Ψυχο-λογικό blog

Γιατί δεν αγαπάμε τον εαυτό μας; Η απάντηση σχετίζεται με την ερώτηση: Τι συμβαίνει σε ένα παιδί όταν δεν το αγαπάνε οι γονείς του όπως το έχει ανάγκη;

Και η δεύτερη απάντηση δεν είναι αυτή που περιμένουμε.

Όλοι έχουμε συμπεριφορές που δε μας αρέσουν. Γιατί φερόμαστε έτσι; Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε πιο φυσιολογικοί; Γιατί σαμποτάρουμε τον εαυτό μας;

Πολλοί από εμάς υποφέρουμε συχνά από πόνους στο σώμα μας που μας ακινητοποιούν ή που μειώνουν αισθητά την ποιότητα της ζωής μας. Άραγε μπορούμε να υποφέρουμε λιγότερο;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ!

Αν σε ρωτούσε κάποιος πώς ξέρεις ότι χόρτασες ή ότι πεινάς, τι θα απαντούσες;

Μάλλον ότι το στομάχι σου σού στέλνει ένα σημάδι ότι φούσκωσε ή ότι νιώθει μια λιγούρα.

Και αυτή είναι η λάθος απάντηση.

Ο σύντροφός σου ή ένας φίλος σου κάνει κάτι που σε ενοχλεί και σε πληγώνει. Κι όμως δε λες τίποτα. Κάνεις υπομονή. Και σκας. Βλέπεις κάποιον σε ένα μπαρ, στο μετρό ή στο γραφείο και θέλεις να του μιλήσεις. Κι όμως παραμένεις σιωπηλός και μετά κατηγορείς τον εαυτό σου για τη δειλία σου.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν μιλάς να υπερασπιστείς τα θέλω σου;

Σου έχει τύχει να είσαι σε μια σχέση και να νιώθεις πως μόνο εσύ προσπαθείς για αυτή; Πως ο άλλος δεν κάνει τίποτα και εσύ κάνεις όλες τις θυσίες και τις υποχωρήσεις;

Τι μπορεί να γίνει σε μια τέτοια κατάσταση;

Συχνά νιώθουμε μεγάλη ένταση προς τους άλλους γιατί δεν τους καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό να συμβαίνει, καθώς κανείς δε μας μαθαίνει πώς να σχετιζόμαστε…

Συχνά έχω την αίσθηση ότι δεν κάνω αρκετά με τον χρόνο μου. Ότι τον ξοδεύω και δεν προλαβαίνω να κάνω όλα όσα θέλω. Νιώθω σχεδόν αργόσχολος.

Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Αντικειμενικά κάνω πάρα πολλά. Αλλά δεν το νιώθω έτσι.

Πώς την πάτησα έτσι;

Δεν ήμουν πάντα ψυχολόγος. Νωρίτερα στη ζωή μου υπήρξα χρηματιστής για πολλά χρόνια στην Αγγλία. Και η καριέρα μου στο Λονδίνο μου έδωσε ίσως το σημαντικότερο μάθημα ψυχολογίας.