουμε ποιοι είμαστε. Και έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία να βρούμε τον «αληθινό» εαυτό μας.

Μήπως όμως ο τρόπος που θέτουμε το ερώτημα περιέχει παγίδες;

Για πολλούς ανθρώπους η πιο δύσκολη ερώτηση που μπορούν να ακούσουν είναι: «Τι θέλεις;»

Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη (ή κοιτάζεις έναν παγετώνα όπως στη φωτό). «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».

Τι μπορείς να κάνεις σε αυτήν την περίπτωση;

Το κυνήγι της ευτυχίας είναι πιθανώς ο βασικότερος στόχος του καθένα μας. Οι τωρινές συνθήκες ζωής είναι οι ευνοϊκότερες για να ζήσουμε ευτυχισμένοι σε σχέση με όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Κι όμως οι αυτοκτονίες και η ελαφριά κατάθλιψη αυξάνονται ταχύτατα στις δυτικές κοινωνίες. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το καλοκαίρι ήμουν αρκετά τυχερός και βρέθηκα στα νησιά Γκαλάπαγκος (όχι Γκαλαπάγκος, όπως έμαθα). Θα περιγράψω το ταξίδι άλλη φορά. Εκεί στο πιο απίθανο σημείο, στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, έλαβα τέσσερα πολύτιμα μαθήματα που θα μου φανούν πολύ χρήσιμα στην  υπόλοιπη ζωή μου. Αρκεί να τα θυμάμαι που και που…

Τα περιγράφω παρακάτω.