Ποιες σχέσεις κρατάνε για πάντα;

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

Ποιες σχέσεις κρατάνε για πάντα; Είναι σχέσεις στις οποίες μαλώνουμε συχνά και διαφωνούμε ή σχέσεις στις οποίες υπάρχει υπομονή και ανεκτικότητα; Αν ήταν να στοιχηματίσουμε, τότε μάλλον όλοι θα βάζαμε τα λεφτά μας στη δεύτερη κατηγορία.

Όλοι έχουμε ακούσει, εξάλλου, τους φίλους μας να μας λένε: «Άσε και κάτι να πέσει κάτω», «Μην δίνεις σημασία», «Κάνε λίγο υπομονή. Που θα πάει θα στρώσει…»

Οι έρευνες

Τι λένε, όμως, οι επιστημονικές έρευνες επί του θέματος; Επιβεβαιώνουν τη λαϊκή σοφία ή μήπως αποδεικνύεται να είναι άλλη μια λαϊκή παραπληροφόρηση;

Σε έρευνες που έγιναν πάνω σε νιόπαντρα ζευγάρια, οι οποίες είχαν μεγάλη προγνωστική ικανότητα ως προς τις πιθανότητες διαζυγίου, βρέθηκε πως οι σχέσεις οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιζήσουν μακροχρόνια δεν ήταν αυτές μέσα στις οποίες οι σύντροφοι έκαναν υπομονή με όσα τους ενοχλούσαν στον άλλον. Δεν ήταν αυτές μέσα στις οποίες ο άντρας ή η γυναίκα έδειχνε ανεκτικότητα για τα όσα τους δυσκόλευαν.

Οι σχέσεις οι οποίες είχαν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβιώσουν και να μην καταλήξουν σε διαζύγιο ήταν αυτές στις οποίες οι σύντροφοι δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Ήταν σχέσεις στις οποίες οι σύντροφοι εξέφραζαν άμεσα τα συναισθήματά τους και δε μάζευαν αρνητικές σκέψεις ο ένας για τον άλλον.

Μάλιστα το ενδιαφέρον εύρημα ήταν ότι αν μια σχέση ήταν πολύ καλή τότε ήταν καλύτερα να κρατάς τα μάτια σου μισόκλειστα. Να κάνεις τα στραβά μάτια που και που. Αν όμως η ποιότητα της σχέσης δεν ήταν πολύ καλή τότε οι έρευνες προτείνουν οι σύντροφοι να κρατάντε τα μάτια τους ορθάνοιχτα για τα προβλήματα που υπάρχουν. Στις σχέσεις αυτές, το παραμικρό γίνεται  θέμα συζήτησης και διευθέτησης.

Με τη συζήτηση το ζευγάρι ξεκινάει κάθε νέα μέρα χωρίς αποσκευές. Χωρίς απωθημένα. Χωρίς να χρειάζεται να κάνει υπομονή…

Η παγίδα της υπομονής

Πόσο μεγάλη παγίδα είναι η υπομονή!

Είναι μια έννοια με θετική χροιά σε κάθε κοινωνία και νιώθεις καλά όταν κάνεις υπομονή. Νιώθεις ότι είσαι ο “καλός” της υπόθεσης. Το δίκιο είναι με το μέρος σου! Η υπομονή είναι αρετή, όπως ένα γνωστό ρητό λέει.

Στο πλαίσιο μιας σχέσης όμως η υπομονή μπορεί, υπό συνθήκες, να είναι η μεγαλύτερη υπονόμευση της ίδιας της σχέσης. Μπορεί να είναι η μεγαλύτερη υπονόμευση όταν συνοδεύεται από έλλειψη επικοινωνίας.

Δηλαδή, δεν λέμε στον σύντροφό μας κάτι που μας δυσκολεύει και κάνουμε υπομονή. Περιμένουμε να αλλάξει. Εν τω μεταξύ, ο άλλος δεν γνωρίζει τι μας πειράζει και φυσικά αμέριμνος, συνεχίζει τη συμπεριφορά που μας ενοχλεί.

Δεν το γνωρίζει διότι οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεχόμαστε λίγο πολύ τον άλλον όπως είναι. Κρατάμε το στόμα μας κλειστό και σφίγγουμε τα δόντια. Μέσα μας βράζουμε, οπότε είναι αναπόφευκτο να υπάρξει έκρηξη, όταν το καζάνι σκάσει…

Εκφραστείτε ελεύθερα

Ας μην περιμένουμε, λοιπόν. Είναι προτιμότερο να εκφράζουμε αυτό που μας ενοχλεί και μετά ας κάνουμε υπομονή μέχρι να διαφοροποιηθεί η συμπεριφορά. Έχουμε κάνει αυτό που μας αναλογούσε. Έχουμε συμβάλει σημαντικά στην ποιοτική αναβάθμιση της σχέσης. Στο να είναι αληθινή και ουσιαστική.

Δημιουργούμε τις συνθήκες για αρμονία και αλληλοκατανόηση όταν εκφράζουμε αυτό που μας ενοχλεί και όχι όταν κάνουμε υπομονή, όπως πολύ λανθασμένα κάνουμε συχνά. Βγάζουμε από το σκοτάδι τον σύντροφό μας και έτσι έχει την ευκαιρία να διορθώσει, αν θέλει, αυτό που μας στεναχωρεί.

Ακόμα και αν δεν ξέρουμε γιατί νιώθουμε έτσι είναι απίστευτα σημαντικό να υπάρχει ο χώρος να το συζητήσουμε με τον σύντροφό μας. Να το φέρουμε στο τραπέζι και μετά από κοινού να βρούμε τι συμβαίνει.

Για παράδειγμα, είναι πολύ υγιές σε μια σχέση να μπορούμε να πούμε:

«Σου έχω πολλά νεύρα τελευταία. Δεν ξέρω γιατί. Θέλω να στο πω για να το συζητήσουμε.»

Να γίνει μια συζήτηση με αμοιβαία κατανόηση. Με αποδοχή του γεγονότος ότι είμαστε ατελή όντα που συχνά δεν γνωρίζουμε τι μας φταίει και γιατί νιώθουμε ό,τι νιώθουμε. Δυστυχώς δεν είμαστε τόσο συνειδητοποιημένοι όσο θέλουμε να νομίζουμε.

Έκφραση = αποσυμπίεση

Εκφράζοντας κάθε πράγμα που μας πιέζει, αποσυμπιέζουμε τις αρνητικές καταστάσεις και έτσι δε μεγαλοποιούνται ασήμαντα θέματα. Λύνονται οι μικροπαρεξηγήσεις και υπάρχει συνεργασία για να πάει η σχέση παρακάτω.

Φροντίζουμε τη σχέση όταν παραπονιόμαστε. Όχι όταν σιωπούμε.

Αρκεί, βέβαια, να εκφράζουμε τα παράπονά μας με διάθεση να βρεθεί λύση και όχι για να θυματοποιηθούμε, όπως λέω και στο βιβλίο μου. Αρκεί να θέλουμε να τα επεξεργαστούμε από κοινού και να θυμόμαστε ότι ο άλλος δεν γίνεται να είναι τέλειος.

Είναι απαραίτητο να συμβιβαζόμαστε σε μια σχέση. Ταυτόχρονα δε χρειάζεται να συμβιβαζόμαστε άνευ όρων για να την κάνουμε να δουλέψει. Δεν είναι το νόημα του σχετίζεσθαι η παραίτηση από όσα μας αρέσουν. Για να διαρκέσει μια σχέση χρειάζεται να μας εκφράζει και να μας πληρεί.

Θα πρέπει να βρούμε μαζί με το σύντροφό μας τις κοινές δικές μας  νόρμες και όχι να προσαρμοστούμε άκριτα ο ένας στις νόρμες του άλλου.

Είναι φυσιολογικό να συμβιβαστούμε με κάποιον τρόπο στο τέλος. Οι έρευνες δείχνουν όμως, ότι είναι απαραίτητο να έχουμε εκφραστεί από την αρχή. Να διεκδικήσουμε με σεβασμό προς τον άλλον και προς τον εαυτό μας αυτό που μας αντιπροσωπεύει.

Μόνο τότε θα δημιουργήσουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να βιώσουμε μια ανταποδοτική και ισότιμη σχέση.

Μια σχέση που θα αξίζει να κρατήσουμε για πάντα…

Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!