Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ένα στριμμένο αφεντικό, ένας δύσκολος σύζυγος, μια αυταρχική γυναίκα, ένας νευρικός υπάλληλος, ή ένας ανυπόφορος γείτονας.
Εκνευριζόμαστε όταν το άτομο δίπλα μας μιλάει δυνατά στο κινητό ή κορνάρει το αυτοκίνητο πίσω μας.
Γιατί εκνευριζόμαστε τόσο εύκολα και πώς μπορούμε να παραμείνουμε ήρεμοι στις κρίσιμες στιγμές;
Τα κίνητρα
Ο βασικός λόγος που τέτοιου είδους συμπεριφορές μας θυμώνουν είναι η ερμηνεία που κάνουμε για τα κίνητρα πίσω από αυτές.
Στη νομική υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα σε ένα φόνο εξ αμελείας και ένα φόνο εκ προθέσεως. Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ένα πτώμα. Όμως όλοι αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε πιο ελαστικοί ως προς την ποινή για τα εγκλήματα εξ αμελείας.
Το ίδιο ακριβώς κάνουμε όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδάκι συμπεριφέρεται με τρόπους οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εκνευριστικοί. Όταν πετάει κάτω το πιάτο με το φαγητό ή όταν ρίχνει επάνω μας την πορτοκαλάδα ή όταν αρχίζει και κλαίει δυνατά στη μέση της νύχτας.
Εκείνη τη στιγμή θα είμαστε ιδιαίτερα γενναιόδωροι με την ερμηνεία μας θα πούμε ότι ίσως πονάει το δοντάκι του, ή είναι κουρασμένο.
Δε θα το πάρουμε προσωπικά.
Όταν όμως κάποιος από πίσω μας κορνάρει στο αμάξι τότε ερμηνεία που δίνουμε είναι πολύ διαφορετική. «Θέλει να μας σπάσει τα νεύρα. Νομίζει ότι είμαι ανίκανος; Δε βλέπει ότι ο δρόμος είναι μπλοκαρισμένος;»
Όταν το δύσκολο αφεντικό βρει κάτι για να μας κάνει παρατήρηση στη δουλειά θα σκεφτούμε ότι «το κάνει για να με μειώσει».
Θα το πάρουμε προσωπικά.
Γιατί το παίρνουμε προσωπικά;
Γιατί όμως είμαστε τόσο έτοιμοι να το πάρουμε προσωπικά;
Η απάντηση είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αρκετά χαμηλή αυτοπεποίθηση. Δεν αγαπάμε τον εαυτό μας και τόσο.
Έτσι, πιστεύουμε ότι αξίζουμε να είμαστε οι στόχοι αρνητικών συμπεριφορών. Σκεφτόμαστε πως είναι φυσιολογικό οι άλλοι να μας επιτίθενται. Ασυνείδητα, λοιπόν, ψάχνουμε γύρω μας διαρκώς για σημάδια ότι οι άλλοι μας φέρονται άσχημα, ώστε να επιβεβαιώσουμε την πεποίθησή μας αυτή.
Όταν πιστεύω ότι μου αξίζει να μου φέρονται άσχημα τότε κάθε ενοχλητική συμπεριφορά που ανιχνεύω γύρω μου θα την παίρνω προσωπικά. Εγώ ήμουν ο στόχος.
Τα νεύρα του υπαλλήλου είναι εξ αιτίας μου.
Ο γείτονας βάζει τη μουσική δυνατά για να μου τη σπάσει.
Το αφεντικό μου αλλάζει συνέχεια γνώμη για να με μπερδεύει και μου κάνει διαρκώς παρατηρήσεις επειδή είμαι άχρηστος.
Όλα έχουν να κάνουν με μένα επειδή κατά βάθος πιστεύω ότι παίρνω αυτό μου αξίζει.
Η ερμηνεία είναι ξεκάθαρα προσωπική.
Η λύση της καρφίτσας
Ο Γάλλος φιλόσοφος Emile-Auguste Chartier, γνωστός ως Alain, επινόησε μια τεχνική για να μπορεί να παραμένει ήρεμος σε τέτοιες περιπτώσεις. Την τεχνική της καρφίτσας.
«Ποτέ μη λες ότι οι άνθρωποι είναι κακοί», είπε. «Χρειάζεται μόνο να ψάξεις για την καρφίτσα»
Αυτό που εννοούσε είναι πως χρειάζεται να ψάξεις για την αιτία που κάνει τον άνθρωπο απέναντί σου να συμπεριφέρεται με τον ενοχλητικό τρόπο. Η καθησυχαστική σκέψη είναι ότι υποφέρει εσωτερικά όταν είναι μόνος του, μακριά από τα μάτια των υπολοίπων.
Μπορεί να φαίνεται ήρεμο και συγκροτημένο σαν άτομο, μπορεί να μην παρουσιάζει στοιχεία ψυχολογικής ασθένειας, μπορεί να φαίνεται σαν να είναι ένα άτομο γεμάτο αυτοπεποίθηση όμως η καρφίτσα πρέπει να είναι εκεί. Κάπου μέσα τους και να τους ενοχλεί.
Αλλιώς δε θα συμπεριφέρονταν με αυτόν τον τρόπο.
Συμπόνοια
Όταν οι άλλοι μας τρελαίνουν πρέπει να φανταζόμαστε την ανησυχία, τη θλίψη, τη μοναξιά, την αναταραχή κάτω από την επιθετική τους επιφάνεια. Κάτι δικό τους, τους ταλαιπωρεί και τους βασανίζει.
Ας δείξουμε συμπόνια σε αυτούς που μας εκνευρίζουν και μας θυμώνουν, καθώς σίγουρα μέσα τους υποφέρουν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Αν αλλάξουμε οπτική τότε θα μεταλλαχθούν και τα συναισθήματά μας προς εκείνους .
Η ερμηνεία θα πάψει να είναι προσωπική.
Θα πάψουν να μας εκνευρίζουν.
Θα αρχίσουμε να…τους λυπόμαστε.
Εμπνευσμένο από βίντεο του School of Life
Σου φάνηκε ενδιαφέρον το άρθρο που διάβασες; Τότε άφησε το email σου για να λαμβάνεις δωρεάν όλα τα νέα άρθρα!
Θεσπέσιο άρθρο !
μμμμ έχω μια τέτοια περίπτωση…στριμμένου κ κακιασμένου αφεντικού…κατά κοινή παραδοχή όμως….απλώς σ άλλους φέρεται λιγότερο χάλια κ σ άλλους περισσότερο… επειδή με θεωρώ αξιόλογο άτομο η τακτική αντιμετώπισής μου είναι υπομονή κ ευγενική αντιμετώπιση….όμως δε λειτουργεί σ αυτό το άτομο…οπότε τι κάνω???
μ ενδιαφέρει η άποψή σας αλλά κ προτάσεις αντιμετώπισης…
ευχαριστώ…
Ποιος είναι ο σκοπός που θέλεις να επιτύχεις; Να τον αλλάξεις δεν μπορείς. Έχει τη δική του καρφίτσα. Η λύση που σου μένει είναι να αποδεχτείς ότι δεν είναι στο χέρι σου και να δεις πώς μπορείς εσύ να συμβιώσεις καλύτερα μαζί του από ψυχικής απόψεως. Το να είσαι ευγενική και υπονομονετική δε θα τον κάνει να αλλάξει. Θα απογοητεύεσαι όμως που θα βλέπεις ότι προσπαθείς και δε δουλεύει. Το να καταλάβεις ότι είναι δικά του θέματα που τον κάνουν να συμπεριφέρεται έτσι, όχι δικά σου, αυτό μπορεί να σε βοηθήσει να ηρεμήσεις μέσα σου και να μη σε ενοχλεί τόσο η ίδια συμπεριφορά.
Τι ειπες τωρα….δεν εχω ξαναδιαβάσει πιο τελειο..πιο αληθινό ..Πιο δικο μου ..Σαν να λες για εμενα..
Μα δεν θελω να λυπαμαι τους ανθρωπους, δεν μου προσφερει κατι το ελαφρυντικο. Ναι, δεν μπορω να αλλαξωτους ανθρωπους. Τεινω να καταληγω μονη μου. Μονη μου για να μην ποναω ή για να ποναω περισσοτερο. Δεν εχω καταληξει.
Η συμπεριφορά των ανθρώπων για στους οποίους αναφέρεται το άρθρο είναι ενοχλητική. Όταν τους λυπάσαι διαχειρίζεσαι διαφορετικά την κατάσταση και βάζεις όρια από ό,τι αν θυμώνεις μαζί τους. Δεν μπορείς να τους αλλάξεις αλλά μπορείς να τους βοηθήσεις (όσους σε ενδιαφέρουν) να συνυπάραξουν μαζί σου. Προσαρμόζοντας τη συμπεριφορά σου. Όλοι κάτι έχουμε. Και εσύ κάτι έχεις και εγώ και εκείνοι. Θέτοντας όρια είναι πιο πιθανό να συνυπαρχουμε αρμονικα
Αδιαμφισβητητα ολοι κατι εχουμε…
Πιστευω οτι υπαρχει η λογικη και αν μας ενδιαφερει να συνυπαρχουμε με τους υπολοιπους, ισως καλο θα ειναι να την χρησιμοποιουμε. Οντως σπουδαια η χρηση των οριων. Οι ενοχλητικοι ανθρωποι δεν εχουν ορια, ουτε δεχονται ορια. Και τοτε οπως καλα λες, απλα θυμωνω (μεγα μου λαθος)
Όπως λες οι ενοχλητικοί άνθρωποι δεν έχουν όρια και αντιστέκονται στα όρια. Αν επιμείνεις όμως θεωρώ ότι θα τα δεχθούν. Δεν έχουν επιλογή. Αν όμως πιστεύεις ότι δε θα τα δεχτούν τότε μπορεί να αποθαρρύνεσαι και να μην τα βάζεις. Το να θυμώνεις πολύ ανθρώπινο. Στην πραγματική ζωή είναι δύσκολο να λειτουργούμε με τους ιδανικούς τρόπους. Ας ξέρουμε ότι υπάρχει λύση 🙂
Σωστα, τελικα δεν τα βαζω τα ορια. 🤔 Αν και η τοποθετηση σου εχει αερα αισιοδοξιας, φοβαμαι ξανα την συγκρουση.
Πολύ ωραία η ανάλυση της καρφίτσας, κινητοποιεί το κίνητρο του να μην περνούμε ευρύτερα τα πράγματα προσωπικά, εφόσον τα περισσότερα λάθη είναι καθαρά επικοινωνιακά και λειτουργικά…
Όταν λοιπόν δεν έχει καταφέρει κάποιος να διαχειρίζεται ευρύτερα αυτό που συμβαίνει, και ενώ βλέπει το δικό λάθος του όμως δεν μπορεί να το αποδεχτεί για να το ξεκαθαρίσει, τη στιγμή που αντ’αυτού αισθάνεται ενοχή και ταπείνωση, μεταφέρει την ευθύνη απευθείας και ασυναίσθητα στους άλλους, ακόμα και στον εργοδότη του και το αντίστροφο ο εργοδότης πιθανόν να μην έχει την ανάλογη διαχείριση τους καλούς τρόπους και την ψυχραιμία, οπότε ποιος να λυπηθεί ποιόν που προσπαθώντας να κάνει την δουλειά του άμεσα, εκνευρίζεται με τον υπάλληλο που πληρώνει χαμηλό μισθό και που ο ίδιος εκπαιδεύσει για να πετύχει την καλή λειτουργία της επιχείρησης του…
Κάπου εκεί βρίσκεται η καρφίτσα που όποιον τσιμπάει πιο πολύ υποχωρεί για να επανέλθουν οι ισορροπίες…
Στο τελικό συμπέρασμα γράφετε πολύ σωστά ότι:
Αν αλλάξουμε οπτική τότε θα μεταλλαχθούν και τα συναισθήματά μας προς εκείνους .
Η ερμηνεία θα πάψει να είναι προσωπική.
Θα πάψουν να μας εκνευρίζουν.
Θα αρχίσουμε να…τους λυπόμαστε.
Διαζύγιο με κόρη στην εφηβια.
Πονάω υποφέρω και για μένα και για το παιδί.
Η επιλογή ήταν δική του.
Ενώ είμαι δυναμική, νιώθω να καταρεω.
Η κόρη μου κλείνεται στο δωμάτιο της και έχει θυμό.
Νιώθω ότι βιωνω πάλι το διαζύγιο των γονιών μου που προφανώς δεν είχα βιώσει τότε.
Βοήθεια θέλω…. Δεν αντεχω
Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το χωρισμό και την απώλεια συντρόφου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι δυνατή όλες τις φορές. Κάποιες φορές χρειάζεται να ζητήσεις βοήθεια και μπράβο που το συνειδητοποιείς. Δεν μπορούμε όλα μόνοι μας. Όσο δυναμικοί και να είμαστε…
Πολύ καλή αυτη η θεώρηση και την εφαρμόζω συνέχεια για να μπορέσω να συμβιώσω με τους ανθρώπους. Επί 10 χρονια βρίσκομαι σε ένα γραφείο με ένα άτομο που σε μόνιμη βάση είναι στη τσίτα. Οταν μιλάει στο τηλέφωνο φωνάζει όταν δε δεν γίνεται αυτό που θέλει ουρλιάζει. Εχω λοιπόν εφαρμόσει αυτή την τεχνική της καρφίτσας αλλά ειλικρινά σε κάτι φάσεις δεν αντέχεται. Μου έρχεται να ουρλιάξω γιατι δεν καταλαβαίνει ότι ενοχλεί. Οσες φορές τις έχω κάνει σύσταση καταλήγει να εκνευρίζεται. Τι κάνεις σε αυτή τη περίπτωση??? Λέω να αλλάξω γραφειο χαχα
Μπραβο που την εφαρμόζεις!! Δύσκολες οι ισορροπίες. Έχεις έκφραση την ενόχληση σου έτσι ώστε να την καταλάβει; Όχι ότι είναι απλο βέβαια…
Καλησπέρα Δημήτρη! Είχα, κάποτε έναν προϊστάμενο αρκετά, δυσ τρόπο θα έλεγα…. Την εποχή εκείνη πίστευα ότι η καλύτερη λύση είναι η υπακοή… Δεν γνώριζα βέβαια όσα γνωρίζω σήμερα!! Όποτε είχε ένα κορόιδο εντός εισαγωγικών να εργάζεται ενώ ο ίδιος ως προϊστάμενος μπορουσε να απέχει όποτε ήθελε από την εταιρεία… Όταν υψωσα το ανάστημα μου όχι στον ίδιο αλλα σε συνάδελφο που μου έκανε το αφεντικό μου ενώ δεν ήταν ο προισταμενος με απείλησε για αποχώρηση… Τι θέλω να πω; όσο δεν βάζεις όρια με τους άλλους οι άλλοι βολεύονται σε αυτήν την κατάσταση και εαν ξυπνήσει εντός εισαγωγικών το κορόιδο και αντιδράσει αυτό δεν αρέσει στους άλλους που βολεύτηκαν σε μια αλφα, κατάσταση… Ξέρεις Δημήτρη πριν 15 χρόνια είχα μιλήσει με μια διαιτολόγο η οποία με είχε ψυχολογησει πολυ καλα πιστευω… Μια φράση που μου έμεινε για χρόνια στο μυαλό μου… ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΣΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…
Όποτε συνεχίζω μόνη τις σκέψεις μου μετά από αυτήν την φράση!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΗΛΙΚΙΑ!
Δεν θα ζήσουμε εδώ αιώνια, όποτε ζήστε ελευθεροι όχι καταπιεσμένοι, ζήστε το τώρα το σημερα… Άλλωστε αυτό έχουμε !!!
Καλό ξημέρωμα!
Οκ αλλά τι γίνεται στη περίπτωση που απλά μας εκνευρίζει πάρα πολύ και δεν μπορούμε να δώσουμε κανένα ελαφρυντικό??
Προσπαθώ ειλικρινά να καταλάβω τους άλλους και να κατανοήσω ότι περνάνε ζόρια. Προσπαθώ να μπω στη θέση τους λέγοντας ω τη δόλια τη συνάδελφο τι περνάει με τη μάνα με την άνια η ο κακομοίρης ο άντρας μου που έχει ζόρια στη δουλειά. Είναι πολύ κουραστικό να το κάνεις αυτό συνέχεια. Μετά από λίγο δεν αντέχω και θέλω απλά να εξαφανιστούν από προσώπου γης !!! Απλά δεν τους αντέχω άλλο τους έπνιγα ευχαρίστως. Και ξέρεις κάτι όσο εγώ γίνομαι μαλακή υπομονετική με κατανόηση τόσο αυτοί μου πίνουν το αίμα. και μου τι λένε και από πάνω πως είμαι τόσο κουλ λες και είμαι φυτό. Αστο σου λέω αυτό είναι καλό για μια φάση όχι για μόνιμη σχέση συνύπαρξης στη δουλειά η στο σπίτι.
Είναι όντως πολύ δύσκολο να εφαρμόζουμεόσα μας βοηθάνε να είμαστε καλύτερα. To να τους καταλαβαίνουμε δε σημαίνει ότι τους ανεχόμαστε ή τους δικαιολογούμε. Κάποιες φορές χρειάζεται απόσταση και πάντα χρειάζεται όριο Όταν όμως τους καταλαβαίνουμε ΕΜΕΙΣ παραμένουμε πιο ήρεμοι και βάζουμε το όριο από ένα πιο ήρεμο μέρος. Οπότε το νόημα δεν είναι να σου πίνουν το αίμα και υπομονετική. Το νόημα είναι να προστατεύεις τον εαυτό σου και την ψυχική σου διάθεση μέσω της κατανόησης